Friday 14 February 2020

ျပယုဂ္

ျပယုဂ္

ကေလးေရ
ငါတိုု႔ေတြက အေဖ
ငါတိုု႔ေတြက အေမေပါ့..။
အမွန္ေတာ့ အမွန္တရား
အခါးကဲလြန္းတဲ့ ရသ
စြက္ဖက္ေနတဲ့ ဘဝ ဘဝေတြမွာ
အမ်က္ ထြက္ေနတာ သဘာဝပါ ..။
အေရာင္မွိန္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔
သင္ထားတဲ့ စကားလံုုးေတြရြတ္ရင္း
ယံုုၾကည္မွဳေတြ တည္ေဆာက္ဖိုု႔ ခြန္အား
မင္း ဘယ္ကမ်ား ရမွာလဲ..။
အေရာင္ေတာက္ေတာက္ တူညီဝတ္စံုုေအာက္မွာ
ညွီေဟာက္ေဟာက္အနံ႕ အသက္ေတြကင္းဖိုု႔
တကိုုယ္ရည္ သန္႔ရွင္းမွဳ ဆိုုတာ
မင္းတိုု႔ နားမလည္တာ မဆန္းပါဘူး..။
ကေလးေရ
ေပြ႕ဖက္ျခင္းေတြ ကိုု မက္ေမာ
တခဏတာ မင္းတိုု႔ေဇာ ကေလးကိုု
ျဖည့္ေပးဖိုု႔ သကာဖံုုး
အသက္ေအာင့္ရင္း ဟန္ေဆာင္ျပံဳးသူေတြလည္း ရွိတယ္ကြယ္..။
မင္းတိုု႔ကိုု ခ်နင္း
ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေဇာျခင္း အတြက္
ေစာင့္စည္းျခင္း မဲ့မဲ့
မျဖစ္စေလာက္ ေထာက္ပံ့ျခင္း ဆိုုတာနဲ႔
လူမွဳကြန္ယက္မွာ ပံုုေတြတင္
မင္းတိုု႔ အနာဂတ္ကိုု ငါတိုု႔ မျမင္ခဲ့ဘူးေပါ့။
ကေလးေရ
ငါတိုု႔က အေဖ
ငါတိုု႔က အေမပါ..
မတတ္နိုုင္တာကိုု ဟန္လုုပ္
ပကာသနဇတ္ထုုပ္ေအာက္မွာ
မင္းတိုု႔ကေလ..
ျပယုုဂ္ ကေလးေတြသာ..။



ၾကယ္ေတြျပံဳးတဲ့ည

ၾကယ္ေတြျပံဳးတဲ့ည

ေကာင္းကင္တြင္ လေရာင္ ကင္းမဲ့ေနသည္။

ျမိဳ႕ျပ၏ညသည္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္မွာမွ ျပည့္ျပည့္ဝဝ လွပရသည္ဟူ၍ မရွိပါ။ သိုု႔ေသာ္ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ထိုုညကေတာ့ လွပေနသည္။ လ်ပ္စစ္မီးတိုု႔ ျပတ္ေတာက္သြားသည့္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခဏတာသည္ ျမိဳ႕ျပတစ္ခုု၏ လွပေသာ ညတစ္ညကိုု ထင္ထင္ျမင္ျမင္ ရွိေစခဲ့သည္။

ထိုုညက လမသာခဲ့ပါ။  ၾကယ္ေရာင္တိုု႔သည္  မဟူရာေရာင္ ကတီၱပါသားေပၚတြင္ ၾကဲပက္ထားေသာ စိန္မွုုန္စိန္ခဲမ်ားကဲ့သိုု႔ တဖိတ္ဖိတ္လက္ကာ ေဆာင္းည တစ္ညကိုု အလွဆင္ေနၾကသည္။  ခ်စ္ရေသာသူကိုုမွန္းဆ၍ ေကာင္းကင္ျပင္ကိုု ေငးၾကည့္ေနရျခင္းသည္ ေႏြးေထြးလွေသာ ျခံဳေစာင္တစ္ထည္ကိုု ျခံဳထားရသကဲ့သိုု႔ပင္။

ထိုုညက ၾကယ္ေတြ မေၾကြခဲ့ပါ။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ဆုုေတာင္ျခင္းကိုုလည္း မျပဳခဲ့ပါ။ စိတ္နွင့္သြားေသာသူနွင့္ စိတ္ျဖင့္လာေသာသူတိုု႔နွစ္ဦးအတြက္ ခရီးအကြာအေဝး ဆိုုသည္မွာ မရွိပါ။ အရာရာ လွပသည္ဟုု ထင္ျမင္ျခင္းသည္ နွလံုုးသားတြင္ ခ်စ္ျခင္း ကိန္းဝပ္ေနေသာေၾကာင့္ မဟုုတ္ပါလား..။ လွပေသာ ခ်စ္ျခင္းကိုု ဖန္ဆင္းယူ၍ မရနိုုင္ေကာင္းပါ။

ထိုုညက တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ သီခ်င္းဆိုုေနသည္။
ထိုုညက တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ သီခ်င္းသံတိုု႔ကိုု နားေထာင္ေနသည္။
နွလံုုးသားျဖင့္ ဆိုုေသာ သီခ်င္းကိုု နွလံုုးသာျဖင့္ နားေထာင္ရင္း ျငိမ္းေအးေသာ ခ်စ္ျခင္း၏ ရသကိုု နားလည္ခဲ့သည္..။

ခ်စ္ျခင္းသည္ ခ်စ္ျခင္းအျဖစ္ တည္ရွိေနျခင္းမွာ အလွဆံုုး ျဖစ္သည္။




မွတ္စုတိုုမ်ား ၁၅


ၾကယ္ေတြကိုေရေနရင္း ေရေနရင္း ၾကယ္ေတြဟာ တလံုုးျပီးတလံုုး ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားခဲ့တယ္။  မိုုးတိမ္ရိပ္ေအာက္မွာ ခိုသြားတာလား၊ တိမ္ျဖဴတခ်ိဳ႔ရဲ႕ လႊမ္းျခံုုမွဳကိုု လက္ခံလိုုက္တာလား မသိရေပမယ့္ မေတြ႔ရေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္။ 

ေပ်ာက္သြားတယ္ လိုု႔လည္း တကယ္ေတာ့ မဆိုုလိုခ်င္ပါဘူး။ တေနရာရာမွာ သူတိုု႔ တလက္လက္နဲ႔ ေတာက္ပေနမွာပါ။ ကိုယ္ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေအာက္ကသာ ပုုန္ေရွာင္သြားတာ ဒါမွ မဟုုတ္ ဖံုုးကြယ္ခံလိုုက္ရတာ ျဖစ္မယ္။ ဒီလိုု စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာေတာ့ ဝမ္းနည္းမိျခင္းဟာ အေဝးကုုိ တေရြ႕ေရြ႕ လြင့္သြားတယ္။  ကုုိယ္မျမင္နိုုင္တဲ့ အျခား တဖက္မွာ ရွိေနနိုုင္တယ္၊ လင္းလက္ေနနိုုင္တယ္ ဆိုုတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျမင္ရမလား ဆိုုျပီး  ေငးေနမိေသးတယ္။

တမင္တကာေတာ့လည္း မဟုုတ္ေပမယ့္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေနတဲ့ အထံုုတခုုဟာ စြဲက်န္ေနဆဲ ျဖစ္ေနဆဲပဲ။ တကူတကလည္း သတိတရနဲ႔ မေငးၾကည့္ဖိုု႔ မၾကိဳးစားပါဘူး။ ျဖစ္တည္ေနမွဳ တခုုကိုု ေငးၾကည့္ေနရံုုပါပဲ။ 
ဒီလိုုပါပဲ ..။ ကိုယ္ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးဟာ ေပၚလာလိုုက္၊ေပ်ာက္သြားလိုုက္နဲ႔..။