Saturday 18 April 2020

ဝမ္းနည္းျခင္း မိုးတိမ္

ဝမ္းနည္းျခင္း မိုးတိမ္
****************
ဖြင့္ထားေသာ တံခါးရြက္တိုု႔သည္ ေလ အတိုုးတြင္ ျပတင္းေဘာင္ကိုု လာေရာက္ ရိုုက္ခတ္သည္။ ဝန္းက်င္သည္ ရုုတ္ခ်ည္း မွိဳင္းမွုုန္သြားသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ မိနစ္ဝက္ခန္႔က လင္းလက္ေနေသာ ေနေရာင္သည္ တစံုတခု၏ လႊမ္းျခံဳျခင္းကို ခံလိုုက္ရသကဲ့သိုု႔ မွိန္ေဖ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
လမ္းမေပၚတြင္ ရွိေနေသာ ဖုုန္မွုုန္႔တိုု႔သည္ ေလအေဝ့တြင္ လြင့္လ်က္ ဝဲလ်က္ ရွိသည္။ ေလျပည္သည္ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္ေပါက္မွ တဆင့္ အိမ္ထဲသိုု႔ တိုုးဝင္လာခဲ့သည္။ ေအးျမရမည့္အစား ပူေႏြးေနသည့္ အေတြ႕ေၾကာင့္ ေရတခြက္ကိုု ေတာင့္တ မိသည္။ ဒီေလပူေတြထဲမွာ ဖုုန္မွုုန္႔ေတြ အမ်ားၾကီး ပါလာမွာ ဟုု စဥ္းစားရင္း ေရခ်ိဳးခန္းရွိရာဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ လက္နွစ္ဘက္ ကိုု ေရေလာင္းခ်ရင္း မ်က္နွာကိုုပါ သစ္လိုုက္သည္။ ဒီတေန႔အတြင္း မ်က္နွာသစ္တာ လက္ေဆးတာ ဘယ္နွစ္ၾကိမ္ရွိျပီမွန္း သူ မမွတ္မိေတာ့..။ 
ဖုန္မွုုန္႔ေတြ ဝင္မွာစိုး၍ ျပတင္းတံခါးမ်ားကိုု ပိတ္လိုုက္ရန္ကိုုမူ သူလံုုးလံုုး မစဥ္းစားပါ။ ျပတင္းတံခါးပိတ္လိုုက္ေသာေၾကာင့္ အျပင္ေလာကကို​ မျမင္ရေတာ႔မွာကို​ သူေၾကာက္သည္။ အေၾကာက္တရားတိုု႔၏ ဖိနွိပ္မွဳကိုု ခံစားေနရျခင္းကိုုလည္း သူ ေၾကာက္သည္။ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ေလး၏ေဘာင္တြင္ ေခါင္းမွီကာ အျပင္ကိုု ေငးၾကည့္ေနလိုုက္သည္။ “ဒီျပတင္းတံခါးေလးက အျပင္ေလာကကို နွစ္ေယာက္အတူ ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ အကိုုက အနားမွာ ရွိေပးပါ” ဟုု သူေတာင္းဆိုုဖူးသည္ ထင္သည္။ 
ရံဖန္ရံခါတြင္ ကိုယ္က ေပးတိုုင္းလည္း တဖက္သူမွာ ရခ်င္မွ ရတတ္သည္။ တနည္း ေျပာရလွ်င္ လိုုခ်င္မွ ရလိမ့္မည္ ဟုု တီးတိုုး ေရရြတ္မိသည္။ သူ၏ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု သူ႔ခ်စ္ရေသာသူအတြက္ ေပးမိသည္။ ထိုုသိုု႔ေပးမိျခင္းသည္ တဖက္သူအတြက္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနနိုုင္သည္။ သိုု႔မဟုုတ္ အေလးမထားစရာလည္း ျဖစ္ေနနိုုင္သည္ ဆိုုသည္ကိုု သူ မေတြးတတ္ခဲ့ပါ..။ ထိုုသိုု႔ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ .. ဆိုုသည့္ အေတြးကိုုေတာ့ သူ ဆက္မေတြးခ်င္ပါ။ နာက်င္ျခင္းေတြကိုု သူ မနွစ္သက္ေပ။ 
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ခ်စ္ျခင္းသည္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရံုုပဲလား ဟုု သူစိတ္မေကာင္းစြာ ေတြးမိသည္။ စိတ္ပူတတ္ေသာ၊ သဝန္တိုုတတ္ေသာ၊ ခ်စ္ျမတ္နိုုးတတ္ေသာ မိန္းကေလးတေယာက္၏ ခ်စ္ျခင္းကိုု နားလည္နိုုင္ပါေစဟုုသာ သူ ဆႏၵျပဳမိ၏။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုုတာ မထားသင့္သည့္ စိတၱဇနာမ္တခုုအျဖစ္ သူသိထားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္ လိုုက္နာနိုုင္ဖိုု႔ ခက္လွသည္။
ေကာင္းကင္သည္ မွိဳင္းသည္ထက္ မွိဳင္းလာသည္။ မိုုးစက္မိုုးေပါက္ေတြမ်ား က်လာမွာလားဟုု သူ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ မိုုးမရြာနိုုင္ပါဘူး ဆိုုေသာ အသိကိုုလည္း သူက သိေနေသးသည္။ မိုုးစက္တိုု႔ကိုု ရြာခ်ေစခ်င္မိသည္။ က်လာေသာမိုုးေရစက္ကေလးမ်ားက မ်က္နွာကိုု လာေရာက္ ျဖန္းပက္ေစခ်င္ေသးသည္။ မ်က္ရည္စက္တိုု႔ကိုု မိုုးေရစက္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု အနည္းဆံုုး သူ႔ကိုုယ္သူ လွည့္စားနိုုင္သည္ မဟုုတ္ပါလား။ 
**** ****
အျပင္ဘက္တြင္ ရာသီဥတုုသည္ မွဳန္မွိဳင္းေနရံုသာ ရွိသည္..။
မိုုးသားတိမ္လိပ္တိုု႔ကိုုလည္း သူ မျမင္မိပါ..။
**** ****
တံခါးေခါက္သံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုုက္သည္။ တံခါးရွိရာကိုု အေျပးကေလး သြားလိုုက္မိျပီးမွ ရုုပ္ခ်ည္းရပ္တန္႔လိုုက္သည္။ ေခါင္းကိုု ခပ္သာသာ ခါရမ္းလိုုက္ရင္း ျပတင္းတံခါးဆီ ျပန္လွည့္လာလိုုက္သည္။ 
*** *** ***
ညိဳ႕မွိဳင္းေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ကိုု ေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ေတာင္ဖ်ားတိုု႔သည္ ေလးပင္လာခဲ့သည္။
စကားတခြန္းကိုု တီးတိုုး ေရရြတ္မိသည္..။
ကိုုယ္ခ်စ္ရသူက ပိုုခ်စ္ပါ့ေစ…။

ေႏြနွင့္အတူ

ေႏြနွင့္အတူ
*********
ဆုုေတာင္းတိုုင္း ျပည့္ရမည္ ဆိုုလွ်င္ ယခုုဘဝနွုုင့္ ေနာင္ ဘဝ ဆက္တိုုင္း ကၽြန္မ ေတာင္း လိုုေသာ ဆုုမွာ တစ္ဆုုတည္းသာ..။
xxx
မနက္မိုုးလင္း၍ မ်က္လံုုးဖြင့္ၾကည့္လိုုက္လ်ွင္ ေဘးနား၌ နွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ခ်စ္ရသူကိုု ေတြ႔ရသည္။ တရံတခါ ခ်စ္သူသည္ ကၽြန္မ၏လက္ေမာင္းရင္းေပၚတြင္ ေခါင္းတင္ အိပ္ေနတတ္သကဲ့သိုု႔ တခါတရံတြင္ ကၽြန္မ၏ ေက်ာေပၚတြင္ ေခါင္းမွီကာ အိပ္ေနတတ္သည္။ ခ်စ္ရသူ မနိုုးထမခ်င္း မည္မွ်ပင္ ေညာင္းညာေနေစကာမူ တေရြ႕ကေလးမွ် မလွုုပ္ဘဲ ေက်နပ္စြာ၊ ခ်စ္ျမတ္နိုုးစြာနွင့္ ျငိမ္သက္စြာ လွဲေလ်ာင္းေနသည္မွာ ကၽြန္မ၏ ခ်စ္သူအေပၚတြင္ ထားရွိေသာ ခ်စ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေရွးေရွး ေရစက္ကံသည္ ထူးျခားလွသည္။ ခ်စ္သူနွင့္ ကၽြန္မသည္ မ်ိဳးရိုုးမတူၾကပါ။ သိုု႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မတိုု႔ ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မတိုု႔ နွစ္ဦး ေပါင္းဖက္ရန္ နွစ္ဘက္မိဘမ်ားက ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ တစ္ဦးနွင့္ တစ္ဦး မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘဲ အခ်ိန္တိုုင္း အတူတူ ရွိေနၾကသည္။ ခင္ပြန္းသည္ေနာက္သိုု႔ လိုုက္ပါခဲ့ရသည့္အတြက္ ကၽြန္မ ေက်နပ္သည္။ ဂုုဏ္ယူသည္။ ငါကဲ့သိုု႔ ဘဝမ်ိုုး ဘယ္သူရနိုုင္ပါသနည္းဟုု ကြ်န္မ မာန္မာနမ်ား တက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ဦးစလံုုး ေကာင္းမြန္ ျမင့္မားေသာမ်ိဳးရိုုးမ်ားမွ ဆင္းသက္လာၾကသည္ မဟုုတ္ပါေလာ..။
ဘဝတြင္ ခ်ိဳေသာ လွပေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားကိုု ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ဦး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္း ခဲ့ၾကသည္။ ခ်စ္သူသည္ ကေလး အနည္းငယ္ဆန္သည္။ အခ်ိန္တိုုင္း ကေလးတစ္ဦးကဲ့သိုု႔ ဘဝကိုု လြတ္လပ္စြာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ ေပါ့ပါးစြာ ျဖတ္သန္းသည္။ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကိုု ေတြ႔ရလွ်င္ ကၽြန္မ ေပ်ာ္သည္။ ကၽြန္မတိုု႔ နွစ္ဦး လမ္းေလ်ာက္ ထြက္လွ်င္ ျမင္သူတိုုင္းက ေငးၾကည့္ေလ့ရွိၾကသည္။ လိုုက္ဖက္လိုုက္ၾကတာ၊ လွလိုုက္ၾကတာ ဟုု ခ်ီးက်ဴးသံမ်ား ၾကားရလွ်င္ ကၽြန္မ၏ ဦးေခါင္းသည္ ဦးေမာ့ရာမွ ျပန္မက်နိုုင္ေအာင္ကိုု ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ 
ကၽြန္မတိုု႔၏ ပ်ားရည္ဆမ္းေသာ ေရႊေရာင္ေန႔ရက္မ်ားသည္ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ဥိး ေမြးဖြားရာ ေဒသမွပင္ စတင္ခဲ့သည္..။
xxx
လွပေသာ ဘဝနွုုင့္ ခ်ိုုျမေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားသည္ တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ဦးဆီမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ စီပြားေရး ခ်ိဳ႔တဲ့လာေသာ ကၽြန္မတိုု႔၏ မိဘမ်ားသည္ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ဦးနွင့္ ေနထိုုင္ရာအိမ္ၾကီးကိုု စြန္႔ခြါရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ကၽြန္မတိုု႔ ဇနီး ေမင္နွံကိုုလည္း သူတိုု႔၏ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ အိမ္၌ ေနထိုုင္နိုုင္ရန္ စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။ ထိုု႔ေနာက္တြင္မူ ကၽြန္မတိုု႔ နွစ္ဦးအား ထားခဲ့ကာ အေဝးတစ္ေနရာသိုု႔ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ခ်စ္သူသည္ သူ၏ မိဘမ်ားကိုု လြမ္းဆြတ္ပံုုရသည္။ တမွိဳင္မွိဳင္နွင့္ ျဖစ္ေနသည္ကိုု ျမင္ေတြ႔ရေသာအခါ ကၽြန္မအသည္းနွလံုုးတိုု႔ ကြဲေၾကမတတ္ ခံစားရသည္။ 
ေနရာသစ္တြင္ မေပ်ာ္ရႊင္နိုုင္ေသာ္လည္း ေနတတ္ေအာင္ ေနေနရွာေသာ သူ႔ကိုု ၾကည့္၍ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆီဥေထာပတ္စားလာခဲ့ေသာ သူသည္ ယခုုအခါတြင္ ၾကံဳသလိုု ျဖစ္သလိုု စားေသာက္လာရေသာအခါ ယခင္က လွပတင့္တယ္ခဲ့ေသာ ခႏၶာကိုုယ္သည္ တျဖည္းျဖည္း နွင့္ ၾကံဳလွီလာခဲ့သည္။ ေႏြးေထြးေသာ အိပ္ရာကေလး ေပ်ာက္ခဲ့သည္မွာလည္း ၾကာခဲ့ျပီ မဟုုတ္ပါလား..။ ရံဖန္ရံခါ အိမ္ရွင္သစ္၏ ျငိဳျငင္ျခင္းမ်ား အေပၚတြင္ ကၽြန္မတိုု႔မွာ မ်က္ရည္ဝဲရံုုသာ..။ တခါတခါ တြင္ အတိတ္ကာလကိုု လြမ္းဆြတ္ဟန္ျဖင့္ တီးတိုုးညည္းညူေသာ အခါ ကၽြန္မမွာ သူ၏ ပခံုုးကိုု ဦးေခါင္းျဖင့္ တိုုးေဝွ႔ရင္း နွစ္သိမ့္ခဲ့ရသည္။
စိတ္ေထာင္း၍ ကိုုယ္ေၾကေနေသာသူတေယာက္ကိုု မည္သိုု႔မည္ပံုု နွစ္သိမ့္ရမည့္အေၾကာင္း ကၽြန္မ တကယ္ကိုု မသိခဲ့ပါ။
ရာသီဥတုု ပူျပင္းေသာ ေႏြေန႔မ်ားတြင္ ေအးခ်မ္းမည္ဟုု ထင္ရေသာ အရိပ္ေအာင္၌ ခိုုရင္း ေအးျမေသာ ကႊန္မတိုု႔၏ အိမ္ကိုု လြမ္းဆြတ္မိသည္။ ထိုု တနွစ္က ေႏြသည္ ကၽြန္မတိုု႔ကိုု လြန္စြာ ဖီးစီး နွိပ္စက္သည္။ ယားနာမ်ားကိုု ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ခႏၶကိုုယ္ေပၚတြင္ ထင္က်န္ေနေသာ ယားနာမ်ားကိုု သူသည္ မသတီသကဲ့သိုု႔ တခ်က္ၾကည့္ျပီး ညည္းညဴေနရွာသည္။ ယခင္က ထိုုကဲ့သိုု႔ေသာ အနာေရာဂါမ်ိဳးကိုု ကၽြန္မတိုု႔ တခါကေလးမွပင္ မခံစားခဲ့ရပါ။ ကၽြန္မတိုု႔၏ အိမ္ရွင္ အသစ္သည္ ကၽြန္မတိုု႔ကိုု ေဆးေပးခန္းလည္း မပိုု႔ေပးနိုုင္ေတာ့ပါ..။
အမ်ားအားျဖင့္ အသီးအရြက္မ်ားနွင့္ ျပဳတ္ထားေသာ ဆန္ျပဳတ္၊ ရံဖန္ရံခါ အသားငါးနဲနဲပါေသာ ထမင္းတိုု႔ကိုု စားေသာက္ေနထိုုင္ရေသာ ေန႔ရက္တိုု႔ကိုု ျပန္ၾကည့္ရင္း ေလာကဓံ ဟူေသာ စကားတခြန္းကိုု နားလည္စျပဳလာခဲ့သည္။ ထြားက်ိဳင္းသန္မာေသာ ကၽြန္မတိုု႔၏ ခႏၶာကိုုယ္မ်ားသည္ အရိုုးေပၚအေရတင္ရံုုသာ က်န္ေတာ့သည္။ သူသည္ ေရအနည္းငယ္ကိုုသာ ေသာက္သံုုးရင္း လွဲေလွ်ာင္းေနရာမွ မထေတာ့ေပ။ သြားလာနိုုင္ေသာ အင္အားလည္း သူ႔ထံတြင္ မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ ေဝဒနာ ခံစားေနရေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူေဘးတြင္ ျငိမ္သက္စြာထိုုင္ေနရင္း သူ႔ကိုု ေငးၾကည့္ေနရံုုမွ တပါး အျခား ဘာမွလည္း လုုပ္ေပးနိုုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ ထိုု အေနအထားသည္ ကၽြန္မ ဘဝတြင္ အနာက်င္ရဆံုုးေသာ ကာလအပိုုင္းအျခား တခုု ျဖစ္သည္။
ထိုေႏြရာသီ၏ အရုဏ္က်င္းခ်ိန္တခုတြင္ သူသည္ သူမေပ်ာ္ေသာ ေနရာတခုုမွ ထာဝရ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ အိပ္စက္ေနသည္ ထင္သျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ နွိဳးေသာ္လည္း သူသည္ နိုုးထမလာနိုုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မအား ခ်န္ရစ္ခဲ့ျပီးဟုု သိလိုုက္ရေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဆာက္တည္ရာမရ ငိုုေၾကြးမိသည္။ အိမ္ရွင္သစ္သည္ သူေသဆံုုးသြားသည္ကိုု သိရွိေသာ အခါ သူ၏ ရုုပ္ခႏၶာကိုု ယူေဆာင္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မသည္ သူတိုု႔၏ ေနာက္မွ တိတ္တဆိတ္ လိုုက္ပါသြားရင္း ခ်စ္ရသူ၏ ေနာက္ဆံုုးခရီးကိုု ရင္ကြဲစြားျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။
ေခြးတေကာင္၏ ေသဆံုုးျခင္းအေပၚ မည္သည့္ လူသားက လွိဳက္လွဲစြာ ဝမ္းေနနိုုင္ပါမည္နည္း..။
xxx xxx xxx xxx
ေနသည္ ေတာင္တန္းတိုု႔၏ ေနာက္ကိုု ခိုုဝင္စ ျပဳေနျပီ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ရသူကိုု ျမွဳတ္နွံထားေသာ ေျမပံုမိုု႔မိုု႔ထက္တြင္ ေခါင္းတင္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလဆီသို႔ ခရီးဆက္ရန္ မ်က္လံုုးတိုု႔ကိုု အသာမွိတ္လိုုက္သည္။ လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ အတီးက်န္ဆန္ျခင္းတိုု႔သည္ အသက္ဆက္ရွင္သန္လိုုမွဳကိုု ဟန္႔တားေနၾကျပီး မဟုုတ္ပါလား..။
ဆုုေတာင္းတိုုင္း ျပည့္ရမည္ ဆိုုလွ်င္ ယခုုဘဝနွုုင့္ ေနာင္ ဘဝ ဆက္တိုုင္း ကၽြန္မ ေတာင္း လိုုေသာ ဆုုမွာ တစ္ဆုုတည္းသာ..။

မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပံုုျပင္ - ၃

မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပံုုျပင္ - ၃
*****************
မိန္ရာသီအကုန္ မိႆရာသီသို႔အကူး ေန႔တေန႔..။
မနက္ခင္းတြင္ ေအးသေယာင္ေယာင္နွင့္ တရွိန္ရွိန္ပူျပင္းလာေသာ ရာသီဥတုုသည္ လူသားတိုု႔ကိုု ညွင္းပန္းနွိပ္စက္လ်က္..။
xxx xxx xxx
မနက္ခင္း အရုုဏ္ခ်ိန္တြင္ နာက်င္ေအာင့္မ်က္ျခင္းမ်ားနွွင့္ နိုုးထလာရသည္။ ဘယ္ဘက္ ပခံုုးမွ လက္ေမာင္း၊ လက္ဖ်ားအထိ။ ထိုုမွဆက္လက္၍ နာက်င္မွဳသည္ ဘယ္ဘက္ ေမးရိုုးနွင့္ ပါးျပင္ အထိ တိုုးထိလာခဲ့သည္။ ေသာက္ေနက် ေဆးတိုု႔ ကိုု ထုုတ္ယူလိုုက္ေသာအခါ နွစ္လံုုးတည္း က်န္ေနေသာ ေဆးျပားေလးတိုု႔သည့္ သူ႔အား ဘာလုုပ္မည္နည္းဟုု ေမးေနသေယာင္ပင္..။ 
နာက်င္မွဳကိုုလ်စ္လ်ဴရွဳရင္း ညက်မွ ေသာက္ေတာ့မည္ဟုု တီးတိုုးေရရြတ္လိုုက္သည္။ ခံနိုုင္ရည္ ရွိေနသ၍ ေဆးမေသာက္ဟုုလည္း ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ ေျပာလိုုက္ေသးသည္။ သူသည္ ရံဖန္ရံခါတြင္ ေခါင္းမာတတ္သည္ကိုု သူ႔ကိုုယ္သူလည္း သိပါသည္။ ဗူးေလးထဲမွ နွစ္ျပားတည္းေသာေဆးတိုု႔ကိုု ေငးၾကည့္ရင္း ေအာင့္မ်က္နာက်င္ျခင္း ဒဏ္ကိုု ဘယ္ေလာက္ အထိ ခံနိုုင္မွာလဲဟုု ေတြးရင္း မေဝးလွေသးေသာ အခ်ိန္ကာလတခုဆီသိုု႔ စိတ္ကေရာက္သြားသည္။
xxx xxx xxx
ထိုေန႔တေန႔ကို သူမေမ့ပါ..။ ထိုုေန႔သည့္ သူ႔အား ေႏြရာသီကာလမ်ားထဲသိုု႔ အေရာက္ပိုု႔ေသာ ေန႔တေန႔လည္း ျဖစ္သည္။ မသိခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာတိုု႔ကိုု သိရွိရျခင္းသည္ မသိခ်င္ေသာ သူတေယာက္အတြက္ စိတ္ပင္ပန္းမွဳ တခုသာ ျဖစ္သည္..။ ပစၥဳပၺန္တြင္ တည့္တည့္္ေနထိုုင္ေနသည္ ဆိုုေသာ္လည္း သူသည္ တမဂ္တဖိုရ္ ရထားေသာ သူတေယာက္ မဟုုတ္ပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သည့္၊ နာက်င္တတ္သည့္၊ ဝမ္းနည္းတတ္သည့္၊ ေၾကကြဲတတ္သည့္၊ ဝန္တိုတတ္သည့္၊ ေဒါသရွိသည့္၊ မာန္မာနရွိသည့္ သာမာန္လူသားတေယာက္သာျဖစ္သည္။
ပစၥဳပၺန္ကိုု လက္ခံျခင္းသည္ အတိတ္နွင့္ အနာဂတ္ကိုုပါ လက္ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ သိုု႔ေသာ္ သူသည္ အတိတ္ကာလထဲတြင္ တဝဲလည္လည္ နွင့္ ေနရသည္ကိုု မနွစ္သက္ပါ။ ေနာက္လာမယ့္ ေန႔ရက္ေတြအတြက္သာ သူ၏ ခြန္အားမ်ားနွင့္ စိတ္နွလံုုးသားကိုု အသံုုးျပဳလိုုသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ သူသည္ တိတ္တဆိတ္ ဝမ္းနည္းေနတတ္ေသးသည္။ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုုမွ် အျပစ္မဆိုုဘဲ ျဖစ္လာသည့္ အေျခအေနအခ်ိဳ႕ကို မ်က္ရည္ အခ်ိဳ႕နွင့္ ရင္ဆိုုင္သည္။ ဒီေန႔ျပီးသြားရင္ ငါ ပိုုျပီး သန္မာလာမွာပါ ဟူေသာ စကားသည္ သူ႔ကိုုယ္သူ အားေပးေသာ တခြန္းတည္းေသာ စကားျဖစ္သည္။
သူသည္ လူတေယာက္ကိုုခ်စ္သည္။ ထိုုသူကလည္း သူ႔ကိုု ခ်စ္ျမတ္နိုုးသည္ဟုု သူ ယံုုၾကည္သည္။ ဟုုတ္ေသာ္ရွိရွိ၊ မဟုုတ္ေသာ္ရွိရွိ ထိုုယံုၾကည္ထားသည့္ အတိုုင္းေလးသာ ေနထိုုင္လိုသည္။ ဒီထက္ပိုု၍ လြန္ေလျပီးေသာ အေၾကာင္းမ်ားကိုု မေျပာလိုု မၾကားလိုု၊ မသိလိုုေတာ့ပါ။ ထိခိုုက္မွဳ မရွိဟုု ဆိုုကာမူ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ စိတ္နွလံုုးတြင္ ေအာင့္မ်က္ရေသးသည္ မဟုုတ္ပါလား..။ 
xxx xxx xxx
စူးစူးဝါးဝါး နာက်င္လာမွဳသည္ သူ၏ အေတြးစတိုု႔ကိုု ျပတ္ေတာက္သြားေစသည္။ နာက်င္လြန္မွဳေၾကာင့္ စိမ့္ထြက္လာေသာ အစာအိမ္အတြင္းမွ အရည္တိုု႔သည္ လည္ေခ်ာင္းမွ တဆင့္ ခံတြင္းထဲသိုု႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ 
တကယ္ေတာ့ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပံုုျပင္ေတြကိုု သူ မေျပာခ်င္ခဲ့ပါ..။

Password

Password
*************
ေလေအးတိုု႔သည္ တစိမ့္စိမ့္ တိုုက္ခတ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္ေနသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ သူ၏ ေမြးရပ္ဌာနီ၌ တံလ်ပ္ေတြ တလက္လက္ ေတာက္ပေနေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္ေပမည္။ သိုု႔ရာတြင္ ယခုု သူေရာက္ရွိေနေသာ ျမိဳ႔ကေလးတြင္မူ ေဆာင္းဝင္စ ကာလ ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္တခုု ေအာက္တြင္ ေနထိုုင္ၾကျခင္း အတူတူ အခ်ိန္နာရီေတြ ကြဲျပားျခင္း၊ ရာသီဥတုုေတြ ကြဲျပားျခင္း၊ ေနာက္ဆံုုး ေန႔နဲ႔ည တိုု႔ ကြဲျပာျခင္း တိုု႔ အေပၚ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရသည္။ 
နွစ္တနွစ္၏ စတုုတၳလအလယ္တြင္ သူေနထိုုင္ရာ ျမိဳ႔ကေလးသည္ ယခင္ေန႔မ်ားထက္ မ်ားစြာလွုဳပ္ရွား သက္ဝင္လ်က္ပင္ ရွိသည္။ သူတကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ Easter day တြင္ ပင္ သူသည္ သူ၏ အိမ္ကေလးထဲ ၌ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနထိုုင္ခဲ့သည္။ ဤသိုု႔ ရာသီဥတုမ်ိဳးတြင္ နိုု႔ပူပူတခြက္ ေသာက္ရင္း စစ္တုုရင္ခံုေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနရသည္ကိုု သူ နွစ္သက္သည္။ သိုု႔ေသာ္ သည္ေန႔တြင္မူ စစ္တုုရင္ခံုုေရွ႔တြင္ ထိုုင္ေနေသာ္လည္း ခံုေပၚ၌ နယ္ရုုပ္မ်ားကိုု သူ မျမင္ပါ။ အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ မ်က္နွာ တိုု႔သည္ စစ္တုုရင္ ခံုေပၚမွ နယ္ရုုပ္မ်ားေပၚတြင္ ထင္ဟပ္လာသည္။
သူသည္ ေခါင္းကိုု အသာယမ္းလိုုက္ရင္း လက္ဆြဲကြန္ပ်ဴတာေလးကိုု သြားယူလိုုက္သည္။ လူမွဳကြန္ယက္ အတြင္း ဝင္ၾကည့္၍ စစ္ေရး၊ နိုုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အစရွိေသာ ထိုုထိုုေသာ သတင္းတိုု႔ကိုုလိုုက္ၾကည့္လိုုက္သည္။ ထိုုေန႔သည္ သူ႔အတြက္ ေန့တာရွည္လြန္းလွသည္ဟုု ထင္မိသည္။ 
ထိုု႔ေနာက္ browser တခုုကိုု ဖြင့္၍ web page တခုု၏ address တခုုကိုု ရိုုက္ထည့္လိုုက္သည္။ က်လာေသာ user name နွင့္ password ေတာင္းခံလာသည္႔​ box ေလးထဲသို႔ အသံုုးမျပဳသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ္လည္း မွတ္မိေနေသးသည့္ user name နွင့္ password ကိုု ရိုုက္ထည့္လိုုက္သည္။ 
Account တခုု၏ စာမ်က္နွာသည္ ပြင့္သြားသည္။
အမွန္တကယ္ဆိုုလွ်င္ ထိုု user name နွင့္ password သည္ ေျပာင္းလဲျပီး ျဖစ္ေနသင့္သည္ မဟုုတ္ပါလား။ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳေၾကာင့္ သူ၏ လက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္ တုုန္ယင္လာခဲ့သည္။ ဆက္လက္၍ သြားၾကည့္လိုုစိတ္နွင့္ ဆက္မသြားရန္ တားျမစ္ေနေသာ စိတ္တိုု႔သည္ လြန္ဆြဲေနၾကသည္။ မ်က္ရည္တိုု႔ ေဝ့ဝဲလာခဲ့သည္။ အမွန္တကယ္ဆိုုလွ်င္ သူသည္ ထိုု account တခုု၏ အေသးစိပ္ အခ်က္အလက္မ်ားကိုု ေမ့ေပ်ာက္ေနသင့္သည္။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သည့္တိုုင္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ မေျပာင္းရတာလဲဟုု စိတ္ထဲမွာ ေမးခြန္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ထုုတ္မိသည္။ ေနာက္ဆံုုး log in ဝင္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂ နာရီ ကမွ ျဖစ္ေနသည္ကိုု ေတြ႔လုုိက္ရသည္။ 
ထိုု႔ေနာက္ browser ကိုု အားတင္းလ်က္ ပိတ္လိုုက္သည္။ ဆက္လက္၍ ၾကည့္ရန္မသင့္ဟုု သူ႔ကိုုယ္သူ ဆံုုးမလိုုက္သည္။ ထိုုကဲ့သိုု႔ ဖြင့္ၾကည့္မိျခင္း အေပၚ အျပစ္မကင္းသကဲ့သိုု႔ ခံစားလာရသည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ သူတပါး၏ account ထဲသိုု႔ တိတ္တဆိတ္ ဝင္ေရာက္မိျခင္း မဟုုတ္ပါလား..။ သူ၏ မွတ္ဥာဏ္ထဲတြင္ ရွိေနေသာ ထိုု account ၏ အေသးစိပ္ အခ်က္အလက္မ်ားကိုု ေမ့ေပ်ာက္ရန္ ၾကိဳးစားရဦးမည္။ ေဝးကြာသြားၾကသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ တေယာက္ေသာသူသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အရာရာကိုု ယခင္အတိုုင္း ထားရွိသနည္း။ သူသည္ ေခါင္းကိုု ခပ္သြက္သြက္ ခါရမ္းလိုုက္သည္။ တိုုက္ခတ္ေနေသာ ေလတိုု႔သည္ ပိုု၍ ေအးစက္လာသည္ဟုု ထင္မိသည္။ 
xxx xxx xxxx
ေသာက္လက္စ ႏြားနိုု႔ဖန္ခြက္သည္ပင္္ ေအးစက္လ်က္ ရွိေနျပီ။ ဤေနရာတြင္ သူထိုုင္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီ ျဖစ္လိမ့္မည္။ စိတ္မေကာင္းျခင္းနွင့္အတူ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ အျပစ္တင္ေနမိသည္။ အရာ အားလံုုးတိုု႔သည္ ျပီးခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလတြင္ က်န္ခဲ့ျပီ မဟုုတ္ပါလား။ သူတိုု႔သည္ လားရာမတူေသာ လမ္းေတြကိုု ကိုုယ္စီကိုုယ္စီ ေရြးခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာပါဟုု ယံုုၾကည္ခဲ့ေသာ စိတ္သည္ အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုုင္ သြားခဲ့သည္။ မေတြ႔မဆံုုၾကေတာ့ေသာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း မည္သိုု႔ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကိုု ထပ္မံ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့သလဲဟု သူ မသိခ်င္ေတာ့ပါ။ 
ကံၾကမၼာသည္ ေမြးစကတည္းကပင္ သူတိုု႔နွင့္ အတူ သတ္မွတ္ျပီး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လြဲခ်ိန္တန္လွ်င္ လြဲရလိမ့္မည္။ ခြဲခ်ိန္တန္လွ်င္ ခြဲရလိမ့္မည္။ မည္သူက မည္သူ႔ကိုုမွ် တားခြင့္မရွိခဲ့ပါ။ သူတိုု႔နွစ္ေယာက္၏ လမ္းခြဲျခင္းသည္ ခြဲသင့္၍ ခြဲၾကျခင္း ျဖစ္ျပီး မုုန္းတီးျခင္းမ်ားမပါဝင္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ မည္သိုုပင္ ဆိုုေစကာမူ သူသည္ စိတ္မလံုုျခံဳမွဳကိုုခံစားလိုုက္ရသည္..။
xxx xxx xxx xxx
မေျပာမဆိုုျဖစ္သည္မွာ နွစ္ကာလ အေတာ္ၾကာျပီးျဖစ္ေသာ chat box တခုုကိုု ဖြင့္လိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ သူသည္ စာအခ်ိဳ႕ကိုု ရိုုက္လိုုက္သည္..။ သူ၏ စာတိုုေလးကိုု ရရွိခ်ိန္တြင္ အံ့ၾသေကာင္း အံ့ၾသေပလိမ့္မည္။ စာျပန္ျခင္း မျပန္ျခင္းကိုု သူ မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ ေလာကၾကီးတြင္ အေဝးက လွမ္းၾကည့္မွ ေတာက္ပသည့္ ၾကယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိသည္ မဟုုတ္ပါလား..။
ေတာက္ပေနသည့္ၾကယ္ကေလးကိုု ရံဖန္ရံခါ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ေနရံုုမွတပါး အျခား ဘာမွ မရွိ…..။

သက္ျငိမ္

အခန္းေလးထဲတြင္ ေကာ္ဖီနံ႔သင္းသင္းေလးသည္ ေဝ့ဝဲ ေနသည္..။ မီးေအးေအးနွင့္ အပူေပးထားေသာ espresso maker ေလးထဲမွ ထြက္ေပၚလာသာ ေကာ္ဖီနံ႕ ေမႊးေမႊးေလးသည္ ေသာက္သံုုးရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း တနည္းတဖံုု အသိေပးလာသလိုုပင္..။
စိတ္တို႔သည္ ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့သည္..။ ေကာ္ဖီေသာက္ရန္ ဖန္ခြက္ၾကည္ၾကည္ကေလးကိုု မွန္ဘီရိုထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုုတ္ယူလိုုက္သည္။ ဖန္ခြက္ကေလးနွင့္ ပန္ကန္ျပား ကေလးသည္ ေရေႏြးနွင့္ ဆားတိုု႔ျဖင့္ စိမ္ကာ ေသခ်ာ ေဆးေၾကာထားေသာေၾကာင့္ သလင္းခြက္ကေလးအလား၊ စိန္ခြက္ကေလးအလား တလက္လက္နွင့္ ၾကည္လင္ကာ လွပေနသည္။ 
ဖန္ခြက္ေလးထဲသို႔ ေကာ္ဖီရည္တိုု႔ကိုု ေလာင္းထည့္လိုုက္သည္။ ေလာင္းထည့္လိုုက္ေသာ ပမာဏမွာ double shot ထက္ ပိုုမိုုမ်ားေနေသးသည္။ ခုုမွပဲ ဝဝလင္လင္ ေသာက္ရေတာ့တယ္ ဟု ေက်ေက်နပ္နပ္ ေတြးလိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုု ထိုင္ေနက် စာပြဲေလးဆီသိုု႔ ယူလာခဲ့သည္..။ စားပြဲေပၚတြင္ သၾကာခဲေလးထည့္ထားေသာ ဖန္ပုုလင္း ပုုပုုေလးရွိသည္။ သၾကားမထည့္မီ အေရာင္ရင့္ရင့္ အရည္ကေလးကိုု ျမည္းစမ္းၾကည့္လိုုက္သည္။ ခါးသက္ေသာ အရသာသည္ လွ်ာဖ်ားမွ တဆင့္လွ်ာရင္း၊ လ်ွာေနာက္ တေလွ်ာက္ စိမ့္ဝင္သြားသလိုုပင္။ ထိုုမွ စိမ့္သက္ေသာ အရသာတခုုကုုိ ရရွိသည္..။ ျပီးေနာက္ ျမျမကေလး ခ်ိဳေသာ အရသာေလးတခုသည္ ပါးပါးကေလး ကပ္ပါလာသည္..။ ေက်နပ္ေသာစိတ္ျဖင့္ နွဳတ္ခမ္းမ်ား ေကြးညြတ္သြားသည္..။ 
အစကနဦးဆီက သၾကားခဲေလး တခဲ နွစ္ခဲ ေလာက္ ထည့္မည္ဟူေသာ စိတ္ကူတိုု႔သည္ ေျပာင္းလဲသြားသည္..။ ေကာ္ဖီေသာက္ျခင္းသည္ ေကာ္ဖီ၏ ခါးသက္ေသာ၊ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ အရသာနွင့္ အနံ႕ကိုု လက္ခံခ်င္၍ျဖစ္သည္ မဟုုတ္ပါလား..။ ခ်ိဳေသာ ဆိမ့္ေသာ အရသာကိုု လိုုခ်င္လွ်င္ နိုု႔ သိုု႔မဟုုတ္ အျခားေသာ တခုုခုုကိုု ေရြးလိမ့္မည္..။ 
တခါတခါတြင္ ဆရာဝန္ညႊန္ၾကားထာေသာ ညႊန္ၾကားခ်က္တိုု႔သည္ လိုုက္နာရန္ခက္လွသည္..။ အထူးသျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ား၊ မိုုးတိမ္တိုု႔ အံုု႔မွိဳင္းေနေသာ ေန႔ ညမ်ားနွင့္ မိုုးစက္တို႔ ရြာသြန္းေနေသာ ေန႔ ညမ်ားတြင္ ျဖစ္သည္။ coffee ေသာက္ခ်င္လွ်င္ white coffee ကိုု ေသာက္ရန္ ညႊန္ၾကားေသာ ဆရာဝန္သည္ သူကိုုယ္တိုုင္ကမူ black coffee တစ္ခြက္ ေဘးခ်ကာ ေဆးကုုေနသည္။ ရယ္ေတာ့လည္း ရယ္ရေသးသည္ဟုု တကိုုယ္တည္း ေတြးမိသည္..။
ဒီရက္ပိုင္း ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ အလိုုလိုုက္မိသည္..။ white coffee ကိုုေသာက္ေနရာမွ espresso ကို ျပန္လည္းေသာက္ေနျဖစ္သည္..။ သူ႔ကိုု စြန္႔လႊတ္ထားသည္မွာ ရက္ေပါင္း ၁၅၀၀ ခန္႔ပင္ ရွိေလာက္ျပီ..။ သူ႔ကိုုစြန္႔လႊတ္ထားေသာ္လည္း သူနွင့္အတူျပန္ရွိေသာ အခ်ိန္တြင္ သူသည္ တူညီေသာ အရသာကိုုသာ ေပးသည္..။ ေကာ္ဖီစက္မ်ားကိုု တစိမ့္စိမ့္ တစ္စက္ခ်င္း ေသာက္ရင္း စိတ္တိုု႔သည္ အဆံုုးမရွိေသာ ဝကၤဘာတခုထဲသို႔ လိုုလိုုခ်င္ခ်င္ လွည့္လည္ သြားလာေနသည္..။ လဲ ပြင့္ေလးတပြင့္ ေလနွင့္အတူ ပါသြားသကဲ့သိုု႔ပင္..။ နိမ့္လာလိုုက္၊ ျမင့္တက္သြားလိုုက္နွင့္ လိုုက္ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလြန္းသည္..။
တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိန္ေတြသည္ ျငိမ္ျငိမ္ကေလး ထိုုင္ေနရံုမွ်ျဖင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္..။
အျပင္ဘက္တြင္ ေလေတြ တိုုက္ေနသည္..။