ဒီစာစုကေလးကိုေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႕ေရးျပန္ေတာ့လည္းေတာ္ေတာ္နဲ႕အစမသတ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး..ကၽြန္မတိုု႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕အားနာတတ္မွုုနဲ႕စိုုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကၾကီးမွဳတိုု႔ေၾကာင့္နိုုင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ေနာက္ေကာက္က်ေနသလိုုျဖစ္ေနတာကိုုေတြ႕ရတာအခါခါျဖစ္လာေတာ့မေရးမေနနိုုင္ပဲမခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္..ေရးျပီးျပန္ေတာ့လည္းသင့္ေလ်ာ္၏မသင့္ေလ်ာ္၏ဆိုုတာကိုုစဥ္းစားရင္းနဲ႕ၾကန္႔ၾကာေနျပန္တယ္..ဤစာစုုကေလးကိုုေရးျခင္းမွာမည္သူ႔ကိုုမွ်ဆရာလုုပ္ခ်င္သည့္စိတ္မပါရွိပါဘူး..ရဲရင့္ေစခ်င္သည့္စိတ္ေစတနာသက္သက္ျဖင့္သာေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္…
တစ္ေန႔မွာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေစ်းထဲကိုုေရာက္ခဲ့ပါတယ္..ပန္းခ်ီကားမ်ားကိုုၾကည့္ရင္း..အနဳလက္ရာမ်ားနွင့္လက္ေဆာင္ပစၥည္းတန္းဘက္ကိုုေရာက္ေတာ့အေရာင္းစာေရးကေလးမေလးတစ္ေယာက္နဲ႕နိုုင္ငံျခားသားစံုုတြဲတစ္တြဲမေျပမလည္ျဖစ္ေနတာကိုုေတြ႕ရတယ္…ကေလးမေလးရဲ႕မ်က္နွာကငိုုေတာ့မလိုုကိုုေၾကာက္လန္႔ေနတာကိုုေတြ႕ရေတာ့မေနနိုုင္စြာပဲဝင္ေရာက္စပ္စုုမိခဲ့တယ္…
ျပႆနာရဲ႕အစကေတာ့ေငြထည္ကိုုေဖာင္းၾကြလုုပ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ…လက္ရာကလည္းအင္မတန္မွေသသပ္လွပါတယ္..ဒီပန္ခ်ီကားေလးကိုုနိဳင္ငံျခားသားစံုုတြဲကနွစ္ျခိဳက္ၾကတယ္…ေနာက္ေတာ့ေစ်းဆစ္တာေပါ့…နိုုင္ငံျခားသားတိုု႔ရဲ႕ထံုုးစံအတိုုင္းရွင္းရွင္းလင္းလင္းမဆစ္ပဲေ၀့၀ိုုက္ေျပာတာကိုုအေရာင္းစားေရးမေလးကလိပ္ပတ္လည္ေအာင္နားမလည္းဘူး…ဒီလိုုသူနားမလည္တာကိုျပန္မေမးပဲ Yes, OK, All rightဆိုုတဲ့စကားကိုုျပဳံးခ်ိဳစြာနဲ႔ ျပန္လည္ေျပာဆိုုေနေတာ့နိုုင္ငံျခားသားစံုုတြဲကလည္း၀မ္းသာအားရယူမယ္ဆိုုျပီပစၥည္းကိုုထုုတ္ပိုုးခိုုင္းတာခဲ့တယ္…အဲဒိေနာက္ေငြရေျပစာေပးတဲ့အခါမွာျပႆနာကစတာပါ..ေကာင္မေလးေရးေပးတဲ့ေျပစာျဖတ္ပိုုင္းမွာေရးထားတဲ့က်သင့္ေစ်းနွဳန္းနဲ႕အနွီစံုုတြဲေပးေခ်တဲ့ေငြဟာအေတာ္ကေလးကြာဟေနပါတယ္..ေကာင္မေလးကလည္းေငြမျပည့္လိုု႔ေျပာ..အနွီစံုုတြဲကလည္းျပန္ေျပာ..(အမ်ားအားျဖင့္ထိုုစံုုတြဲကေျပာေနတာမ်ားျပီးအေရာင္းစားေရးမေလးက No နဲ႕ Sorry ကိုုထည္လဲေျပာေနတာသာမ်ားတာပါ)….အဲဒီအခ်ိန္မွာသူတိုု႔အနားကိုု ေရာက္သြားခဲ့တယ္..