၁။
ေဟာင္စလိုုဝက္စ္ ဟုုအမည္ရေသာ ရပ္ကြက္ငယ္တစ္ခုုသည္
လန္ဒန္ျမိဳ႕ အေနာက္ဘက္ အျခမ္းတြင္ရွိတည္ရွိသည္။ လန္ဒန္သူ လန္ဒန္သားတိုု႔သည္ ထိုုကဲ့သိုု႔ေသာ ဆင္ေျခဖုုန္း ရပ္ကြက္တြင္
ေနေလ့မရွိၾကေပ။ ဟိသရိုုး ေလဆိပ္နွင့္လည္း နီးေသာေၾကာင့္ ေလယာဥ္သံမ်ားသည္ တစ္မိနစ္လွ်င္
တစ္စင္းနွံဳးျဖင့္ ဆင္လိုုက္တက္လိုုက္ရွိသျဖင့္ ထိုုရပ္ကြက္ကေလးတြင္ ေနထိုုင္ေသာ သူတိုု႔သည္
ေလယာဥ္သံကိုု အခါမလပ္ ၾကားေနရ၏။
ထိုုရပ္ကြက္အတြင္းရွိ ဘတ္သ္ လမ္းမၾကီး၏နံေဘး၌ နိုုဝယ္လ္ကုုိ႕ဒ္ ဟုု အမည္ရေသာ ျခံဝင္းအတြင္းတြင္
အေဆာက္အဦး အျဖဴေရာင္ၾကီး နွစ္လံုုးရွိသည္။ က်ယ္ဝန္းေသာ ျခံထဲတြင္ နွင္းဆီပင္မ်ားသည္
အရိုုင္းဆန္စြာ ပြင့္လန္းေနၾကသည္။ အေဆာက္အဦး တစ္ခုုကိုု အေနာက္ဘက္သိုု႔ တိုုးေဆာက္ထားေသာေၾကာင့္ ျခံအဝင္မွ အေနာက္ဘက္ အေဆာက္အဦ ရွိရာသိုု႔ေရာက္ေအာင္
မိနစ္ အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္၍ ဝင္ရသည္။
ထိုုအေဆာက္အဦတြင္ အခန္းေပါင္း ၁၂ ခန္းမွ်ရွိသည္။
အခန္းတိုုင္တြင္ အိပ္ခန္း ၂ခန္း၊ ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာတြဲလ်က္တစ္ခန္းနွင့္
မီးဖိုုတစ္ခန္းစီပါရွိသည္။ ထမင္းစားခန္းမွာမူ သီးသန္႔မရွိေပ။ ထုုိအခန္းမ်ားတြင္ေနထိုုင္ေသာသူ
အမ်ားစုမွာ လက္လုုပ္လက္စား အလုုပ္သမားမ်ားနွင့္ နိုုင္ငံျခားသားေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားသာ
ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုုအေနာက္ဘက္ ေဆာက္အဦရွိ အခန္းအမွတ္ ၁၀ တြင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၆ေယာက္တိုု႔
စုေပါင္းကာ ငွားရမ္းေနထိုုင္ၾကသည္။ ထိုုေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတိုု႔သည္ ေက်ာင္းတက္ရင္း
အလုုပ္လုုပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
၂။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ခန္း အခန္းက်ဥ္းေလးတြင္ေနထိုုင္၍
က်န္ မိန္းကေလးနွစ္ေယာက္မွာ ဧည့္ခန္းကိုု အိပ္ခန္းအျဖစ္ျပဳျပင္ျပီး ေနထိုုင္ၾကသည္။
က်န္ ေယာက္်ားေလးသံုုးေယာက္မွာ အတန္က်ယ္ဝန္းေသာ အိပ္ခန္းတြင္ကုုတင္ငယ္မ်ား စီတန္းခ်ထားျပီး
ေနၾကသည္။ အမ်ားစုုမွာ အိပ္ခ်ိန္အခါတြင္မွသာ ျပန္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
လန္ဒန္၏ ရာသီဥတုုသည္ ထံုးစံအတိုုင္း တစ္ေန႔လွ်င္
ရာသီဥတု ၃ခုုမွ် ေျပာင္းဆဲျဖစ္သည္။ ေနပူေနရာမွ မိုုးရြာခ်င္လည္း ရြာတတ္သည္။ မိုုးရြာေနရာမွ
ရုုတ္တရက္ ေအးစိမ့္သြားတတ္ျပန္ေသးသည္။ ထိုုကဲ့သို႔ အျမဲမွုုန္မွိဳင္းေနေသာ ရာသီဥတုုကိုု
အံတုု၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မွုုန္ဝါးဝါးေလးကိုု မေရမရာ ကိုင္္စြဲကာ ေရွ႔ဆက္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္
ထိုုေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္ပါဝင္ၾကသည္။
သူတိုု႔ေနထိုုင္ရာအခန္းကေလးသည္ အေနာက္ဘက္အေဆာင္၏
ေအာက္ဘက္ ဘယ္ဘက္အျခမ္းတြင္ရွိသည္။ ျမက္ရိုုင္းတိုု႔သည္ မရိတ္သည္မွာၾကာျပီျဖစ္၍ ျပတင္းတံခါးထိတိုုင္ေအာင္
ျမင့္တက္လ်က္ရွိသည္။ မီးဖိုုဘက္တံခါးမွ အေနာက္ဘက္သိုု႔ထြက္ေသာ ေနရာတြင္မူ ျမက္ခင္းအေသးေလးတစ္ခုုရွိ၏။
ထိုုျမက္မ်ားကိုုမူ သူတိုု႔အလွည့္က် ရိတ္ၾကေလသည္။ ရာသီဥတုု သာယာေသာ ညမ်ားတြင္ သူတိုု႔သည္
အေနာက္ဘက္ရွိ ျမက္ခင္းေသးေသးကေလးေပၚတြင္ အသားကင္ ငါးကင္မ်ား ကင္စားရင္ သူတိုု႔၏ မြန္းက်ပ္လွေသာ
အခ်ိန္ကာလမ်ားကိုု ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းငွာ ၾကိဳးစားၾကသည္။
၃။
တစ္ေန႔ညအခ်ိန္ ၂း၀၀ ခန္႔တြင္ျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္ခန္းတြင္ေနထိုုင္ေသာ မိန္းကေလးသည္ စာဖတ္ေနရာမွ
ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မၾကာမီတြင္ သူမ၏ နားထဲ၌ တိုုးညင္းေသာ အသံတစ္ခုု ဝင္ေရာက္လာသည္။
“ ေဟး .. ေဟး .. ေဟး ..” ဟုု ေလသံျဖင့္ေခၚသံကိုု
ေသခ်ာၾကားရေသာအခါ သူမ မ်က္လံုုးဖြင့္ၾကည့္လိုုက္သည္။ အသံသည္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး၏ အသံမ်ိဳးျဖစ္ေသာေၾကာင့္
သူမ၏ တစ္ဖက္ခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စေနာက္ေနသည္ဟုု အစပထမတြင္ ထင္မိသည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ “ေဟ့.. ငါ့ကိုု မေနာက္နဲ႔ေနာ္”
ဟုုသူမ ျပန္ေအာ္လိုုက္ေသးသည္။ သိုု႔ရာတြင္ ထိုအသံသည္ ေပ်ာက္သြားျခင္းမရွိပဲ ပိုု၍ ပိုု၍
က်ယ္လာ၏။ ထိုုအခါ သူမသည္ တျဖည္းျဖည္းလန္႔လာသည္။ အသံသည္ သူမ၏ အိပ္ရာ ေျခရင္းပိုုင္းရွိ
တစ္ခုုတည္းေသာ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ ထြက္လာေနျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုုအခါ သူမသည္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုုင္အခန္းတြင္ အိပ္ေနေသာ
မိန္းကေလးနွစ္ေယာက္ကိုု သြားနွိဳးေလသည္။ တစ္ေယာက္ေသာ နီေပါမေလးမွာ အိပ္ရာမွ မွဳန္မွဳန္ဝါးဝါးနွင့္
ထလာသည္။ သူမက ထိုုနီေပါမေလးအား
“နင္ၾကားလားဟင္.. အခုု အသံကိုု .. ” ဟုု ေမးေသာအခါ
“အင္း .. ၾကားတယ္” ဟုုျပန္ေျပာေလသည္။
“ငါ့အခန္းထဲကိုု ခဏေလာက္ လိုုက္ၾကည့္ပါလား” ဟုဆိုုေသာအခါ..
“အာ.. မၾကည့္ရဲဘူး.. ငါေၾကာက္တယ္” ဟုုဆိုုျပီး
သူ႔အခန္းထဲသိုု႔ ျပန္ဝင္သြားသည္။
ထိုုအခါ သူမသည္ ေကာင္ေလးသံုးေယာက္ေနထိုုင္ေသာ
အခန္းကိုု တံခါးေခါက္ေလသည္။ ထိုုအထဲမွ အသက္ အၾကီးဆံုုးနွင့္ အရင့္က်က္ဆံုုး တစ္ေယာက္က
ထြက္လာသည္။ “ဘာျဖစ္လိုု႔လဲ” ဟုု ေမးေသာ အခါ သူမက အေၾကာင္းစံုုေျပာျပလိုုက္သည္။ ထိုုအခါ
သူက
“ဟာ.. မျဖစ္နိုုင္ပါဘူး .. ေဘးက လူမွသြားလိုု႔မရတာ..
ျမက္ေတြကလည္း အရမ္းကိုုရွည္ေနတာေလ.. ျပီးေတာ့ အိမ္ထဲကိုုလည္း ဘယ္သူမွ ဝင္လိုု႔မရပါဘူး..
သံဇကာေတြနဲ႔ဟာကိုု.. ေမတၱာပိုု႔ျပီး အိပ္လိုုက္” ဟုု ဆိုုကာ သူလည္း အခန္းတြင္းသိုု႔ျပန္ဝင္သြားေလသည္။
ထိုုအခါ သူမလည္း သူမ၏အခန္တြင္းသိုု႔ျပန္ဝင္လာကာ
အိမ္တစ္ခန္းလံုုးကိုု ၂၄ပစၥည္းျဖင့္ စည္းခ်ေသာ အလုုပ္ကိုု လုုပ္ေလသည္။ ထိုု႔ေနာက္ မိုုးစင္စင္လင္းသည္အထိ
သူမအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေပ။
၄။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္မူ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္သည္ အလုုပ္လည္းသြားစရာ
မလိုုေသာေၾကာင့္ သူတိုု႔၏ အခန္းထဲတြင္ စာဖတ္ေနသည္။ လန္ဒန္ျမိဳ႕၏ ေအးျမေသာ ရာသီဥတုုေၾကာင့္
ျပတင္းတံခါးမ်ားကိုု မည္သူမွ် မဖြင့္လိုုၾကေပ။ ထိုုေက်ာင္းသားေလး စာဖတ္ေနခ်ိန္တြင္
သူ၏ကုုတင္ေပၚရွိစာရြက္မ်ားသည္ ေလတိုုက္သကဲ့သိုု႔ လြင့္ထြက္ကုုန္၏။ စာအုုပ္မွ စာရြက္မ်ားလည္း
တဖ်ပ္ဖ်ပ္နွင့္ လန္ကုုန္ၾကသည္။ ထိုုေက်ာင္းသားေလးလည္း ပထမတြင္ အံ့ၾသစြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနျပီး
ေနာက္ အခန္းအျပင္ဘက္သိုု႔ ေျပးထြက္လာသည္။ ထိုု႔ေနာက္အိမ္တြင္ရွိေနေသာ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုု
ထိုုအေၾကာင္းအား ေျပာျပေလသည္။
ထိုု႔ေနာက္ပိုုင္းတြင္မူ အိမ္အတြင္း၌ လူေကာင္ၾကီးၾကီး
တစ္စံုုတစ္ေယာက္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသကဲ့သိုု႔ ၾကမ္းျပင္သည္ သိမ့္ကနဲ ျငိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားေလ့ရွိသည္။
အထူးသျဖင့္ ညဘက္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ျဖစ္သည္။ မည္သိုု႔ မည္ပံုု ေျဖရွင္းရမည္ကိုု သူတိုု႔
မသိၾကပါ။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ရက္တစ္ရက္၏ ညဦးပိုုင္းတြင္ အားလံုုး ဆံုု၍ ထိုုအခန္း၌ ငွားရမ္းေနထိုုင္ေသာ
စာခ်ဳပ္ျပည့္လွ်င္ သက္တမ္းထပ္မတိုုးေတာ့ဘဲ အျခား တစ္ေနရာသိုု႔ ေရႊ႕ေျပာင္းၾကရန္ တိုုင္ပင္ၾကသည္။
၅။
သူတုုိ႔ ထိုု အခန္းအမွတ္ ၁၀ မွ ေျပာင္းသြားျပီးေနာက္
မၾကာမီတြင္ သိရွိရသည္မွာ အခန္းအမွတ္ ၁၀ ၏ အေပၚဘက္အခန္းမွ လူၾကီးသည္ လာေနေသာ ရထားေရွ႕သိုု႔ခုုန္ခ်ျပီး
မိမိကိုုယ္ မိမိ အဆံုုးစီရင္သြားေၾကာင္း သိလိုုက္ရသည္။
ထိုုအခ်ိန္က သူတိုု႔ၾကားရေသာ အသံမ်ား၊ ခံစားရေသာ
ေျခလွမ္းတိုု႔၏ တုုန္ခါမွဳမ်ား ၊ စာရြက္တိုု႔ လြင့္ပ်ံမွဳမ်ားသည္ ထိုုလူၾကီး၏ က်ီစယ္ျခင္းေလလား။
သိုု႔တည္းမဟုုတ္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏
စေနာက္ က်ီစယ္ျခင္း ျဖစ္မည္ကိုု သူတိုု႔ေျခာက္ေယာက္ မထင္ျမင္ မခန္႔မွန္းနိုုင္ခဲ့ေပ။
ပ်ိဳးယုဝသုန္
6:41:29 PM
22-08-2012
Wenesday (BNE)
6 comments:
မမ၀သုန္ရယ္ ဖတ္ရင္း ၾကက္သီးထတာဟယ္.... နင္ကအေရးေကာင္းေတာ့ ဖတ္ရင္းေမ်ာသြားတာ..။
wow.. scary..
I miss my Hounslow visit. We met a lot of burmese people and ate a lot of indian food.
:)
မမ၀သုန္ရယ္ အဲလိုမေနာက္နဲ ့ေလဂ်ာ
ညဆိုတေယာက္ထဲ အိပ္ရပါတယ္ဆိုမွ
သရဲအေၾကာင္းၾကီးေရးတယ္
ၾကက္သီးေတြျဖန္းခနဲေတာင္ထတယ္
မုိးသူက သရဲအရမ္းေၾကာက္တတ္တယ္
ဖတ္ရင္းနဲ႕စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းလာတာ
ေရွ႕ေရာက္ေလေကာင္းေလပဲအမ
အားေပးသြားပါတယ္
လ ွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖိုုေတြ သိပ္ကိုုခံုုမင္စြာ ေရးတတ္သူ။
ဖတ္ရင္းန႔ဲ ဟိဟိ
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ မ်က္စိတစ္ဖတ္မွိတ္ပီးဖတ္သြားတယ္ အေၾကာက္ေၿပေအာင္လို႔ :)
Post a Comment