ျမစ္တစ္စင္း၏ စာမ်က္နွာမ်ား
ANADA VILLA (အနႏ ၱ ဗီလာ)
နံနက္ ၁၀ နာရီ အခ်ိန္၏ ေနေရာင္သည္
စူးရဲမွဳ နည္းပါးေနသည္။ တိမ္ရိပ္ခိုုေနေသာ ေန သည္ သူ၏ စူးရွမွဳကိုု သိုုဝွက္ကာ အပူရွိန္ေလ်ာ့နည္းေသာ
အလင္းေရာင္တန္းမ်ားကိုုသာ ျဖန္႔ခင္းထားသည္။
ဗီလာထဲကိုု ကားခ်ိဳးဝင္လာသည္အထိ
သူ၏စိတ္မွာ မေသခ်ာမွဳနွင့္ မေရရာမွုုမ်ား တြဲဆက္လ်က္ပင္ ရွိေနေသးသည္။ ဤေနရာ ဤေဒသကိုု
သူမေရာက္ျဖစ္တာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီမွန္း သူေသေသခ်ာခ်ာလည္း သိေနေသးသည္။ ယခင္ တခ်ိန္တုုန္းကေတာ့
ဒီေနရာေလးကိုု သူကိုုယ္တိုုင္ နွစ္သက္သည့္စိတ္ျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ျပီး သူကိုုယ္တိုုင္ပင္
ေက်ာခိုုင္းခဲ့သည့္ ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ လမ္းေဘးတစ္ခ်က္စီတြင္ ေက်ာက္တုံးမ်ားအစီအရီ စီတန္းကာ
ေဘာင္ခတ္ထားျပီး အုုန္းထန္းပင္မ်ားကိုု ဝဲ၊ယာ တစ္ဖက္စီတြင္ အတန္းလိုုက္ စိုုက္ထားသျဖင့္
ဤလမ္းေလးထဲသိုု႔ ဝင္စမွာပင္ ေအးခ်မ္းမွုုကိုု ရရွိခဲ့သည္။
လံုုးခ်င္း တစ္ထပ္တိုုက္ျပားေလးမ်ားကိုု
ခပ္ခြါခြါ ေဆာက္ထားေသာ ထိုု ဗီလာထဲတြင္ အိမ္ေျခ မ်ားမ်ားစားစား သိပ္မရွိပါ။ အိမ္ပတ္လည္တြင္
ေျမေနရာအပိုုမ်ားပါရွိျပီး သစ္ပင္ပန္းပင္စိုုက္ရန္ ဝါသနာပါပါက စိုုက္ပ်ိဳးနိုုင္ေသာ
အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္သည္။
အိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္ ကားကိုု
အရွိန္ေလ်ာ့၍ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာက ရွိေနခဲ့ေသာ အေဝထိန္းခလုုပ္နွင့္ အိမ္ေဘးတြင္ တြဲလ်က္ရွိေသာ
ကားဂိုုေထာင္တံခါးကိုု လွမ္းဖြင့္လိုုက္သည္။ ပြင့္မလာပါ။
“ျဖစ္သင့္ပါတယ္ေလ..”
မည္သူ႔ကိုုမွ် ရည္ရြယ္ေျပာသည္မဟုုတ္သည့္
စကားတစ္ခြန္းကိုု နွုုတ္က တီးတိုုးေရရြတ္ရင္း ကားကိုု အိမ္နွင့္ မလွမ္းမကမ္း ရွိ ရပ္ရန္အဆင္ေျပေသာေနရာတြင္
ရပ္လိုုက္ျပီး ပိုုက္ဆံအိတ္၊ ဖုုန္းနွုုင့္ ကားေသာ့ကိုု ယူကာ အမွတ္-၁၈ ရွိရာသိုု႔ လမ္းေလ်ာက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႕တြင္ ေၾကြပန္းေရာင္စံုုမ်ား
လွပစြာ ပြင့္ေနသည္။ ယုုဇနပန္းပင္ကိုု ျခံဳျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ထားျပီး ညီညီညာညာ ျဖတ္ေတာက္ထားသည္။
ထိုုယုုဇနျခံဳတြင္ ယုုဇနပန္း ျဖဴျဖဴမ်ားပြင့္ေနျပီး ေလတစ္ခ်က္ခ်က္ အေဝ့တြင္ သင္းပ်ံ႕ေသာ
ပန္းန႔ံသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု အလွဆင္လ်က္ရွိသည္။ နွစ္ဆင့္သာရွိေသာ အုုတ္ေလွခါးေလးေပၚ
ေျခခ်မိခ်ိန္တြင္ ေလွခါးထိပ္ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီ၌ ပိုုက္ဆံပင္ဟုု လြယ္လြယ္ေခၚေသာ အလွဆင္
ရြက္က်ပင္ေပါက္မ်ားကိုု စဥ့္အိုုးညိဳဝါဝါ မ်ားျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးထားသည္ကိုု သတိထားမိသည္။
ဂရုုတစ္စိုုက္နွင့္ ျပဳစုုထားသည္မွန္း သိသာစြာပင္ အပင္တိုု႔သည္ စိမ္းျမကာ လတ္ဆတ္ေတာက္ပေနသည္။
အိမ္အဝင္တံခါးမတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ
စက္ခလုုပ္အနက္ေရာင္ေလးသည္လည္း ယခင္အတိုုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းကိုု အသာ
နွိပ္လိုုက္ခ်ိန္တြင္ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံသည္ ယခင္ၾကားေနခဲ့ဖူးေသာ Metro တီးလံုုးသံကေလးပင္။
သံုုးခါမွ် အခ်ိန္ျခားျပီး နွိပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း တံခါးပြင့္မလာေသာေၾကာင့္ လွည့္ျပန္မည္ဟုု
ေက်ာခိုုင္းျပီးကာမွ မွတ္ဉာဏ္တြင္ က်န္ရွိေနေသာ ကုုဒ္နံပါတ္ ဂဏန္း၆လံုုးကိုု စက္ခလုုတ္၏
မ်က္နွာျပင္တြင္ ရွိေနေသာ နံပါတ္မ်ားေပၚတြင္ အသာနွိပ္ၾကည့္မိသည္။
“ဘုုရားေရ ..”
ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ တံခါးသည္ပြင့္သြားခဲ့သည္။
တံခါးကိုု အသာလွပ္၍ ဝင္ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ ဒုုတိယ တံခါးတစ္ခ်ပ္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုုင္း
ပိတ္လ်က္ပင္။
“ဘယ္သြားသြား ေသာ့ကိုု ကိုုယ္နဲ႔ပါေအာင္ယူဖိုု႔
စိတ္ကိုု မကူးဘူး။ အေရးတခုုခုုဆို ဖြင့္လိုု႔ရေအာင္ ပိုုက္ဆံအိတ္ထဲက ဇစ္အိတ္ေလးထဲမွာ
ထည့္ေပးထားတယ္..။ ”
သူသည္ အသံတခ်ိဳ႕ကိုု ျပန္သတိရမိရင္း
ကိုုင္ထားသည့္ ပိုုက္ဆံအိတ္ကိုု ဖြင့္ကာ အတြင္းမွ ဇစ္အိတ္ကေလးစမ္းၾကည့္လိုုက္သည္။ မထင္မွတ္စြာပင္
မာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုုကိုု စမ္းမိသည္။ ထိုုအရာသည္ ဤအိမ္တံခါး၏ ေသာ့မွ တစ္ပါး အျခားမျဖစ္နိုုင္။
xxxx xxxx xxxx
အိမ္အတြင္းသိုု႔ေရာက္ေသာ္
တံခါးကိုု ျပန္ပိတ္လိုက္ရင္း စီးထားေသာ ဖိနပ္ကိုု ခၽြတ္လိုုက္ကာ တံခါးနွစ္ခုုၾကားတြင္ရွိေနေသာ
ဖိနပ္စင္၏ ေဘးတြင္ ထားလိုုက္သည္။ ဖိနပ္စင္ေပၚတြင္ လမ္းေလ်ာက္ဖိနပ္တစ္ရံ၊ အစိမ္းရင့္ေရာင္ကတၱီပါခင္းထားေသာ
သည္းၾကိဳးေသးဖိနပ္တစ္ရံ၊ ခံုုျမင့္ဖိနပ္နွစ္ရံကိုု စီစီရီရီ တင္ထားသည္။ ထိုုဖိနပ္တိုု႔အေပၚတြင္
ဖံုုတစ္စက္မွ် ရွိမေနျခင္းသည္ ယခင္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားအတိုုင္းပင္ျဖစ္သည္။
အိမ္တြင္းသိုု႔ အိမ္ရွင္ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိပဲ
ဝင္ျခင္းသည္ ရာဇဝတ္မွဳတစ္ခုုျဖစ္ေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းၾကီး သိသည္။ သိုု႔ေသာ္ “သူမသည္
သူ႔ကိုု မည္သိုု႔ေသာအခါမွ ထိခိုုက္နာက်င္ေအာင္ မလုုပ္” ဆိုုေသာအသိသည္ သူ႔ကိုု အိမ္တြင္းသိုု႔
ဝင္ေရာက္ရန္ တြန္းအားေပးလ်က္ ရွိသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရလွ်င္ သူမ မည္သိုု႔
တံုု႔ျပန္မည္နည္း။ ေဒါသတၾကီးလည္း ေအာ္ဟစ္ေမာင္းထုုတ္ေကာင္း ေမာင္းထုုတ္နိုုင္သည္။ သိုု႔တည္းမဟုုတ္
ငိုုေၾကြးေကာင္း ငိုုေၾကြးနိုုင္သည္။
ဧည့္ခန္းသည္ မီးခိုုးရင့္ေရာင္
ဆက္တီမ်ားျဖင့္ သပ္ရပ္လ်က္ပင္။ ဧည့္ခန္းေထာင့္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္မူ ေၾကြအိုုးအစိမ္းရင့္ေရာင္အတြင္း
ထည့္စိုုက္ထားသည့္ စိမ္းဝါေရာင္ အရြက္ေတြျဖင့္ လွပေနေသာ အိမ္တြင္းစိုုက္ သစ္ပင္နွစ္ပင္သည္
တစ္မီတာခန္႔ အျမင့္သိုု႔ပင္ ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ထိုုအပင္တိုု႔၏ အမည္ကိုု သူမ သံုုးခါထက္မနည္း
ေျပာျပဖူးေသာ္လည္း သူမမွတ္မိပါ။ တီဗီစင္ေအာက္တြင္
ၾကည့္လက္စဟုု ထင္ရေသာ ဓါတ္ျပားဖံုုးကိုု ၾကည့္မိေတာ့ မင္းသမီး Vivien Leigh နွင့္ မင္းသား Clark Gable တိုု႔ ပါဝင္ သရုုပ္ေဆာင္ထားသည့္
Gone With the Wind ျဖစ္ေနသည္ကိုု ေတြ႔ရသည္။ သူမသည္ ဂႏၱဝင္ရုုပ္ရွင္မ်ားကိုု နွစ္သက္ေနဆဲ၊
ထပ္ခါ ထပ္ခါ ျပန္ၾကည့္ေနဆဲ ျဖစ္ျပီး Collection Series မ်ားကိုုလည္း ဝယ္ယူစုုေဆာင္းဆဲ
ျဖစ္သည္ကိုု ေတြးမိျပီး ျပံဳးျဖစ္သည္။ ဆက္တီေရွ႕ရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ ဝိသုုဒၶိမဂ္
ဟူသည့္စာအုုပ္နွင့္ ပါဠိ-ျမန္မာ အဘိဓါန္ကိုု ေတြ႔သည္။
မီးဖိုုနွုုင့္ ထမင္းစားခန္းသည္
ယခင္ျမင္ဖူးေသာျမင္ကြင္းထက္ ပိုုမိုုကာ ရွင္းလင္ေနသည္။ စက်င္ေက်ာက္သားျဖင့္ ျပဳလုုပ္ထားေသာ
ေလးေယာက္စား ေလးေထာင့္ထမင္းပြဲထက္တြင္ အနက္ေရာင္ ေရေႏြးဓါတ္ဗူးကေလးသည္ ေမွာက္ထားေသာ
ေရေႏြးခြက္ေလးခြက္နွုုင့္တူ အစိမ္းေရာင္ဖန္ဗန္းေလးထဲတြင္ ရွိေနဆဲပင္။ ထူးျပီးပိုုလာသည့္
အရာဆိုုလိုု႔ တိရိစာၱန္ေခါင္းပံုု အိုုးေလးမ်ား၊ လူရိုုင္းေခါင္းပံုုအိုုးေလးမ်ားတြင္
ထည့္စိုုက္ထားသည့္ ျမက္လိုုလိုု၊ စပါးပင္လိုုလိုု အပင္ေလးမ်ားသာျဖစ္သည္။ ထိုုအပင္ေလးမ်ားကိုု
မီးဖိုုခန္း၏ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္တြင္ လည္းေကာင္း၊ စင္ေလးမ်ားေပၚတြင္လည္းေကာင္း ေတြ႔ရသည္။
ၾကည့္ရသည္မွာ ဆံပင္ေပါက္ေနေသာ တိရိစာၦန္ေလးမ်ား၊ လူရိုုင္းကေလးမ်ားနွုုင့္ပင္တူေသးသည္။
ထမင္းစားခန္းေထာင့္မွ အပင္ေလး၏ အရြက္ရွည္ရွည္မ်ားကိုု သူ အသာအယာ ကိုုင္ၾကည့္လိုုက္သည္။
ထင္မွတ္ထားသလိုု မာေက်ာ ၾကမ္းရွမွဳကိုု မရပဲ နူးညံ့ေအးျမသည့္ အေတြ႔ကိုုရသည္။
xxxx xxxx xxxx
“အစ္ကိုု ေရာက္ေနတာလား..”
တံခါးဖြင့္သံနွင့္အတူ ရုုတ္တရက္ၾကားလိုုက္ရေသာ
အသံေၾကာင့္ သူရုုတ္တရက္ လန္႔သြားသည္။ အသံပိုုင္ရွင္ကိုုမူ မေတြ႕ရေသးေပ။ သူဧည့္ခန္းသိုု႔
ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ခၽြတ္ျပီးေသာ သူမ၏ ဖိနပ္ကိုု ဖိနပ္စင္ေပၚတြင္ တင္ေနသည္။ သူမ၏
နွုုတ္ဆက္သံတြင္ အံ့ၾသမွဳပါ-မပါ ကိုု သူမခြဲျခားတတ္ပါ။ သိုု႔ေသာ္ အျပင္မွ ျပန္ေရာက္ေနျပီးေသာ
မိသားစုုဝင္ တစ္ေယာက္ကိုု ေနာက္က်မွ ျပန္ေရာက္လာသူက ပံုုမွန္ နွုုတ္ဆက္သည့္ ပံုုမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။
ယခင္က နွုုတ္ဆက္သည့္ “အစ္ကိုု ျပန္ေရာက္ေနျပီလား..” ဟူသည့္စကားနွင့္ အနည္းငယ္မွ် ကြဲလြဲေသာ္လည္း
ေလယူေလသိမ္းမွာ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ သူမအိမ္ထဲဝင္လာခ်ိန္တြင္ သူ သည္ ဧည့္ခန္းထဲရွိ ဆက္တီတစ္လံုုးတြင္
ထိုုင္လိုုက္သည္။
“ဟုုတ္တယ္ .. မၾကာေသးပါဘူး..
၁၅မိနစ္ ေလာက္ေတာ့ရွိျပီ..”
သူ၏ အေျဖစကားကိုု “ဟုုတ္လား
.. ခဏေနာ္ ..” ဟုု ျပန္ေျပာကာ သူမ၏ လက္ကိုုင္အိတ္နွင့္ လက္တြင္ ကိုုင္ဆြဲလာေသာ လက္ဆြဲအိတ္ကေလးကိုု
သူမ၏ အခန္းတြင္းသိုု႔ သြားထားလိုုက္သည္။
အစ္ကိုု ဘာေသာက္မလဲ.. အိမ္မွာေတာ့
သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ေတြပဲရွိတယ္.. ”
“ဒါဆိုု သခြါးေမႊးေသာက္မယ္..”
“အင္း .. ေဖ်ာ္လိုုက္မယ္ေလ..
ရွိတယ္”
ဟုုဆိုုကာ မီးဖိုုခန္းထဲသိုု႔
ဝင္သြားသည္။ သူေရာက္ရွိလာျခင္းအတြက္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ဟန္၊ ဝမ္းသာဟန္ တစ္ခုုမွ်
သူမ၏ မ်က္နွာတြင္ မေတြ႔ရပါ။ သူလည္း သူမေနာက္မွ လိုုက္သြားကာ ထမင္းစားပြဲတြင္ ဝင္ထိုုင္လိုုက္သည္။
သူမသည္ သခြါးေမႊးသီးကိုု ခြဲ၍ အတံုုးေလးမ်ား တံုုးကာ ေဖ်ာ္ရည္စက္ထဲသိုု႔ ထည့္ေဖ်ာ္ေနသည္။
သူ႔ကိုုမူ ဘာမွ ထပ္မေမးသလိုု ဘာမွလည္း ထပ္မေျပာေပ။ ရလာေသာ ေဖ်ာ္ရည္မ်ားကိုု ဖန္ခြက္
အရွည္ နွစ္ခြက္တြင္ ထည့္သည္။ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္တြင္ သၾကားသံုုးဇြန္းနွုုင့္ ေရခဲ သံုုးေလးတံုုးကိုု
ထပ္ထည့္ကာ ဇြန္းျဖင့္ အသာေမႊရင္း သူ႔ေရွ႕တြင္ လာခ်ေပးသည္။ ေဖ်ာ္ရည္မွ အပ အျခား ဘာမွထည့္မထားေသာ
ခြက္ကိုုမူ သူ၏ မ်က္နွာခ်င္းဆိုုင္ ခံုုေရွ႕တြင္ခ်ကာ အသာဝင္ထိုုင္သည္။
“အိမ္ တံခါးေသာ့နံပါတ္ေတြ
၊ ေသာ့ေတြ ဘာလိုု႔ မေျပာင္းတာလဲ ေမခင္”
“ေျပာင္းဖိုု႔လိုုတယ္လိုု႔
အစ္ကိုုက ထင္လိုု႔လား။ ဒီကုုဒ္နံပါတ္နဲ႔ အိမ္ေသာ့ရွိတာ ဒီေလာကမွာ လူနွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။
ေျပာင္းဖိုု႔ လိုုအပ္တယ္ဆိုု ကၽြန္မ ေျပာင္းလိုုက္မွာပါ။ ေသာ့ေတြကေတာ့ မလိုုအပ္ပဲေျပာင္းရင္
ကုုန္က်စရိတ္က ရွိေသးတယ္..။ ဒါေတာင္ ကားဂိုုေထာင္္တံခါးက Remote နဲ႔ အဖြင့္အပိတ္ လုုပ္လိုု႔မရေတာ့လိုု႔
Control System တစ္ခုုလံုုး လဲလိုုက္ရေသးတယ္..၊ ျပီးေတာ့ အစ္ကိုုလည္း ကၽြန္မကိုု အႏၱရာယ္ေပးမယ့္သူ
တစ္ေယာက္ မဟုုတ္ဘူးလိုု႔ ထင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ မေျပာင္းျဖစ္တာပါ..”
သူ႔ေမးခြန္းကိုု သူမသည္
ေရွ႕တြင္ရွိေသာ ေဖ်ာ္ရည္ကိုု တစ္ငံုုေသာက္လိုုက္ရင္း ေအးေဆးစြာ ျပန္ေျပာသည္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္
တံုု႔ျပန္မွဳမ်ိဳး တစ္ခုုမွ် သူမထံမွ မရရွိပါ။
“ေမခင္ ဒီေန႔ အလုုပ္မသြားဘူးလား
..”
“သြားပါတယ္..၊ ဒီေန႔ အခ်ိန္ပိုုင္း
ဝင္လုုပ္ေနတဲ့ အလုုပ္က သြားစရာ မလိုုဘူးဆိုုေတာ့ လက္ခစား လုုပ္ေနတဲ့ သူေတြဆီကိုု မနက္ေစာေစာပိုုင္းက
သြားျပီး လိုုတဲ့ ပစၥည္းေတြ ဝင္ပိုု႔ခဲ့တယ္..၊ ျပီးေတာ့ လိုုေနတဲ့ ပုုတီးေစ့ေတြ ကိုု
ေစ်းမွာ သြားဝယ္ျပီး အိမ္ျပန္လာတာ၊ တေန႔က စိတ္ကူးရထားတဲ့ လည္ဆြဲပံုုစံ အသစ္ေလးကိုု
ပံုုစံထုုတ္ဖိုု႔ေလ..”
“အခ်ိန္ပိုုင္း အလုုပ္ ဟုုတ္လား..၊
ဘယ္မွာ လုုပ္ေနတာလဲ.. ေနာက္ျပီးေတာ့ေရာ .. ဘာေတြလုုပ္ေသးလဲ”
“ပတ္ဝန္းက်င္ နွင့္ သဘာဝ
ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႔ မွာပါ..၊ ျပီးေတာ့ Handmade Fancy Jewelry ေတြလုုပ္တယ္။
ျပီးေတာ့ ျပန္ျဖန္႔တယ္ေလ .. လြန္ခဲ့တဲ့ ၆လေလာက္ကေတာ့ Handmade Fancy Jewelry လုုပ္နည္း
စာအုုပ္ေလး ထုုတ္ျဖစ္တယ္။ အစ္ကိုုတိုု႔ေတာ့ သိမွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဒါ အစ္ကိုု စိတ္ဝင္စားတဲ့
အလုုပ္မွ မဟုုတ္တာ”
“ေၾသာ္ ..”
သူ႔အေမးကိုု ျပန္ေျဖရင္း
သူမသည္ ထိုုင္ေနရာမွ ထသြားျပီး နဂါးေမာက္သီး အနီေရာင္တစ္လံုုးကိုု ခြဲေနသည္။ သူသည္လည္း
သူ႔ေရွ႕ရွိ သခြါးေမႊးေဖ်ာ္ရည္ကိုု ငံုု႔ေသာက္လိုုက္သည္။ ခဏၾကာေသာ္ ၾကက္ေသြးေရာင္ နဂါးေမာက္သီး
အတံုုးကေလးမ်ား ထည့္ထားေသာ ဖန္ပန္းကန္ေလးကိုု စာပြဲအလည္တြင္ ခ်ထားေပးလာသည္။
“စားပါအစ္ကိုု.. အနီေရာင္အသီးက
တခါတေလမွ ရတာ..”
“ေမခင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
“အစ္ကိုု အဆင္ေျပရဲ႕လား”
ေမးခြန္းနွစ္ခုု ကိုု တခ်ိန္တည္း
ေမးမိခ်ိန္တြင္ နွစ္ေယာက္သား ျပံဳးမိရေသးသည္။
“ကိုုယ္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေမခင့္ကိုု
လည္း ဒီဘက္ တစ္လ နွစ္လ ေလာက္မွာ သတိရမိေနတာေလ။ အဆင္မွေျပရဲ႕လားလိုု႔။ ဖုုန္းဆက္ဖိုု႔ကလည္း
အရင္ဖုုန္းကိုု လဲလိုုက္ေတာ့ ဖုုန္းနံပတ္တခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ကုုန္လိုု႔ ..၊ ဟိုုတေလာက ေမခင့္သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေနမေကာင္းဘူးလည္း ၾကားတယ္၊ အခုု ဘယ္လိုုေနေသးလဲ..”
သူမသည္ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ
သူ၏ Black Barry ဖုုန္းကိုု ၾကည့္လိုုက္ျပီး အသာျပံဳးလိုုက္သည္။ သူမ၏ အျပံဳးအတြက္ သူ
အနည္းငယ္ေတာ့ မသက္မသာ ခံစားရသည္မွာ အမွန္ပင္။ သူမ၏ ဖုုန္းနံပါတ္ ေပ်ာက္ရွျခင္းအေပၚ
သံသယရွိသည္ ဆိုုသည္ကိုု သူမ အျပံဳးအရ သူနားလည္ ခဲ့သည္။
“ကၽြန္မ ေနေကာင္းပါျပီ၊
အဆင္လည္းေျပပါတယ္ အစ္ကိုု၊ အစ္ကိုု႔ အလုုပ္ေတြလည္း ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုုတာ ကၽြန္မ ၾကားပါတယ္။
ျပီးေတာ့ အစ္ကိုု႔ေကာင္မေလးနဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပတယ္ဆိုုတာရယ္ အစ္ကိုု႔အလုုပ္ထဲမွာ
သူလည္း ဝင္လုုပ္ေနတယ္ ဆိုုတာ ၾကားပါတယ္..”
“ေမခင္ေရာ..တစ္ေယာက္ထဲပဲလား၊
Boyfriend ရေနျပီဆိုု.. ဘယ္ကလဲ..”
“ဒီကေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ တျခားတစ္ျမိဳ႕ကပါ
.. ၊ အေနေဝးတာရယ္ ခံယူခ်က္နဲ႔ ယံုုၾကည္မွဳ မတူတာရယ္နဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကိုုယ့္လမ္းကိုုယ္ေလ်ာက္
သူ႔လမ္းသူေလ်ာက္ ျဖစ္သြားတာေပါ့..”
ေျပာျပီးသူမသည္ ဖန္ခြက္ထဲမွ
လက္က်န္ ေဖ်ာ္ရည္ကိုု ေမာ့ေသာက္လိုုက္သည္။ သူမ သိသိသာသာ ပိန္သြယ္သြားသည္ကိုု သတိထားမိသည္။
ယခင္ သူမ၏ လက္ေကာက္ဝတ္နွင့္အတိျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ နာရီသည္ သိသာစြာပင္ ေခ်ာင္လ်က္ ရွိသည္။
“ေမခင္ ပိန္သြားတယ္..၊ ေနမေကာင္းလိုု႔လား၊ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြ
မ်ားလိုု႔လား”
“အသက္က တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာျပီ
အစ္ကိုုရဲ႕ .. အစားအေသာက္၊ အေနအထိုုင္ သတိထားနိုုင္မွ ေတာ္ကာက်မယ္ မဟုုတ္လား..။ စိတ္ဖိစီးမွဳလည္း
ၾကီးၾကီးမားမား မရွိပါဘူး၊ အစားကိုု ပံုုစံခ်ျပီး စားလိုု႔ပါ”
အိမ္ထဲမွာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးေနာ္။
အရင္အတိုုင္းပဲ .. အပင္ေတြ နဲနဲ ၾကီးလာတာက လြဲလိုု႔ ..”
“ေျပာင္းလဲစရာမွ မလိုုတာ
အစ္ကိုု..။ ဘာကိုုေျပာင္းပစ္ရမွာလဲ..။ မလိုုအပ္တာကိုု အတင္းလိုုက္ေျပာင္းေနရင္ ပင္ပန္းတာေပါ့
.. စကားမစပ္ အစ္ကိုု ဒီျမိဳ႕ကိုု လာေတာ့ အစ္ကိုု႔ေကာင္မေလးေရာ မပါဘူးလား .. အစ္ကိုု႔ထက္ေတာ့
ေတာ္ေတာ္ေလး ငယ္တယ္ ၾကားတယ္”
“ဟုုတ္တယ္ ေမခင္။ ကိုုယ့္ထက္
၁၂နွစ္ ငယ္တယ္။ ကိုုယ့္အလုုပ္မွာ ကိုုယ့္ရဲ႕လက္ေထာက္အျဖစ္ ဝင္လုုပ္ေနတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့
သဝန္လည္း သိပ္တိုုတတ္တယ္။ အျမဲ Active ျဖစ္ေနျပီး ေသြးဆူလြယ္တယ္။ ငယ္ေသးလိုု႔လည္း ျဖစ္မွာေပါ့။
ခုုေတာ့ Shopping Centre မွာ ထားခဲ့တယ္..၊ ဒီျမိဳ႕မွာ ေစ်းဝယ္ရတာ ေစ်းပတ္ရတာကိုု သူက
ၾကိဳက္တယ္ေလ။ ညေနမွ သူ႔ကိုု သြားျပန္ေခၚမယ္..”
“ေၾသာ္… ေကာင္းတာေပါ့..
”
စကားသံတိုု႔ ေခတၱမွ် တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။
“ေမခင္.. ”
“ဟုုတ္ကဲ့ .. ”
ေမးခ်င္ေနခဲ့ေသာ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕တိုု႕ကိုု
ေမးသင့္လား မေမးသင့္လား သူ ခ်ိန္ဆေနခဲ့သည္။
“ေျပာပါ အစ္ကိုု ..၊ ဘာေျပာခ်င္လိုု႔လဲ..”
“ေမခင္ ကိုုယ့္ကိုု စိတ္နာေနမွာပဲေနာ္
.. ျပီးေတာ့ ေနာင္တ ရေနခဲ့လား.. ဒီေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ၾကာသြားတာေတာင္ ဘာျဖစ္လိုု႔ တစ္ေယာက္ထဲ
ေနေနတာလဲ.. တစ္ခုုခုု အေျပာင္းအလဲကိုု…”
သူ၏စကားမဆံုုးမီ သူမလက္ကာျပလာသည္။
သူ႔မ်က္လံုုးမ်ားကိုု ခဏမွ် ရင္ဆိုုင္ ၾကည့္လာေသာ သူမ၏ မ်က္နွာတြင္ အရိပ္တခ်ိဳ႕ ျဖတ္သြားသည္ကိုု
သူ ျမင္ေတြ႔လိုုက္သည္။ သိုု႔ရာတြင္ ထိုုအရိပ္တိုု႔ကိုု သူ မဖတ္တတ္ပါ။ သူမသည္ သူ႔မ်က္နွာရွိတခုုခုုကိုု
ၾကည့္ကာ
“ေမေမခင့္ မွာ ေနာင္တ ဆိုုတာ
မရွိပါဘူး အစ္ကိုု။ အစ္ကိုု႔ကိုုလည္း စိတ္မနာပါဘူး။ အစ ပထမပိုုင္းမွာေတာ့ ငါ ဒီေလာက္
ေကာင္းခဲ့၊ နားလည္ေပးခဲ့၊ ျဖည့္ဆည္းလိုုက္ေလ်ာေပးခဲ့ တာေတာင္မွ ငါ့အေပၚ လုုပ္ရက္ေလျခင္း
ဆုုိျပီး ေဒါသထြက္တာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အစ္ကိုု႔ကိုုေတာင္
ေက်းဇူးျပန္တင္မိပါတယ္။ အစ္ကိုုသာ ဒီလုုိ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ခဲ့ရင္ ေပ်ာ္စရာမရွိတဲ့
အခ်ိန္ေတြကိုု အစ္ကိုုေရာ ကၽြန္မေရာ ထပ္ျပီး ပိုုင္ဆိုုင္ေနရမယ္ေလ။ တစ္ေယာက္ကိုု ေတြ႕လိုု႔
တစ္ေယာက္က ေဒါသထြက္ေနရမယ့္ အခ်ိန္ေတြကိုု ဆြဲဆန္႔ေနမယ့္အစား အဆံုုးအျဖတ္တစ္ခုုကိုု
ေသခ်ာ ခ်လိုုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ထိခိုုက္နာက်င္မွဳ ရွိေကာင္း ရွိေပမယ့္ အၾကာခင္မွာ အသားက်
ျပီး ေပ်ာက္ကင္းသြားမွာပဲေလ။ အစ္ကိုု ဒီလိုုဆံုုးျဖတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မ
နွစ္သက္ရာ၊ ဝါသနာပါရာေတြကိုု စိတ္ေအးလက္ေအး လုုပ္ကိုုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေဒါသမရွိ ေနာက္ဆံတင္းမွဳမရွိပဲ
ကိုုယ့္အခ်ိန္ေတြကိုု ကိုုယ္ ပိုုင္ဆိုုင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္..”
သူမသည္ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ကိုု
ရွိုုက္လိုုက္သည္.. သူမေျပာေနသည္ကိုု ဘာမွ ၾကားဝင္မေျပာဘဲ သူနားေထာင္ေနသည္။
“ျပီးေတာ့ အခ်ိန္အၾကာၾကီး
တစ္ေယာက္ထဲ ေနတယ္ဆိုုတာ ေမေမခင့္ အတြက္ အေဖာ္မလိုုလိုု႔ေပါ့ အစ္ကိုု။ ပူေဆြးဝမ္းနည္းမွဳကိုု
ကၽြန္မ ၾကာၾကာ သိမ္းမထားနိုုင္သလိုု ကၽြန္မကိုု နာက်င္ေစတဲ့ အရာေတြကိုုလည္း ကၽြန္မ
စြဲကိုုင္ မထားနိုုင္ဘူး။ ကိုုယ့္ကိုု နာက်င္မွဳ ေပးမယ့္ အရာမွန္းသိတာနဲ႔ ဘယ္ေလာက္
နွစ္သက္ျမတ္နိုုးတဲ့ အရာျဖစ္ပါေစ ကၽြန္မ လႊတ္ခ် လိုုက္မွာပဲ အစ္ကိုု။ ကၽြန္မက ကြ်န္မကိုုယ္
ကၽြန္မခ်စ္တယ္။ ေဆးပညာအရ ကင္ဆာ ျဖစ္တဲ့ေနရာကိုု အခ်ိန္မီ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖတ္ေတာက္ဖယ္ထုုတ္လိုုက္နိုုင္ရင္
အသက္အႏၱရယ္က ကင္းေဝးမယ္ မဟုုတ္လား။ ဒီလိုုပဲေပါ့ .. ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကိုု တတိတိ တိုုက္စား
နွိပ္စက္ေနမယ့္ ျမစ္ပြားနာမ်ိဳး ရွိမေနဖိုု႔ ျဖတ္ေတာက္ထုုတ္သင့္တာကိုု ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရတာေပါ့။
ေနာက္ျပီး ဘယ္လိုုအေျပာင္းအလဲ
ကိုုမွ ကၽြန္မ တိတ္တဆိတ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္မေနခဲ့ပါဘူး အစ္ကိုု..။ အစ္ကိုုမ်ား တစ္ေန႔ေန႔မွာ
ကၽြန္မဆီ ျပန္လာေလမလားဆိုုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳး ကၽြန္မမွာ ရွိေနမယ္လ႔ိုု အစ္ကုုိ
မထင္ပါနဲ႔။ အစ္ကိုုနဲ႔ ကၽြန္္က ရန္သူေတြ မဟုုတ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မ အစ္ကိုု႔ကိုု မမုုန္းပါဘူး။
သားခ်င္းတစ္ေယာက္လိုုပဲ စိတ္ထဲမွာ ရွိပါတယ္။ အစ္ကိုုနဲ႔ ကၽြန္မ က လားရာမတူတဲ့ အားနွစ္ခုုလိုုပဲေလ..၊ လားရာမတူတဲ့
အားနွစ္ခုုၾကားမွာရွိတဲ့ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခိုုင္မာတယ္ေျပာေျပာ တစ္ခ်ိ္န္ခ်ိန္မွာ
ျပတ္ေတာက္မွာပဲ၊ ျပန္ဆက္လိုု႔ရတယ္ဆိုုရင္လည္း ခဏပဲ ျဖစ္မွာပါအစ္ကိုု။ ဘယ္ေလာက္ ေသသပ္တဲ့
ဆက္ရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပတ္စရာရွိရင္ အဲ့ဒီဆက္တဲ့နားကပဲ ျပတ္မွာပဲ။ ျပီးေတာ့ အစ္ကိုုနဲ႔ကၽြန္မက
အျမင္၊ အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚ.. .. ဘာမွ မွ
မတူတာ..”
သူမသည္ ေျပာလက္စကိုု ရပ္တန္႔လိုုက္ျပီး
သူ၏ ပခံုုးစြန္းရွိရာကိုု စိုုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူမ၏ အၾကည့္သည္ သူ၏ ပခံုုးစြန္းတြင္ ရပ္တန္႔ေနေသာ္လည္း
သူမ၏အျမင္သည္ အျခားတခုုခုု ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနနိုုင္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ သူ႔အား ေမးလာသည္
။
“အစ္ကိုု အခုု ကၽြန္မဆီ
ကိုု လာတာ ဘာအတြက္ လာခဲ့တာလဲ။ အေၾကာင္းကိစၥ မရွိဘဲနဲ႔ေတာ့ အစ္ကိုု ေရာက္လာမယ္ မဟုုတ္ဘူး
ဆိုုတာ ကၽြန္မသိပါတယ္..၊ ေျပာစရာ ရွိတာကိုု အစ္ကိုု႔ရဲ႕ သားခ်င္း အရင္းတစ္ေယာက္လိုု
သေဘာထားျပီး ေျပာနိုုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ကူညီနိုုင္တာ ရွိရင္ ကူညီပါ့မယ္။ လုုပ္ေပးနိုုင္တာ
ရွိရင္ လုုပ္ေပးပါ့မယ္..”
“ဒီလိုု ေမခင္ရဲ႕ .. ကိုုယ္ဒီတစ္လ
နွစ္လ အတြင္းမွာ ေမခင့္ကိုု သတိရေနခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္လည္း အျပစ္
မကင္းသလိုု ခံစားရတယ္။ ကိုုယ္တိုု႔လမ္းခြဲလိုုက္ၾကေပမယ့္ ကိုုယ့္စိတ္ထဲမွာ တခုုခုုအတြက္
တိုုင္ပင္စရာရွိလာရင္ ေမခင့္ကိုု သတိရမိတယ္။ ကိုုယ္ သိပ္ေလာဘၾကီးေနသလုုိမ်ား ျဖစ္ေနလား
ေမခင္..ဟမ္ .. ကိုုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေမခင္က တိုုင္ပင္ေဖာ္ တိုုင္ပင္ဖက္ မိတ္ရင္းေဆြရင္း
တစ္ေယာက္လိုု ရွိေနတုုန္းပဲ။ ျပီးေတာ့ ကိုုယ့္ရဲ႕ အစ္မတစ္ေယာက္လိုု၊ ညီမ တစ္ေယာက္လိုု
ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုု ျဖစ္သင့္တယ္ မျဖစ္သင့္ဘူး ဆိုုတာေတြ ကိုုယ္ အရင္က စဥ္းစားေပမယ့္
ေနာက္ပိုုင္း မစဥ္းစားေတာ့ဘူး..။ တခုုခုုဆိုုရင္ ေမခင္နဲ႔ တိုုင္ပင္ခ်င္တယ္ .. ကိုုယ့္ရဲ႕
စိတ္ဖိစီးမွဳေတြကိုု ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ အၾကံေပးနိုုင္တာက ေမခင္ရယ္ ကိုုယ့္ေမေမ ရယ္ပဲရွိတယ္ေလ..၊
ဒါေပမယ့္ ကိုုယ္ အဲ့ဒီလိုု လုုပ္ခဲ့ရင္ ေမခင့္ကိုု ထိခိုုက္မွာ၊ အေနွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာလည္း
မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ”
သူေျပာေနေသာ စကားမ်ားကိုု
သူမသည္ သူ၏ မ်က္နွာကိုု ၾကည့္ရင္း နားေထာင္ေနသည္။
သူ၏ မ်က္လံုုးမ်ားကိုု ၾကည့္ေနျခင္းေတာ့ မဟုုတ္ေပ။ ထုုိစဥ္…
တီတီ ..တီတီ ..တီတီ
သူ၏ လက္ကိုုင္ဖုုန္းမွ ျမည္သံထြက္ေပၚလာသည္။
“ေျပာ … ဟန္နီေလး .. ”
“ ကိုုကိုု ..အခုုဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ
လိုု႔.. ေန႔လည္စာ စားျပီးျပီလား ”
သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလး၏ အသံသည္
ခ်ိဳႏြဲ႕စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
“မစားရေသးဘူးေလ .. ကိုုကိုု
အခုု မိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတာ ကေလး ရဲ႕.. ကေလးကေရာ ..”
“ေက်ာ္ က ခုု Shopping
Center ထဲမွာပဲ ရွိေသးတယ္ ကိုုကိုု ..
မ်က္နွာ နဲ႕ ဆံပင္လည္း ေပါင္းတင္ခ်င္လိုု႔ေလ.. အဲ့ဒါ နဲနဲ ေနာက္က်မွ ကိုုကိုု
လာေခၚေနာ္ .. ေက်ာ္ ျပီးခါနီးရင္ ဖုုန္းဆက္လိုုက္မယ္..”
“ေကာင္းပါျပီဗ်ာ .. ဒါဆိုုဘာေျပာဦးမလဲ..”
“ေနဦး ကိုုကိုု
.. ဘယ္မွ ေလ်ာက္မသြားနဲ႔ေနာ္ .. ဘာမာဆတ္
ေတြ ညာမာဆတ္ေတြ မလိုုခ်င္ဘူး ေနာ္ .. ”
“ဟားဟား .. မသြားပါဘူးဗ်ာ
.. စိတ္ခ်ပါ..”
“ျပီးေရာ .. ဒါဆိုု ဒါပဲကိုုကိုု
.. ”
သူေကာင္မေလးနွုုင့္ စကားေျပာေနခ်ိန္တြင္
သူမသည္ မီးဖိုုခန္းထဲသိုု႔ဝင္သြားျပီး တခုုခုု လုုပ္ေနပံုုရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ နန္းျပားသုုတ္တစ္ပန္ကန္ကိုု
သူ႔ေရွ႕တြင္ လာခ်ေပးရင္း ေရေႏြးဓါတ္ဗူး အနက္ထဲမွ ေရေႏြးတစ္ခြက္ကိုု ငွဲ႔ထည့္ေပးသည္။
“ေန႕လည္ ၁ နာရီ ရွိေတာ့မယ္
အစ္ကိုု .. ဗိုုက္ဆာေရာေပါ့.. အိ္မ္မွာ ရွိတာပဲ ျပင္လိုုက္တယ္.. စားလိုုက္ဦး ..”
သူမသည္ သူ႔ကိုု ေျပာရင္း
သူမအတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာ ပန္းကန္ကိုုလည္း ယူလာကာ ခက္ရင္းျဖင့္ ေမႊေနသည္။
“ေဆာရီး ေမခင္.. ကေလးမ ဆီက
ဖုုန္းေလ..”
“ကၽြန္မ ၾကားရပါတယ္ အစ္ကိုု..”
သူမက ျပံဳးလ်က္ျပန္ေျဖသည္။
“အစ္ကိုု ေတာ္ေတာ္ ေျပာင္းလဲသြားတာပဲ။
စိတ္လည္း ပိုုရွည္လာပံုုရတယ္..ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒါ ေကာင္းတာေပါ့..”
“သူ႔နာမည္က ေက်ာ္သစၥာ တဲ့
ေမခင္..”
“ဟုုတ္ကဲ့ ..”
“ခုုနက စကားကိုု ဆက္ရရင္
.. ”
“ဟုုတ္ကဲ့..”
ေျပာသာေျပာရသည္.. သူသည္
ဘယ္လိုုဆက္ေျပာရမည္ကိုု စကားစ ရွာမရ ျဖစ္ေနသည္။ သူမကေတာ့ သူမေရွ႕ရွိ ပန္းကန္အတြင္းမ်
ေခါက္ဆြဲတစ္ဖတ္ကိုု ခက္ရင္းျဖင့္ ေခြရစ္ကာ စားရန္ ျပင္ေနသည္။
“အဲ့ဒီလိုုေပါ့ ေမခင္ရယ္
.. ကိုုယ္က ေမခင္ ကိုုယ့္ကိုု စကားေျပာရမွာ စိတ္အေနွာက္အယွက္ မ်ား ျဖစ္မလားလိုု႔ ေလ..၊
ျပီးေတာ့ ကိုုယ္ သိပ္ေလာဘ ၾကီးေနမလားေတာ့
မသိဘူး .. ကိုုယ့္ကိုု မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအရင္းတစ္ေယာက္လိုု .. အစ္ကိုု တစ္ေယာက္လိုု
လက္ခံေပးလိုု႔ ရမလား..”
သူမသည္ ဝါးေနေသာ ေခါက္ဆြဲတိုု႔ကိုု
ေရနွင့္ ေမွ်ာခ်ကာ ..
“ကၽြန္မအတြက္က ပင္ပန္းတဲ့
အေၾကာင္းအရာေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး အစ္ကိုု။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုု စဥ္းစားရမွာက ေက်ာ္သစၥာပါ။
သူ႔အေနနဲ႔ အဆင္ေျပနိုုင္မလား။ ဘာမွ ျပႆနာ မျဖစ္နိုုင္ဘူးလိုု႔ အစ္ကိုု ယံုုၾကည္သလား။
အစ္ကိုု႔ကိုု ကၽြန္မရဲ႕ အစ္ကိုုတစ္ေယာက္လိုု ေမာင္တစ္ေယာက္လိုု အစကတည္းက သေဘာထားျပီးသားပါ။
အကူအညီလိုုအပ္ရင္ ကၽြန္မ ကူညီနိုုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တတ္နိုုင္တာဆိုုရင္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္
ဘယ္လိုုျပႆနာမ်ိဳးမွ ကၽြန္မ မလိုုခ်င္ဘူးအစ္ကိုု..၊ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ
ေနခ်င္ပါတယ္။ အခုု.. အစ္ကိုု႔မွာ ဘယ္လိုု စိတ္ဖိစီးမွဳေတြ ရွိလိုု႔လဲ.. ကၽြန္မကိုု
ေျပာျပခ်င္တာ ရွိရင္ ေျပာေလ..”
“ကိုုယ္ .. ေက်ာ္သစၥာနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ေမခင္..၊ ……. …….. ”
“ေကာင္းပါတယ္ အစ္ကိုု
.. ကိုုယ္ခ်စ္ျမတ္နိုုးတဲ့သူနဲ႔ အတူေနခြင့္ရတာပဲ..၊ သူက အစ္ကိုု စိတ္တိုုင္းက် ေရြးျခယ္ခဲ့တဲ့သူပဲေလ။
ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ေျပာစရာလည္း မလိုုဘူးေလ။ အစ္ကိုုလည္း အရြယ္ေရာက္ျပီးသား
ေယာက္်ားရင့္မၾကီး တစ္ေယာက္ပဲ။ ျပီးေတာ့ အစ္ကိုု႔စိတ္ထဲမွာ ထင္ေကာင္းထင္ေနနိုုင္တယ္..ေမေမခင္ဟာ
အစ္ကိုု႔ကိုု တိတ္တဆိတ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမလားလိုု႔ေလ..၊ အဲ့ဒီလိုုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မထင္ပါနဲ႔
အစ္ကိုု..၊ ကၽြန္မ အစ္ကိုု႔ကိုု မုုန္းမေန နာက်ည္းမေနတာပဲ ရွိတာပါ။ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုုးမွဳ
ဘာမွ မရွိပါဘူး..၊ ကၽြန္မတိုု႔ လမ္းခြဲခဲ့ျပီးကတည္းက အစ္ကိုုနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခံစားမွဳ
အားလံုုးကိုု အစ္ကိုု႔ေနာက္ကိုု ျပန္ထည့္ေပးလိုုက္ျပီးသားပါ။ ကၽြန္မ အခုုလိုု အစ္ကိုု႔ကိုု
စကားေျပာေနနိုုင္တာ ဘယ္လိုု ခ်စ္ခင္မွဳ၊ မုုန္းတီးမွဳ၊ နာက်ည္းမွဳ မရွိလိုု႔ပါပဲ..၊
ကိုုယ္ဆက္ေလ်ာက္မယ့္လမ္းကိုု ဆက္ျပီးေလ်ာက္ပါအစ္ကိုု..၊ အစ္ကိုုတိုု႔ကိုု ကၽြန္မ ေနွာက္ယွက္ဖိုု႔
စိတ္ကူး လံုုးဝ မရွိပါဘူး..။
“မဟုုတ္ဘူး ေမခင္.. ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ
အဲ့ဒီ အဓိပၺါယ္ လံုုးဝ မဟုုတ္ပါဘူး..”
သူမကိုု လာေရာက္ေတြ႕ဆံုုျခင္းသည္
သူနွင့္ သူ၏ေကာင္မေလးတိုု႔ကိုု အေနွာက္အယွက္ မေပးေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ဟုု ထင္ေနပံုုရသည္။
သူမ၏ အထင္သည္ မဟုုတ္ေၾကာင္းကိုု သူမသိေအာင္ ေျပာျပခ်င္သည္။ သိုု႔ေသာ္ သူ႔တြင္ စကားလံုုးမ်ား
ပါးရွားေနသည္။
သူမကမူ စားေသာက္ျပီးေသာ
ပန္းကန္မ်ားကိုု ပန္ကန္ေဆးရာ စင္ကေလးတြင္သြားေရာက္ ေဆးေၾကာေနလိုုက္သည္။ ေမေမခင္သည္
ရံဖန္ရံခါတြင္ သူ ဘာကိုုဆိုုလိုုခ်င္သည္ ဆိုုတာကိုု မသိဘဲ သူမ ထင္ျမင္ခ်က္အတိုုင္း
ေျပာတတ္ေသာ အက်င့္မွာ မေပ်ာက္ေသးေပ။ သူမ၏ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ သူမ ဘာသာ သူမ နာက်င္ေနနိုုင္ေသးသည္။
အတူရွိေနခ်ိန္ တစ္ေလ်ာက္လံုုးတြင္ သူမအေပၚ အျပဳအမူအရ၊ စကားအရာအရ အနိုုင္ယူခဲ့ျခင္းေတြ
အတြက္ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ သူမနွုုင့္ ပတ္သက္လွ်င္ မာန္ မာန ထူးကဲစြာ ထားမိျခင္းသည္
မျဖစ္သင့္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္သည္ ဟုု သူ႔ကိုုယ္သူ ေျပာမိေသးသည္။
“မဟုုတ္ဘူး .. ေမခင္ ..
ကိုုယ္ မင္းကိုု လာေတြ႕တာ ေတြ႕ခ်င္လိုု႔ လာေတြ႔တာပါ။ မင္း က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး ဆိုုတာ
ၾကားရေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲလိုု႔ သိခ်င္တာလဲ ပါတယ္။ ဘာအကူအညီေပးရမလဲ ဆိုုတဲ့ ကူညီခ်င္စိတ္ေၾကာင့္လည္း
ပါတယ္။ ေမခင္ ထင္သလိုု မဟုုတ္ဘူး..၊ ေမခင္ ကိုုယ့္ကိုု ဒုုကၡေပးလိမ့္မယ္လိုု႔ ကိုုယ္ဘယ္တုုန္းကမွ မထင္ထားခဲ့ဘူး.. ဒီေလာက္
အခ်ိန္ေတြအၾကာၾကီးမွာ မင္း ကိုုယ္ေနတဲ့ျမိဳ႕ကိုုလာျပီး
စိတ္အေနွာက္အယွက္ ေပးခ်င္ရင္ ေပးနိုုင္တာပဲ..။ မင္း အခက္အခဲရွိတာေတာင္ ကိုုယ့္ဆီ မဆက္သြယ္တာ
.. ကိုုယ္သိတာေပါ့ ေမခင္.. ”
သူမသည္ ေရစိုုေနေသာ လက္ကိုု
လက္သုုတ္ပဝါျဖင့္ သုုတ္ကာ သူ႔ ေရွ႕တြင္ ဝင္ထိုုင္လိုုက္သည္။
“ဟုုတ္ပါျပီ အစ္ကိုု..၊
ကၽြန္မကိုု သတိတရ သတင္းလာေမးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီျမိဳ႕မွာ ဘယ္နွစ္ရက္ ေနမွာလဲ..”
“မနက္ျဖန္ ျပန္မယ္ေမခင္..၊
ေနာက္ပိုုင္း တိုုးခ်ဲ႕ျဖစ္တဲ့ အလုုပ္တစ္ခုုအတြက္ မနက္ျဖန္ မနက္ အစည္းအေဝးတစ္ခုု လာတက္တာ..
ျပီးတာနဲ႔ ျပန္မွာ.. .. .. ”
“စကားမစပ္ ေမခင္ .. ကိုုယ္ဘာေတြလုုပ္ေနလဲဆိုုတာ
မင္း မေမးခ်င္ဘူးလား ..”
“ကၽြန္မ သိဖိုု႔မွ မလိုုအပ္တာ
အစ္ကိုု..၊ သိဖိုု႔ မလိုုအပ္တာေတြကိုု သိေနရင္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
မလိုုအပ္ဘူးဆိုုရင္ ကၽြန္မ ဘာကိုုမွ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး..”
သူ၏ အေမးစကားကိုု သူမ ေအးေဆးစြားပင္
ျပန္ေျပာသည္။ နွစ္နွစ္ေက်ာ္ သံုုးနွစ္ ဆိုုသည့္ အခ်ိန္ကာလသည္ သူမကိုု ဤမွ် ေျပာင္းလဲသြားေစသလား..၊
သူ သိေသာ ေမေမခင္သည္ အရာရာကိုု သိေနတတ္သူျဖစ္သည္။ အရာရာကိုု သိခ်င္ေသာသူလည္း ျဖစ္သည္။
ထိုုစဥ္ သူ၏ ဖုုန္းမွ ဖုုန္းေခၚသံ
ျမည္လာသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ၏ ခ်စ္သူ ေကာင္မေလး ျဖစ္မည္..။
“ေျပာ .. ဟန္နီ ..”
“ေက်ာ့္ကိုု ေနာက္ နာရီဝက္ဆိုု
လာေခၚေတာ့ ကိုုကိုု.. ေနာက္ နာရီဝက္ဆိုု ျပီးျပီ၊ Shopping Centre ေရွ႕က ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္
..”
“ေကာင္းျပီ ကေလး
.. ကိုုကိုုလာခဲ့မယ္.. ဒါပဲေနာ္ ..”
သူသည္ ဖုုန္းကိုု အသာပိတ္လိုုက္ျပီး
သူမကိုုၾကည့္လိုုက္သည္။ သူမကေတာ့ ျငိမ္သက္စြာ ထိုုင္၍ ေရေႏြးၾကမ္းကိုု ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ေသာက္ေနသည္။
“ကိုုယ္ သြားေတာ့မယ္ ေမခင္..
ကိုုယ့္ကိုု ဘာေျပာစရာ ရွိလဲ ..”
“ေထြေထြ ထူးထူးေတာ့ မရွိပါဘူး
အစ္ကိုု..၊ ေက်ာ္သစၥာနဲ႔ လက္မထပ္ခင္မွာ ေသခ်ာ အခ်ိန္ယူ ေဆြးေႏြးပါ။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုုဟာ
တည္ျပီးသြားရင္ ပ်က္စီးဖိုု႔ မသင့္ဘူးေလ။
မလိုုလားအပ္တဲ့ မာန္မာန ကိုု အစ္ကိုုလည္း ေလ်ာ့ပါ။ သူ႔ကိုုလည္း နားလည္ေအာင္ ေျပာျပပါ။
အစ္ကိုုနဲ႔ ကၽြန္မ လမ္းခြဲခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုု ေသခ်ာစဥ္းစားျပီး အခုု တည္ေဆာက္မယ့္
ဘဝတစ္ခုုမွာ ဘယ္လိုုအက္ေၾကာင္းမွ ျဖစ္မလာေအာင္ ျပင္ဆင္ပါ။ ေကာင္မေလးက ငယ္တယ္အစ္ကိုု
..၊ အစ္ကိုု ခြင့္လႊတ္နားလည္ ေပးနိုုင္ရမယ္။ အိမ္ေထာင္ တစ္ခုု ျပိဳပ်က္သြားရင္ မိန္းကေလးမွာသာမကဘူး
.. ေယာက္်ားေလးမွာပါ ထိခိုုက္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ကြဲ ဆိုုတဲ့ စကားလံုုးဟာ နွစ္လိုုဖြယ္
မေကာင္းတဲ့ စကားလံုုးတစ္လံုုးပါ အစ္ကိုု။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးဆိုုရင္ ကၽြန္မတိုု႔
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕အျမင္အရ သိပ္ျပီး အထင္ေသး အျမင္ေသး ခံရတယ္။ အျပစ္ ေျပာစရာ၊ အတင္းအဖ်င္း
ေျပာစရာ၊ နွိမ့္ခ်စရာ အေနနဲ႔ ျမင္ၾကတယ္။ ဒီလိုု အျဖစ္မ်ိဳးကိုု ကၽြန္မလည္း မလိုုခ်င္ခဲ့သလိုု
ဘယ္ မိန္းကေလးကိုုမွလည္း မျဖစ္ေစလိုုဘူး။ အစ္ကိုုလည္း သူ႔ကိုု ခ်စ္ျမတ္နိုုးလိုု႕ လက္ထပ္မွာ
မဟုုတ္လား။ ေဒါသေတြ အမ်က္ေတြကိုု ေလ်ာ့ျပီး ခ်စ္တဲ့ မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ပါ။ အစ္ကိုု နဲ႔
ေက်ာ္သစၥာ အသက္ထက္ဆံုုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနသြားနိုုင္ပါေစလိုု႔ ကၽြန္မ ဆႏၵျပဳပါတယ္။
မလိုုခ်င္ေသာ၊ မျဖစ္ခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုုအတြက္
သူမ နာက်င္ေနသလား ဟူေသာ အေတြးနွင့္ သူမကိုု သူ ၾကည့္လိုုက္သည္။ သူမသည္ သူ႔ကိုု မၾကည့္ဘဲ
ေရေႏြးခြက္ကေလးကိုု လက္ညွိဳးထိပ္ေလးနွုုင့္ အသာအယာ တြန္းေနသည္။ သူသည္ လက္ကိုုင္ဖုုန္း၊ ပိုုက္ဆံအိတ္နွင့္ ကားေသာ့ကိုု
ေကာက္ယူလိုုက္ျပီးအိမ္ေရွ႕သိုု႔ ေလ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည္။ သူနွင့္ တစ္လွမ္းစာ အကြာ အေနာက္တြင္
သူမလည္း လိုုက္ပါလာသည္။ အိမ္တံခါးဝသိုု႔ေရာက္ေသာအခါ
“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမခင္။
ေန႔လည္စာ အတြက္ေရာ ..၊ ေဖ်ာ္ရည္ အတြက္ေရာ၊ ကိုုယ့္ကိုု လက္ခံစကားေျပာတဲ့အတြက္ေရာ အားလံုုးအတြက္ပါ..”
ထိုု႔ေနာက္သူမ၏ လက္ဖ်ားေလးမ်ားကိုု
လွမ္းကိုုင္လိုုက္ရင္း
“ေမခင္ .. ေမခင္ဟာ ကိုုယ့္ရဲ႕
ညီမပါ။ ဘာအကူအညီလိုုလိုု ကိုုယ္သိပါရေစ။
ကိုုယ့္ကိုု နားလည္ေပးခဲ့ .. ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့တာေတြ အားလံုုးအတြက္လည္း ကိုုယ္တကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ကိုုယ္ ေမခင့္ အေပၚမွာ အနိုုင္ယူခဲ့ မွားခဲ့တာေတြ အတြက္ ကိုုယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္
..”
သူမသည္ သူမ၏ လက္ကိုု အသာဆြဲယူလိုုက္ျပီး
“ရပါတယ္အစ္ကိုု . .. ေတာင္းပန္စရာ
မလိုုပါဘူး… ျပီးေတာ့ .. ”
“ျပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ေမခင္ ..”
“ကၽြန္မ ဒီအိမ္ရဲ႕ ေသာ့ေတြနဲ႔
တံခါးရဲ႕ ကုုဒ္ နံပါတ္ကိုု ေျပာင္းလိုုက္ေတာ့မယ္ အစ္ကိုု.. ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ဖုုန္းနံပတ္ပါ။
အေရးအေၾကာင္း ရွိတယ္ ဆိုု ဆက္နိုုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အကူအညီ လိုုခဲ့ရင္လည္း အစ္ကိုု႔ကိုု
ေျပာပါ့မယ္..”
သူမသည္ လိပ္စာကဒ္ ခရမ္းနုုေရာင္ေလးတစ္ခုုကိုု
စာပြဲေပၚမွ သြားယူကာ ေပးလာသည္။ သူမကိုု သူ ၾကည့္လိုုက္စဥ္တြင္ မ်က္နွာနွုုင့္ မ်က္ဝန္းမ်ား
ၾကည္လင္စြာျဖင့္ပင္ သူ႔ကိုု ျပံဳးျပလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ .. ဆိုုသည့္ ေမးခြန္းကိုု သူ မေမးလိုုေတာ့ပါ။
ေမးရန္မသင့္သလိုု ကန္႔ကြက္ရန္လည္း မသင့္ပါ။ သူ၏ ပိုုက္ဆံအိတ္ကိုု ဖြင့္လိုုက္သည္။ အတြင္းဇစ္အိတ္
ကေလးထဲမွ ေသာ့ေလးကိုု ထုုတ္ယူလိုုက္ျပီး သူမ ကိုု ကမ္းေပးလိုုက္သည္။
“ဒီေသာ့ေလး ကိုုယ့္ဆီမွာ
မရွိသင့္ပါဘူး ေမခင္..၊ ဒီအတြက္ ေမခင့္ကိုု ျပန္အပ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုုဒ္နံပါတ္ေတြကိုု
ေသခ်ာ ေျပာင္းလိုုက္ေနာ္..၊ ျပီေတာ့ ေမခင္ ဒီလိုုပဲ တစ္ေယာက္ထဲ မေနနဲ႔ေလ..”
“ဟုုတ္ကဲ့အစ္ကိုု ..ေသခ်ာေျပာင္းလိုုက္ပါ့မယ္..၊
ဒီ Society မွာ ေနရင္ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲ ေနတာ ပိုု အဆင္ေျပပါတယ္။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕
နွိမ္ခ်ဆက္ဆံတာကိုုမွ ကၽြန္မ မလိုုခ်င္ပါဘူး။ ကံအေၾကာင္းမလွလိုု႔ ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုုကိုု
ျပစ္ခ်က္တစ္ခုုလိုု ေျပာတာကိုုလည္း ကၽြန္မ လက္မခံနိုုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ မပတ္သက္ရင္
ဘယ္သူမွ မေစာ္ကားနိုုင္ဘူးေလ။ ကၽြန္မ ကိုုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုုယ္ရပ္နိုုင္ပါတယ္ အစ္ကိုု..။
ညီမဝမ္းကြဲေလးေတြလည္း အားရင္ ကၽြန္မနဲ႔ လာေနေပးၾကပါတယ္..၊ အစစ အဆင္ေျပပါေစအစ္ကိုု..။
ျပီးေတာ့ အစ္ကိုု႔ မဂၤလာေဆာင္ကိုု ကၽြန္မ လာျဖစ္မွာ မဟုုတ္ဘူး ဆိုုတာလည္း ၾကိဳျပီး
ေျပာလိုုက္ပါ့မယ္.. ဒီေလာက္ေဝးတဲ့ခရီးကိုု ကၽြန္မ လာနိုုင္မွာ မဟုုတ္ဘူးေလ..”
သူအိမ္တံခါးဝမွ အလြန္တြင္
သူမသည္ တံခါးကိုု ညင္သာစြာ ပိတ္လိုုက္သည္။
xxxx xxxx xxxx
အနႏၱ ဗီလာမွ အျပန္တြင္ သူသည္
ေပ့ါပါးလန္းဆန္းမွဳကိုု ေပ်ာက္ရွခဲ့သည္။ စိတ္မေကာင္းျခင္း ဟူေသာ စကားထက္ပိုုသည့္ စူးရွရွ
ခံစားမွုုတစ္ခုုကိုု ခံစားခဲ့ရသည္။ ေအးစက္ေနေသာ သူမ၏ လက္ဖ်ားမွ အေတြ႕သည္ သူ၏လက္တြင္
စြဲျမဲေနခဲ့သည္။ သူမ၏ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဤမွ် ၾကည္လင္ေနနိုုင္ သနည္း။
ဝမ္းနည္းအားငယ္တိုုင္း လက္ဖ်ားေတြေအးစက္တတ္ေသာ သူမအေၾကာင္းကိုု သိထားသျဖင့္ သူမ ဝမ္းနည္းေနခဲ့သလား
ဟုု သူ ေတြးေနမိသည္။ အကယ္၍ ဝမ္းနည္းေနခဲ့သည္ဆိုုလွ်င္ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္
စိုုစြတ္မေနခဲ့သနည္း။ သူကေရာ သူမကိုု မည္ကဲ့သိုု႔ ျမင္ခ်င္သနည္း။ ဝမ္းနည္းစြာ ေၾကကြဲေနသည္ကိုု
ျမင္ခ်င္သည္လား။ ဟင့္အင္း .. သူမကိုု ထိုုကဲ့သိုု႔ မျမင္ခ်င္သည္မွာ သူ၏ စိတ္ရင္းအမွန္ျဖစ္သည္။
သူမနွင့္ သူသည္ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး ခ်စ္ျမတ္နိုုး၍ လက္တြဲခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ျပီး၊ တစ္ဦးႏွင့္
တစ္ဦး မုုန္းတီးျခင္းေၾကာင့္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း မဟုုတ္ၾကပါ။ သူမသည္ သူနွစ္သက္သည္တိုု႔ကိုု မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းအတြက္
ေက်နပ္မွဳတစ္ခုုကိုု ရခဲ့သည္။ ဟုုတ္သည္ .. သံုုးနွစ္နီးပါး အတူရွိေနခဲ့ေသာ သူတစ္ေယာက္၏
အၾကိဳက္ နွင့္ မၾကိဳက္သည္မ်ားကိုု ေမ့ေလ်ာ့ေလာက္ေအာင္ သူမသည္ မွတ္ဉာဏ္အားနည္းသူ တစ္ေယာက္
မဟုုတ္မွန္း သူ သိေနေသးသည္။
သိုု႔ေသာ္ အရာအားလံုုးသည္
ျပီးဆံုုးခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သူမကိုု က်န္မာစြာ ျမင္ေတြ႕ရျခင္း အတြက္ သူေက်နပ္ပါသည္။ ျပီးေတာ့ သူမ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ မ်ားကိုုရရွိခဲ့ျခင္း
အတြက္လည္း သူ ေက်နပ္သည္။ အကယ္၍မ်ား သူမသည္ သူ႔ကိုု ဖက္တြယ္ကာ ငိုုရွိဳက္ခဲ့လွ်င္
.. .. ။ သူ ေခါင္းကိုု အသာခါယမ္းလိုုက္သည္။ မျဖစ္နိုုင္သည္မ်ားကိုု သူ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။
သူ႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္မည္သူမွ နာက်င္မွဳ မရရွိေအာင္ သူၾကိဳးစားရမည္။ ဒီ အတြက္ သူမ ေက်နပ္လိမ့္မည္ဟုု
ထင္သည္။ သူ၏ အျမင္မ်ား ေဝဝါးလာသျဖင့္ လက္ခံုုျဖင့္ မ်က္လံုုးမ်ားကိုု ပြတ္သတ္လိုုက္သည္။
စိုုစြတ္ေသာ အေတြ႕ကိုု လက္ခံုုတြင္ ခံစားရသည္။
“ကိုုယ္ေက်နပ္ပါတယ္ ..ေမခင္..”
xxxx xxxx xxxx
သူ၏ကားကေလးသည္ Shopping
Centre ေရွ႕သိုု႔ေရာက္ေသာ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဘီးကိုု လွိမ့္၍ ဝင္လာသည္။ ဝင္ေပါက္နားတြင္ ရပ္ေနေသာ သူ၏ ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးသည္ လွပစြာ၊ လန္းဆန္းစြာ
အေရာင္အေသြးစံုုေသာ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္နွယ္ သူ၏ေဘးတြင္ ဝင္ထိုုင္လာသည္။ သူမ ကားထဲကိုု
ေရာက္လာသည္နွင့္ ကားတစ္စီးလံုုးသည္ နံ႕သာကန္ ထဲသိုု႔ ေရာက္သြားသည္ဟုု ထင္ရသည္။
“ကိုုကိုုက သိပ္ေတာ္တာပဲ
.. အခ်ိန္ကြက္တိပဲ .. ေက်ာ္ လွရဲ႕လား ကိုုကိုု.. ”
ခၽြဲႏြဲ႕စြာ ေျပာဆိုုလာေသာ
ေကာင္မေလးကိုု ျပံဳးၾကည့္ရင္း
“လွတာေပါ့ ကေလးရဲ႕ .. အရမ္း
လွတယ္..”
သူမသည္ ေက်နပ္စြာ ျပံဳးရယ္ရင္း
သူမ ဝယ္လာေသာ ပစၥည္းေလးမ်ားကိုု ထုုတ္ၾကည့္ေနသည္။
“ဒီမွာၾကည့္စမ္း.. ကိုုကိုု
.. ဒါ MMK Fashion က ေနာက္ထြက္တဲ့ ဒီဇိုုင္းေလ။ ဒီနားကပ္၊ ဆြဲၾကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္ေလး
တစ္စံုုကိုု ၆၀၀၀၀ ေတာင္ ေပးရတယ္။ ေစ်းေတာ့ နည္းနည္းၾကီးေပမယ့္ ဒီဇိုုင္းေတြက လွလည္းလွ
ဆန္းလည္းဆန္းေတာ့ လိုုခ်င္တာကိုု လုုဝယ္ရတယ္..”
ခ်စ္သူေကာင္မေလးျပလာေသာ
သူမဝယ္လာသည့္ပစၥည္းေလးမ်ားအား သူမေက်နပ္ေစရန္ သူ လွမ္းၾကည့္ လိုုက္သည္။ ပုုလဲနွင့္
မဟူရာေက်ာက္ေလးမ်ားကိုု ေငြၾကိဳးမွ်င္မ်ားျဖင့္ ရုုိးရွင္စြာ ခပ္ၾကဲၾကဲ သီတြယ္ထားေသာ
သံုုးကံုုးဆက္ ဆြဲၾကိဳးေလးသည္ အရည္အေသြးေကာင္းေသာ ပစၥည္းတစ္ခုုမွန္း သိသာလွေပသည္။ ဗူးကေလးအထက္မွ
ခရမ္းေရာင္ တံဆိပ္ကေလး၏ အျပင္အဆင္သည္ ေမခင္ သူ႔ကိုု ေပးခဲ့ေသာ လိပ္စာ ကဒ္ကေလး၏ အျပင္အဆင္နွင့္
တစ္ထပ္တည္းပင္။ သူ ေက်နပ္စြာ ျပံဳလိုုက္မိသည္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ဆြဲၾကိဳး နွင့္ လက္ေကာက္ေလးကိုု
ဗူးေလးထဲျပန္ထည့္ကာ ေနာက္ထပ္ဝယ္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုု တစ္ခုုျပီး တစ္ခုု ျပေနသည္။
တကယ္ေတာ့ ေမခင္သည္ သူ မကၽြမ္းက်င္ေသာ
ဘာသာရပ္ျဖင့္ ေရးဖြဲ႕ထားေသာ စာအုုပ္တစ္အုုပ္နွင့္ တူလွသည္။ အခ်ိဳ႕စာမ်က္နွာမ်ားကိုု
နားလည္သည္ဟုု ထင္ရ ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာ စာမ်က္နွာတိုု႔ကိုု ဖတ္ေသာအခါ နားမလည္နိုုင္ခဲ့ပါ။
ထိုုစာအုုပ္တြင္ နားလည္ေသာ စာမ်က္နွာတိုု႔ကိုု ဖတ္ရခ်ိန္၌ ေက်နပ္စရာမ်ားပါရွိသည္။ ၾကည္ႏူးစရာမ်ား
ပါရွိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ား ေတြ႕ရွိသည္။ သိုု႔ေသာ္ နားမလည္နိုုင္ေသာ စာမ်က္နွာတိုု႔ကိုု
ဖတ္မိခ်ိန္တြင္မူ စိတ္ဆိုုးရ၊ ေဒါသျဖစ္ရသည္၊ စိတ္ကိုု နာက်င္ေစခဲ့သည္။ မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ၊
သူသည္ ထိုုစာအုုပ္ကိုု ပစ္ထားခဲ့သည္သာ ။ ဟုုတ္သည္..။ ယခုုတြင္ သူသည္ ပစ္ထားခဲ့ေသာ ထိုုစာအုုပ္နွင့္ လက္လွမ္းမမီနိုုင္ေသာ အကြာအေဝးတစ္ေနရာသိုု႔
ေရာက္ရွိခဲ့ျပီ။ သူ မည္သိုု႔မွ် မတတ္နိုုင္ေတာ့ပါ။
တကယ္ေတာ့ ဘဝသည္ ေနာက္ျပန္လွည့္၍
မရေသာ လမ္းတစ္လမ္းသာ ျဖစ္သည္။
xxxx xxxx xxxx
သူထြက္သြားခ်ိန္တြင္ တံခါးကိုု
ျပန္ပိတ္ျပီး သူမ အိမ္ထဲသိုု႔ ဝင္လာသည္။ မနက္က ဝယ္လာေသာ ေက်ာက္သားပုုတီးျပားေလးမ်ား
ပုုလဲလံုုးအရြယ္စံုုမ်ား အေရာင္စံုု ဖန္ပုုတီးမ်ားကိုုထုုတ္ယူလိုုက္သည္။ တေန႔က ဒီဇိုုင္းထုုတ္ထားေသာ
လည္ဆြဲကေလးကိုု အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ စတင္လိုုက္သည္။ အေခ်ာသတ္ထားေသာ စက်င္ေက်ာက္သား ေလးေထာင့္အျပားေလးသည္
ေအးျမေနသည္။ မ်က္လႊာအခ်တြင္ သူမ၏မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္နွစ္စက္သည္ သူမ၏ လက္ခံုုေပၚသိုု႔
ေပါက္ကနဲက်လာသည္။ သူမ ျပံဳးလိုုက္သည္။ မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္စတိုု႔ကိုု လက္ခလယ္လက္ေခ်ာင္းျဖင့္
အသာသိမ္းလိုုက္သည္။ သူမ ငိုုေနသည္လား..။ ဟင့္အင္း ..။သူမ မငိုုပါ ..။ သုုတ္သိမ္းကာမွ
မ်က္ရည္တိုု႔သည္ ပါးျပင္ေပၚသိုု႔ တလိမ့္လိမ့္ စီးက်လာသည္။ သူမ ျပံဳးေနရာမွ တစ္ခ်က္ရယ္လိုုက္သည္။
ထိုု႔ေနာက္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုုက္သည္။
သူမ အမွန္တကယ္ ရယ္ေမာေနသည္ လား၊ သူမ မေသခ်ာပါ..။ သူမ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။
သူမ ထိုုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုုက္သည္။
တံခါးေသာ့၏ ကုုဒ္နံပတ္မ်ားကိုု ေျပာင္းရန္ Manual စာအုုပ္ကိုု သူမ ရွာရမည္။ သူမသည္
Manual စာအုုပ္မ်ား Warranty စာရြက္မ်ား
သိမ္းဆည္းရာဗူးကေလးရွိရာသိုု႔ တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းေလ်ာက္သြားသည္..။
“မေနခ်င္လိုု႔ ေက်ာခိုုင္းထြက္ခြါသြားသူ
တစ္ေယာက္အတြက္ အေနာက္ဘက္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ဟာ ပြင့္ေနဖိုု႔မွ မလိုုတာ အစ္ကိုု..”
ပ်ိဳးယုဝသုန္
10:45:00 PM
24-01-2013
Thursday (BNE)
5 comments:
ဇာတ္လမ္းေလးက ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းတယ္..ဒီလို အမုန္းနဲ ့ မဟုတ္ဘဲ ဇာတ္သိမ္းႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္..
ဇာတ္လမ္းေလးသိပ္ေကာင္းတယ္၊ေကာင္မေလးရဲ႕ စိတ္
သေဘာထားက သေဘာက်စရာေလး....၊ဟိုငတိကေတာ့
သူ႕ထက္၁၂ႏွစ္ငယ္တဲ့ေကာင္မေလးရဲ႕ဘိုက်တာ ခံေပဦး
ေတာ့ပဲ..... :))))
ခိခိ ကိုညိမ္းႏိုင္မန္႔သြားတာေလးအရမ္းသေဘာက်တယ္..။ ေကာင္မေလးစိတ္ဓါတ္ကိုၾကိဳက္တယ္...။ ဟိုငတိကေတာ့ သူ႔အတြက္နဲ႔မ်ား ေကာင္မေလးကို ခံစားေစခ်င္ေသးပံုနဲ႔ ျပန္ခါနီးကိုျဖစ္သြားတာ...။ ဒါက ဇာတ္ေကာင္အပိုင္းပါ ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့သိပ္လွတယ္ မမ၀သုန္ ၀တၳဳေတြစုျပီး စာအုပ္ထုတ္ေစခ်င္တယ္...။
ဟားးးးးးးးး ဟားးးးးးးးး
မုိးနတ္လဲ ေလးျငိမ္းမန္႔ထားတာေလး
သေဘာက်သဗ်ိဳ႕......
မလက္ရာေလးေတြကို တကယ္ပဲႏွစ္သက္မိတယ္ :)))
ခုမွစာေၾကြးလာဆပ္ရတယ္...
ခ်စ္တဲ႔....မုိးနတ္
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး ဇာတ္လမ္းေလး ဖန္တီးတာ အေတာ့္မိုက္တယ္ အစ္မ ဒါေပမဲ ့ အၿပင္မွာေတာ ့ ဒီေလာက္ အဆင္ေခ်ာမယ္ မထင္ဘူးေနာ္ တခါးဖြင့္မေပးလို ့ ေသာ ့ၿပင္ဆ၇ာေခၚတာၿပီးဖြင့္ခိုင္းတာတို ့ ၇ဲ ေရာက္လာတာၿပီး ဖမ္းခ်ဳပ္တာတို ့ပါႏိုင္တာေပါ့..ဇာတ္လမ္းေလးမိုက္ေတာ့ ဒုတိယပိုင္းလာအံုးမွာလားအစ္မ ဟန္နီေလး သား ေယာက်ားေလး ေမြးတာတို ့ဘာတို ့ေပါ့
Post a Comment