အိပ္မက္ဆိုးမွ နိုးခ်င္သူ

မေျပာခ်င္ဘူး.. မေျပာခ်င္ဘူး.. ေျပာကိုုမေျပာခ်င္ဘူး ဆိုုတဲ့ နွစ္မႊာအသည္းထဲက ေဒၚျမေလးလိုုသာ ေျပာလိုုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။

၁။

ဒီ အင္တာနက္ဆိုုတာေတြ အြန္လိုုင္းဆိုတာေတြကိုု ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ကိုု မ်က္မုုန္းက်ိဳးလွျပီ။ ဘယ္သူေတြက စတင္တီထြင္လိုု႔ ဘယ္သူေတြက စျပီး သံုုးၾကတယ္ ဆိုုတာ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ အဲ့သဟာေတြ ျမန္မာျပည္ကိုု စေရာက္လာျပီး ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ေပၚမွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုုးစြဲလာၾကတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အေတာ္ၾကီးကိုု စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ဘယ့္နွယ္ ..။ အလုုပ္ပ်က္အကိုုင္ပ်က္ နဲ႔ တခ်ိန္လံုုး ခ်က္ခ်င္ေနတဲ့သူေတြ ကၽြန္မရဲ႕ မီးဖိုုေခ်ာင္ထဲမွာ ေခၚျပီးခ်က္ခိုုင္းထားလိုုက္ခ်င္ပါ့ရွင္။

ကၽြန္မလည္း ၂၀ ရာစုုမွာ လူျဖစ္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လိုု႔ ေခတ္နဲ႔ တိုုးတက္ျခင္းေတြ ဆိုုတာကိုု နားလည္သင့္သေလာက္ နားလည္ပါတယ္။ အင္တာနက္မသံုုး၊ အြန္လိုုင္းမွာ အေကာင့္ေပါင္းစံုုရွိမေနေပမယ့္ ကၽြန္မလည္း ထူထူထံုုထံုုအအ ထဲကေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ သိသင့္တာကိုု သိ၊ နားလည္သင့္တာကိုု နားလည္ပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကိုု အလဟႆ အကုုန္ခံျပီး အရည္မရ မဖတ္မရဘဲေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဆိုုတဲ့ဟာၾကီးေရွ႕မွာ အခ်ိန္ကုုန္မခံနိုုင္ေပါင္ရွင္။ အဲ့သလိုု အခ်ိန္ကုုန္ခံမယ့္အစား ဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုုင္ခန္းမွာ လူဝင္မ်ားေအာင္၊ ေရာင္းကုုန္ေတြ ျမန္ျမန္နဲ႔ မ်ားမ်ား ေရာင္းထြက္ေအာင္ပဲ ကၽြန္မက ပိုုစိတ္ဝင္စားသရွင္။ ျပီးေတာ့ အိမ္က မိသားစုုအတြက္ကိုု ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ပံုုေပးခ်င္တာ ကလား။

သားအတြက္၊ ခင္ပြန္းအတြက္ မနက္ဆိုု ေစာေစာထျပီး မနက္စာအတြက္ခ်က္ျပဳတ္၊ ျပီးေတာ့ ေစ်းကိုုေျပး။ ေစ်းဆိုုတာကလည္း ေစာေစာကေလးသြားနိုုင္မွ အေခါင္အဖူး၊ အေကာင္းအဦးေလးေတြရတာ မဟုုတ္လား၊ ေနာက္က်ျပီးမွ သြားလိုု႔ကေတာ့ သူမ်ားမလိုုခ်င္လိုု႔ က်န္ေနတဲ့ ေရြးက်န္ေတြပဲ ရမွာေလ။ အိမ္က  အိမ္ဦးနတ္နဲ႔ သားေတာ္ေမာင္ကိုုလည္း အဦးအေကာင္း စားေစခ်င္တာကိုုး။ ေစ်းကျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွ လင္ေတာ္ေမာင္နဲ႔ သားကိုုနွိဳးျပီး မနက္စာ ျပင္ဆင္ေကၽြး၊ ျပီးေတာ့ ဝယ္လာတာေတြကိုု ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ရတာေပါ့။ သံုုးေယာက္ထဲရွိတဲ့ အိမ္မွာ အိမ္အကူဆိုုတာ တကယ့္ကိုု မလိုုအပ္ပါဘူး။  ခ်က္ျပဳတ္ျပီးတာနဲ႔ ယုုဇနပလာဇာမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုုင္ကိုု အေျပးသြားရတယ္။ ဆိုုင္ေရာက္ေတာ့ ဆိုုင္အကူေကာင္မေလး ၂ေယာက္က ေရာက္နွင့္ေနျပီး ဆိုုင္ကိုု ဖြင့္လွစ္ျပင္ဆင္ျပီးေနျပီေလ။ ဒီလိုု သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ လည္ပတ္ေနတာ အခုုဆိုု သားေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္လိုု႔ တကၠသိုုလ္ တက္ဖိုု႔ ေစာင့္ေနတဲ့ အရြယ္ကိုုေရာက္ေနေပါ့။

၂။

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နွစ္၊ တစ္နွစ္ခြဲေလာက္ကစျပီးကၽြန္မမွာ ေရာဂါတစ္ခုုစရလာတာပါပဲ။ အဲ့ဒါကေတာ့ အြန္လိုုင္း။ အင္တာနက္ဆိုုတာပဲေပါ့။ အရင္ကေတာ့ အိမ္ေတြမွာ ဝယ္သံုုးဖိုု႔ အဆင္မေျပ ေစ်းၾကီးတာေၾကာင့္ ကၽြန္မအတြက္ သိပ္ျပီးမသိသာေပမယ့္ ဒီဘက္နွစ္ပိုုင္းေတြမွာေတာ့ ကၽြန္မကိုု သိသိသာသာၾကီး ထိခိုုက္ေစလာပါျပီ။ သားေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ပညာေရးကိုုအေၾကာင္းျပခ်က္၊ လင္ေတာ္ေမာင္ရဲ႕ အလုုပ္ကိစၥဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အိမ္အနားမွာရွိတဲ့ အင္တာနက္ဆိုုင္ကေနျပီး အိမ္ကေနျပီး အင္တာနက္သံုုးလိုု႔ရေအာင္ သူတိုု႔စီမံၾကတယ္။ ကၽြန္မကေရာ ဘာေျပာစရာရွိမလဲ။ သားကိုု သခင္၊ လင္ကိုုဘုုရာလိုုထားတဲ့ မိန္းမ။ သူတိုု႔ရဲ႕ တိုုးတက္ရာတိုုးတက္ေၾကာင္းကိုု တားျမစ္ဖိုု႔ေနေနသာသာ အားေတာင္ေပးမိပါေသး။

ေနာက္ေတာ့ရွင္ တစ္ျဖည္းျဖည္းလြန္လာပံုုမ်ားေျပာကိုု မေျပာခ်င္ပါဘူး။ အဲ.. မေျပာခ်င္ဘူးဆိုုေပမယ့္လည္း ေျပာရဦးမယ္ရွင္။ အရင္က ေနဖင္ထိုုးမွ မနည္း ေခၚနွိဳးရတဲ့ အိမ္ကအေကာင္ကေလးဟာ အခုုဆိုုရင္ မနက္မွ မိုုးမလင္းေသးဘူး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ေရာက္ျပီး မ်က္နွာစာအုုပ္ဆိုုတာကိုု ဖြင့္ေနေတာ့တာပဲ။ သူ ပညာေရးအတြက္ ေလ့လာတယ္ဆိုုတာလည္း တယ္ျပီး မေတြ႕မိပါဘူး။ မ်က္နွာစာအုုပ္၊ တြစ္တာ၊ ဂ်ီေတာ့ခ္ ..။ ဘာညာ သာရကာ ပလံုုစီျပီး ကၽြန္မသိတာေရာ မသိတာေတြေရာပါပါ့ရွင့္။ အရင္ကဆိုုမွ အေမျဖစ္သူ အလုုပ္မ်ားေနရင္ ၾကက္သြန္ျဖဴ ကူႏႊာေပး၊ အရြက္အသီးေလး ကူျပီးလွီးခၽြတ္ေပးေဖာ္ရေပမယ့္ ခုုေတာ့ ေဝလာေဝး။ အခ်ိန္တိုုင္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မ်က္မွာနဲ႔ ကပ္ထားသလားေတာင္ထင္ရတယ္။ ေဖ့စ္ဘုုတ္ခ္ ဆိုုတာမွာလည္း ဘာမွန္မသိ ဝင္ဝင္ေရး။ သိတာလည္းပါရဲ႕ ၊ မသိတာလည္းပါရဲ႕၊ ဧရာဝတီအေရး။ ရိုုဟင္ဂ်ာအေရး၊ ၈၈ အေရး၊ ဂ်က္စတင္ဘီဘာအေရး၊ သမတၾကီး အေရးကေန ေနာက္ဆံုုး မိုုးရြာလိုု ေရၾကီးတဲ့အေရးအထိ ဒင္းက ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ကေန ထိုုင္ေအာ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဘာသိလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ ဘာမွလည္းသိတာမဟုုတ္၊ ကေလးက ကေလးလိုုမေနဘူး။

ျပီးေတာ့ ခ်က္တင္ဆိုုတာၾကီး။ ေျပာလိုုက္တာ ေျပာလိုုက္တာဆိုုတာ။ မ်က္စိကိုုေနာက္ေနတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မဆိုုင္ကျပန္လာျပီး ညေနပိုုင္းနဲ႔ညပိုုင္းဆိုု ကြန္ပ်ဴတာ မွာ တတံုုတံုုနဲ႔ ေျပာၾကတာေလ။ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ေျပာစရာေတြ မ်ားေနလဲဆိုုတာ မသိေတာ့ပါဘူးရွင္။ မေအျဖစ္သူ ျပန္လာတာကိုု လာၾကိဳဖိုု႔ေနေနသာသာ ေရေလးတစ္ခြက္ေတာင္ ခပ္တိုုက္ေဖာ္ မရတဲ့အေကာင္။ ကၽြန္မကိုုသာ စကားေျပာဖိုု႔ အခ်ိန္မရတာ သူ႔အင္တာနက္ကဟာေတြနဲ႔ေတာ့ မိုုးလင္းမိုုးခ်ဳပ္ေျပာပါ့။

၃။

သူ႔အေဖက်ေတာ့တစ္မ်ိဳး။ အိမ္မွာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကိုု သိပ္မသံုုးပါဘူး။ သံုုးရင္လည္း ခဏတာပဲ။ အလုုပ္အတြက္ လုုပ္ကိုုင္စရာေတြဘာေတြရွိတဲ့ဟာေတြပဲ လုုပ္ေနတာျမင္ပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ေနာက္ပိုုင္းမွာ အခ်ိဳးေတြေျပာင္းေျပာင္းလာတယ္။ ေငးသလိုုလိုု ငိုုင္သလိုုလုုိ၊ ေဆြးသလိုုလိုု မွိဳင္သလိုုလိုုနဲ႔။ အလုုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ အဆင္မေျပလိုု႔မ်ားလားဆိုုျပီး မိန္းမျဖစ္သူက ဂရုုတစိုုက္နဲ႔ ျပဳစုုတာေတာင္ သူက အသိအမွတ္ျပဳပံုုမရဘူး။  ညဘက္ပိုုင္းမွာ “အစ္ကိုု.. လက္ဖက္သုုတ္ေလးစားမလား၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္ သုုတ္ေလးစားမလား” လိုု႔ ေမးတာေတာင္မွ သံုုးခါ ေလးခါေလာက္ ေမးယူရတယ္။ ျပန္ေျပာေတာ့လည္း စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ “ ရွိတာ လုုပ္ေလ၊ ၾကိဳက္တာသုုတ္” တဲ့..။ ကဲ မခက္ဘူးလား။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူနဲ႔လုုပ္ငန္းခ်င္း ဆက္စပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေမာင္ဝမ္းကြဲေလး တစ္ေယာက္က “ အစ္မ.. အစ္မေယာက္်ား အြန္လိုုင္းမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညပ္ေနတယ္ၾကားတယ္.. ၾကည့္ထိန္းဦး” တဲ့။ ၾကားၾကားခ်င္း ေဒါသေတြမ်ား ထြက္လိုုက္တာေလ။ ကိုုယ္မွာေတာ့ သူတိုု႔အတြက္ ဖတ္သီလိုုက္ျပီး ပင္ပန္းေပမယ့္ ပင္ပန္းတယ္ေတာင္ မထင္ေအာင္ကိုု ခ်စ္လိုုက္ရတာ။ သူတိုု႔ကေတာ့ လုုပ္ရက္ပါေပ့။ ဒါနဲ႔ စံုုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဟမေလး.. သူ႔မွာလည္း တြစ္တာေတြ၊ ေဖ့စ္ဘုုတ္ေတြ၊ ဂ်ီေတာ့ခ္ေတြ၊ ေတာ့ကတံုုးေတြ ..ဘာေတြညာေတြနဲ႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အရင္ကဖုုန္းကိုု သားျဖစ္သူကိုု ေပးျပီး သူက စမတ္ဖုုန္း ဆိုုတာကိုု ဝယ္ကိုုင္ေနတာကိုုး။ ဒီလိုုနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကိုု စံုုစမ္းရေတာ့ ကၽြန္မမွာ အလုုပ္ေတြ အကိုုင္ေတြလည္း ပ်က္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အေကာင့္နာမည္ေတြရလာတာေပါ့။ ကဲ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုုပ္ရမယ္ဆိုုတာ ေလာေလာဆယ္မွာ ဦးေနွာက္ေတြလည္း ထူပူေနျပီး စဥ္းစားလိုုေတာင္ မရနိုုင္ေတာ့ပါဘူးရွင္။

ဆိုုင္နံေဘး သက္ထားေရႊစင္ ဆိုုင္က မမရီ မွာလည္း အဲ့သလိုု ျပႆနာေတြ ေတြ႔ၾကံဳေနရတယ္ဆိုုပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ အိမ္က အိမ္ဦးနတ္ကိုုသာ ေဒါသေတြ တေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနေတာ့တာပါပဲ။  အလုုပ္အလုုပ္နဲ႔ အေၾကာင္းျပျပီး လူမွဳကြန္ယက္ေတြမွာ ဝင္ျပီး အရွဳပ္ထုုပ္ေတြ ခ်ေနတာေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္လိုုမွ သည္းမခံနိုုင္ဘူးေလ။ သူတိုု႔ကိုုယ္ သူတိုု႔ လူပ်ိဳလူလြတ္လိုု႔ ေျပာျပီး ေျခမ်ားေနတာလား။ ဒါမွမဟုုတ္လည္း တဘက္မိန္းကေလးက သိသိနဲ႔ ဇြတ္တိုုးေနတာလားဆိုုတာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ လိုုက္လိုု႔ကိုု မမီနိုုင္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ရွင္။ ငယ္လင္ငယ္မယား..၊ ဒုုကၡေတြကိုု လက္တြဲတိုုက္ခဲ့ျပီးျပီ။ အခက္အခဲေတြကိုုလည္း နွစ္ေယာက္သား ေက်ာခ်င္းကပ္ရင္ဆိုုင္ျပီးခဲ့ျပီ။ သားေလးေတာင္မွ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ခါနီးမွ သူက ဒီလိုု သူငယ္ျပန္ေနတာေတာ့ ကၽြန္မ နည္းနည္းကေလးမွ ၾကည့္လိုု႔မရေတာ့ဘူး။

ဘယ္ဇနီးမယားမဆိုု ကိုုယ့္ခင္ပြန္းနဲ႔ သားသမီးကေလးေတြကိုုယ့္ကိုု ဂရုုစိုုက္တာ အားေပးတာကိုု လိုုခ်င္တာေပါ့။ မခ်မ္းသာခ်င္ေနပါ့ေစ..၊ မိသားစုု စုုစုုေဝးေဝးနဲ႕ စည္းစည္းလံုုးလံုုးကေလး ညေနတိုုင္း ညေနစာအတူတူစားခ်င္တာေပါ့။ အခုုေတာ့ မိသားစုု ထမင္းအတူမစားျဖစ္တဲ့ရက္ေတြလည္းမ်ားလာသလိုု၊ အတူတူထိုုင္စကားမေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ ရက္ေတြလည္းမ်ားမ်ားလာျပီ။

၄။

ဒီလိုုနဲ႔ ကၽြန္မ သူတိုု႔နဲ႔ တျဖည္းျဖည္းမ်ားေဝးသြားျပီလား၊ ကၽြန္မဟာ သူတိုု႔အတြက္ မလိုုအပ္ေတာ့ဘူးလား၊ ကၽြန္မရွိေနတာဟာ သူတိုု႔အတြက္ အေနွာက္အယွက္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ေနျပီလား လိုု႔ ေတြးမိရင္း မ်က္ရည္က်ဝမ္းနည္းျပီး အိပ္မရတဲ့ ရက္ေတြလည္း မ်ားမ်ားလာခဲ့ပါျပီ။

ေနာက္ေရာ..၊ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ထမင္းလက္ဆံုုစားခြင့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုုးေနေတာ့မွာလဲ..။ ဒီလိုုအိပ္မက္ဆိုုးေတြကေန ကၽြန္မ အျမန္ဆံုုး လြတ္ေျမာက္ခ်င္လွပါျပီ..။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

10:56:15AM

25-08-2012

Saturday (BNE)