သတိတရ မွတ္တမ္း

တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုု ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုု သတိရေနခဲ့တာပါ။
ပန္ပြင့္ေတြကိုုျမင္တိုုင္း၊ အစိမ္းေရာင္ ျမက္ခင္းေတြကိုုျမင္တိုုင္း၊ ေတာင္တန္းေတြကိုုျမင္တိုုင္းေပါ့။

******

သူနဲ႔ ကၽြန္မ စတင္ခင္မင္ရင္းနွီစခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာခဲ့ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီခဏဆိုုတဲ့ အခ်ိန္ကေလးမွာပဲ သူကိုုကၽြန္မခ်စ္ခင္တြယ္တာမိတာကေတာ့ အေပါင္းအသင္းနည္းတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေနထိုုင္မွဳေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ ကၽြန္မအိမ္ကိုုအလည္ေရာက္လာတဲ့ ညေနပိုုင္းကေလးက စျပီး ကၽြန္မရဲ႕  အားလပ္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔ အတူရွိေနခဲ့တယ္။ သံေယာဇဥ္ဆိုုတာကန္႔သတ္ေကာင္းတဲ့ အရာမွ မဟုုတ္တာ။ 


သဘာဝ မတူေပမယ့္ ဝါသနာတူ၊ အၾကိဳက္တူတဲ့သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကလိုု႔ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကေလးေတြဟာေက်နပ္စရာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းခဲ့တယ္။ သူကလည္း သိပ္ျပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္ေလ။


ကၽြန္မတိုု႔ ပန္းပင္ေလးေတြ အတူတူ ဝယ္ဖူးၾကတယ္။ ေတာင္တန္းေတြဆီကိုု အတူတူသြားဖူးၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလ်ာက္ၾကတယ္။ အေဝးေျပး လမ္းမၾကီးတစ္ေလ်ာက္ကားအတူတူ ေမာင္းဖူးၾကတယ္။ ေတာထဲဝင္ျပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ခဲ့ဖူးၾကတယ္။ ေရတံခြန္ ရွိရာကိုုသြားရင္းလမ္းေပ်ာက္ဖူးခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းေဘးသရက္ပင္က သရက္သီးေတြကိုု ရွာၾကံျပီး ခူးယူခဲ့ၾကတယ္။သူမ်ားျခံထဲက သီးေနတဲ့  ျခံအျပင္ဘက္အကိုုင္းကေဂြးသီးေတြကိုုခူးျပီး ငပိခ်က္ခ်က္စားၾကတယ္..။ ညၾကီးေခါင္ေခါင္ လသာသာမွာ သီခ်င္းေအာ္ရင္းလမ္းေလ်ာက္ဖူးၾကတယ္။ သီခ်င္းေတြအတူတူဆိုုျပီး အသံသြင္း၊ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ဆီ တစ္ေယာက္ကပိုု႔ျပီးနားေထာင္ၾကတယ္။ သူက သီခ်င္းအဆိုုေကာင္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္ေလ။ ေရ အတူတူ ကူးခဲ့ၾကတယ္..၊ သူကပဲ ကၽြန္မကိုု ေရကူးတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာေပါ့။မနက္နိုုးနိုုးခ်င္း ဖုုန္းဆက္ၾကျပီးတစ္ေန႔လံုုး အခ်ိန္ရ အားလပ္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဖုုန္းေခၚခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ကည အိပ္ခ်ိန္ကလြဲျပီးကၽြန္မတိုု႔ အတူတူ မရွိေနရင္ေတာင္ ဖုုန္းေပၚမွာ ဒါမွမဟုုတ္ Facebookေပၚမွာ ေတြ႕ေနၾကတယ္။တစ္ခါတေလ face time ဖြင္ျပီး စကားေျပာၾက၊ တစ္ေယာက္ခ်ုဳပ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေလးေတြ တစ္ေယာက္ကိုုျပၾကနဲ႔ သိပ္ျပီး ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းခဲ့တယ္။


ခင္မင္ရင္းနွီးတဲ့ အစ္ကိုုတစ္ေယာက္ကဆိုုရင္ နင္တိုု႔ နွစ္ေယာက္Lesbian ေတြေတာ့ မဟုုတ္ၾကပါဘူးေနာ္ လိုု႔ ေမးရတဲ့အထိကိုု တပူးတြဲတြဲ ရွိခဲ့ၾကတယ္။  သူ႔ကိုုကၽြန္မ ဘယ္လိုုမွ အျပစ္မျမင္နိုုင္ေအာင္ခ်စ္ခင္ခဲ့သလိုု သူလည္း ကၽြန္မကိုု ခ်စ္ခင္မယ္ဆိုုတာ ကၽြန္မ ယံုုၾကည္ပါတယ္။


ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာဟာ သူနဲ႔ ကၽြန္မကိုု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုုင္ခြင့္ ခဏေလးပဲေပးခဲ့တယ္။ မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မဟာ သူနဲ႔ မိုုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာတဲ့ ေနရာကိုု ထြက္ခြါသြားခဲ့ရတယ္။ဒီလိုု ထြက္ခြါသြာခဲ့တာဟာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မွုုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုု အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာကၽြန္မ သံေယာဇဥ္ တြယ္ရတဲ့သူဆိုုလိုု႔ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေရတြက္ရင္ေတာင္မွ မျပည့္ဘူး မဟုုတ္လား။သူတိုု႔သာမရွိရင္ ကၽြန္မဟာ အဲ့ဒီျမိုု႔က ေစာျပီးထြက္ခြါျဖစ္ခဲ့မွာ အမွန္ပါပဲ။


ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့သူတခ်ိဳ႔၊ ကၽြန္မကိုုခ်စ္တဲ့သူအခ်ိဳ႔၊ ကၽြန္မ မခ်စ္တဲ့သူအခ်ိဳ႔နဲ႔ ကၽြန္မကိုုမခ်စ္တဲ့သူအခ်ိဳ႔ကိုု ထားခဲ့ျပီးအဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးကေန ေက်ာခိုုင္းထြက္ခြါခဲ့တယ္။ သူေပးလိုုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ကေလး ကိုုေတာ့ကၽြန္မ မၾကာခဏ အျမတ္တနိုုးနဲ႔ ဝတ္ဆင္ျဖစ္ေနတုုန္းပါပဲ။


****

ေတာင္တန္းေတြ ျမင္တိုုင္း သူ႔ကိုု သတိရမိတယ္။
ပန္လွလွေလးေတြ ျမင္တိုုင္း သူ႔ကိုု သတိရမိတယ္။
ထင္းရွဴးပင္ေတြ ျမင္တိုုင္း သူ႔ကိုု သတိရမိတယ္။
အကၤ် ီ အသစ္ေတြ ခ်ဳပ္တိုုင္း သူ႔ကိုု သတိရမိတယ္။
ဟိုုင္းေဝးလမ္းမေတြမွာ ကားေမာင္းျဖစ္တိုုင္း သူ႔ကိုု သတိရမိတယ္။
သူၾကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအစာေတြျမင္တိုုင္း စားျဖစ္တိုုင္း သတိရေနခဲ့တယ္။
သီခ်င္းေတြေအာ္ျဖစ္တိုုင္း သူ႔ကိုု သတိရမိတယ္။


တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုု ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုု သတိရေနခဲ့တာပါ။



မမဝသုုန္
28-12-2013
Saturday (YGN)