Thursday 28 February 2013

အေရြ႕ မဲ့ေသာလမ္းထက္တြင္





ပံုုမွန္သက္တမ္းအရ လူ႔ေလာကတြင္ သက္တမ္း၏ ထက္ဝက္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကာလတိုု႔ကိုု တိတ္တဆိတ္ သံုုးစြဲျပီးခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ မည္သည့္အရာသည္ေကာင္းသည္၊ မေကာင္းသည္ ဆိုုျခင္းထက္ သာမန္ထက္ပိုုေသာ တိတ္ဆိတ္ေအးခဲျငိမ္သက္သည့္ ကာလတိုု႔တြင္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ရပ္တန္႔ေနခဲ့သည္။ ျပည္တည္နာတစ္ခုုလို နူးညံ့ေသာနွလံုုးသား တစ္ခုုသည္ တဆစ္ဆစ္နွင့္ ကိုုက္ခဲေနခဲ့သည္မွာလည္း ကာလ အတန္ၾကာခဲ့ျပီ။ နာက်င္မွုုကိုု ညည္းညူ ခြင့္မရွိေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ ယင္းတိုု႔ကိုု က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ရန္မွတပါး အျခားေရြးစရာ မရွိသည္မွာ အဆန္းေတာ့ မဟုုတ္ပါ။


ေႏြးေထြးေသာ ရင္ခြင္၊ ေအးျမေသာ ေမတၱာတရားတိုု႔နွင့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ အတူတကြ မရွိနိုုင္ရန္ က်ိန္စာ သင့္ခဲ့ျပီလား။ ထိုုအရပ္ေဒသသည္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ နတ္သမီးပံုုျပင္ကဲ့သိုု႔ ျဖစ္ေနရပါသနည္း။ ရုုပ္ဝါဒထြန္းကားမွဳကိုု အဖိုုးထားေသာ ရုုပ္ဝါဒီ တိုု႔အလည္တြင္ ေရာက္ရွိေနသူသည္ လွဳပ္ရင္း၊ နစ္ရင္း၊ ျမဳတ္ရင္း၊ ရုုန္းကန္ရင္း ေမာပန္းလွျပီ၊ ႏြမ္းလ်လွျပီ။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုုမွ်လည္း မိမိ ခံစားရသလိုု မခံစားေစခ်င္ပါ။


အားလံုုးကိုု လႊတ္ခ်၍ အတိုုင္းအဆမရွိေသာ ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ၾကီးကိုု ေငးၾကည့္ေန မိသည္။ ျပာလြင္ေသာ အေရာင္ေအာက္မွ ေတာက္ပသည့္ တိမ္လိပ္မ်ားသည္ ျပံဳးရယ္ ေနၾကသည္။ သိမ္ငယ္မိေသာ စိတ္အစဥ္အရ ေလွာင္ေျပာင္ရက္ေလျခင္းဟုုလည္း ဦးေခါင္းကိုု ငိုုက္စုုိက္ခ်မိသည္။ တိမ္တိုု႔သည္လည္း မေလွာင္ေျပာင္ပါ။ ေကာင္းကင္ျပာ သည္လည္း ျပစ္တင္းမဖြဲ႔ဆိုုပါ။ စိတ္အရင္းခံ၏ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ၾကိဳဆိုုသူမဲ့ေသာ၊ လက္ကမ္းသူ မရွိေသာ ေနရာတစ္ခုုသည္ ရည္ရြယ္ရာပန္းတိုုင္မွ ဟုုတ္ပါ့မလား ဟုု သံသယမ်ားျဖင့္လည္း ဖြဲ႔တည္ခဲ့ျပီ။


နွစ္သက္ျမတ္နိုုးမိေသာ အေျခအေနနွင့္ ေနရာတစ္ခုုသည္ အိပ္မက္တစ္ခုုအျဖစ္နွင့္ ေခတၱခဏသာ မက္ခြင့္ရွိပါသလား။ အိပ္စက္ျခင္းကိုုပင္ တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔နွုုင့္ အိပ္စက္ရေသာသူတစ္ေယာက္သည္ အိပ္မက္ကေလးအတြင္းမွာပင္ နွစ္ျခိဳက္စြာ ေနခြင့္ မရသည္မွာ ဝဋ္ေၾကြးေလလား၊ က်ိန္စာေလလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ေရးမဝေသာ ရင္ဘတ္တစ္ခုု၏ ေမာပန္းႏြမ္းလ်မွုုကိုု မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္က အျမိဳက္ေရ တိုုက္ေကၽြးနိုုင္ပါမည္နည္း။ ဥေပကၡာျပဳကာ မ်က္နွာလႊဲထားမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

ဘဝ၏ လက္က်န္အခ်ိန္မ်ားကိုု ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ျဖတ္ေက်ာ္ ခ်င္ပါသည္။ ေအးျမေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ နားခိုုလိုုပါသည္။ ထိုု႕အတူပင္ မိမိကဲ့သိုု႔ စိတ္နွလံုုးႏြမ္းလ်ေနေသာ ခ်စ္ခင္ရေသာသူတိုု႔ိကိုုလည္း ေႏြးေထြးေသာရင္ခြင္တစ္ခုုေတာ့ ျဖင့္  ပိုုင္ဆိုုင္ေစခ်င္ပါသည္။ ေအးျမေသာ အရိပ္တစ္ခုုေအာက္တြင္ ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ ပါသည္။ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုုးရသူမ်ားအတြက္ ေတာင္ေဝွးတစ္ေခ်ာင္း မျဖစ္နိုုင္ေတာ့ေသာအခ်ိန္ တြင္ ခလုုတ္ကန္သင္း အျဖစ္ေတာ့ က်န္မရွိခ်င္ပါ။ ေလ်ာက္ခဲ့ရေသာ လမ္းတိုု႔သည္ ရွည္ၾကာ လာသည္နွင့္အမွ် ရရွိခဲ့ေသာ ပြန္းရာပဲ့ရာမ်ားသည္ ခံနိုုင္ရည္တိုု႔ကိုု ေလ်ာ့ပါး ေစခဲ့ျပီ။

ေသမိန္႔က်ျပီးသား လူတစ္ေယာက္၏ ေနထိုုင္မွုုမ်ိဳးျဖင့္ မေနထိုုင္ခ်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္ အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုုတြင္ ခ်န္ထားျခင္းခံရမည္ကိုု ၾကိဳတင္သိရွိေနျခင္းသည္ နွလံုုးသားကိုု ဆူးခၽြန္ထက္ထက္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ထိုုးဆြေနသကဲ့သိုု႔ပင္။ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္လည္း ထြက္ပါသည္။ စူးရွနာက်င္မွဳလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုု႔ထက္ နာက်င္မွဳကိုု သိုုဝွက္၍ ေနရျခင္း က ပိုု၍ပင္ပန္လွသည္။ ထိုု႔အတူ.. ထိုုအခ်ိန္မ်ားကိုု ရင္ဆိုုင္ရန္ျပင္ဆင္ရင္းမွပင္ မည္ကဲ့သိုု႔ ျပင္ဆင္ရမွန္းမသိေအာင္ လမ္းမ်ားေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားသည္က သာ၍ ဆိုုးလွသည္။

ဘုုရားသခင္ အလိုုေတာ္အတိုုင္းဟူ၍လည္း မယိုုးလိုုပါ။ ကံတရားအတိုုင္းဟူ၍လည္း မဆံုုးျဖတ္လိုုေတာ့ပါ။ တိတ္ဆိတ္ေအးခဲေသာ ေနရာတစ္ခုုတြင္ ခရီးနွင္ေနေသာ္လည္း အေရြ႕မရွိဘဲ ရပ္တန္႔ေနေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္သည္ ထိုုေနရာတစ္ခုုတြင္ပင္ သူမ၏ က်န္ရွိေနေသာ ေန႔ရက္တိုု႔ကိုု ေႏြးေထြးမွဳမဲ့စြာ၊ ေျခာက္ေသြ႕ေအးခဲစြာ ျဖတ္သန္းရင္း သူမ၏ နတ္သမီးပံုုျပင္ အိပ္မက္မ်ားကိုု အပိုုင္းအစမ်ားအေနျဖင့္ ခဏခဏ မက္ေနဦးမည္သာ..။


ပ်ိဳးယုဝသုန္
02:38:46AM
15-02-2013
Friday (YGN)

Saturday 23 February 2013

မမ နွင့္ စာဗူးေတာင္းျဖစ္သြားေသာဆံပင္





မမသည္ အိမ္ျပင္ေနေသာေၾကာင့္ ဘိလပ္ေျမမွဳန္မ်ား၊ ေက်ာက္မွုုန္မ်ားျဖင့္ တစ္ေခါင္းလံုုး ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္။ အိမ္တြင္လည္း ေက်ာက္ျပားမ်ား ကပ္၍ မျပီးေသးေသာေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးခန္းမွာလည္း သံုုး၍ မရေသးပါ။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ေဖြးေဖြးျဖဴကာ ဂ်ပ္ခဲ ျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္ရွည္တိုု႔ကိုု ဆိုုင္တြင္ သြားေလွ်ာ္ရန္ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္သည္။


ထိုု႔ေနာက္ နာမည္ အတန္ရွိေသာ ဆံပင္ျပဳျပင္ဆိုုင္သိုု႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ခဏခဏ မဟုုတ္သည့္တိုုင္ ရံဖန္ရံခါ ဆိုုသလိုုေရာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆိုုင္မွ ဝန္ထမ္း မိန္းကေလးမ်ား နွင့္လည္း ရင္းနွီးျပီး ျဖစ္သည္။ ထိုုေန႔တြင္ မမကိုု ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးသည့္ မိန္းကေလးမွာ မမ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသာ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ သိုု႔ရာတြင္ မမသည္ ဇီဇာ ေၾကာင္တတ္သူမဟုုတ္သျဖင့္ လူေရြးမေနေတာ့ပါ။


သိုု႔ေသာ္ ကံတရားသည္ မမဘက္တြင္ မရွိပါ။ မမ၏ဆံပင္မ်ားသည္ ဆံလံုုးအမွ်င္ေသးငယ္ ျပီး ေပ်ာ့ကာ ေခြႏြယ္သည္။ နက္ေမွာင္ ေျဖာင့္စင္းေသာ ဆံေကသာ ပိုုင္ရွင္ မဟုုတ္ပါ။ ဤအခ်က္ကိုု ထိုုမိန္းကေလး သတိမမူျဖစ္မိသည္ ထင္၏။ ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီး Conditioner ထည့္ျပီးခ်ိန္တြင္ မိန္းကေလးသည္ မမ၏ ဆံပင္ရွည္မ်ားကိုု ခြက္ေသးေသးေလးတစ္ခြက္ တြင္ ထည့္ကာ  Conditioner နွင့္ေရာေႏွာ၍ ပြတ္ေလွ်ာ္ေလသည္။ ထိုုအခါ နဂိုု ေလွ်ာ္ျပီး ခ်ိန္တြင္ မရွင္းထားျခင္း၊ ခြက္ေသးေသးတြင္ ဆံပင္မ်ားကိုု ျပြတ္သိပ္ထည့္ထားကာ အတန္ၾကာ ထားရွိျခင္းတိုု႔ေၾကာင့္ အျပီးသတ္ ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ဆံပင္ရွည္တိုု႔သည္ ေရာေနွာ ရွဳပ္ေထြးကာ ဆံပင္အရင္းနားတြင္ စာဗူးေတာင္းတစ္ခုုကဲ့သိုု႔ ျဖစ္ေနေလသည္။


ထိုုအခါမွ မ်က္လံုုးတိုု႔သည္ လင္းကြင္းေလာက္ က်ယ္ရေတာ့သည္။ ဆံပင္တိုု႔သည္လည္း မည္သိုု႔မွ် ရွင္းမရေတာ့ေပ။ ထိုုအခ်ိန္မွ ဆိုုင္ပိုုင္ရွင္နွင့္ မန္ေနဂ်ာတိုု႔ ေရာက္လာကာ မမ၏ ဆံပင္ကိုု ကူညီကာ ရွင္းေပးၾကသည္။ သိုု႔ေသာ္ ဆံပင္တိုု႔သည္ စာဗူးေတာင္း အျဖစ္သိုု႔ ေျပာင္းခဲ့ျပီး ျဖစ္၏။ ပိုုင္ရွင္ျဖစ္သူနွင့္ ဝန္ထမ္းကေလးမ်ားလည္း မမကိုု အားနာကာ ထိုုခဲေနေသာ ဆံပင္တိုု႔ကိုု ဆံပင္ေပ်ာ့ေဆးမ်ား၊ ဆီမ်ားထည့္ကာ ေျပေစရန္ ၾကိဳးစားၾက ေလသည္။ သိုု႔ရာတြင္ ဆံပင္တိုု႔သည္ မမကဲ့သိုု႔ပင္ ေခါင္းေၾကာမာလွသည္။ ၁နာရီမွ် ၾကိဳးစား ျဖည္ၾကေသာ္လည္း ေျပမသြားပါ။


မမလည္း အေတာ္ပင္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ေန႔လည္ပိုုင္းတြင္ ခ်ိန္ဆိုုထားေသာ ကိစၥမ်ား လည္း ရွိေနသည္။ ဖုုန္းမ်ားကလည္း တဂြမ္ဂြမ္ လာလွျပီ။ ထိုု႔ေနာက္ေတာ့ ပခံုုးမွ်ေလာက္ အရွည္က်န္လွ်င္ ေတာ္ျပီ၊ က်န္ေသာခဲေနေသးသည့္ ဆံပင္မ်ားကိုု ျဖတ္ထုုတ္လိုုက္ရန္သာ ေျပာလိုုက္ေတာ့သည္။ သိုု႔ေသာ္ ထိုုမိန္းကေလးမ်ားမွာ ဆက္လက္ၾကိဳးစားခ်င္ပံုုရသည္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္မွ် ကုုန္သြားသည္။ ဆံပင္လည္း ရွင္းမလာနိုုင္ေသးပါ။ မမလည္း ထပ္၍ အခ်ိန္မေပးနိုုင္ေတာ့ပါ။ သူတိုု႕ ရွင္းေသာဒဏ္ေၾကာင့္ ဦးေရျပားလည္း နာက်င္လွသည္ မဟုုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆက္မရွင္းေတာ့ရန္နွင့္ ျဖတ္လိုုက္ရန္သာ By Force ျဖင့္ ရပ္ခိုုင္းရေတာ့သည္။ သူတိုု႔ေတာ္ၾကပါေပသည္။ ခဲေနေသာ ဆံပင္အခ်ိဳ႕တိုု႔ကိုု ျဖတ္ေတာက္လိုုက္ေသာအခါ မမ၏ ခါးေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ရွိေသာ ဆံပင္တိုု႔သည္ အခ်ဳ႕ိကား ပခံုုးမွ်ေလာက္၊ အခ်ိဳ႕ကား ေက်ာလည္မွ်ေလာက္၊ အခ်ိဳ႕ကား နားရြက္ေအာက္မွ်ေလာက္၊ အခ်ိဳ႕ကား ခါးမွ်ေလာက္၊ အခ်ိဳ႕ကား ခါးလည္မွ်ေလာက္ျဖင့္ ေမာ္ဒန္ဆန္ေသာ ဖက္ရွင္သစ္ ဆံပင္ပံုုစံ က်န္ခဲ့ေလသည္။


မမလည္း ဆံပင္တိုု႔ ေျပသည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဆံပင္တိုု႔ကိုု ဆံညွပ္ျဖင့္ ေခါက္သိမ္းကာ ခ်ိန္ဆိုုထားရာသိုု႔ ေျပးရေလသည္။ အလုုပ္ကိစၥမ်ား ေျပာစရာ ေျပာျပီးေသာအခါတြင္ မညီမညာနွင့္ ေမာ္ဒန္ဒီဇိုုင္းျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္တိုု႔ကိုု အနည္းငယ္ ညီေသာပခံုုးမွ်အရွည္မွ ျဖတ္ခ်လိုုက္ရေတာ့သည္။ နဂိုုဆံပင္ အရွည္ ျပန္ရရန္မွာမူ  နွစ္နွစ္သံုုးနွစ္မွ် ၾကာဦးမည္မွာ သံသယ ျဖစ္စရာ မရွိေတာ့ပါ။


ထိုု႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မမသည္ ပခံုုမွ်ေလာက္ေသာ မတိုုမရွည္ဆံပင္နွင့္ မခ်ိဳမခ်ဥ္ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုုင္တြင္ ဆံပင္ေလွ်ာ္ျခင္းကိုု ျပဳရန္ အေတာ္ပင္ သတၱိေမြးရဦးမည္ မွာ ေသခ်ာလွသည္။


မွန္သားျပင္တြင္ တိုုစိစိ ဆံပင္တိုု႔ကိုု ျမင္တိုုင္း နဂိုုေခြေခြလိပ္လိပ္နွုုင့္ လွပသည္ဟုု ထင္ရေသာ ဆံပင္တိုု႔ကိုု လြမ္းဆြတ္လွသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ။


မမဝသုုန္
10:00:10 PM
22-02-2013
Friday (YGN)

Tuesday 19 February 2013

မမ နွင့္ PostPaid, PrePaid System





မမ နွင့္ PostPaid, PrePaid System


လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ခန္႕က မမ ရန္ကုုန္သိုု႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ရန္ကုုန္တြင္ အင္တာနက္ကိုု အိမ္မွ မည္ကဲ့သိုု႔ သံုုးရမည္ကိုု ေရာက္ကာစတြင္ မမ မသိပါ။ မမယခုုေနထိုုင္ေသာ အိမ္တြင္လည္း အင္တာနက္လိုုင္း ခ်ိတ္ဆက္ထားျခင္း မရွိပါ။ ထိုု႔ေၾကာင့္ အိမ္မွ အင္တာနက္သံုုး၍ ရနိုုင္ရန္ မမ ၾကံစည္ရေတာ့သည္။ ေမာင္ေလးနွင့္ ညီမကေလးမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ ကြန္ပ်ဴတာနွင့္ အင္တာနက္သံုုးရန္ အခြင့္အေရးကိုု ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။


ထိုု႔ေၾကာင့္ေရာက္သည့္ေနမွစ၍ ဖုုန္းလိုုင္းမွ ဆယ္လူလာေဒတာဖြင့္ကာ Wifi လႊင့္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ လႊင့္ထားေသာ Wifi ကိုု ကြန္ပ်ဴတာမွဖမ္းယူကာ အသံုုးျပဳရသည္။ အေတာ္ပင္ အဆင္ေျပလွသည္။ လိုုင္းကလည္း အေတာ္ကေလးပင္ ေကာင္းပါေပသည္။ Facebook တြင္ ဓါတ္ပံုုေတြ တင္ေတာ့လည္း လြယ္လြယ္ကူကူပင္ တင္၍ရသည္။ ထိုု႔အျပင္ Viber ျဖင့္လည္း ၾသဇီ မွ ေက်းဇူးရွင္မ်ားကိုု စကားေျပာလိုုက္ေသးသည္။ လိုုင္းကလည္း ၾကည္လင္၏။  ထိုု႔ေၾကာင့္ ဝမ္းသာအားရပင္ စကားေျပာလိုုက္ Facebook ေလးၾကည့္လိုုက္၊ စာတိုုက္ပံုုးထဲမွ ဝင္ေရာက္လာေသာ စာမ်ားကိုု စစ္ေဆးလိုုက္၊ ျပန္စရာရွိေသာ စာမ်ားကိုု ျပန္လိုုက္နွင့္ အေတာ္ကေလး အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္ေနသည္။ ညဘက္တြင္ အိပ္လိုုက္၊ မနက္ေရာက္လ်ွင္ လုုပ္စရာ ရွိသည္မ်ားကိုုလုုပ္လိုုက္၊ အျပင္ေရာက္လွ်င္ ရံဖန္ရံခါ အင္တာနက္ကေလး ဘာေလး စစ္လိုုက္နွင့္ ေက်နပ္ေနသည္။


သိပ္မၾကာပါ။ ဖုုန္းထဲတြင္ Message တစ္ခုုဝင္လာသည္။ “သင္၏စာရင္းတြင္ လက္က်န္ေငြသည္ က်ပ္၂၀၀ေအာက္သိုု႔ ေရာက္ေနျပီ”ဟူ၏။ ထိုုအခါမွ မမ တစ္ေယာက္ ဘုုရား တ ရေတာ့သည္။ ဖုုန္းထဲတြင္ က်ပ္၁၀၀၀၀ ကဒ္ တစ္ကဒ္ ထည့္ထားသည္မွာ ၂ရက္နွင့္ တစ္ပိုုင္းပင္ မျပည့္ေသး..။ ထိုုအခ်ိန္မွ မမ ဖုုန္းကိုု မမ ျပန္စစ္ရေတာ့သည္။ ထိုုအခါမွ  မမ ၏ ေပါ့ေလ်ာ့မွဳကိုု ေတြ႕ရေတာ့သည္။ မမ သည္ ဖုုန္းမွ ဆယ္လူလာ ေဒတာကိုု ေတာက္ေလ်ာက္ ဖြင့္ထားမိခဲ့ပါေပါ့။  ထိုုအခါမွ အလွ်င္အျမန္ ပိတ္ရေတာ့သည္။


ထိုုေန႔မွစ၍ မမသည္္  အခ်ိန္တိုုင္း အိပ္မက္ဆိုုးမက္သကဲ့သိုု႔ မိမိဖုုန္းမွ ဆယ္လူလာေဒတာ ဖြင့္ထားမိသလား၊  Wifi လႊင့္ထားမိသလားဟုု မၾကာမၾကာ စစ္ေဆးမိေတာ့သည္။ ယခုု ေနာက္ထပ္ ထည့္ထားေသာ က်ပ္၁၀၀၀၀ ကဒ္သည္ ယခုုအခ်ိန္အထိေတာ့ မကုုန္ေသးပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ကုုန္သြားမည္နည္းဟုု ရင္တထိတ္ထိတ္ နွင့္ေတာ့ ျဖစ္ေနေသးသည္။


အကယ္၍မ်ား ကဒ္စနစ္ျဖင့္ မဟုုတ္ဘဲ လကုုန္၍ ေငြေတာင္းခံလႊာလာမွ က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးရမည္ဆိုုလွ်င္ …..၊ ဘုုရား ..ဘုုရား .. ေတြးပင္မေတြးရဲေတာ့ပါ။


ထိုု႔ေၾကာင့္ PostPaid  စနစ္မွ prepaid စနစ္သိုု႔ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးရွင္ၾကီးမ်ား ကိုုသာ အဖန္ဖန္ အခါခါ ဦးတိုုက္ ေနရပါေတာ့သည္။



မမဝသုန္
06:27:43 PM
19-02-2013
Tuesday (YGN)

Thursday 7 February 2013

ကၽြန္မနွုုင့္ မတူေသာ အျမင္မ်ား






ပန္းခ်ီဆရာၾကီး Cees သည္ ကၽြန္မ၏ သင္ဆရာတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ Netherlands နိုုင္ငံဖြားျဖစ္ျပီး ျဖစ္ျပီး ကၽြန္မတိုု႔ ေနထိုုင္ရာ Brisbane တြင္ သင္တန္းမ်ား လာေရာက္ဖြင့္လွစ္ေသာ  နာမည္ရ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုု ကၽြန္မ၏ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး မိတ္ဆက္ေပးသျဖင့္ သိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ ဆြဲဟန္မ်ားသည္  ဥေရာပနွင့္ အေနာက္နိုုင္ငံမ်ားတြင္ အေတာ္ပင္ ေရပန္းစားကာ နာမည္ရလွသည္။


နွုုတ္ခမ္းေမႊးကုုတ္ကုုတ္နွင့္ ဆရာၾကီးသည္  ပိန္ပိန္ပါးပါးနွင့္ ရင္းနွီးေဖာ္ေရြေသာသူလည္း ျဖစ္သည္။  သိုု႔ေသာ္ သူသည္ သူ၏ပညာနွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ မာန္မာန ၾကီးသည္ဟုု ကၽြန္မကေတာ့ ျမင္ပါသည္။ သူ၏သင္တန္းေက်ာင္းမွ တပည့္မ်ားကိုု သူ၏မူအတိုုင္းသာ ဆြဲေစခ်င္သည္။ ခြဲဖယ္ထြက္လွ်င္မူ မၾကိဳက္ပါ။ သူ၏တပည့္မ်ား ဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီ ကားခ်ပ္မ်ားသည္ ထိုုဆရာၾကီး၏ တပည့္ျဖစ္သည္ဟုု သိနိုုင္ေသာ ပံုုမ်ားသာျဖစ္သည္။


ပထမဦးဆံုုး ကၽြန္မနွင့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတိုု႔ ထိုုဆရာၾကီး၏ သင္တန္းသိုု႔ တက္ေရာက္ ေသာအခါ ဝယ္ယူရမည့္ ပစၥည္းမ်ား စာရင္းကိုု ေပးပါသည္။ သူသည္ ေစ်းသက္သာေသာ ေဆးနွင့္ စုုတ္တံမ်ား ၊ ပံုုဆြဲစကၠဴမ်ားကိုု အသံုုးမျပဳရန္ သိသိသာသာ တားျမစ္ထားသည္။ ေဆးဆိုုလွ်င္ Art Spectrum သိုု႔မဟုုတ္ Cotman မွလြဲ၍ အျခားေသာ ေဆးမ်ားကိုု သံုုးခြင့္ မျပဳပါ။ ထိုုေဆးမ်ား၏ 10ml မွ်ေလာက္ေသာ ေဆးဗူးကေလးကိုု $9.00 ေပးရသည္။ အေျခခံ ၁၃ ေရာင္လံုုးဝယ္ရန္ ေျပာပါသည္။ ထိုုအခါ ကၽြန္မအိမ္တြင္ ရွိျပီးေသာ ေဆးမ်ား၊ စုုတ္တံမ်ားမွာ ဆရာၾကီးေျပာေသာ အမည္မဟုုတ္သျဖင့္  အသစ္ထပ္မံ ဝယ္ယူခဲ့ရသည္။ ထိုုမွ်မက စုုတ္တံမ်ားနွင့္ Sketch Pad ကိုုလည္း သူေျပာေသာ အမည္မ်ားကိုုသာ ဝယ္ရသည္။ မွတစ္ပါး အျခားအမ်ိဳးအစားမ်ား မဝယ္ယူရန္ ေသေသခ်ာခ်ာ စာနွုုင့္ေပနွင့္ ျပန္ၾကားထားသည္။ အကယ္၍ ထိုုကဲ့သိုု႔ ေစ်းၾကီးေသာေဆးမ်ားကိုု မဝယ္နိုုင္ေသာ သူဆိုုလွ်င္ သူ၏ သင္တန္းတြင္ တက္ခြင့္မရျပီေလာ။


သင္တန္းတြင္းသိုု႔ေရာက္ေသာအခါ အေရာင္အနုုအရင့္၊ အနီးအေဝး၊ အစရွိသည္တိုု႔ကိုု ရွင္းျပျပီး ရွုုခင္းပုုံ တစ္ပံုုကိုု စတင္သင္ၾကားပါသည္။ အေရာင္ အနုုအရင့္နွင့္ အနီးအေဝးကိုု ျပသသည့္ ပံုုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုုပန္းခ်ီကားကိုု ၅မိနစ္မွ်အတြင္း ေတာင္ကုုန္း၊ ေတာတန္းနွင့္ သစ္ပင္မ်ားကိုု Fountain Pen ျဖင့္  ေရးဆြဲသြားသည္။ ပံုုတူမဟုုတ္ဘဲ အေျခခံ အေၾကာင္းအရာမ်ား ပါရမည္ဟုုဆိုု၏။ ထိုု႔ေနာက္ ကၽြန္မတိုု႔လည္း ကိုုယ့္စိတ္ကူးနွင့္ကိုုယ္ ေရးဆြဲခဲ့ၾကသည္။


ထိုု႔ေနာက္ ဆရာၾကီးသည္ တပည့္ တစ္ဦးခ်င္းဆီ၏ ပံုုမ်ားကိုု လိုုက္လံၾကည့္ရွဳသည္။ ထိုုသင္တန္းတြင္ ကၽြန္မတိုု႔ နွစ္ဦးမွအပ က်န္တပည့္မ်ားမွာ ဆရာၾကီး၏ ကာလၾကာ တပည့္ေဟာင္းမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ေယာက္၏ ဆြဲလက္စမ်ားကိုု ျမင္ေသာ္ ဆရာၾကီးသည္ အနည္းငယ္ သိုု႔မဟုုတ္ အေတာ္တန္ စိတ္တိုုသြားပံုုရသည္။ ဆရာၾကီးက Sketch ျဖင့္ ဆြဲခိုုင္းသည္။ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ေယာက္က Shade ျဖင့္ ၤအနုုဆင္ၾကသည္။ ထိုုအခါ ဆရာၾကီးက ကၽြန္မတိုု႔၏ပံုုမ်ားကိုု ဖ်က္ခိုုင္းသည္။ သူေျပာသည့္ အေျခခံအတိုုင္း ဆြဲရန္ ထပ္ေျပာသည္။ ကၽြန္မတိုု႔တစ္ဦးမ်က္နွာတစ္ဦးၾကည့္ျပီး ျပိဳင္တူရယ္ကာ ဆြဲထားေသာ ပံုုမ်ားကိုု ဖ်က္ၾကရသည္။ အမွန္တကယ္မွာ ေက်နပ္လွသည္ေတာ့ မဟုုတ္ၾကပါ။


ကၽြန္မႏွင့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းသည္ ခဲျခစ္ရာ ထင္ေနေသာ ပံုုမ်ားကိုု မနွစ္သက္ၾကပါ။ အရိုုးေထာင္ေနေသာ သစ္ပင္အိုုၾကီးနွင့္တူသည္ဟုုခံစားရသည္။ သိုု႔ေသာ္ သင္တန္းထဲတြင္မူ ဆရာခိုုင္သည့္အတိုုင္းသာ လုိက္ဆြဲခဲ့လိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ ဆရာၾကီးသည္ Sketch ေပၚတြင္ အေရာင္သြင္းျပသည္။ ထိုု႔ေနာက္ ကၽြန္မတိုု႔ နွစ္ဦးကိုု အဓိက အေရာင္သံုုးေရာင္နွင့္ ၾကားအေရာင္မ်ားကိုု မည္ကဲ့သိုု႔ အသံုုးျပဳရမည္ကိုု  ေျပာပါသည္။ ျပီးေသာ္ သူျပသသည့္အတိုုင္း ေဆးေရာင္မ်ား ေရးသြင္းရန္ခိုုင္းပါသည္။ ထိုုေနရာတြင္ ကၽြန္မတိုု႔ အေရွ႕ေတာင္ပိုုင္းမွ လူမ်ားနွင့္ အေနာက္ပိုုင္းမွ လူမ်ား၏ လက္ခံမွဳ မတူညီသည္ကိုု ေတြ႕လာရသည္။ ဆရာၾကီးနွင့္ သူ၏ လက္ေဟာင္းတပည့္မ်ား သြင္းေသာ ေဆးေရာင္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ အသြင္ကိုု ေဆာင္သည္။ ေျမနီမွုုန္မ်ား၊ နီညိဳေရာင္ ေျမျပင္မ်ား၊ စိုုလက္မွုုမရွိေသာ အစိမ္းေရာင္မ်ားျဖင့္ ဖံုုးလႊမ္းေနသည္။ 


ပူေႏြးေသာ မိုုးမ်ားေဒသနွင့္ အျမဲစိမ္းသစ္ေတာမ်ားၾကားတြင္ ၾကီးျပင္းလာၾကေသာ ကၽြန္မတိုု႔က စိုုလက္ေသာ အစိမ္းေရာင္နွင့္ စိုုစြတ္ေသာ ေျမျပင္ကိုု ေရးဆြဲလိုုၾကသည္။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ အနီးအေဝးကိုု အေရာင္အနဳအရင့္ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းရန္ မဟုုတ္ပါလား။ သိုု႔ရာတြင္ ဆရာက လက္မခံပါ။ ေျမၾကီးဆိုု သည္အေရာင္၊ သစ္ရြက္ဆိုုသည္အေရာင္၊ အစရွိသျဖင့္ ပံုုေသနည္းမ်ားကိုု ေျပာၾကားလိုုသည္။ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ေယာက္စလံုုးမွာ သိပၺံ သမားမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း အနုုပညာ အထူးသျဖင့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုု ဖန္တီးရာတြင္ ပံုုေသနည္းမ်ားကိုု မနွစ္သက္ၾကပါ။ ပံုုေသနည္းျဖင့္ သြားေသာပံုုမ်ားသည္ ပံုုေသနည္းထဲက မထြက္ေသာ ပံုုမ်ားသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။  ကၽြန္မတိုု႔ သည္ realistic ကိုု လက္ခံျပီး realism ျဖစ္ေသာ ဖန္တီးမွဳမ်ားကိုု နွစ္သက္ လက္ခံၾက ေသာ္လည္း ပံုုေသနည္းမ်ား ကိန္းဝပ္ေနေသာ ကားခ်ပ္မ်ားကိုုမူ အသက္ဝင္သည္ဟုု မခံစားရပါ။ သိုု႔ေသာ္ ဆရာ၏သင္တန္းတြင္ ဆရာေျပာသလိုုေရးဆြဲျပီး မိမိအိမ္တြင္ မိမိ နွစ္သက္သလိုု ေရးဆြဲၾကသည္။


ကၽြန္မတိုု႔သည္ စည္းကမ္းတင္းေသာ မိဘမ်ားလက္တြင္ၾကီးျပင္းလာၾက ရေသာ္လည္း စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား၊ ပံုုေသနည္းမ်ားကိုု မုုန္းတီးၾကသည္။  လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွ ျပဌာန္းထားေသာ အိုုမင္းေဟာင္ႏြမ္းသည့္ ပံုုေသနည္းမ်ားကိုုလည္း ျငီးေငြ႔ၾကသည္။ အေတြး အေခၚ အယူအဆ အသစ္မရွိေသာ ေနထိုုင္မွဳသည္ အေသေကာင္ ကိုု အသက္ သြင္းထားသည္ႏွင့္ တူသည္ဟုု မွတ္ယူသည္။ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမွဳကိုု ရြံရွာသည္။ ေမြးဖြားလာၾကေသာ အသစ္အသစ္ေသာ လူတိုု႔သည္ ေရွးေရွးလူတိုု႔ ခ်မွတ္ထားခဲ့ၾကေသာ ေရွးရိုုးစြဲ ပံုုေသနည္းမ်ားကိုု မ်က္စိမွိတ္ လက္ခံေနမည့္အစား အခ်ိန္ကာလ၊ ေနရာေဒသ အလိုုက္ သင့္ေလ်ာ္၏၊ မသင့္ေလ်ာ္၏ကိုု ဆင္ျခင္နိုုင္ၾကရမည္ဟုု ယူဆသည္။ အေသရိုုက္သြင္းထားေသာ ပံုုေသနည္းသည္ အေျဖမွန္ရရန္ အေကာင္းဆံုုး နည္းလမ္း ျဖစ္သည္ဟုု ကၽြန္မ မယံုုၾကည္ပါ။ ကၽြန္မတိုု႔၏ ဦးေနွာက္မ်ားသည္ အသံုုးျပဳၾကရန္ ျဖစ္သည္။ မ်ားမ်ားအသံုုးျပဳေလ က်န္းမာေလျဖစ္သည္ဟုု ကၽြန္မကေတာ့ ယူဆသည္။ မေသြးဘဲ ထက္ရွေသာ ဓားသည္ ဤေလာကတြင္ ရွိနိုုင္ပါမည္လား။ အေျခခံ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုု အေပၚတြင္ ဆင့္ပြား ဆင့္ပြား၍ ေတြးေတာနိုုင္ရမည္ မဟုုတ္ပါလား။


စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားနွင့္ ေရးျခယ္ထားေသာ အနုုစိပ္ ပန္ခ်ီကားမ်ားကိုု ကၽြန္မ နွစ္သက္ပါသည္။ ဖန္တီးနိုုင္ေသာသူမ်ားကိုုလည္း ေလးစားမိသည္။ သိုု႔ေသာ္ ကၽြန္မတြင္ ထိုုသိုု႔ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား မရွိပါ။ ကၽြန္မ ဆြဲေသာ ရုုပ္ပံုုမ်ားတြင္ ကၽြန္မ၏ စိတ္ကိုု ထည့္ထားသည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ စည္းမ်ဥ္း စည္းေဘာင္၏ အျပင္ဘက္တြင္ေရာက္ေနသည္က မ်ား၏။ ေတာင္ေလတိုုက္၍ ေျမာက္ကိုုယိမ္းရမည့္ေနရာတြင္ ေျမာက္အရပ္ကို မယိမ္ဘဲ အျခားအရပ္တစ္ခုုခုုကိုု  ယိမ္းေကာင္းယိမ္းေနနိုုင္သည္။ ဤသည္မွာ အနုုပညာတစ္ရပ္ဟုု ကၽြန္မထင္မွတ္သည္။ ပံုုတူကူးဆြဲျခင္းသည္ ပံုုတူကူးျခင္း သာျဖစ္၍ ကိုုယ္ပိုုင္ ဖန္တီးမွဳ မပါဟုု ခံစားရသည္။ ပံုုတူပန္းခ်ီကားမ်ားတြင္ အနည္းငယ္ လြဲေခ်ာ္၍ ပန္းခ်ီေရးဆြဲသူ၏ ဆြဲေနစဥ္တြင္ ျဖစ္ေပၚသည့္စိတ္ကိုု ထည့္သြင္း ဖန္တီးထားေသာ ကားခ်ပ္မ်ားကိုုမူ ကၽြန္မ နာရီမ်ားစြာ ရပ္ၾကည့္ေငးေမာ ဖူးသည္။


သိုု႔ရာတြင္ ဆရာၾကီး၏ သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ဆရာေျပာသည့္အတိုုင္း ေရးဆြဲျပီး ဆရာသင္ေပးသမွ်ကိုု ရနိုုင္သမွ် ရေအာင္ ၾကိဳးစားသင္ယူပါသည္။ ဆရာၾကီး၏ ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ ဥေရာပနိုုင္ငံမ်ားတြင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေရပမ္းစားရသနည္း ဆိုုတာကိုု စဥ္းစားရတာကိုု ကၽြန္မ နွစ္သက္သည္။ ဆရာၾကီး၏ သင္တန္းကိုု သြားေရာက္ သင္ယူျခင္းသည္ ဆရာျဖစ္သူနွင့္ အျငင္းပြားရန္ျငင္းခုုန္ရန္ မဟုုတ္ပါ။ ဆရာမ်ား၏ ပန္ခ်ီတစ္ကားဖန္တီးစဥ္ ထားေသာစိတ္၊ ဆြဲဟန္၊ အေရာင္တင္ဟန္ တိုု႔ကိုု နားလည္သိရွိရန္သာျဖစ္သည္။


ကၽြန္မသည္ အရာရာကိုု ျငင္းပယ္ ကန္႔ကြက္တတ္ေသာ သူတစ္ေယာက္မဟုုတ္ပါ။ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကိုု မ်က္စိမွိတ္ လက္မခံလိုုသူ၊ အေျခခံ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုုမွ ဆင့္ပြား ျဖစ္စဥ္မ်ားကိုု စိတ္ဝင္စား နွစ္သက္သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။



ပ်ိဳးယုဝသုန္
28-01-2013
Monday (BNE)

Sunday 3 February 2013

စကားလံုုးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ...





တကယ္ေတာ့ အြန္လိုုင္း လူမွုုကြန္ယက္ဆိုုတာ စိတ္ကိုု အစာေကၽြးတဲ့ ေနရာေတြပါ။ ဒီမွာ ကိုုယ္ဘာကိုု အာသီသျဖစ္သလဲ.. အကုုန္ရွာလိုု႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရတဲ့အရာေတြက အစစ္အမွန္ျဖစ္ဖိုု႔ေတာ့ ရာခိုုင္နွုုန္းနည္းတာေပါ့။ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားခ်င္လည္း လြယ္တယ္။ ဘာမွမသိ မတတ္ဘဲလည္း ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနနိုုင္တယ္။ ဖြတဲ့သူေတြကလည္း ဖြၾကတယ္။ ရြစိ ရြစိနဲ႔ ေနာက္က ပါတဲ့သူေတြကလည္း ပါၾကတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္သူရဲေကာင္းေတြလည္း အမ်ားၾကီး ေတြ႔ျမင္နိုုင္တယ္။ အတုုအေယာင္ေတြကိုု အစစ္အမွန္လိုု႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ လည္း လွည့္စားမွုုေတြ မ်ားလွတယ္..။


ကဗ်ာေလး စာေလးေရးရင္း ကၽြန္မလည္း ပိုုးဖလံလိုု မီးေရာင္ကိုု စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ ထင္မွတ္ျပီး တိုုးခဲ့ဖူးတယ္။ စားလည္းဒီေရွ႕၊ အိပ္လည္း ဒီေရွ႕ နဲ႔ တြယ္မိတြယ္ရာ တြယ္တာေနခဲ့တယ္။ တကယ့္မိတ္ေဆြစစ္အခ်ိဳ႕ကိုုလည္း ရရွိခဲ့တာကိုုး..။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ကာလေတြမွာ အြန္လိုုင္း လူမွဳကြန္ယက္ေတြက စိတ္ပင္ပန္းမွုုကိုု ေျပေပ်ာက္ေစတယ္လိုု႔ ထင္မွတ္ခဲ့တယ္။ အစစ္အမွန္ေရာ အတုုအေယာင္ပါ ေရာေနွာေနတဲ့ သတင္းေတြ၊ လူမွုုဆက္ဆံေရးေတြ ၾကားမွာ စီးေျမာျပီး ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ ဒဏ္ရာ ရမွန္မသိ ရလာတာကိုု သတိမမူခဲ့မိဘူး။


ဒီလိုုနဲ႔ သတိထားမိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ online ေပၚမွာကိုုယ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ကုုန္ခံမွုုေတြကိုု ေလ်ာ့ဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ အျပီးတိုုင္ကိုုယ့္ Account ကိုု ကိုုယ္ ဖ်က္သိမ္းဖိုု႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတိုု႔လိုု သူမ်ားအိမ္ကိုု ကိုုယ့္အိမ္လုုပ္ေနရတဲ့ သူေတြအတြက္ ဒီလိုု လူမွဳကြန္ယက္ေတြက လိုုအပ္ပါတယ္။ ယခင္လိုု ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ  စကားေျပာဖိုု႔၊ တက္လာသမွ် ဟုုတ္တာေရာ မဟုုတ္တာေရာေတြကိုု ဖတ္ဖိုု႔ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ငုုတ္တုုတ္ထိုုင္ၾကည့္ေနတဲ့ကာလေတြက ျပီးဆံုုးသင့္ျပီလိုု႔လည္း ဆံုုးျဖတ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုု လမ္းေလ်ာက္ျခင္း၊ ေရကူးျခင္း၊ တင္းနစ္ရိုုက္ျခင္း၊ သစ္ပင္စိုုက္ျခင္း စတဲ့ Activity ေတြနဲ႔ အစားထိုုးလိုုက္တယ္။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ တစ္ေန႔ကိုု နာရီဝက္ တစ္နာရီေလာက္ထက္ ပိုုျပီး မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။


တကယ္ေတာ့လည္း ကိုုယ့္လမ္းေပၚကိုုယ္ေလ်ာက္ရင္း ခလုုတ္တိုုက္လိုု႔လဲရင္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုုယ္ထူမွပဲ ကိုုယ္ထနိုုင္ခဲ့ရတာပါ။ သူတပါးရဲ႕  ကူညီထူမမွဳ၊ အားေပးမွဳကေလးမ်ား ရမလားလ႔ိုု လူသားပီပီ ေမွ်ာ္လင့္မိေပမယ့္ မျဖစ္နိုုင္မွန္းသိတဲ့အခ်ိန္မွာ လဲက်ရင္း၊ ျပန္ထရင္းနဲ႔ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ အားေပးျပီး ေနတတ္ခဲ့ျပီ။


ေရးစရာရွိရင္ ေရးတင္လိုုက္၊ မွ်ေဝစရာရွိရင္ မွ်ေဝလိုုက္၊ မွတ္သားစရာေတြ႔ရင္ မွတ္သားလိုုက္နဲ႔ ေနတတ္ေအာင္ေနလိုုက္တဲ့ အခါမွာ ေနာက္ေတာ့လည္း ေနသားက်သြားတာပါပဲ။


စကားလံုုးေတြနဲ႔ျပည့္နွက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မလည္း သူလိုု ကိုုယ္လိုုပဲ လမ္းေလ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားလံုုးေတြကိုု ကာကြယ္ဖိုု႔ေတာ့ ကၽြန္မ ထီးကေလး တစ္လက္ ေဆာင္ထားတယ္။ စကားလံုုးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ေလ်ာက္ရင္း စိတ္၊ ေစတသိက္ကိုု တတိတိတိုုက္စားမယ့္ စကားလံုုးေတြ ေၾကြက်လာတိုုင္း ထီးကေလးကိုု ေဆာင္းလိုု႔ေပါ့..။



ပ်ိဳးယုဝသုန္
10-12-2012
Monday (BNE)