စုုန္းေတာက္ထားေသာ ပဲ

ျမန္မာနိုုင္ငံ အျပည္ျပည္ဆိုုင္ရာ ေလယာဥ္ကြင္း၏ ဝန္ေဆာင္မွဳသည္ တစ္နွစ္ထက္ တစ္နွစ္ ပိုု၍ ပိုု၍ တိုုးတက္လာခဲ့သည္။ ျပည္ပနိုုင္ငံျခားသားဧည့္သည္မ်ားကိုုလည္း ဆိုုက္ေရာက္ျပည္ဝင္ခြင့္ကိုု ေဆာင္ရြက္ေပးေနျပီျဖစ္သည္။  ယခင္နွစ္မ်ားက မိမိနိုုင္ငံသိုု႔ ျပန္လာလွ်င္ ေရာက္ရွိေနရာနိုုင္ငံ၊ တိုုင္းျပည္မ်ားတြင္ ရွိေနေသာ သံရံုုးမ်ားမွ  ေထာက္ခံခ်က္မ်ား၊ အခြန္ေငြ ေပးေဆာင္ျပီးေသာ လက္ခံစာရြက္မ်ားကိုု ကိုုယ္နွင့္ တပါတည္း ယူေဆာင္လာရေသာ္လည္း ယခုုအခါတြင္မူ မည္သည့္ စာရြက္ စာတမ္းမွ် ေပးရန္၊ တင္ျပရန္မလိုုအပ္ေတာ့ဘဲ မိမိတိုုင္ျပည္သိုု႔ အခ်ိန္မေရြး စိတ္သက္သာစြာျဖင့္  ျပန္လာနိုုင္ျပီ ျဖစ္သည္။ 

အျပန္ခရီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ထုုတ္ရာ Counter တြင္ သယ္ယူလာေသာ ခရီးေဆာင္ အိတ္တိုု႔ကိုု အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္တြယ္၍ အပ္ေသာအခါတြင္လည္း  ဝန္ထမ္းကေလးတစ္ဦးမွ ဝိုုင္းဝန္းသယ္ယူေပးသည္။ ခ်ိန္တြယ္ေပးသည္။  ေက်းဇူး တင္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဝန္ေဆာင္မွုုကိုု ေက်နပ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း လက္ကိုုင္အိတ္ ထဲတြင္ ေဆာင္ထားေသာ ၅၀၀၀က်ပ္တန္ကိုု ထိုု အေထြေထြဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသားငယ္အား ေပးေသာ္လည္း လက္မခံပါ။

ထိုုကဲ့သိုု႔ တိုုင္းျပည္ကိုု အဖက္ဖက္မွ တိုးတက္ေစရန္ ၾကိဳးစားေနၾကေသာ ဝန္ထမ္းမ်ား ၾကားတြင္ ပိုုးစားခ်ကိုုက္ေနေသာ အက်င့္စရိုုက္မ်ားကိုု မျပင္နိုုင္ေသးေသာ ဝန္ထမ္မ်ား လည္း က်န္ရွိေနေသးသည္။

ျပည္အဝင္တြင္ မည္ကဲ့သိုု႔ျပႆနာမွ မေတြ႕မၾကံဳရေသာ္လည္း ျပည္အထြက္တြင္မူ မနွစ္သက္စရာေကာင္းေသာ အျပဳအမူမ်ားကိုု Gate 3 သိုု႔အဝင္ လက္တြင္ ကိုုင္လာေသာ ခရီးေဆာင္ အိတ္ကိုု စစ္ေဆးရန္ စစ္ေဆးေရးစက္ကိုု ျဖတ္အျပီးတြင္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မ၏ လက္ဆြဲအိတ္ထဲတြင္ မည္သည့္တားျမစ္ပစၥည္းမွ ယူေဆာင္မလာပါ။ ပန္းခ်ီ ဆြဲရာတြင္ အသံုုးျပဳေသာ ေရေဆးဗူးမ်ား၊ စုုတ္တံမ်ား၊ ခဲတံ နွင့္ ေရေဆးျဖင့္ အသံုုးျပဳ၍ ရေသာ ပံုုဆြဲစကၠဴအခ်ိဳ႔နွင့္ အဝတ္အစား ၂စံုုသာ ပါရွိသည္။ 

ထိုုစစ္ေဆးေရး ဝန္ထမ္းမ်ားထဲမွ တစ္ဦးသည္ စေရာက္ကတည္းကပင္ ကၽြန္မ၏ လက္ကိုုင္အိတ္ကိုု ဖြင့္ရန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ လက္ကမ္းေနသည္။ ထိုု႔ေနာက္ “ၾသဇီနိုုင္ငံကူး လက္မွတ္ကိုု ၾကည့္လိုုသည္ ” ဟုု ေျပာလာသည္။ “ကၽြန္မ ျမန္မာနိုုင္ငံသားပါ..၊ နိုုင္ငံျခားသားမဟုုတ္ဘူး” ဟုု ျပန္ေျပာေသာအခါ  “ဟိုုမွာ ေနတယ္ဆိုုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခ်မ္းသာ မွာပဲ..” ဟုု မဆီမဆိုုင္ ေျပာလာသည္။ ေနာက္ဆံုုးတြင္ ကၽြန္မ၏ ခြင့္ျပုုခ်က္မရဘဲ “လက္ကိုုင္ပိုုက္ဆံအိတ္ကိုု ခဏၾကည့္မယ္” ဟုု ဆိုုကာ ဖြင့္ၾကည့္သည္။ သူ၏ လက္မ်ား သည္ က်င့္သားရေနသည့္အတိုုင္း နိုုင္ငံကူးလက္မွတ္ကိုုလည္း မၾကည့္ပါ၊ အျခား တိုုလီေပါက္စနမ်ားကိုုလည္း မၾကည့္ပါ။ ေငြသားမ်ားထည့္ထားေသာ အလည္ဇစ္ကိုု ဖြင့္ကာ လက္နွိဳက္ၾကည့္ေလသည္။ 

ထိုုအျပဳအမူမ်ားသည္ ေျပာင္းလဲလာေသာ နိုု္င္ငံ၏ တိုုးတက္မွဳနွင့္ ဂုုဏ္သိကၡာကိုု ထိခိုုက္ေစသည္ဟုု ကၽြန္မ ျမင္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ခ်မွတ္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းကိုု ခ်ိဳးေဖာက္ရန္ မည္သည့္အခါကမွ် စိတ္ကူးမရွိပါ။ သတ္မွတ္ထားေသာ ေငြေၾကးပမာဏ ထက္လည္း ပိုု၍မယူပါ။ သုုိ႔ရာတြင္ ထိုုဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသားသည္ ကၽြန္မထံမွ ေငြေၾကးအခ်ိဳ႕ ကိုု ရလိုုဟန္ျဖင့္ ေတာင္းယူပါသည္။ အျခားေသာ ဝန္ထမ္းမ်ားက ဟန္႔တားေသာ္လည္း ထိုုသူကမူ ရယ္ေမာကာျဖင့္ ေတာင္းျမဲေတာင္းယူခဲ့သည္။ ကၽြန္မတြင္လည္း ခရိးေဆာင္ အိတ္ကိုု ကူသယ္ေပးခဲ့ေသာ ေအာက္ထပ္မွ ဝန္ထမ္းေလး ကိုု ေပးရာတြင္ မယူသျဖင့္ က်န္ရွိေနေသာ ၅၀၀၀ က်ပ္တန္ တစ္ရြက္နွင့္ ၂၀၀ က်ပ္တန္ အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။  ေပးရန္ မလိုုအပ္သည္ကိုု သိေသာ္လည္း၊ မေပးလ်င္လည္း မည္ကဲ့သိုု႔ ျပႆနာမွ် ျဖစ္နိုုင္ရန္ မရွိသည္ကိုု သိေသာ္လည္း ထိုု ၆၀၀၀က်ပ္နီးပါးမွ်ေသာ ေငြသားကိုု အနွီ ဝန္ထမ္းအား ေပးခဲ့လိုုက္သည္မွာ ထိုုသူ၏ ေတာင္းဆိုုမွဳကိုု အရွက္မရေစလိုုေသာ ေၾကာင့္သာျဖစ္ပါသည္။

ထိုုေငြသား ၆၀၀၀က်ပ္သည္ သူ၏ ကိုုယ္က်င့္သိကၡာတရားကိုု မည္မွ် ထိခိုုက္ သြားေစနိုုင္သည္ကိုု ခ်င့္ခ်ိန္ နွိဳင္းယွဥ္နိုုင္ေသာအသိသည္ ထိုုသူ၏ ဦးေခါင္းထဲတြင္ ထည့္သြင္း ထားရွိကာ စဥ္းစားဟန္ မရွိပါ။

ထို ေနာက္ဆံုုးစစ္ေဆးေရးကိုု ျဖတ္ေက်ာ္လာျပီးေသာ္ ကၽြန္မ၏ စိတ္ထဲတြင္ စိတ္မေကာင္း မွဳအခ်ိဳ႕ ထင္က်န္ေနခဲ့သည္။ ထိုုအေၾကာင္းအရာသည္ ေငြေၾကး ေပးခဲ့ရ၍ မဟုုတ္ပါ။ ပိုုးစားေနေသာ အတိတ္ကာလမွ အျပဳအမူမ်ားကိုု လက္မလႊတ္နိုုင္ဘဲ တိုုးတက္ေျပာင္းလဲ ေသာအနာဂတ္ကိုု ဦးတည္ေနသည့္ ပစၥဳပၺန္ကာလတိုုင္ေအာင္ ယူေဆာင္လာေနေသာ သူအခ်ိဳ႕  ရွိေနျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

3:00:49 PM

27-03-2013

Wednesday (BNE)