Monday 23 April 2012

ထြက္ေပါက္






မြန္းက်ပ္မွုုေတြေၾကာင့္ သူအိပ္ရာမွ နိုုးထလာခဲ့သည္။


၁။
ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနေသာ အေမွာင္ထဲမွာ ၾကယ္ကေလး တစ္လံုုးတစ္ေလ၏ အလင္းေရာင္ကိုုပင္သူမျမင္ခဲ့။ နွဳတ္မွာ တစ္စံုုတစ္ခုုကိုု ထြက္ေပၚလာရန္ သူၾကိဳးစားၾကည့္သူသည္။ သိုု႔ရာတြင္ အခ်ည္းနွီးသာတည္း။ မည္သည့္အသံမွ သူ၏နွုုတ္မွ ထြက္အံက်မလာေခ်။ ေအာက္ဆီဂ်င္ကိုု အငမ္းမရလိုုက္ရွာေနေသာ သူ၏အဆုုတ္မ်ားသည္ ေပါက္ကြဲမတတ္ရွိေနသည္။ မိမိနွလံုုးခုုန္သံကိုု မိမိျပန္ၾကားရေလာက္ေအာင္ပင္ နွလံုုးခုုန္သံသည္ စည္ တစ္ခုု တီးေနသည့္အလား ထင္မွတ္မွားရသည္။

အလင္းေရာင္နွင့္ ေလနုုေအးကိုု လိုုက္လံရွာေဖြေနေသာ သူ၏မ်က္လံုုးမ်ားတြင္ အေမွာင္ထုုမွ တစ္ပါး အျခားမည္သည့္အရာကိုုမွ သူမျမင္။ “ငါ့မ်က္လံုုးေတြ အျမင္အာရံုုေပ်ာက္ကုုန္ျပီလား” ဟုု မၾကာခဏ ေတြးေတာမိရင္ မိမိ မ်က္လံုုးမ်ား ရွိရာကိုု စမ္းၾကည့္မိသည္။

ဘုုရားေရ..။ တေစတစ္ေကာင္ရဲ႕လက္လိုုေအးစက္ေနသည့္ မိမိ၏ လက္အေတြ႔ကိုု ဖြင့္ထားေသာ မ်က္လံုုးမ်ားက ခံစားရသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ ျပတ္လပ္မွဳေၾကာင့္ မြန္းက်ပ္မွုုနွင့္ ေအာင့္မ်က္မွဳ ေရာေထြးေနေသာ ေဝဒနာကိုု သူ၏နွလံုုးသားမ်ားက စတင္ခံစားေနရျပီ။

ဟင့္အင္း.. လက္မခံနိူင္ပါဘူး။ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ဒီလိုု အရွံဳးေပးရိုး သူ၏ရာဇဝင္တြင္ မရွိခဲ့ပါ။ အေမွာင္ထုုထဲတြင္ ျမင္ရလိုု ျမင္ရျငား မ်က္လံုုးကိုု အစြမ္းကုုန္ဖြင့္၍ သူ အလင္းတစ္စမွ်ေလာက္ကိုု လိုုက္ရွာခဲ့သည္။

ဖ်ပ္ကနဲ လင္းလက္မွုုတစ္ခုုကိုု သူ႔မ်က္လံုုးေထာင့္တြင္ သူျမင္လိုုက္ရသည္။ ထိုုလင္းလက္မွဳကိုု ျမင္ရေသာ ေနရာသိုု႔သူ အလ်င္အျမန္ သြားၾကည့္လိုုက္မည္ဟုု ၾကံစည္ျပီး လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ဆတ္ကနဲထလိုုက္သည္။ ဘုုရား..၊ ဘုုရား..၊ သူ၏ကိုုယ္ခႏၶာသည္ သူ၏စိတ္ေဆာင္ရာသိုု႔ မလိုုက္ပဲ ရွိေနသည္။ ထိုုအလင္းေရာင္ကိုု ျမင္လိုုက္ရေသာေနရာသည္ ျပတင္းတံခါးတစ္ခုု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုုင္သည္။ ထိုုအသိသည္ သူ၏ ေအာက္ဆီဂ်င္ လိုုအပ္မွုုကိုု ပိုုမိုုလွံဳ႕ေဆာ္လိုုက္သလိုုျဖစ္လာသည္။ လြယ္လြယ္ကူကူလွုုပ္ရွား၍ရေသာ လက္တိုု႔ျဖင့္ အနီးအနားတြင္ ဘာမ်ားရွိမည္လဲဟုု ရွာေဖြလိုုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ လဲေလ်ာင္းေနရာ နေဘး၌ ပုုလင္းဟုု ယူဆရေသာ အရာတစ္ခုုကိုု သူ၏လက္ေတြက ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့သည္။

သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တစ္စထက္တစ္စ ရင့္သန္လာသည္။ အလင္းတစ္စ ျမင္ေတြ႔ရသည့္ ထိုုျပတင္းတံခါးသည္ သူ႔အတြက္ ေအာက္ဆီဂ်င္မ်ားကိုု သယ္ယူလာမည့္ တစ္ခုုတည္းေသာ ရင္းျမစ္ ျဖစ္သည္။  ငယ္စဥ္ကတည္းက ပစ္မွတ္တစ္ခုုကိုု မလြဲမေခ်ာ္ေအာင္ ပစ္တတ္ေသာ၊ ပစ္နိုုင္စြမ္းရွိေသာ သူ၏ လက္မ်ားကိုု သူ ယံုုၾကည္စိတ္ခ်သည္။ ထိုု႔ေနာက္ေသခ်ာခ်ိန္ဆ၍ ျပတင္းမွန္ရွိနိုုင္သည့္ ေနရာကိုု ရွိသမွ် ခြန္အားတိုု႔ကိုု အသံုုးျပဳကာ လက္ထဲတြင္ ဆုုတ္ကိုုင္မိေသာ အရာနွင့္လႊဲပစ္လိုုက္သည္။

“ခြမ္း..ခလြမ္း..”

ထိမိသံနွင့္ ကြဲရွသံတိုု႔သည္ သူၾကားဖူးသမွ်ေသာ အသံတိုု႔တြင္ နားဝင္အခ်ိဳဆံုုး အသံမ်ားျဖစ္သည္။  ထိုု႔ေနာက္ အနွီျပတင္းတံခါးမွ တိုုးဝင္လာေသာ ေလနဳေအးတိုု႔ကိုု သူ အငမ္းမရ ရွိုုက္ယူလိုုက္သည္။ ေအးျမျခင္း၊ လန္းဆန္းျခင္းတိုု႔သည္ အေစာပိုုင္းကာလက သူခံစားေနရေသာ မြန္က်ပ္မွုုမ်ားကိုု အေဝးသိုု႔ သယ္ေဆာင္သြားျပီျဖစ္သည္။ ေပါက္ကြဲမတတ္ျဖစ္ေနေသာ သူ၏ နွလံုုးသားတုုိ႔သည္ ေအးျမေသာ ေလညင္းေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ည့ံသက္ျခင္းကိုု ရရွိလာခဲ့သည္။

ထိုု႔ေနာက္ သူသည္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။

၂။

မနက္ေနျခည္၏အလင္းေရာင္သည္ သာယာလွပစြာ အေရွ႕အရပ္မွာထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ နံနက္ ကိုုးနာရီ ရွိျပီျဖစ္ေၾကာင္း တိုုင္ကပ္နာရီမွ ျမည္လာေသာ သံစံုုတီးလံုုးေၾကာင့္ မနက္စာ စားရန္ စားပြဲဝုုိင္းရွိရာသိုု႔ ေရာက္မလာေသးသူတစ္ေယာက္ကိုု အိမ္ေတာ္ထိန္းၾကီး သတိျပဳမိသြားသည္။

“အန္ကယ္လ္ၾကီး ဘာျဖစ္လိုု႔ေရာက္မလာေသးပါလိမ့္” ဟုုစဥ္းစားမိသည္။ ထိုု႔ေနာက္ “အရင္လိုုပဲအိပ္ရာထ ေနာက္က်ျပန္ျပီထင္တယ္” ဟုု ေတြးမိရင္း ျပံဳးလိုုက္သည္။ ယေန႔ နံနက္စာကိုု ျမင္လ်င္ အန္ကယ္ၾကီး ေပ်ာ္ရႊင္သြားလိမ့္မည္ဟုုလည္း သူ စဥ္းစားမိသည္။ ငါးဆန္ျပဳတ္နွင့္ အီၾကာေကြးသည္ အန္ကယ္ၾကီး၏ အနွစ္သက္ဆံုုးအစားအစာတြင္ ပါဝင္သည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အိမ္ေတာ္ထိန္းက သိထားသည္ေလ။

ထိုု႔ေနာက္ အန္ကယ္ၾကီးအား အိပ္ရာမွနွိဳးရန္ အန္ကယ္ၾကီး၏ အခန္းရွိရာသိုု႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တံခါးကိုု အသာအယာေခါက္ရင္  တြန္းဖြင့္ကာ အခန္းတြင္းသိုု႔ ဝင္ခဲ့သည္။

အခန္းတြင္းသိုု႔ အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာ ဝင္ေရာက္လာေစရန္ ျပတင္း တံခါးမ်ားတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ လိုုက္ကာမ်ားကိုုအသာအယာ ေဘးသိုု႔တြန္းလိုုက္သည္။

အလိုု…” ေဝခြဲမရဟန္ျဖင့္ အန္ကယ္ၾကီး၏ ကုုတင္ေျခရင္းတြင္ ကြဲက်ေနေသာ ခ်ိတ္ထားသည့္ ပန္ခ်ီကားခ်ပ္မွ မွန္စမ်ားနွင့္ ျပန္႔က်ဲလ်က္ရွိေသာ အားေဆးမ်ား ကိုု ၾကည့္ရင္း အန္ကယ္ၾကီး လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနရာသိုု႔ ၾကည့္လိုုက္သည္။ နွစ္နွစ္ျခဳိက္ျခိဳက္ အိမ္ေမာက်ေနဟန္ျဖင့္ အန္ကယ္ၾကီးသည္ ျပံဳးလ်က္ပင္ေနေသးသည္။

အန္ကယ္ၾကီး အိပ္ေနရာေဘးသိုု႔ အသာသြားရင္း “ အန္ကယ္ၾကီးေရ.. မထေသးဘူးလား၊ ကိုုနာရီေတာင္ေက်ာ္ေနျပီေလ၊ အိမ္က လူေတြအားလံုုးလည္း မနက္စာစားျပီးၾကျပီ၊ အန္ကယ္ၾကီးအၾကိဳက္ မနက္စာ ဆန္ျပဳတ္နဲ႕ အီၾကာေကြးေလ.. …..” ဟုုေျပာရင္း ေစာင္ကိုု ဆုုတ္ကိုုင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ အန္ကယ္ၾကီး၏လက္ကိုု အသာအယာလွမ္းတိုု႔လိုုက္သည္။

“ဘုုရား… ကယ္ေတာ္မူပါ” 

ေအးစက္ေသာ အေတြ႔ကိုု အန္ကယ္ၾကီး၏လက္မွ ရရွိလိုုက္သည္။ အလန္႔တၾကား လွုုပ္နွိဳးလိုုက္ေသာ္လည္း အန္ကယ္ၾကီးသည္ နိုုးထမလာခဲ့ေပ။ အခန္းျပင္သိုု႔ အေျပးတစ္ပိုုင္းနွင့္ ေျပးထြက္လာေသာ အိမ္ေတာ္ထိန္းသည္ အိမ္တြင္ ရွိသမွ်ေသာ လူတိုု႔၏ အမည္ကိုု ေအာ္ေခၚရင္း အိမ္ေရွ႕သိုု႔ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ မိနစ္ပိုုင္းက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေသာအိမ္ၾကီးသည္  ေအာ္သံမ်ား၊ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး ညြန္ၾကားသံမ်ား၊ ေျပးလႊားသံမ်ား၊ ဆရာဝန္ကိုု ဖုုန္းဆက္သူကဆက္၊ အျပင္ေရာက္ေနသူမ်ားကိုု ဖုုန္းဆက္သူကဆက္ေနသည့္ အသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံသြားခဲ့သည္။

၃။

“လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္နာရီေလာက္ကပဲ Heart Attack ရတဲ့ ေရာဂါ လကၡဏာေတြနဲ႔ အန္ကယ္ၾကီး ဆံုုးသြားတာပါဗ်ာ..၊ အသက္ကလည္း ၈၀ ေက်ာ္ျပီး ၉၀ နားေရာက္ေနျပီဆိုုေတာ့ ရုုတ္တရက္ ရရွိလာတဲ့ ေဝဒနာကိုု မခံနိုုင္ျဖစ္သြားပံုုရပါတယ္” 

ဆရာဝန္သည္ ေသခ်ာ စစ္းေဆးျပီးေနာက္ နားၾကပ္ကိုု အိတ္တြင္းသိုု႔ ေခါက္ထည့္ရင္း အခန္းထဲတြင္ ရပ္သူရပ္ ထိုုင္သူထိုုင္နွင့္ေနၾကေသာ အန္ကယ္ၾကီး၏ သားသမီးမ်ား၊ ေျမးျမစ္မ်ားကိုု တစ္ခ်က္ေဝ့ဝဲၾကည့္ရင္း လွမ္းေျပာလိုုက္သည္။

အန္ကယ္ၾကီးကေတာ့ သူ၏ကုုတင္ေပၚတြင္ မနိဳးေသာ အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ေနေပျပီ။ သူ၏ နွဳတ္ခမ္းတြင္မွာေတာ့ ေက်နပ္ေသာ အျပံဳးတစ္ခုုက တြဲခိုုလ်က္….။

၄။

ျငင္းသံ၊ ခုုန္သံ တိုု႔နွင့္ ဆူညံျပီး က်န္ခဲ့ေသာ အန္ကယ္ၾကီး၏ သားသမီးမ်ားကိုု ေက်ာခိုုင္းရင္း  ဆရာဝန္သည္ အနွီအိမ္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ၏ ေဘး၊ ေနာက္ဖက္နားမက်တက်တြင္ အိမ္ေတာ္ထိန္းသည္ စိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္လံုုးမ်ားနွင့္ ဆရာဝန္၏ ေဆးအိပ္ကိုု ကိုုင္လ်က္ ကပ္ပါ လာေလသည္။



ပ်ိဳးယုဝသုန္
7:12:25 AM
23-04-2012
Monday (BNE)

8 comments:

...အလင္းစက္မ်ား said...

ရင္ၾကပ္သမား ဗီဒိုမွန္ကို ခြဲလိုက္တာေလး သတိရသြားတယ္ဗ်။ ေကာင္းေကာငး္ ဆြဲေခၚသြားတယ္ အစ္မေရ။ အဲ့ထက္ နည္းနည္းရွည္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနေသးတယ္။

စံပယ္ခ်ိဳ said...

စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတဲ႔ ပုိစ္႔ေလးပါ
ဟုတ္တယ္ ထပ္ျပီးဆန္႔မယ္ဆုိရင္လဲ ရေသးတယ္ေနာ္

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

ေသျခင္းတရား ..

ျမတ္ ဖတ္သြားတယ္ ဝသုန္

ခင္တဲ႔
ျမတ္

Cameron said...

နာလဲ အဲလာေျပာခ်င္တယ္ ဒီပို႔စ္ကို အရွည္ေလးထပ္ေရးေစ့ခ်င္တယ္...။

Unknown said...

အားေပးသြားတယ္ အမေရ...
ေနာက္ထပ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ post ေလးေတြ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ဗ်ာ...:)

ၿဖိဳးဇာနည္ said...

ၿငိမ္႔ၿငိမ္႔ေလးသယ္ေဆာင္သြားတယ္
ဖတ္လို႔ၿပီးသြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဖူး
အေတာ္ေကာင္းတယ္႕႕႕႕႕႕

ေထာ္ဦး said...

လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္
ဘယ္လိုေသခ်င္းတရားနဲ ့ ရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတာကို
ေတြးေနမိပါေႀကာင္း...
ေမြးေန ့ဆုမြန္လာေခြ်းေပးတဲ့အတြက္
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အစ္မ၀သုတ္ေရ...
ေထာ္ဦး

San San Htun said...

စိတ္ဝင္စားဖို ့ေကာင္းတယ္