Tuesday 12 March 2013

မမနွင့္ သြားခဲ့ေသာ ခရီးမ်ား(၁)






ရန္ကုုန္ေရာက္ေနေသာ မမ တစ္ေယာက္ သုုဝဏၰဘူမိျမိဳ႕ေဟာင္းဘက္သိုု႔ သြားရန္ အေၾကာင္းေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ သြားရမယ္ဆိုုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲလည္း မသြားလိုု၊ အေဖာ္ေလးအေပါင္းေလးလည္း ပါေစခ်င္တာေၾကာင့္ လိုုက္နိုုင္မည့္ ေက်းဇူးရွင္ေတြကိုု လိုုက္ေခၚရေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုုနဲ႔ ရွားရွားပါးပါး လိုုက္မယ္လိုု႔ ေျပာတဲ့ ကိုုးေပ နဲ႔ နိုုဝယ္ လိုု႔ေခၚတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေလး နွစ္ပါးကိုု ရခဲ့တယ္။


ကံအေၾကာင္းက မလွခ်င္ေတာ့ သြားခါနီးမွာမွ နိုုဝယ္ကေလးရဲ႕ ေမြးေမေမ မားသား မာမီက ရန္ကုုန္ကိုု ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ လူအင္အားက နည္းသည္ထက္ နည္းသြားပါေလေရာကြယ္။


သြားမယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ မမရဲ႕မားသားမာမီရယ္ မမရယ္ကိုု မမရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ ေမာင္ကေလး ဂ်ာဂ်ာဘီက ဘူတာၾကီးကိုု လိုုက္ပိုု႔ပါရဲ႕ ။ မမတိုု႔ ဘူတာၾကီးကိုုေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာ ကိုုးေပလည္း ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီအထိ အခက္အခဲမရွိ ေအးေအးေဆးေဆး ရထားေပၚတက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ထိုုင္ခံုုေတြကေတာ့  ျမန္မာ့ မီးရထားရဲ႕ ထံုုးစံအတိုုင္း တစ္ဆက္တည္းမရဘဲ ကိုုးေပနဲ႔မမက တစ္ဆက္တည္းရျပီး ေမေမကေတာ့ ေနာက္ဘက္၃ခံုုေက်ာ္ေလာက္မွာ ရခဲ့တယ္။ ထိုုင္ခံုုမွာထိုုင္လိုုက္တယ္ဆိုုရင္ပဲ မမ မွာ ဒုုကၡ မ်ားရပါေတာ့တယ္။ ၾကီးမားလွတဲ့ ထိုုင္ခံုုဟာ ပက္လက္ကုုလားထိုုင္တစ္ခုုလိုုျဖစ္ေနတာက မမရဲ႕ ကံလိုု႔ေျပာရေပေတာ့မယ္။ ေရွ႕ကိုုလည္း မတ္မရ၊ ေနာက္ကိုုလည္း လွဲမရနဲ႔ ကိုု႔ယိုု႔ကားယား အူေၾကာင္ၾကားေတာ့တယ္။ ဒါမင့္ ေရြးစရာလည္းမရွိတဲ့အျဖစ္မိုု႔ ျဖစ္သလိုုပဲ စီးရေတာ့တာေပါ့။ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ကိုုးေပကေလးကေတာ့ ေနရာလဲေပးရမလား ေျပာပါရဲ႕ ။ ဒါေပမယ့္လည္း လူခ်င္းတူတူ အခြင့္ထူးခံ ဆိုုတဲ့အျဖစ္ကိုု မုုန္းတီးလွတာေၾကာင့္ ကိုုယ္ရရာ ေနရာမွာပဲ ျဖစ္သလိုုလိုုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေတာ့မပ်က္မိပါဘူး။


ဒီလိုုနဲ႔ လက္ဖက္စားလိုုက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္စားလိုုက္၊ အတင္းတုုတ္လိုုက္၊ မလိုုက္ျဖစ္တဲ့ နိုုဝယ္ေလးကိုုစလိုုက္၊ ရွဳခင္းေလးၾကည့္လိုုက္၊ ဓါတ္ပံုုေလးရိုုက္လိုုက္၊ ငိုုက္မ်ည္းလိုုက္နဲ႔ ပဲခူးအလြန္ အထိ သာသာယာယာ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ရထားၾကီးကလည္း ပံုုမွန္ခုုတ္လိုု႔။ ညီညာလွတဲ့ လမ္းေတြေၾကာင့္ လူကေတာ့ ေလထဲမွာ လြင့္ေနတာပါပဲ။ တကယ့္ မိုုးပ်ံရထားအလား ထင္ရတယ္။ ခုုန္၍ခုုန္၍လည္းခုုတ္၏၊ ယိမ္း၍ယိမ္း၍လည္း ခုုတ္၏။ ယိုုင္၍ယိုုင္၍လည္းခုုတ္၏။ ေရွ႕တိုုးေနာက္ငင္၍လည္းခုုတ္၏။ ဒီလိုု ခုုတ္ေမာင္းတဲ့ ရထားကိုု ျမန္မာနိုုင္ငံမွာသာ စီးခြင့္ရမယ္လိုု႔ မမကေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ခုုန္လိုုက္ရယ္လိုုက္၊ ယိမ္းလိုုက္ရယ္လိုုက္၊ ယိုုင္လိုုက္ရယ္လိုုက္နဲ႔ ရယ္ျပီးရင္း ရယ္ေနရေတာ့ ရုုပ္ရည္ေတြလည္း ၁၅နွစ္စာေလာက္ေတာင္ နုုပ်ိဳသြားသလားထင္ရေသးတယ္။


စစ္ေတာင္းအလြန္ သိမ္ဇရပ္ကိုုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မမတိုု႔ မရယ္နိုုင္ေတာ့ပါဘူး။ သိမ္ဇရပ္ဘူတာမွာ ရထားရပ္ေတာ့ ခဏတစ္ျဖဳတ္ရပ္တယ္ ထင္မိေပမယ့္ က်ိဳက္ထိုုမွာ ရထားတစ္စီး လမ္းေခ်ာ္ေနလိုု႔ အခ်ိန္၁နာရီ ၂နာရီေလာက္ၾကာမယ္လိုု႔ ဆိုုလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုုးေပက သိမ္ဇရပ္ဘူတာေရွ႕က တပ္မွာ တာဝန္ထမ္းေနတဲ့ သူ႔အစ္ကိုုကိုု ဖုုန္းဆက္ျပီး လာေတြ႔ဖိုု႔ လွမ္းေခၚလိုုက္တယ္။ မမတိုု႔လည္း ရထားကိုု ဆက္ျပီး ေစာင့္မေနခ်င္တာနဲ႔ သိမ္ဇရပ္ကေန ကားငွားသြားမယ္ဆိုုျပီး ရထားေပၚက ဆင္းလာၾကတာေပါ့။


တပ္ေရွ႕လည္းေရာက္ေရာ ကိုုးေပရဲ႕အစ္ကိုုနဲ႔ ကိုုးေပရဲ႕ေမေမေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုုးေပအစ္ကိုုရဲ႕အိမ္မွာ ခဏလိုုက္လည္ရင္း စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွ ကိုုးေပကိုု ထုုခ်င္နွက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြား ေတာ့တာေပါ့။ ကိုုးေပရယ္ေလ.. သူ႔အစ္ကိုုက ရထားလမ္းေခ်ာ္ေနတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ကိုု ေျပာတာကိုု မမတိုု႔ကိုု မေျပာဘူးေလ။ ေျပာရင္ေတာ့ ကားလမ္းကသြားလိုု႔ရတာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတာ့ ရတာေပါ့။


ကံေကာင္းတဲ့သူေတြဆိုုေတာ့လည္း သြားေလရာ အခက္အခဲက မရွိေပဘူး။ စိတ္သေဘာ ေကာင္းလွတဲ့ ကိုုးေပရဲ႕ေမေမက မမ တိုု႔ကိုု ကားငွားမသြားေစဘဲ ကိုုးေပရဲ႕ ေကပိုုးလိုု႔ အမည္ေပးထားတဲ့ စီးေတာ္ယာဥ္နဲ႔ မမတိုု႔ကိုု ခရီးဆံုုးတဲ့အထိလိုုက္ပိုု႔ေပးတယ္။ ကိုုးေပရဲ႕ေမေမ၊ အစ္ကိုု၊ ေယာက္မနဲ႔ ကိုုးေပတစ္ေယာက္ သြားေလရာဘဝခရီး ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႕ပါေစလိုု႔ ဆုုေတာင္းေပးမိေသးတယ္။ ဒီမွာကိုုးေပတစ္ေယာက္ လွိဳ႕ဝွက္ထားတာကိုု ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ ကိုုးေပရယ္ေလ.. သူ႔မွာ အင္မတန္ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ ေယာက္မကေလး ရွိတာကိုု မေျပာဘူးရွင္။


ျပီးေတာ့ ကံေကာင္းတဲ့အခ်က္တစ္ေနာက္တစ္ခုုက မမတိုု႔စီးလာတဲ့ မီးရထားၾကီးဟာ ညေရာက္တဲ့အထိ ရပ္ေနတဲ့ေနရာကေန ေရြ႕ခြင့္မရေသးဘူးဆိုုတဲ့အေၾကာင္းကိုု သိလိုုက္ရတာပါပဲ။ အကယ္၍မ်ား ယံုုၾကည္ျပီး ဆက္ေစာင့္ေနမယ္ဆိုုရင္ မမတိုု႔ေတာ့ ရထားေပၚမွာ တစ္ဝါမ်ားဆိုုရမလား မသိပါဘူးရွင္။


က်ံဳကမိစုုကိုုေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြက မမ အေၾကာင္းသိစြာနဲ႔ အုုန္းသီးေတြခ်၊ အုုန္းေရေတြေဖာက္ေပးထားၾကတယ္။ ေအးျမတဲ့အုုန္းေရခ်ိဳခ်ိဳက လူကိုု လန္းဆန္းသြားေစတာ အမွန္ပါပဲရွင္။


ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ညီမဝမ္းကြဲကေလးေတြက ဘီလင္းမွာရွိတဲ့ ဆံေတာ္ရွင္တည္ရာ ကုုသိနာရံုုကိုု လိုုက္ပိုု႔တယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ က်ံဳကမိစုုကေန ကုုသိနာရံုုအထိ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ဆိုုင္ကယ္ကိုုယ္စီနဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကုုသိနာရံုုေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚကိုု ဆိုုင္ကယ္နဲ႔ တက္လိုု႔ရေၾကာင္း ေတာင္ေျခမွာရွိတဲ့ သီလရွင္ေက်ာင္းက ဆရာၾကီးေတြက ေျပာပါတယ္။ မမတိုု႔တစ္ေတြကလည္း ဆိုုင္ကယ္စီးတာ အင္မတန္ ေတာ္လွတယ္ ဆိုုေတာ့ကာ လမ္းေလွ်ာက္တက္ဖိုု႔ကိုုပဲ ေရြးလိုုက္ၾကပါတယ္။


ေတာင္ကမျမင့္ေပမယ့္ မတ္လွတာေၾကာင့္ ေတာင္တစ္ဝက္မွာတင္ အသက္ ထြက္ေတာ့မလားထင္ရပါတယ္။ ဖိနပ္ကိုုလည္း လူက မစီးနိုုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုုးမွာ လူသြားလမ္းက ဆက္ျပီး မတက္နိုုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ကားလမ္းကသာ လိပ္လိုု၊ ခရုုလိုု ကုုန္းရုုန္း တက္ၾကပါတယ္။ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြလည္း ေရေလာင္းထားသလိုု ေခၽြးေတြ စိုုလိုု႔ရႊဲလိုု႔ေပါ့။ တစ္နာရီခြဲေလာက္အၾကာမွာ ေတာင္ေပၚကိုု ေအာင္ျမင္စြာ ေျခခ်နိုုင္ခဲ့တယ္ေလ။ ကုုသိနာရံုုထဲေရာက္ေတာ့ ေလးေယာက္သား တုုတ္တုုတ္ကေလးမွ် မလွဳပ္နိုုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေနပူပူမွာ ေခၽြးထြက္ကလည္း မ်ားထားတာမိုု႔ လူေတြလည္း မူးေနာက္ရီေဝစြာနဲ႔ လဲကုုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ေတာင္ေပၚေက်ာင္းရဲ႕ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ဆရာၾကီးေတြ ဆရာေလးေတြကေတာ့ သူတိုု႔ေက်ာင္းမွာ အဖန္ရည္ အခါးရည္ေသာက္ရင္း မုုန္႔လာစားဖုုိ႔ေခၚပါတယ္။ မမတိုု႔ကေတာ့ ေနရာေသးေသးကေလးကိုုေတာင္မွ မေရြ႕နိုုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းၾကီးရဲ႕ ေအးျမတဲ့ ေက်ာက္ျပားေတြထက္မွာ နာရီဝက္ ေလာက္ အိပ္စက္ျပီေတာ့မွ လူေတြလည္း အနည္ငယ္ လန္းဆန္းလာပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွာ ဆံေတာ္ရွင္တည္ရာ ကိုု ဖူးရင္း အနီးတစ္ဝိုုက္မွာရွိတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ေနရာေတြကိုု လိုုက္ျပီး ၾကည့္ၾက ရွဳၾကပါတယ္။  နွစ္ဖက္ေပါက္တယ္ဆိုုတဲ့ ဂူေပါက္ေတြကိုု ဝင္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ဖေယာင္းတိုုင္မီး  မရွိတဲ့အတြက္ မဝင္ရဲခဲ့ၾကပါဘူး။


ဒီလိုုနဲ႔ အျပင္ဘက္က ပတ္ၾကည့္ျပီး ဆရာေလးတိုု႔ေက်ာင္းကိုု ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဝင္လည္ၾကပါတယ္။ ဧည့္ဝတ္ေက်လွတဲ့ ဆရာၾကီးဆရာေလးတိုု႔က အင္မတန္ခ်ိဳလွတဲ့ ပိႏၷဲသီးေတြ၊ အင္မတန္ အရသာရွိတဲ့ သံုုးခြရြက္ဆိုုတဲ့ ရွာပါးတဲ့ သစ္ရြက္ေၾကာ္ေတြကိုု ေရေႏြးတစ္ဗူးနဲ႔ခ်ေပးျပီး ဧည့္ဝတ္ျပဳၾကပါတယ္။ ပိႏၷဲသီးတစ္ပန္းကန္ၾကီးဟာ တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲ အနိစၥသေဘာကိုု ျပသသြားပါေတာ့တယ္။ သံုုးခြရြက္ဆိုုတာလည္း ဒီတစ္ၾကိမ္မွသာ ၾကားဖူးေပမယ့္ စားလိုု႔ရတဲ့အရြက္ျဖစ္မွာပဲဆိုုျပီး ေလးေယာက္သား တစ္ခုုစီကိုု ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ကေလး စားၾကည့္ၾကပါတယ္။ တစ္ခုုစီ စားလိုု႔အျပီးမွာေတာ့ သံုုခြရြက္ေၾကာ္သည္လည္း “ေမာင္က်န္တစ္တိုု႔” အျဖစ္ကိုု ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုုန႔ဲ စားျပီးေသာက္ျပီး ေနာက္မွာ ဆရာေလးတိုု႔ကိုု ဝတ္ျပဳလွဴဒါန္းျပီး ေတာင္ေအာက္ကိုု ျပန္ဆင္းလာၾကပါတယ္။ အဆင္းမွာေတာ့ တြန္းခ်သလားထင္ရေအာင္ကိုု ျမန္လွတယ္။ ေျပးဆင္ေနသလိုုကိုု ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေတာင္ေျခကိုုေရာက္လိုု႔ နာရီကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အဆင္းဟာ ၃၅မိနစ္ပဲ ၾကာတာကိုုေတြ႕ရတယ္။ ဒါေတာင္ လမ္းမွာ ခဏခဏ နားေသးလိုု႔။


ဆိုုင္ကယ္ေတြထားတဲ့နားကိုုေရာက္ေတာ့ ဆိုုင္ကယ္ခံုုေတြဟာ မီးက်ီးခဲေတြလိုု ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာင္ေျခေက်ာင္းက ဆရာၾကီးဆီက ေရတစ္ခြက္ အလွဳခံျပီး ခံုုေတြကိုု ေလာင္းပစ္မွ စီးလိုု႔ရတဲ့ အေျခအေနကိုု ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေတာင္ေပၚက စားေသာက္လာသမွ်ဟာလည္း ေတာင္ေျခ အေရာက္မွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ေအာင္ ဝမ္းဗိုုက္ေတြလည္း ဟာလာၾကတာေပါ့။ ဒီလိုုနဲ႔ ဘီးလင္းေရာက္ရင္ ေကာင္းတဲ့ဆိုုင္မွာ ဝင္စားမဟဲ့လိုု႔ ေလးေယာက္သား အားခဲျပီး ျပန္လာၾကတာေပါ့။ နယ္ေျမကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုုတဲ့ ညီမေလးကဦးေဆာင္ျပီး ဆိုုင္တစ္ဆိုုင္ေရွ႕ကိုု ဦးတည္ျပီးရပ္လိုုက္ၾကတယ္။ အစားအေသာက္ တယ္ျပီးေတာ့ ေကာင္းတယ္ဆိုုပဲ။ ဆိုုင္ထဲဝင္မယ္အၾကံမွာ ျပႆနာက စေပၚေတာ့တယ္။ ဆိုုင္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ တူတာဆိုုလိုု႔ မမတိုု႔ ေလးေယာက္ပဲ ရွိတာကလား။ မဟာပုုရိသတိုု႔လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုု႔ေပါ့။  ဘုုရားဘုုရား.. မျဖစ္ေျခဘူးဆိုုျပီး အျမန္ျပန္ထြက္ခဲ့ရတယ္..။ လားလား… ေနာက္မွေသခ်ာျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဘီယာဆိုုင္ၾကီးျဖစ္ေနတာကိုုး..။


ဤသိုု႔နွင့္ မမတိုု႔ေလးေယာက္ ၾကံဳရာ ထမင္းဆိုုင္တြင္ ဝင္စားကာ အိမ္သိုု႔ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မည္သိုု႔မွ် မတတ္နိုုင္ေတာ့ပဲ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေႏြေနပူပူမွာ မသိမသာ တိုုက္ေနတဲ့ ေလကေလးကိုုအားျပဳျပီး လဲေလ်ာင္းျပီး အိပ္စက္ အနားယူလိုုက္ၾကပါ ေတာ့တယ္။




မမဝသုုန္
03-03-2013
Sunday ( Taung Soon)

4 comments:

Lorem Ipsum said...

waiting for the next sis :)

San San Htun said...

ဟား..ဟား..ေနာက္ အဆက္ေလးေတြ ေမွ်ာ္ေနတယ္ေနာ့..း)

Cameron said...

မမရဲ႔ခရီးသြားအေတြ႔အၾကံဳေလးလာဖတ္သြားပါတယ္...ေနပူပူနဲ႔အုန္းေရခ်ိဳခ်ိဳေလးေတာင္ေသာက္ခ်င္သြားတယ္ကြယ္

မိုးနတ္ၾကယ္စင္ said...

ကုသိနာရံုကိုေတာ႔ ေဖၾကီးေျပာေျပာေနလို႔
မုိးနတ္ငယ္ကတည္းက သိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္တာ..
မ တို႔ လမ္းခရီးမွာ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ အမွတ္တရ
ျဖစ္ခဲ႔ေပါ႔ :)))
အုန္းေရေသာက္တဲ႔ ေနရာမွာကိုယ္တုိင္၀င္ခံစားျပီး
ေသာက္ပလုိက္တယ္..ေတာ္ေတာ္အရသာရွိတာပဲ :P
အဆက္ေလးရွိေသးရင္ေတာ႔ ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္းပါ မ:)))
ခ်စ္တဲ႔....မုိးနတ္