ေလာဘၾကီးေသာ လိပ္ျပာေလး

တစ္ခါတုုန္းကေပါ့..

ပန္းေပါင္းစံုု ေဝေဝဆာဆာ ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းခင္းတစ္ခင္းထဲမွာ လိပ္ျပာေလးေတြ၊ ပ်ားကေလးေတြ၊ ဝတ္ရည္စုုပ္ငွက္ကေလးေတြ၊ ပိတုုန္းကေလးေတြ နဲ႔ အျခား အေကာင္ငယ္ေလးေတြ လာေရာက္ ေဆာ့ကစားေလ့ရွိၾကတယ္။

အနီ၊ အျပာ၊ အဝါ၊ ခရမ္း၊ လိေမၼာ္ အစရွိတဲ့ အေရာင္အေသြးစံုုလင္တဲ့ ပန္းခင္ထဲမွာ ပန္းကေလးေတြ အလွခ်င္းျပိဳင္ေနၾကသလိုု အဲ့ဒီပန္းခင္းထဲမွာ လွပတဲ့ အေရာင္မ်ိဳးစံုုရွိတဲ့ လိပ္ျပာကေလးေတြကလည္း  ဟိုုမွ သည္မွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဝဲပ်ံ သြားလာေနၾကတယ္..။ ဒီလိပ္ျပာေတြထဲမွာ မွ အျခားလိပ္ျပာေတြနဲ႔မတူဘဲ အေရာင္အေသြးဆန္းဆန္းနဲ႔ လွပတဲ့အေတာင္ပံေတြကိုု ပိုုင္ဆိုုင္တဲ့ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္လည္းပါတယ္။ အဲ့ဒီလိပ္ျပာကေလးဟာ လွပလြန္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူပ်ံဝဲလာျပီဆိုုရင္ အျခားေသာ အေကာင္ငယ္ကေလးေတြနဲ႔ ပန္းကေလးေတြဟာ ေငးၾကည့္ေနၾကရသတဲ့။

ပန္ပြင့္ကေလးေတြကလည္း သူတိုု႔ရဲ႕ပြင့္ခ်ပ္ကေလးေတြေပၚမွာ ဒီလိပ္ျပာေလး လာနားမွ ပိုုျပီး လွပတယ္လိုု႔ ခံစားရျပီး လိပ္ျပာေလးကိုု အလုုအယက္ ဖိတ္ေခၚၾကတာေပ့ါ။ ဒီလိုု ခ်စ္ခင္သူေတြ၊ ခင္မင္ခ်င္သူေတြ မ်ားလာေတာ့ လိပ္ျပာကေလးဟာ သူသာလွ်င္ အလွဆံုုးလိုု႔ စိတ္ၾကီးဝင္လာခဲ့တယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ လိပ္ျပာေလးဟာ အျခား အေရာင္အေသြး ေမွးမွိန္တဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြ၊ ငွက္ကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားျခင္း၊ အတူတူ ပ်ံဝဲျခင္းကိုု မျပဳေတာ့သလိုု၊ ရနံ႔မသင္းတဲ့ ပန္းကေလးေတြ၊ အေရာင္အေသြး မလွပတဲ့ ပန္းကေလးေတြဆီကိုုလည္း သြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္း မျပဳေတာ့ဘူးေပါ့။

ပန္းကေလးေတြ၊ ငွက္ကေလးေတြ နဲ႔ အျခားေသာ လိပ္ျပာကေလးေတြက အတူတူ ေဆာ့ကစားဖိုု႔ ဖိတ္ေခၚရင္လည္း သူက လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ မသိသလိုု မၾကားသလိုု ေနခဲ့တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူလိုု လွပတဲ့သူနဲ႔ အျခားေသာ သူ႔ကဲ့သိုု႔ မလွပေသာ သူေတြနဲ႔ အတူတူ သြားလာရမွာကိုု တူတယ္ တန္တယ္လိုု႔ မထင္ဘူးလိုု႔ ခံယူလာျပီး သီးသီးသန္႔သန္႔ သာ ေနထိုုင္သတဲ့။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးဟာ လွပတဲ့ ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲကိုု လာျပီး ပန္းပြင့္ေလးေတြ၊  ဝဲပ်ံေနတဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြနဲ႔ ငွက္ကေလးေတြပံုုကိုု သူ႔ရဲ႕ စာအုုပ္ထဲမွာ ကူးယူျပီး ေဆးျခယ္သေနခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ လူငယ္ကေလးဟာ လွပတဲ့ လိပ္ျပာေလးရဲ႕ ပံုုကိုုလည္း သီးသန္႕ ကူးယူျပီး ေဆးျခယ္သ သတဲ့။ ဒါကိုု ျမင္ၾကတဲ့ အျခားေသာ ပန္းကေလးေတြနဲ႔ အေကာင္ကေလးေတြဟာ လိပ္ျပာေလးရဲ႕ လွပတဲ့ အေတာင္ပံေတြကိုု ခ်ီးက်ဴးၾကတာေပါ့။ လိပ္ျပာေလးကေတာ့ ေမာ္ေမာ္ၾကြားၾကြားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕လွပတဲ့ အေတာင္ေတြကိုု ျဖန္႔ရင္း ေလဟုုန္မွာညင္ညင္သာသာေလး ဝဲပ်ံေနတာေပါ့။

ဒီလိုုနဲ႔ ညေနပိုုင္းေရာက္ေတာ့ လူငယ္ကေလးဟာ အိမ္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ လည္း ထပ္လာခဲ့ဦးမယ္လိုု႔ အားလံုုးကိုု မွာၾကားသြားသတဲ့။ လူငယ္ကေလး ပံုုဆြဲသြားတဲ့ ေနရာမွာ ေရႊေရာင္အဖံုုကေလးနဲ႔ ဗူးကေလးတစ္ခုု က်န္ေနခဲ့တာကိုု လိပ္ျပာကေလးက ေတြ႔သြားတယ္။ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနတဲ့ ေရႊေရာင္ဗူးအဖံုုးေလးေပၚက အေရာင္ကိုု သူ႔ရဲ႕ လွပတဲ့ အေတာင္ပံေတြမွာ ပါဝင္ေစခ်င္တဲ့စိတ္လည္း ျဖစ္ေပၚလာသတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ လိပ္ျပာေလးဟာ ဗူးကေလးကိုု သူ႔ရဲ႕အိမ္ကိုု သယ္ယူသြားခဲ့တာေပါ့။ အသက္အရြယ္ၾကီးတဲ့ ငွက္ၾကီးေတြက တားလည္း သူကေတာ့ ဂရုုမစိုုက္ပဲ သူ႔ကိုု မနာလိုုလိုု႔ တားတယ္လိုု႔သာ ထင္ခဲ့သတဲ့။

လိပ္ျပာေလးရဲ႕စိတ္မွာ သူ႔မွာသာ ဒီလိုုေတာက္ပလင္းလက္တဲ့ အေတာင္ပံေတြ ပိုုင္ဆိုုင္ခဲ့ရင္ သူဟာ အားလံုုးထက္ပိုုမိုု လွပျပီး အားလံုုးရဲ႕ အားက်နွစ္သက္ျခင္းကိုု ယခုုထက္ပိုုျပီး ရလိမ့္မယ္လိုု႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ လိပ္ျပာကေလးဟာ ေရႊေရာင္ဗူးထဲက ေဆးရည္ေတြကိုု သူ႔ရဲ႕အေတာင္ပံေတြမွာ လိမ္းျခယ္သတဲ့။ အေတာင္ပံနွစ္ဘက္လံုုးကိုု ေဆးေရာင္ျခယ္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ လိပ္ျပာေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။

အိပ္မက္ထဲမွာ သူဟာ ေရႊေရာင္ေတာက္ပေနတဲ့ အေတာင္ပံေတြကိုု ပိုုင္ဆိုုင္ေနခဲ့သတဲ့။ လူငယ္ကေလးကလည္း သူ႔တစ္ေကာင္ထဲရဲ႕ပံုုေတြကိုု ရွဳေထာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးက ေန ကူးယူေရးျခယ္ေနသတဲ့။ ပန္းကေလးေတြ၊ ငွက္ကေလးေတြနဲ႔ အျခားေသာ လိပ္ျပာေလးေတြ ပိတုုန္းေလးေတြၾကားမွာ သူဟာ နတ္သားေလးတစ္ပါးလိုု ထင္ထင္ရွားရွားနဲ႔ ရွိေနသတဲ့။

ေနာက္တစ္ေန႔ မိုုးလင္းတဲ့အခါ သူဟာ သူ႔ရဲ႕အသစ္ျဖစ္လာတဲ့ အေတာင္ပံေတြကိုု ၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါမွာ သူ႔ရဲ႕အေတာင္ပံေတြမွာ ယခင္က လွပတဲ့ အေရာင္အဆင္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ျပီး မွဳန္မွိဳင္းမွိဳင္းရွိတဲ့အနက္ေရာင္ေတြစြန္းထင္ေနတာကိုု ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ လိပ္ျပာေလးဟာ အရမ္းကိုု ထိတ္လန္႔သြားျပီး သူ႔ကိုုယ္ေပၚက ေဆးေတြကိုု ေရနဲ႕ေဆးခ် ေပမယ့္လည္း ေဆးေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ သူဟာ ပန္းခင္းၾကီးထဲကိုု သြားဖိုု႔ ရွက္ရြ႕ံသြားသတဲ့။ သူနွိမ့္ခ်ခဲ့တဲ့ ပန္းကေလးေတြနဲ႔ လိပ္ျပာကေလးေတြက သူ႔ကိုု ေျပာင္ေလွာင္မွာကိုု သူက စိုုးထိတ္ရွက္ရြံ႕လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ပန္းခင္းနားမွာ ရွိတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးရဲ႕ ပင္စည္မွာ သူ႔ကိုုယ္သူ ကြယ္ဝွက္ရင္း ပန္းခင္းၾကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့သူေတြကိုု ေငးၾကည့္ေနသတဲ့။

သူ႔အနားကိုုေရာက္လာတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း လိပ္ျပာကေလးကိုု မမွတ္မိၾကဘူးေပါ့။ လိပ္ျပာကေလကလည္း သူဟာ အရင္က လွပတဲ့ အေတာင္ေတြ ပိုုင္ရွင္လိပ္ျပာကေလးျဖစ္ပါတယ္လိုု႔ မေျပာရဲခဲ့သလိုု အျခားေသာ ေတာက္ပတဲ့အေရာင္၊ အဆင္းေတြရွိတဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြလိုု ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား ပ်ံဝဲမေနရဲ ေတာ့ဘဲ သစ္ပင္ေတြ အရြက္ေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ကိုုယ္ကိုု ကြယ္ရင္း ပုုန္ေရွာင္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားေနခဲ့သတဲ့။

မာန္မာနၾကီးျခင္း၊ အလိုုေလာဘၾကီးျခင္းေၾကာင့္ မိမိရဲ႕ ေတာက္ပခဲ့မွဳေတြ ေပ်ာက္ရွကုုန္ျပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း မဝင္ဆံ့နိုုင္၊ ေမွးေမွးမွိန္မွိန္ဘဝနဲ႔ အမ်ားရဲ႕ မျမင္နိုုင္တဲ့ေနရာမွာ ပုုန္းကြယ္ဝွက္ျပီး ေနထိုုင္ရတယ္ဆိုုတာကိုု လိပ္ျပာကေလး ဟာ သူ႔အသက္ထက္ဆံုုး ျပင္ဆင္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူးဆိုုတဲ့ ေနာင္တတရားေတြနဲ႔ အတူ သိရွိသြားခဲ့ရသတဲ့။

ဒီလိုုနဲ႔ အနက္ေရာင္မြဲမြဲအေတာင္ေတြကိုု ရရွိသြားတဲ့ လိပ္ျပာေလးရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြထဲမွာ ဟိုုဟိုု ဒီဒီ သြားလာေနတာကိုု မလုုပ္ၾကပဲ သူတိုု႔ရဲ႕အေတာင္ေတြကိုု သစ္ပင္ပင္စည္ေတြ၊ အရြက္ေတြေနာက္မွာ ကြယ္ဝွက္ရင္း တိတ္တဆိတ္ ဝမ္းနည္း အားငယ္ေနတတ္ၾကတာကိုု ေတြ႔ၾကရေပါ့..။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

1:29:17 PM

17-12-2012

Monday (BNE) တြင္ လက္ေရးပံုုျပင္မ်ားမွ ျပန္လည္ ကူးယူသည္။