အဲ့ဒီေန႔က သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ကိုု စတင္စိုုက္ပ်ိဳးခဲ့တယ္။
အစိမ္းေရာင္ အိုုးေလးထဲက အစိမ္းေရာင္ အပင္ေလးဟာ တေန ့တျခား ရွင္သန္လာတာ
ျမင္ေတာ့ နူးညံ့တဲ့ အရြက္ကေလးေတြကိုု
လက္ဖ်ားထိပ္ကေလးနဲ႔ သာသာ တိုု႔ထိရင္း စကားအခ်ိဳ႕ ဆိုုမိခဲ့တယ္။ ကတိစကားလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ မဟုုတ္
အျခားတခုုခုုလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။
ရြက္သစ္ေလးေတြ ထြက္လာတိုုင္း၊ အရြက္လိပ္ေလးေတြ ျပန္ကားလာဖိုု႔ အားယူတာ
ျမင္ရတိုုင္း ညံ့သက္တဲ့ ခံစားခ်က္တခုုကိုု ရရွိတယ္။
ဒီသစ္ပင္ေလးမွာ သက္တမ္းရွိသလား။ ရွိခဲ့ရင္ ဘယ္ေတာ့ အထိ စိမ္းလန္း ရွင္သန္မွာလဲလိုု႔ ေတြးမိတိုုင္း ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ေအာက္က စူးကနဲ ေအာင့္မ်က္လာတယ္။ ေလာကရဲ႕ သေဘာသဘာဝေတြကိုု
နားလည္လက္ခံထားေပမယ့္ တခါတရံ အတၱဟာ အေရာင္ေတြ
တလက္လက္ လက္လိုု႔ေပါ့။
အပင္ေလးအတြက္ လိုုအပ္တဲ့ အလင္းနဲ႔ အစာကို ပံုုမွန္ျဖည့္တင္းရင္း ကိုုယ့္ရဲ႕
စိတ္အာဟာရဟာ ဘာလဲ ဆိုုတာကိုု တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမင္သိလာခဲ့တယ္။ ေန႔ရက္တိုုင္းရဲ႕ မွတ္တမ္းတခုမွာ ပါဝင္ေနတဲ့
လူသားတေယာက္အေၾကာင္းကိုု ေက်ေက်နပ္နပ္ စဥ္းစားေနလိုုက္တယ္။ ဒါဟာ သတိရျခင္း ဒါမွမဟုုတ္
လြမ္းဆြတ္ျခင္းလိုု႔ အမည္တပ္မယ္ဆိုုလည္း တပ္လိုု႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကိုုမွ
မထည့္ဘဲ ရွိေနတဲ့ အတိုုင္းေလး ရွိေနေစတာဟာ သူ႔ရဲ႕ ကိုုယ္ပိုုင္ေနရာလိုု႔ ေပကပ္ ေတြးလိုုက္တယ္။
စကားမစပ္ .. တခ်ိဳ႔ေသာ ေဆာင္းရက္ေတြဟာ အေအးၾကိဳက္သူကိုု ခ်မ္းတတ္ေအာင္
သင္ေပးခဲ့တယ္။
1 comment:
အပင်စိုက်တိုင်း မရှင်လို့စိတ်တွေညစ် ခုတော့ စံပယ်တစ်အိုးနဲ့ နဂါးစပ်ဂမုန်းတော့ရှိနေသေးတယ် ပြုစုရမယ်....။
မိုးငွေ့
Post a Comment