စကားလံုုးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ...

တကယ္ေတာ့ အြန္လိုုင္း လူမွုုကြန္ယက္ဆိုုတာ စိတ္ကိုု အစာေကၽြးတဲ့ ေနရာေတြပါ။ ဒီမွာ ကိုုယ္ဘာကိုု အာသီသျဖစ္သလဲ.. အကုုန္ရွာလိုု႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရတဲ့အရာေတြက အစစ္အမွန္ျဖစ္ဖိုု႔ေတာ့ ရာခိုုင္နွုုန္းနည္းတာေပါ့။ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားခ်င္လည္း လြယ္တယ္။ ဘာမွမသိ မတတ္ဘဲလည္း ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနနိုုင္တယ္။ ဖြတဲ့သူေတြကလည္း ဖြၾကတယ္။ ရြစိ ရြစိနဲ႔ ေနာက္က ပါတဲ့သူေတြကလည္း ပါၾကတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္သူရဲေကာင္းေတြလည္း အမ်ားၾကီး ေတြ႔ျမင္နိုုင္တယ္။ အတုုအေယာင္ေတြကိုု အစစ္အမွန္လိုု႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ လည္း လွည့္စားမွုုေတြ မ်ားလွတယ္..။

ကဗ်ာေလး စာေလးေရးရင္း ကၽြန္မလည္း ပိုုးဖလံလိုု မီးေရာင္ကိုု စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ ထင္မွတ္ျပီး တိုုးခဲ့ဖူးတယ္။ စားလည္းဒီေရွ႕၊ အိပ္လည္း ဒီေရွ႕ နဲ႔ တြယ္မိတြယ္ရာ တြယ္တာေနခဲ့တယ္။ တကယ့္မိတ္ေဆြစစ္အခ်ိဳ႕ကိုုလည္း ရရွိခဲ့တာကိုုး..။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ကာလေတြမွာ အြန္လိုုင္း လူမွဳကြန္ယက္ေတြက စိတ္ပင္ပန္းမွုုကိုု ေျပေပ်ာက္ေစတယ္လိုု႔ ထင္မွတ္ခဲ့တယ္။ အစစ္အမွန္ေရာ အတုုအေယာင္ပါ ေရာေနွာေနတဲ့ သတင္းေတြ၊ လူမွုုဆက္ဆံေရးေတြ ၾကားမွာ စီးေျမာျပီး ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ ဒဏ္ရာ ရမွန္မသိ ရလာတာကိုု သတိမမူခဲ့မိဘူး။

ဒီလိုုနဲ႔ သတိထားမိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ online ေပၚမွာကိုုယ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ကုုန္ခံမွုုေတြကိုု ေလ်ာ့ဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ အျပီးတိုုင္ကိုုယ့္ Account ကိုု ကိုုယ္ ဖ်က္သိမ္းဖိုု႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတိုု႔လိုု သူမ်ားအိမ္ကိုု ကိုုယ့္အိမ္လုုပ္ေနရတဲ့ သူေတြအတြက္ ဒီလိုု လူမွဳကြန္ယက္ေတြက လိုုအပ္ပါတယ္။ ယခင္လိုု ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ  စကားေျပာဖိုု႔၊ တက္လာသမွ် ဟုုတ္တာေရာ မဟုုတ္တာေရာေတြကိုု ဖတ္ဖိုု႔ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ငုုတ္တုုတ္ထိုုင္ၾကည့္ေနတဲ့ကာလေတြက ျပီးဆံုုးသင့္ျပီလိုု႔လည္း ဆံုုးျဖတ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုု လမ္းေလ်ာက္ျခင္း၊ ေရကူးျခင္း၊ တင္းနစ္ရိုုက္ျခင္း၊ သစ္ပင္စိုုက္ျခင္း စတဲ့ Activity ေတြနဲ႔ အစားထိုုးလိုုက္တယ္။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ တစ္ေန႔ကိုု နာရီဝက္ တစ္နာရီေလာက္ထက္ ပိုုျပီး မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

တကယ္ေတာ့လည္း ကိုုယ့္လမ္းေပၚကိုုယ္ေလ်ာက္ရင္း ခလုုတ္တိုုက္လိုု႔လဲရင္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုုယ္ထူမွပဲ ကိုုယ္ထနိုုင္ခဲ့ရတာပါ။ သူတပါးရဲ႕  ကူညီထူမမွဳ၊ အားေပးမွဳကေလးမ်ား ရမလားလ႔ိုု လူသားပီပီ ေမွ်ာ္လင့္မိေပမယ့္ မျဖစ္နိုုင္မွန္းသိတဲ့အခ်ိန္မွာ လဲက်ရင္း၊ ျပန္ထရင္းနဲ႔ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ အားေပးျပီး ေနတတ္ခဲ့ျပီ။

ေရးစရာရွိရင္ ေရးတင္လိုုက္၊ မွ်ေဝစရာရွိရင္ မွ်ေဝလိုုက္၊ မွတ္သားစရာေတြ႔ရင္ မွတ္သားလိုုက္နဲ႔ ေနတတ္ေအာင္ေနလိုုက္တဲ့ အခါမွာ ေနာက္ေတာ့လည္း ေနသားက်သြားတာပါပဲ။

စကားလံုုးေတြနဲ႔ျပည့္နွက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မလည္း သူလိုု ကိုုယ္လိုုပဲ လမ္းေလ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားလံုုးေတြကိုု ကာကြယ္ဖိုု႔ေတာ့ ကၽြန္မ ထီးကေလး တစ္လက္ ေဆာင္ထားတယ္။ စကားလံုုးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ေလ်ာက္ရင္း စိတ္၊ ေစတသိက္ကိုု တတိတိတိုုက္စားမယ့္ စကားလံုုးေတြ ေၾကြက်လာတိုုင္း ထီးကေလးကိုု ေဆာင္းလိုု႔ေပါ့..။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

10-12-2012
Monday (BNE)