Monday 19 August 2013

မရြာတဲ့မိုး

ရြာရန္ဆင္
ဟန္ျပင္တဲ့ သည္မိုုး
လာနိုုးငယ္ေမွ်ာ္ကာကိုုးေပမင့္
ညွိဳးရင့္တဲ့ မိုုး..။


မာန္ဝင့္လိုု႔ သူဟန္ဆင္
တိမ္ရိပ္တြင္ မင္ရည္သြင္း
ခင္းတဲ့သြင္ျပင္..။


ေျမာက္ေလနွင္
တိမ္ခင္ လြင့္ျပယ္ဆင္း...


ပယင္းေရာင္ သူေလကင္းျပီကြယ့္
ညွိဳးပင့္ေျခရင္း..။



ပ်ိဳးယုဝသုန္
5:52:33 PM
04-06-2013
Tuesday ( YGN )


Sunday 11 August 2013

ရင္ခြင္အိမ္





၁။


ညေနခင္းသည္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေသာ ျမိဳ႕ျပကိုု ေလေျပတိုု႔နွင့္ ေခၽြးသိပ္ေနသည္။ တစ္ေန႔တာလံုုး မာန္မာနၾကီးၾကီးနွင့္ ဝင့္ၾကြားခဲ့ေသာ ေနမင္းသည္ ပူေလာင္ေစျခင္းတိုု႔ကိုု ရုုပ္သိမ္းကာ ညေနခင္းအခ်ိန္ကေလးကိုု လွသည္ထက္လွေအာင္ အလွဆင္လ်က္ရွိသည္။


ေကာင္းကင္သည္ အျပာရင့္ေရာင္ဝတ္ရံုုကိုု ျခံဳကာ ေတာက္ပလ်က္ရွိသည္။ အစိမ္းေရာင္ ကန္ေရျပင္သည္ ေကာင္းကင္မွ ျဖာက်လာေသာ အေရာင္နွင့္ ပိုုမိုုလင္းလက္ကာ လွပ ေနသည္။ ရံဖန္ရံခါ ျဖတ္တိုုက္လာေသာ ေလျပည္တိုု႔ေၾကာင့္ ျဖစ္လာသည့္ လွိဳင္းၾကက္ခြပ္ ကေလးမ်ားသည္ ကန္ေရျပင္ကိုု ေဘာ္သားေငြေရာင္ေတာက္ကာ တျဖတ္ျဖတ္ လက္ေနေစသည္။


ကန္ေဘာင္တစ္ေလ်ာက္တြင္ လမ္းေလ်ာက္ေနသူမ်ား၊ အပန္းေျဖနားေနေနသူမ်ား၊ လက္ျခင္းတြယ္ခ်ိတ္ကာညင္ညင္သာသာေလ်ာက္လွမ္းေနၾကေသာ ခ်စ္သူစံုုတြဲမ်ား၊ စြန္လႊတ္ေနၾကေသာ လူငယ္ကေလးမ်ား၊ ေျပးလႊားေနေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား နွင့္ စည္ကားလ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္မကဲ့သိုု႔ တစ္ေနရာထဲတြင္ ျငိမ္သက္စြာထိုုင္ရင္ အျမင္ေရာက္ရာကိုု စူးစိုုက္ကာ ၾကည့္ေနေသာ သူမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိေနနိုုင္ပါသည္။


လိေမၼာ္ေရာင္ရင့္ရင့္ ေနမင္းသည္ ကန္ေရျပင္တြင္ေမးတင္ကာ ေန႔တစ္ေန႔ကိုု နွဳတ္ဆက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနျပီ။ မၾကာမီအခ်ိန္တြင္ သူသည္ ကန္ေရျပင္အတြင္းသိုု႔ တျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ေပေတာ့မည္။ သူ၏ ယေန႔အတြက္ နွုုတ္ဆက္ျခင္းသည္ မနက္ျဖန္ကိုု နွုုတ္ခြန္းဆင့္ရန္မဟုုတ္ပါလား။


ေနေရာင္မရွိေတာ့ေသာ ညေနခင္းသည္ လက္က်န္အလင္းေရာင္မ်ားျဖင့္ လွပေနေသးသည္။ အိပ္တန္းတက္ရန္ အခ်ိန္တန္ျပီဟုု ဘာသာဘာဝ နားလည္ၾကေသာ ငွက္ေက်းတိုု႔သည္ အိမ္ျပန္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကျပီ။ ကၽြန္မတြင္ေရာ ျပန္ရန္အိမ္ ရွိပါသလား။  ေႏြးေထြးေသာ ရင္ခြင္တစ္ခုုကိုု အိမ္အျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ရမည္ဆိုုလွ်င္ နွစ္သက္ျမတ္နိုုး စရာ အိ္မ္ကေလး ကၽြန္မမွာ ရွိခဲ့ပါသည္။



၂။


အဲ့ဒီညက ၾကယ္ေတြ မငိုုပါဘူး..၊
အဲ့ဒီညက ေလေတြမထန္ပါဘူး..၊
ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီညက တိမ္ေတြ မျပိဳခဲ့ပါဘူး..။


သူ႔ကိုုခ်စ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းသည္ ျမတ္နိုုးျခင္းမွ အစျပဳသည္။ ထိုု႔ေနာက္တြင္ အားကိုုးျခင္း၊ တပ္မက္ျခင္း နွုုင့္ ဝန္တိုုျခင္း အစရွိသည္တိုု႔ အသီးသီး ထပ္မံပါဝင္လာသည္။  ထူးဆန္းေသာ ခံစားမွုုနွင့္ ဆႏၵမ်ားသည္ သူနွင့္စတင္ရငး္နွီးခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ သူ၏မ်က္ေတာင္ စင္းစင္းမ်ားကိုု ခ်စ္သည္။  သူ၏ မေက်မနပ္နွင့္ေပေစာင္းေစာင္း အၾကည့္တိုု႔ကိုု မၾကာခဏျမင္ေယာင္မိတိုုင္း ျပံဳးရယ္မိျခင္းသည္ ခ်စ္ျခင္းမွလြဲ၍ တျခားတစ္ပါးေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္နိုုင္မည္ မထင္ပါ။


လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုု ခ်စ္ျမတ္နိုုးမိလွ်င္ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရသမွ်ေသာ သူ၏ အေၾကာင္းအရာသည္ အျပစ္တစ္ခုု ျဖစ္သည္ဟုု ေတြးထင္ၾကည့္၍ပင္ မရပါ။  သူ႔အေနာက္တြင္ သူ႔အရိပ္ကိုုခိုု၍ ေလ်ာက္လွမ္းရသည္ကိုု နွစ္သက္သည္။ သူမိုုးေပးေသာ ထီးေအာက္တြင္ သူ၏ အကၤ်ီစမ်ားကိုု ဆြဲကိုုင္ရင္း လိုုက္ပါရသည္ကိုု ျမတ္နိုုးသည္။ သူေဖ်ာ္တိုုက္ေသာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္သည္ နတ္သုုဒၵါတစ္ခြက္နွင့္ မလဲနိုုင္သကဲ့သိုု႔ သူခ်က္ေကၽြးေသာ ဟင္းတစ္ခြက္သည္ အလံုုးစံုုေသာ အာဟာရကိုု ျဖစ္ေစသည္ဟုု စိတ္တြင္ ထင္မွတ္မိသည္။


ရံဖန္ရံခါတြင္ သူ၏နေဘးတြင္ တိတ္တဆိတ္ထိုုင္ေနရင္း သူ၏ လွုုပ္ရွားမွဳတိုု႔ကိုု လိုုက္လံ ေငးေမာေနရသည္ကိုု ကၽြန္မနွစ္သက္သည္။ ကၽြန္မသည္ အလိုုက္ေကာင္းဆိုုး မသိေသာ၊ သူ၏အေျပာအရ အထူအပါး နားမလည္ေသာ ခပ္ထူထူ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနပါမည္။ သိုု႔ေသာ္ သူ႔အေပၚ ထားရွိေသာ ကၽြန္မ၏ ခ်စ္ျခင္းတိုု႔ကိုုမူ သူ ေသခ်ာစြာ ျမင္နိုုင္ပါသည္။


ခ်စ္သူအေပၚထားရွိမိေသာ ခ်စ္ျခင္းတြင္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း ဖံုုးကြယ္ျခင္းမရွိပါ၊ လိမ္ညာ လွည့္ဖ်ားျခင္း မရွိပါ၊ ပရိယာယ္ မာယာမရွိပါ။ ျမွဴဆြယ္သိမ္းသြင္းျခင္း မရွိပါ။ နွိဳင္းယွဥ္ျခင္း မရွိပါ။ ျပစ္တင္ေျပာဆိုုျခင္း မရွိပါ။ ပကတိစိတ္ အရင္းခံကိုု ေကာင္းေကာင္း ထိုုးထြင္း ျမင္နိုုင္မည္သာ..။


သူကၽြန္မကိုု ခ်စ္သလား၊ မခ်စ္ဘူးလား ကၽြန္မ ေမးမၾကည့္ဖူးပါ။ စကားလံုုးမ်ားနွင့္ ေျပာျပစရာမလိုုေသာ စိတ္ခံစားမွုုတစ္ခုုကိုု သူ႔ထံတြင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ မာန္မာန အျမင့္ဆံုုးအခ်ိန္သည္ သူမခ်စ္ျမတ္နိုုးရေသာသူက သူမကိုု ခ်စ္ျမတ္နိုုးေနသည္ဟုု ယံုုၾကည္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားပင္ျဖစ္သည္ မဟုုတ္ပါလား။ ကၽြန္မ မာန္မာနေတြနွုုင့္ ဝင့္ၾကြားေနခဲ့ဖူးပါသည္။


ကၽြန္မသူ႕ကိုုခ်စ္ေသာခ်စ္ျခင္းတြင္ ေမာင္ငယ္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုုခ်စ္ေသာ  အလိုုလိုုက္လိုုသည့္ ခ်စ္ျခင္းလည္း ပါသည္။ အစ္ကိုုတစ္ေယာက္လိုုအားကိုုးေသာ ခ်စ္ျခင္းလည္းပါရွိသည္။ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ကဲ့သိုု႔ ဆိုုးတိုုင္ပင္ ေကာင္းတိုုင္ပင္နွင့္ အရာရာ ေဝမွ်နားလည္လိုုေသာ ခ်စ္ျခင္းလည္းပါသည္။ ဘဝလက္တြဲေဖာ္တစ္ေယာက္ ကဲ့သိုု႔ အလံုုးစံုုေသာ ယံုုၾကည္မွဳနွင့္ ခ်စ္ျခင္းလည္း ပါရွိသည္။ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရနိုုင္ေသာ ပံုုရိပ္သည္ မည္သည့္အခ်ိန္က စြဲထင္ေနသည္ကိုု မသိရွိခဲ့သာ္လည္း သိရွိနားလည္ လာေသာ အခ်ိန္တြင္ နက္ရွိဳင္းေသာ စိတ္အေျခတြင္ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။


၃။


တိတ္တဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေသာ အခန္းတစ္ခုုသည္ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းလွသည္။ သူရွိမေနဘူးဆိုုေသာ အသိကိုု တစ္ခဏကေလးမွ်ပင္ မခံစားနိုုင္ပါ။ ေဝးကြာျခင္း ဆိုုသည္ကိုု လက္ေတြ႕တြင္မဆိုုနွင့္ အေတြးအျဖစ္ သိုု႔မဟုုတ္ စကားအျဖင္နွင့္ ၾကားရလွ်င္ပင္ အရိုုးအေရတိုု႔ က်ိဳးေၾကသြားေအာင္ ထုုရိုုက္ခံရသကဲ့သိုု႔ ခံစားရသည္။ သိုု႔ေသာ္ သူသည္ ကၽြန္မ၏နေဘးနားတြင္ အျမဲတေစ ရွိေနရမည္ဟုု ကၽြန္မ မပညတ္လိုုပါ။ သူ႔တြင္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ သြားလာလည္ပတ္လိုုေသာ စိတ္လည္း ရွိနိုုင္သည္ မဟုုတ္လား။  


တရွပ္ရွပ္နွင့္ ၾကားေနရေသာ အသံသည္ သူ၏ေျခသံ ျဖစ္ပါေစဟုု တိတ္တခိုုး ေမွ်ာ္လင့္ မိသည္။ သိုု႔ေသာ္ ထိုုအရာတိုု႔မွာ ေဝေဝဝါးဝါးနွင့္ အိပ္မက္မ်ားသာ။ အခ်ိန္တိုုင္း သူ၏ အနားတြင္ ရွိေနခ်င္ျခင္းသည္ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုု ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္။ သိုု႔ေသာ္ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုု ေၾကာင့္ ရွိေနခ်င္ျခင္း ျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ 


ပါးျပင္ေပၚမွ ေႏြးေထြးေသာ အေတြ႕တစ္ခုုသည္ အစစ္အမွန္ဟုုတ္ပါရဲ႕လား။ မ်က္လံုုးမ်ားဖြင့္ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ ရုုပ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သူနွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ မည္ကဲ့သိုု႔ နာက်င္ျခင္းကိုုမွ် မခံစားလိုုျခင္းသည္ ကၽြန္မ၏ အတၱစိတ္တစ္ခုုသာ။


မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ သူသည္ ကၽြန္မကိုုယ္တိုုင္ ေရးျခယ္ခဲ့ေသာ ပန္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ကဲ့သိုု႕သာျဖစ္သည္။ ေတာက္ပေသာ ကားခ်ပ္တစ္ခုု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုုင္သကဲ့သိုု႔ မွိန္ေဖ်ာ့ေသာ ကားခ်ပ္တစ္ခုုလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုုင္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ နွလံုုးေသြးျဖင့္ ေရးျခယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္  ျမတ္နိုုးဖြယ္ အတိသာ ျဖစ္သည္။


ရံဖန္ရံခါတြင္ သူသည္ ကၽြန္မအနားမွထြက္သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနပံုုရသည္။ ထိုုအခါမ်ိဳးတြင္ တိတ္တဆိတ္ နာက်င္ဝမ္းနည္းေနရံုုမွတစ္ပါး ကၽြန္မဘာမွ မတတ္နိုုင္ပါ။ သူမရွိဘဲ ေနနိုုင္သလား ဟူေသာ အေမးတြင္ ကၽြန္မ၏ အေျဖသည္ “မေနနိုုင္ပါ” ဟူသည့္ ရိုုးရွင္းသည့္ အေျဖ တစ္ခုုသာျဖစ္သည္။ ထိုု အေျဖစကားအတြက္ ရွက္ေၾကာက္စရာ မလိုုဟုု ကၽြန္မ ယံုုၾကည္သည္။ ကိုုယ့္ခ်စ္သူအေပၚတြင္ ရိုုးရွင္းေသာ ဆႏၵတစ္ခုု ထုုတ္ေဖာ္ေျပာျပခြင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္တြင္ ရွိသင့္သည္မဟုုတ္ပါလား။ ဂုဏ္၊ သိကၡာ နွင့္ အျခားေသာ အေပၚယံ အေၾကာင္းအရာမ်ားဖုံးလႊမ္း၍ ေဘာင္အတြင္းသိုု႔ သြတ္သြင္း ထားေသာ အယူအဆမ်ားျဖင့္ ေျပာဆိုုရသည္ကိုု ကၽြန္မ မနွစ္သက္ပါ။ အထူးသျဖင့္ မိမိ ခ်စ္ျမတ္နိုုးသူအေပၚ ရိုုးရွင္းစြာ ပြင့္လင္းစြာ ေျပာဆိုုသင့္သည္ မဟုုတ္ပါလား။ ဤကဲ့သိုု႔ ေျပာဆိုုျခင္းအတြက္ အထင္အျမင္ေသးသြားမလားဟူေသာ စိတ္ကိုု ကၽြန္မ စဥ္းငယ္မွ် မစဥ္းစားမိပါ။ ကၽြန္မနွင့္ ထပ္တူက်ေသာ ရိုုးစင္းသည့္ အေတြးကိုုသာ သူလည္း ေတြးလိမ့္မည္ဟုု ကၽြန္မယံုုၾကည္သည္။


၄။


နူးညံ့ေသာ သံစဥ္ရွိသည့္ သီခ်င္းမ်ားကို နားေထာင္ျဖစ္လာျခင္းသည္ စိတ္နွလံုုးသား နူးညံ့လာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ ေတးသံတိုု႔သည္ ၾကားရသည့္ အခါတိုုင္း မရိုုးနိုုင္ေအာင္ နားဝင္ခ်ိဳလွသည္။ အလြမ္းသီခ်င္းမ်ားကိုု နားေထာင္မိတိုုင္း စိုုးရြံ႕စိတ္တိုု႔ ဝင္လာျခင္းသည္ တမင္ဖန္တီးထားေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုုမဟုုတ္မွန္း ခ်စ္သူ သိေစခ်င္လွသည္။


ခ်စ္ျခင္းသည္ ရဲဝံ့ျခင္းကိုု ေပးသကဲ့သိုု႔ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကိုုလည္း ျဖစ္ေစသည္။ ခ်စ္ျခင္း တစ္ခုုျဖင့္ အရာရာကိုုရင္ဆိုုင္ရဲသကဲ့သိုု႔  ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ေျပးေရွာင္ပုုန္ကြယ္သြားျခင္း မ်ားလည္း ရွိသည္။ သိုု႔ေသာ္ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္နွင့္မွ် ကၽြန္မ သူ႔အနားက ေျပထြက္ ပုုန္းေရွာင္ မသြားလိုုပါ။


ရံဖန္ရံခါ အမွန္တရားတိုု႔သည္ ခါးသည္းလွသည္။ အတိတ္မွ အေၾကာင္းတိုု႔ကိုု သူနွင့္ကၽြန္မ ရွိရာသိုု႔ ယူေဆာင္မလာေစလိုပါ။ သိေသာ္လည္း ထပ္မၾကားလိုုပါ၊ မျမင္လိုပါ။  သူ၏ စိတ္တြင္ ကၽြန္မ မွတပါး အျခားတစ္စံုုတစ္ေယာက္ ရွိေနျခင္းကိုု လက္မခံလိုုျခင္းသည္ ဝန္တိုုမွဳ ျဖစ္သည္၊ စိတ္သေဘာထားမၾကီးဟုုဆိုုလွ်င္ ထိုုေခါင္းစဥ္တပ္ျခင္းကိုု ကၽြန္မ နွစ္သက္စြာပင္ ခံယူပါမည္။ ထိုုကဲ့သိုု႔ ဝန္တိုုျခင္း သည္ သူ႔ကိုုခ်စ္သည့္ အတၱေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကိုုမူ ကၽြန္မ ဝန္ခံပါသည္။


၅။


မနက္အာရုုဏ္သည္ အလင္းကိုု စတင္ေခၚယူလာျပီျဖစ္သည္။ ဟိုုတစ္ခ်က္ သည္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရေသာ ငွက္ေက်းသံတိုု႔သည္ သာယာသည့္မနက္ခင္းကိုု ပိုုမိုုေတာက္ပေစသည္။ ေနမင္းသည္ ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ ေရာင္ျခည္နွင့္အတူ ေလာကတစ္ခြင္ကိုု နွဳတ္ခြန္းဆက္ျပီ။ တိမ္တိုု႔သည္ ဟိုုတစ္လိပ္ သည္တစ္လိပ္နွုုင့္ ေကာင္းကင္ျပာေနာက္ခံတြင္ ပန္ခ်ီကား အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု ဖန္တီးေနခဲ့သည္။


ကၽြန္မအေပၚ ထားရွိေသာ သူ၏ခ်စ္ျခင္းကိုု ကၽြန္မ ယံုုမွားသံသယ မရွိပါ။ ပူပန္ျခင္းသည္ တားဆီး၍ ရနိုုင္ေသာ အရာ ဟုုတ္ပါလား။ ေရာက္ရာအရပ္မွ ဖုုန္းေခၚတတ္ေသာ သူ၏အသံကိုု မၾကားရလွ်င္ သိုု႔မဟုုတ္ သူ႔အား ေခၚဆိုု၍ မရလွ်င္ ရရ်ိေသာ ပူပန္ျခင္းသည္ အတိုုင္းအဆ နွင့္ ခိုုင္းနွိဳင္း၍ပင္မရပါ။


ရုုတ္တရက္ ျမည္လာေသာ ဖုုန္းသံသည္ တစ္ညတာလံုုး စိတ္အက်ဥ္းက်ေနရေသာ ကၽြန္မကိုု လြတ္ေျမာက္းသြားေစသည္။ သူသည္ ကၽြန္မကိုု ေက်ာခိုုင္းမသြားေသးဘူး ဆိုုေသာ အသိသည္ အရာရာကိုု ေက်နပ္ေနေစသည္။


တံခါးဖြင့္သံသဲ့သဲ့သည္ ရင္ခုုန္ညႊတ္နူးဖြယ္ရာ အတိျဖစ္သည္။ တံခါးေနာက္ကြယ္တြင္ ျငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနေသာ ကၽြန္မကိုု သူ႔ရင္ခြင္တြင္ ခိုုလွံဳေစသည္။ တစ္ညတာလံုုး က်ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္သည္ မကုုန္နိုုင္ေသးပါ။ သူ႔ပခံုုးတြင္ မ်က္နွာအပ္ရင္း က်ေနေသာ မ်က္ရည္တိုု႔သည္ ဝမ္နည္းအားငယ္ျခင္းနွင့္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတိုု႔ ေပါင္းစပ္ပါဝင္ ေနသည္ကိုု သူက ေကာင္းေကာင္းသိေပလိမ့္မည္။ နဖူးျပင္ကိုု ဖြဖြ နမ္းရွိဳက္ရင္း ခပ္သဲ့သဲ့ ရယ္လိုုက္ေသာ သူ႔အသံသည္ ကၽြန္မ အတြက္ အခ်ိဳျမဆံုုးေသာ ဂီတသံတစ္ခုုျဖစ္သည္။


၆။


ေႏြးေထြးေသာ ရင္ခြင္တစ္ခုုကိုု အိမ္အျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ရမည္ဆိုုလွ်င္ နွစ္သက္ျမတ္နိုုး စရာ အိ္မ္ကေလး ကၽြန္မမွာ ရွိခဲ့ပါသည္။ 


ထိုုရင္ခြင္အိမ္ကေလးသည္ ကၽြန္မ တစ္သက္တာ နားခိုုလိုုေသာ ေနထိုုင္လိုုေသာ အိမ္ကေလးသာျဖစ္သည္။



ပ်ိဳးယုဝသုန္
8:30AM
11-08-2013
Sunday (BNE)

Saturday 10 August 2013

စိတ္ေစရာ




ေနဝန္းနီ
ျမၾကာျခည္လဲ့လဲ့ေရး
မယ့္အေတြးမွာ ပန္းသခင္ညွင္းတယ္
သင္းရနံ႔ ပ်ံ႕ေမႊး..။

ငွက္ေက်းတိုု႔ ေတးဆိုုသံ
မိုးကမ္းပါးယံ ရိုုက္ဟည္း
လမီးအိမ္ ညတြင္လင္းတယ္
ဝင္းပ ရွုုမျငီး..။

စိမ့္ၾကီးနဲ႔ေတာျမိဳင္
ခ်စ္ရသူလက္ဖဝါး
အပါးမွ ျမဲကိုုင္..။

တိမ္းမယိုုင္
မိုုးမွိဳင္တိုုင္ ေၾကာက္ဘူး
ေမာင့္နဖူးမွ ေခၽြးကိုုသိပ္ခ်င္ရဲ႕
စိတ္လက္ၾကည္နူး..။



ပ်ိဳးယုဝသုန္
29-07-2013
Monday (YGN)

Thursday 8 August 2013

ကေလးကဗ်ာမ်ား ( ၂၇ ) လင္းတဲ့ည



လဝန္းေရႊဝါ
ေကာင္းကင္မွာ
လင္းလင္းထိန္ထိန္သာ..

ျမသားျခံဳလႊာ
လႊမ္းကာထား
ျဖာလဲ့ညမင္းသား..။

ၾကယ္မ်ားခင္တဲ့
ညပင္လယ္
ျမင္လွည့္ပါ ေမာင္ငယ္ ..

စိန္ပြင့္ေလးနွယ္
ရြယ္စံုုေရြး
တစ္ နွစ္ ငါး ခြန္ ေလး..။

ခ်ိဳေတးသီလိုု႔
ကဗ်ာစီ
ညရဲ႕စာပန္းခ်ီ..

ေငြရည္သြင္းတဲ့
ဒီညခင္း
လင္းလဲ့ မွုုန္မွုုန္လင္း..။



ပ်ိဳးယုဝသုန္
1:33:19AM
09-06-2013
Sunday (YGN)

Tuesday 6 August 2013

ဖိုုးစီ နွင့္ ဝက္လက္ဟင္းရည္





ဖိုုးစီသည္ ဟင္းခ်က္ အင္မတန္ေတာ္ေသာ ေကာင္ေလးျဖစ္သည္။


တစ္ေန႔တြင္ ၾကီးေတာ္သည္ တူမ တစ္ေယာက္၏ အိမ္သိုု႔ အလည္သြားသည္။ ထိုေန႔တြင္ တူမအိမ္၌ေန႔လည္စာ စားရာတြင္ ဝက္လက္ဟင္းရည္ေသာက္ တစ္ပြဲ ကိုု ၾကီးေတာ္ ခံတြင္းေတြ႔လာသည္။


ညေနအိမ္သိုု႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ထိုုဝက္လက္ဟင္းရည္ ေကာင္းေၾကာင္းကိုု မၾကာခဏ ထုုတ္ေဖာ္ ခ်ီးမြမ္းေလသည္။ ထိုုအခါ ဖိုုးစီက ထိုုကဲ့သိုု႔ ဝက္လက္ဟင္းရည္ကိုု သူခ်က္တတ္ေၾကာင္း ၾကီးေတာ္ကိုု ေျပာမိေလသည္။


ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ဖိုုးစီအိပ္ရာနိုုးခ်ိန္တြင္ ဝက္လက္တစ္ေခ်ာင္းသည္ ဖိုုးစီကိုု အသင့္ေစာင့္ေနျပီျဖစ္သည္။ ၾကီးေတာ္သည္ ထိုုဟင္းတစ္ခြက္အတြက္ သူမ၏ မီးဖိုုေခ်ာင္ကိုု ဖိုုးစီလက္ထဲသိုု႔ အပ္လိုုက္သည္။


ဖိုုးစီသည္ ပိုုင္းျဖတ္ထားေသာ ဝက္လက္မ်ားကိုု Pressure Cooker ထဲသိုု႔ ထည့္၏။ ထိုု႔ေနာက္ ပဲငံျပာရည္၊ သၾကား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ဂ်င္း အစရွိေသာ သူသိသမွ် ဟင္းခတ္ အေမႊးအၾကိဳင္မ်ားကိုု ထည့္ကာ မီးဖိုုေပၚတြင္ တင္ထားလိုုက္ေလသည္။


အခ်ိန္အတန္ၾကာျပီး၍ ဟင္းအိုုးကိုုဖြင့္ၾကည့္ေသာအခါ ဟင္းရည္အေရာင္သည္ သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အေရာင္မ်ိဳးျဖစ္မေနသည္ကိုု ေတြ႕ေလသည္။ အေရာင္မလွေနသည့္အတြက္ သူ မေက်နပ္ပါ။ ဟင္းရည္တြင္ အေရာင္လွ ေစရန္ သူစဥ္းစားသည္။ ထိုု႔ေနာက္ မက်ည္သီးမွည့္ကိုု အရည္ေဖ်ာ္၍ ထည့္လိုုက္ကာ ဟင္းရည္အိုုးကိုု ထပ္တည္ထားလိုုက္သည္။


ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ၾကီးေတာ္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြားျဖင့္ ဖိုုးစီ၏ ဝက္လက္ဟင္းရည္ကိုု ဦးစြာပထမ စားသံုုးေလသည္။ ျမည္းစမ္းၾကည့္ျပီးေသာအခါ ၾကီးေတာ္ သည္ သူမ၏ အမွားကိုု ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိျမင္သြားျပီျဖစ္သည္။


နွေျမာတတ္ေသာ ၾကီးေတာ္သည္ ထိုုဝက္လက္ဟင္းရည္ကိုု သြန္လည္းမသြန္ရက္၊ ပစ္လည္းမပစ္ရက္ေသာေၾကာင့္ ကုုန္ေအာင္စားေလသည္။


ထိုုမွစ၍ ဖိုုစီ၏ ဝက္လက္ဟင္းရည္သည္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအၾကားတြင္ နွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ နာမည္ၾကီးကာ က်န္ခဲ့ေလသည္။


ကာယကံရွင္ ၾကီးေတာ္မွာမူ ထိုုဝက္လက္ဟင္းရည္ကိုု သူမ၏ တစ္သက္တြင္ မည္သိုု႔ေသာ အေၾကာင္းနွင့္မွ ေမ့ေတာ့မည္ မဟုုတ္ပါ..။



မမဝသုန္
11:45:30 PM
05-08-2013
Monday (YGN)