Sunday 15 February 2015

ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ေစခ်င္



ပံ့သကူ..

ပံ့သကူသား ဆိုတာ လက္ရွိ ကၽြန္မတိုု႔ က်င္လည္ေနတဲ့ လူ႔ေဘာင္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရရန္ မလြယ္ကူေသာ အရာ တစ္ခုုသာ..။


တစ္ေန႔က ကၽြန္မဆိုုင္ကို ညီမေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္..။ စကားစျမည္ ေျပာၾကရင္း သူေျပာတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုုယ္ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ အေၾကာင္း တိုုက္ဆိုုင္လာေတာ့ ဒါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ကၽြန္မရဲ႕ ေခါင္းထဲကိုု တန္းစီျပီး ဝင္လာၾကတယ္..။


ရွင္သန္ေနထိုုင္ၾကတဲ့ အခ်ိန္တိုုေလး အတြင္းမွာ ကၽြန္မတိုု႔ဟာ ကၽြန္မတိုု႔ကိုုယ္ခႏၶာ ရွင္သန္ဖြံ႔ျဖိဳးဖုုိ႔၊ က်န္းမာဖိုု႔ ဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ အသား၊ ငါးေတြကိုု မက္မက္ေမာေမာ စားသံုုးခဲ့ၾကတယ္။


တစ္မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ လိုုခ်င္တဲ့ အသား၊ ငါးနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ဝယ္ဖိုု႔ ေစ်းကိုု ထြက္လာခဲ့တယ္။ ပံုုမွန္အားျဖင့္ ညီမဝမ္းကြဲေလးက အျမဲသြားဝယ္ေနက် ျဖစ္ေပမယ့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ႔ကိုု မနွိဳးခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ေစ်းကိုု မေရာက္တာ ၾကာေနျပီ ျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ထဲ ေစ်းဘက္ကိုု ထြက္ခဲ့တယ္။ မနက္ေစာေစာ ေစ်းဝယ္ျခင္းအားျဖင့္ စိတ္ၾကိဳက္ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႔ သစ္သီးေတြကိုု လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ အင္မတန္ ေက်နပ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ေနာက္ဆံုုးမွာ အသားအခ်ိဳ႕ နဲ႔ ငါး ပုုဇြန္ နဲနဲ ဝယ္မယ္ရယ္လိုု႔ ရည္ရြယ္ရင္း အသားတန္းဘက္ကိုု ေရာက္ခဲ့တယ္။


အခ်ိဳ႕ ဆိုုင္ေတြကလည္း ခင္းက်င္းတုုန္း၊ အခ်ိဳ႔ဆိုုင္ေတြကလည္း ခင္းက်င္းျပီးသား သားငါးေတြကိုု ေနရာျပန္ခ်ရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားစျမည္ ေျပာေနတုုန္းရွိၾကေသးတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ေစာေနေသးတာေၾကာင့္ ေစ်းဝယ္တဲ့သူေတြကလည္း ပါးေနတာကိုုး..။ အနီေရာင္အသားကိုု စားလိုု႔မရတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ၾကက္သားအနည္းငယ္ေတာ့ ဝယ္မယ္လိုု႔ ရည္ရြယ္ရင္း ၾကက္သားေရာင္းတဲ့ ဆိုုင္ဘက္ကိုု ထြက္လာခဲ့တယ္။  ကၽြန္မ အတြက္ စိတ္နွလံုုး ထိခိုုက္စရာဟာ ထိုုေနရာမွာ စေတြ႔တာပါပဲ။


ၾကက္သားသည္ရဲ႕ နေဘးမွာ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ေရေႏြးအိုုးၾကီးၾကီးတစ္လံုုး ရွိေနပါတယ္။ စက္ဘီးေနာက္မွာ ေဇာက္ထိုုးဆြဲျပီး သယ္သူလာျခင္းခံရတဲ့ ၾကက္ေတြဟာ မူးေနာက္ ေနပံုုရတယ္။ ေခါင္းကေလးေတြ တခ်က္ တခ်က္လွဳပ္လိုုက္ ေတာင္ပံေလးေတြ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လွုုပ္လိုုက္နဲ႔ သက္ေသာင့္သက္သာ မရွိမွုုကိုု အမွတ္မထင္ျမင္ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကိုု ဘာရယ္မဟုုတ္ပဲ ၾကည့္ေနမိတဲ့ ကၽြန္မဟာ ေစ်းသည္ရဲ႕ ထင္မွတ္မထားတဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္ ဝိဘစၦရသ ကိုု စတင္ခံစားရပါေတာ့တယ္။ သူဟာ ၾကက္အရွင္ေတြကိုု တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ ေျခေထာက္ကေနကိုုင္ရင္း ပြက္ပြက္ဆူတဲ့ ေရအိုုးထဲကိုု နွစ္ နွစ္ခ်လိုုက္ပါတယ္။ အပူေၾကာင့္လန္႔ျပီး တစ္ခ်က္နွစ္ခ်က္သာ ေတာင္ပံခတ္ ရုုန္ကန္ခြင့္ ရတဲ့  ၾကက္ေတြဟာ မိနစ္ပိုုင္းအတြင္းမွာ ျငိမ္သက္သြားရင္း အိုုးရဲ႕ အျပင္ဘက္ကိုု ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။


ဒီျမင္ကြင္းဟာ သူတုုိ႔အတြက္ေတာ့ သမရိုုးက် နိစၥဒူဝျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အေတာ္ကေလး အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။ ေ၇ေႏြးပူ၊ဆီပူ တစ္စက္ နွစ္စက္ေလာက္ စင္မိ ေလာင္မိရင္ေတာင္ ကၽြန္မတိုု႔မွာ ပူေလာင္ျခင္းကိုု သိသိသာသာ ခံစားရျပီး သက္သာရာ ေဆး သိုု႔မဟုုတ္ တခုုခုုကိုု ရွာၾကံလိမ္းၾကတယ္ မဟုုတ္လား။  ဆူေနတဲ့ ေရေႏြးအိုုးထဲကိုု အရွင္လတ္လတ္ အနွစ္ခံရတဲ့ၾကက္ေတြ ဘယ္လိုုခံစားရမလဲ။ ကၽြန္မတိုု႔သာ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ေရေႏြးအိုုးထဲကိုု ျပဳတ္က်ရင္ျဖစ္ေစ၊ အနွစ္ခံရရင္ျဖစ္ေစ ဘယ္လိုုခံစားရမလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မခံစားရတာက ကိုုယ့္ကိုုယ္နဲ႔နွိဳင္းယွဥ္မိတဲ့ စိတ္တခုုသာ။


ၾကက္၊ ဝက္၊ အမဲ တိုု႔ကိုု ကမာၻ အသီးအရြက္အျဖစ္ သတ္မွတ္တယ္ လိုု႔ မွတ္သား ဖူးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ေရာက္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့နိုုင္ငံအခ်ိဳ႔မွာ ၾကက္၊ဝက္၊ အမဲ တို႔ကိုု စီမံေတာ့မယ္  ဆိုုရင္ အရင္ဦးဆံုုး ေမ့ေဆးေပးလိုုက္ျပီး သတၱဝါေတြကို နာက်င္ျခင္း မခံစားေစရဘဲ ေသဆံုုးသြားေစခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ သူတိုု႔ဟာ မေသခင္မွာ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ရုုန္ကန္ေနဖိုု႔ မလိုုေတာ့သလိုု မေသဆံုုးခင္မွာ နာက်င္ျခင္းဒုုကၡကိုုလည္း သိရွိမသြားၾကေတာ့ဘူး။


ကၽြန္မတိုု႔ နိုုင္ငံမွာေတာ့ ဘာျဖစ္လိုု႔မ်ား ကိုုယ့္အေသြးအသား မဟုုတ္ရင္ ျပီးေရာ ဆိုုျပီး ျပီးစလြယ္ ျဖစ္သလိုု သတ္ျဖတ္နိုုင္ၾကရတာလဲ။  ျပဳခဲ့တဲ့ တေန႔တာ အျပဳအမူေတြအတြက္ သူတိုု႔ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းမွ အိပ္ေပ်ာ္ၾကရဲ႔လားလိုု႔ ကၽြန္မ သံသယ ျဖစ္မိတယ္။ သူတိုု႔ ေနာင္တမ်ား ရေနမလား..။


လူအပါအဝင္ သတၱဝါတုုိင္းဟာ ကိုုယ့္အသက္နဲ႔ခႏၶာကိုု မက္ေမာတြယ္တာၾကတယ္ မဟုုတ္လား။


အျမင္မေတာ္ေသာ အသက္ေမြးျခင္းမွ အားလံုုးကင္းလြတ္ၾကပါေစ။



မမဝသုန္
FEB-2015 (YGN)