Thursday 28 February 2013

အေရြ႕ မဲ့ေသာလမ္းထက္တြင္





ပံုုမွန္သက္တမ္းအရ လူ႔ေလာကတြင္ သက္တမ္း၏ ထက္ဝက္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကာလတိုု႔ကိုု တိတ္တဆိတ္ သံုုးစြဲျပီးခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ မည္သည့္အရာသည္ေကာင္းသည္၊ မေကာင္းသည္ ဆိုုျခင္းထက္ သာမန္ထက္ပိုုေသာ တိတ္ဆိတ္ေအးခဲျငိမ္သက္သည့္ ကာလတိုု႔တြင္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ရပ္တန္႔ေနခဲ့သည္။ ျပည္တည္နာတစ္ခုုလို နူးညံ့ေသာနွလံုုးသား တစ္ခုုသည္ တဆစ္ဆစ္နွင့္ ကိုုက္ခဲေနခဲ့သည္မွာလည္း ကာလ အတန္ၾကာခဲ့ျပီ။ နာက်င္မွုုကိုု ညည္းညူ ခြင့္မရွိေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ ယင္းတိုု႔ကိုု က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ရန္မွတပါး အျခားေရြးစရာ မရွိသည္မွာ အဆန္းေတာ့ မဟုုတ္ပါ။


ေႏြးေထြးေသာ ရင္ခြင္၊ ေအးျမေသာ ေမတၱာတရားတိုု႔နွင့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ အတူတကြ မရွိနိုုင္ရန္ က်ိန္စာ သင့္ခဲ့ျပီလား။ ထိုုအရပ္ေဒသသည္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ နတ္သမီးပံုုျပင္ကဲ့သိုု႔ ျဖစ္ေနရပါသနည္း။ ရုုပ္ဝါဒထြန္းကားမွဳကိုု အဖိုုးထားေသာ ရုုပ္ဝါဒီ တိုု႔အလည္တြင္ ေရာက္ရွိေနသူသည္ လွဳပ္ရင္း၊ နစ္ရင္း၊ ျမဳတ္ရင္း၊ ရုုန္းကန္ရင္း ေမာပန္းလွျပီ၊ ႏြမ္းလ်လွျပီ။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုုမွ်လည္း မိမိ ခံစားရသလိုု မခံစားေစခ်င္ပါ။


အားလံုုးကိုု လႊတ္ခ်၍ အတိုုင္းအဆမရွိေသာ ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ၾကီးကိုု ေငးၾကည့္ေန မိသည္။ ျပာလြင္ေသာ အေရာင္ေအာက္မွ ေတာက္ပသည့္ တိမ္လိပ္မ်ားသည္ ျပံဳးရယ္ ေနၾကသည္။ သိမ္ငယ္မိေသာ စိတ္အစဥ္အရ ေလွာင္ေျပာင္ရက္ေလျခင္းဟုုလည္း ဦးေခါင္းကိုု ငိုုက္စုုိက္ခ်မိသည္။ တိမ္တိုု႔သည္လည္း မေလွာင္ေျပာင္ပါ။ ေကာင္းကင္ျပာ သည္လည္း ျပစ္တင္းမဖြဲ႔ဆိုုပါ။ စိတ္အရင္းခံ၏ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ၾကိဳဆိုုသူမဲ့ေသာ၊ လက္ကမ္းသူ မရွိေသာ ေနရာတစ္ခုုသည္ ရည္ရြယ္ရာပန္းတိုုင္မွ ဟုုတ္ပါ့မလား ဟုု သံသယမ်ားျဖင့္လည္း ဖြဲ႔တည္ခဲ့ျပီ။


နွစ္သက္ျမတ္နိုုးမိေသာ အေျခအေနနွင့္ ေနရာတစ္ခုုသည္ အိပ္မက္တစ္ခုုအျဖစ္နွင့္ ေခတၱခဏသာ မက္ခြင့္ရွိပါသလား။ အိပ္စက္ျခင္းကိုုပင္ တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔နွုုင့္ အိပ္စက္ရေသာသူတစ္ေယာက္သည္ အိပ္မက္ကေလးအတြင္းမွာပင္ နွစ္ျခိဳက္စြာ ေနခြင့္ မရသည္မွာ ဝဋ္ေၾကြးေလလား၊ က်ိန္စာေလလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ေရးမဝေသာ ရင္ဘတ္တစ္ခုု၏ ေမာပန္းႏြမ္းလ်မွုုကိုု မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္က အျမိဳက္ေရ တိုုက္ေကၽြးနိုုင္ပါမည္နည္း။ ဥေပကၡာျပဳကာ မ်က္နွာလႊဲထားမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

ဘဝ၏ လက္က်န္အခ်ိန္မ်ားကိုု ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ျဖတ္ေက်ာ္ ခ်င္ပါသည္။ ေအးျမေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ နားခိုုလိုုပါသည္။ ထိုု႕အတူပင္ မိမိကဲ့သိုု႔ စိတ္နွလံုုးႏြမ္းလ်ေနေသာ ခ်စ္ခင္ရေသာသူတိုု႔ိကိုုလည္း ေႏြးေထြးေသာရင္ခြင္တစ္ခုုေတာ့ ျဖင့္  ပိုုင္ဆိုုင္ေစခ်င္ပါသည္။ ေအးျမေသာ အရိပ္တစ္ခုုေအာက္တြင္ ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ ပါသည္။ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုုးရသူမ်ားအတြက္ ေတာင္ေဝွးတစ္ေခ်ာင္း မျဖစ္နိုုင္ေတာ့ေသာအခ်ိန္ တြင္ ခလုုတ္ကန္သင္း အျဖစ္ေတာ့ က်န္မရွိခ်င္ပါ။ ေလ်ာက္ခဲ့ရေသာ လမ္းတိုု႔သည္ ရွည္ၾကာ လာသည္နွင့္အမွ် ရရွိခဲ့ေသာ ပြန္းရာပဲ့ရာမ်ားသည္ ခံနိုုင္ရည္တိုု႔ကိုု ေလ်ာ့ပါး ေစခဲ့ျပီ။

ေသမိန္႔က်ျပီးသား လူတစ္ေယာက္၏ ေနထိုုင္မွုုမ်ိဳးျဖင့္ မေနထိုုင္ခ်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္ အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုုတြင္ ခ်န္ထားျခင္းခံရမည္ကိုု ၾကိဳတင္သိရွိေနျခင္းသည္ နွလံုုးသားကိုု ဆူးခၽြန္ထက္ထက္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ထိုုးဆြေနသကဲ့သိုု႔ပင္။ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္လည္း ထြက္ပါသည္။ စူးရွနာက်င္မွဳလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုု႔ထက္ နာက်င္မွဳကိုု သိုုဝွက္၍ ေနရျခင္း က ပိုု၍ပင္ပန္လွသည္။ ထိုု႔အတူ.. ထိုုအခ်ိန္မ်ားကိုု ရင္ဆိုုင္ရန္ျပင္ဆင္ရင္းမွပင္ မည္ကဲ့သိုု႔ ျပင္ဆင္ရမွန္းမသိေအာင္ လမ္းမ်ားေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားသည္က သာ၍ ဆိုုးလွသည္။

ဘုုရားသခင္ အလိုုေတာ္အတိုုင္းဟူ၍လည္း မယိုုးလိုုပါ။ ကံတရားအတိုုင္းဟူ၍လည္း မဆံုုးျဖတ္လိုုေတာ့ပါ။ တိတ္ဆိတ္ေအးခဲေသာ ေနရာတစ္ခုုတြင္ ခရီးနွင္ေနေသာ္လည္း အေရြ႕မရွိဘဲ ရပ္တန္႔ေနေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္သည္ ထိုုေနရာတစ္ခုုတြင္ပင္ သူမ၏ က်န္ရွိေနေသာ ေန႔ရက္တိုု႔ကိုု ေႏြးေထြးမွဳမဲ့စြာ၊ ေျခာက္ေသြ႕ေအးခဲစြာ ျဖတ္သန္းရင္း သူမ၏ နတ္သမီးပံုုျပင္ အိပ္မက္မ်ားကိုု အပိုုင္းအစမ်ားအေနျဖင့္ ခဏခဏ မက္ေနဦးမည္သာ..။


ပ်ိဳးယုဝသုန္
02:38:46AM
15-02-2013
Friday (YGN)

5 comments:

Cameron said...

နတ္သမီးပံုျပင္ေလးကို နားေထာင္ရဦးမွာေပါ႔

စံပယ္ခ်ိဳ said...

လူ႔ေလာကတြင္ သက္တမ္း၏ ထက္ဝက္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကာလတိုု႔ကိုု တိတ္တဆိတ္ သံုုးစြဲျပီးခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။
အင္း.....တူတူပါပဲဟယ္

နာက်င္မွုုကိုု ညည္းညူ ခြင့္မရွိေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ ယင္းတိုု႔ကိုု က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ရန္မွတပါး အျခားေရြးစရာ မရွိသည္မွာ အဆန္းေတာ့ မဟုုတ္ပါ
တခါတလ အဲလုိေလးလဲခံစားဖူးတယ္
သတိတရရွိေနတဲ႔ သူပါေနာ္ ဆံပင္ ok ျပီလား
ဂ်က္က တနၤလာေန႔ကုိသူတုိ႔ျပန္ခ်ိန္းထားတယ္
ျပန္လုပ္ေနရတာ ၄လရွိေနျပီ ခုထိ မေကာင္းေသးဘူးေလ
ပ်ဳိးေရ စာေရးအရမ္းေကာင္းတယ္
ဖတ္ျပီးေတာ႔ မရွိတဲ႔ ရီးစားကုိေတာင္လြမ္းမိသလုိပဲ

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

စကားလုံးနဲ႔ ေတြ႔ေခၚပုံေလးေတြ သေဘာက်တယ္။ နာက်င္မွုုကိုု ညည္းညူ ခြင့္မရွိေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ ယင္းတိုု႔ကိုု က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ရန္မွတပါး တဲ့။ အရမ္း သေဘာက်တယ္။ တုိက္ဆုိင္မႈေတြ ထပ္တူက်လုိ႔လဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔...
အခု ပို႔စ္က ႏွစ္ခုႀကီးတက္ေနသလားလုိ႔။ လက္လြန္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့။

လရိပ္အိမ္ said...

စိတ္ႏွလုံးေတာ့ ႏြမ္းလ်ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္တခုကိုလဲ ေတာင့္တရတာ ေမာပန္းေနျပီ။

မိုးနတ္ၾကယ္စင္ said...

မ ေရ...
မ စာေတြကေတာ႔ ညေလးကို အျမဲလိုလို
ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္...မ အိမ္ေလးမွာ
အသစ္ကေလးျမင္ရင္ျဖင္႔ မိမုိးနတ္တစ္ေယာက္မွာ
အေျပးလာမဖတ္ပဲကုိ မေနႏိုင္ဘူးရယ္ :)))
မ ကိုအျပင္မွာ ျမင္ဖူးခ်င္တယ္....
ခင္ခြင္႔လဲ သိပ္ရခ်င္တာပဲ...
မ ဆံရွည္ေတြလဲ မ နဲ႔ထပ္တူ
ႏွေျမာတသျဖစ္မိတယ္.....
ဒါေပမဲ႔ ညေလးက ခုမွ အရွည္စထားေနတာ
ဆုိေတာ႔ ညေလးကုိ ေစာင္႔တာလုိ႔ပဲ
သေဘာထားလိုက္ပါ မ ရယ္...မဟုတ္ရင္
အဲ႔ဆံပင္ရွည္ေတြအတြက္ မ တစ္ေယာက္
အေတာ္ ေၾကကြဲေနရမွာ :P
ခ်စ္တဲ႔...မိုးနတ္