Monday 15 September 2014

စာမ်က္နွာမ်ား အေၾကာင္း (၄)



လက္ဖမိုုးေပၚ က်လာေသာ ေရတစ္စက္ နွစ္စက္သည္ မ်က္ရည္မ်ားျဖစ္လိမ့္မည္ဟုု ဘယ္တုုန္းကမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဖူးခဲ့ပါ..။

နာက်င္ျခင္းေဆးေရာင္မ်ား ထင္ေနေသာ သူ၏ မ်က္လံုုးမ်ား၊စိတ္၏ က်ဥ္းၾကပ္မွုုကိုု ေဖာ္ျပေနသည့္ သူ၏ နွုုတ္ခမ္းေရြ႕လ်ားပံုု..။ မ်က္နွာျပင္တြင္ျမင္ေနရေသာ သက္ေသာင့္သက္သာ မရွိမွုုတိုု႔ကိုု မျမင္လိုုဘဲ ျမင္ေတြ႔ရေသာအခါ စိတ္သည္တဆစ္ဆစ္ နာလာသည္။ မၾကည့္မျမင္ရက္သျဖင့္ မ်က္နွာလႊဲလိုုက္ေသာ္ျငား စိုုးရိမ္ပူပန္မိေသာစိတ္သည္ သူ႔ထံတြင္ က်န္ခဲ့သည္။  ဘယ္အခ်ိန္အထိထိုုနာက်င္မွုုမ်ားနွင့္ အတူရွိေနမည္ ကိုု မသိေသာ္လည္း တာရွည္စြာ အတူရွိမေနေစလိုုသည္မွာေစတနာ စစ္စစ္သာ ျဖစ္သည္။

သူသည္ ကၽြန္မအတြက္္ စာအုုပ္တစ္အုုပ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မနားလည္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည္။ ဝမ္းနည္းစရာ၊ ေက်နပ္စရာ၊ ဂုုဏ္ယူစရာ၊အားက်စရာ စေသာ ရသမ်ားနွင့္ အခန္းဖြဲ႔ တည္ေဆာက္ထားသည္။  ဖြဲ႔စည္းျပီးေသာ စာမ်က္နွာမ်ားကိုု ျပင္ဆင္ရန္ နွင့္ တည္းျဖတ္ရန္ကိုုကၽြန္မ မတတ္နိုုင္ခဲ့ပါ။ သိုု႔ေသာ္ ထိုုစာအုုပ္၏ ေနာက္တြင္ ေနာက္တိုုးစာမ်က္နွာမ်ားအျဖစ္ ကၽြန္မ ထပ္မံျဖည့္စြက္ခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမွ အပ မည္သည့္အရာမွမျဖစ္နိုုင္။Happy Ending သည္ သူ႔အတြက္ ျဖစ္ရမည္။

သူ၏ စာမ်က္နွာ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ရယ္ေမာစရာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားနွင့္သာျဖစ္ေန ေစခ်င္ျခင္းသည္ အတၱစိတ္ တစ္ခုုသာ ျဖစ္သည္။ မ်က္ရည္စက္တိုု႔၏ ဘာသာစကားကိုု သိေသာအခါသူ႔ကိုု တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ မထားရန္ ဆံုုးျဖတ္နိုုင္ခဲ့သည္။  သူ႔ကိုု နာမက်န္း မျဖစ္ေစလုုိပါ။ အထူးသျဖင့္သူ၏စိတ္ကိုု နာမက်န္း မျဖစ္ေစလိုုပါ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္ရျခင္း၏ ဆင္ရဲမွုုမ်ိဳး သူ႔အား မရေစခ်င္..။ အလြန္ပင္စိတ္ပင္ပန္းလွသည္ မဟုုတ္ပါလား။

သူ၏ဘဝတြင္ ေလ်ာက္လွမ္းစရာ လမ္းသည္ အရွည္ၾကီး က်န္ေသးသည္။ထိုုလမ္းကိုု နာက်င္ ေမာလ်စိတ္မ်ားနွင့္ မေလွ်ာက္ေစခ်င္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားျပည့္ျပည့္နွင့္ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ ေစခ်င္သည္။ နာက်င္ျခင္းမ်ားနွင့္ အားနာစြာသူထြက္သြားခ်ိန္တြင္ ထားရွိမိေသာ စိတ္သည္ နားလည္ျခင္းေပးျခင္း တစ္ခုုသာ။ သူ႔အတြက္ အေရးၾကီးသည့္အေၾကာင္းအရာကိုု သူေရြးျခယ္ျခင္းအတြက္ သူ႔ကိုု အျပစ္တင္စရာစကား ကၽြန္မတြင္ မရွိပါ။တခါတရံတြင္ လူတိုု႔သည္ ေရြးျခယ္ျခင္းတခုုခုုကိုု လုုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မလုုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မျဖစ္မေနလုုပ္ရသည္ မဟုုတ္လား။

မ်က္ရည္တိုု႔သည္ နွလံုုးေသြးမွလာေသာ အသြင္ေျပာင္ထားသည့္အရည္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ ဟုု ကၽြန္မ၏ အဘိဓာန္တြင္ ေရးသြင္းခဲ့သည္။ စိတ္နွလံုုးကိုု မထိခိုုက္ေသးသ၍မ်က္ရည္စစ္စစ္ဆိုုတာ မရနိုုင္ဘူးဟုု ကၽြန္မ ယံုုၾကည္ခဲ့သည္ မဟုုတ္လား။

သူသည္ သူ႔ကိုုယ္သူ သိသူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ကၽြန္မသည္လည္း ကၽြန္မကိုုယ္ကၽြန္မ သိေသာ သူျဖစ္သည္။ အေရးၾကီးသည္မွာ ကိုုယ့္ကိုု ကိုုယ္သိျပီး ထိုုအသိကိုု အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း လက္ခံနိုုင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ 

သူနွင့္ ကၽြန္မအၾကားတြင္ ခရီးတာ အကြာအေဝး မရွိပါ။စိတ္နွင့္လူ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနခဲ့ဖူးသည္။ သူနွွင့္ ကၽြန္မတြင္ အထိအေတြ႔ကင္းသည့္ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုုရွိသည္။ထိုုခ်စ္ျခင္းကိုု Platonic Love ဟုု အဘိဓာန္တိုု႔တြင္ အဓိပၺါယ္ ဖြင့္ဆိုုၾကသည္။ ေစတနာ၊ေမတၱာတရားနွင့္ သံေယာဇဥ္ တိုု႔ျဖင့္ ဖြ႔ဲစည္းသည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ သူ၏ နာက်င္ျခင္းသည္ကၽြန္မ၏ နာက်င္ျခင္း ျဖစ္သကဲ့သိုု႔ သူ၏ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသည္ ကၽြန္မ၏ ေပ်ာ္ရြင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ထိုု႔အတြက္ ကၽြန္မ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။

ၾကိဳးကေလးသည္ ေသးမွ်င္လွသည္။ ထိုုၾကိးကေလး၏တစ္ဘက္တြင္သူရွိ၍ေနာက္တစ္ဘက္တြင္ ကၽြန္မရွိသည္။  ထိုုၾကိဳးကေလးသည္ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာတရားျဖင့္ က်စ္လ်စ္ထားသည္။

ေႏြးေထြးျခင္းမ်ားျဖင့္ အိပ္စက္နိုုင္ပါေစ..။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

2 comments:

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

စိတ္နွလံုုးကိုု မထိခိုုက္ေသးသ၍မ်က္ရည္စစ္စစ္ဆိုုတာ မရနိုုင္ဘူး

အဲဒီစကားေလး သေဘာက်တယ္။

Aunty Tint said...

စကားလံုးေလးေတြ သိတ္လွတယ္ ၀သုန္ေရ... ♥♥♥