ဂ်ာဂ်ာဘီ နွင့္ ဖခင္၏ ဧည့္သည္

တစ္ေန႔တြင္ ေဖေဖနွင့္ ေမေမသည္ က်ံဳကမိစုုရြာကေလးသိုု႔ ေမေမ့ တူမဝမ္းကြဲေလး၏ ေစ့စပ္မဂၤလာပြဲကိုု ခ်ီးျမွင့္ရန္ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ေစ့စပ္မဂၤလာပြဲသည္ ထင္မွတ္ထားသည္ထက္ ပိုုမိုု၍ စည္ကားကာ ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုုးသြားေသာေၾကာင့္ လူၾကီးမ်ားအားလံုုးေရာ ဇနီးေမာင္နွံ အေလာင္းအလ်ာစံုုတြဲပါ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္။

ေစ့စပ္ပြဲအျပီး ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ေဖေဖနွင့္ ေမေမသည္ ေတာင္စြန္းတြင္ ရွိေသာ ဘုုန္ေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ား နွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကိုု သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ထိုု႔ေနာက္ က်ံဳကမိစုု၊ ေပါက္ေတာ၊ ကုုန္းတန္းေလး၊ ကုုန္ေပၚ အစရွိေသာ ရြာမ်ားမွ ေမေမ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာသိုု႔ လွည့္လည္ကာ ေတြ႕ဆံုုနွုုတ္ဆက္ၾကသည္။

ကုုန္းေပၚနွင့္ ကုုန္တန္းေလး ရြာၾကားတြင္ ေပါက္ေတာသုုႆန္တည္ရွိသည္။ ေမေမ၊ ေဖေဖ နွင့္ ကၽြန္မတိုု႔၏ အေဒၚေတာ္စပ္သူတိုု႔သည္ သူတိုု႔၏ အေဒၚရွိရာ ကုုန္းတန္းေလးမွ အစ္မရွိရာ ကုုန္ေပၚသိုု႔ ခရီးဆက္လိုုသည္။ ေပါက္ေတာ သုုႆန္မွ ျဖတ္သြားလွ်င္ ခရီးမွာတိုုသျဖင့္ သူတိုု႔သည္ ေဝးကြာ ရွည္လ်ားေသာ အျခားလမ္းကိုု မေရြးေတာ့ဘဲ သုုႆန္ထဲမွျဖတ္၍ ကုုန္ေပၚသိုု႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။

သုုႆန္တြင္းသိုု႔ ေရာက္ေသာအခါ စိမ္းလန္းေဝျဖာေနေသာ ေတာင္ထန္းပင္တိုု႔ကိုု ေတြ႔ေလသည္။ ထိုုအခါ ေဖေဖသည္ သူ၏ပုုေလြတြင္ လ်ာ ထည့္ရန္အလိုု႔ငွာ ေတာင္ထန္းရြက္မွ အရြက္တစ္စကိုု ခူးယူလိုသည္။ ေမေမကလည္း “အဖိုုးၾကီး လဲက်မယ္၊ ..” ဘာညာနွင့္ ေျပာေသာ္လည္း တကယ္တမ္းတြင္မူ သူမ၏ ခင္ပြန္း လဲမက်ေစရန္ ေဖးမကူညီခဲ့သည္။ ရရွိလာေသာ ေတာင္ထန္းရြက္ အပိုုင္းကေလးကိုု ခ်ိဳးကာ ေဖေဖကေတာ့ သူ၏ အကၤ်ီအိတ္ထဲသိုု႔ ထည့္ခဲ့သည္။

ထိုုမွ အိမ္သိုု႔ ျပန္ေရာက္လာသည္အထိ မည္သည့္ ျပႆနာ၊ အခက္အခဲမ်ိဳးမွ မေတြ႔ၾကံဳရေခ်။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္ ေမေမသည္ သူမ၏နိစၥဒူဝ အလုုပ္မ်ားျဖင့္ စည္းခ်က္ညီညီ လွုုပ္ရွားေနသကဲ့သိုု႔ ေဖေဖကလည္း သူ၏ ေန႔စဥ္ ျပဳေနက် ဝတ္ မ်ားကိုု မပ်က္မကြက္ ျပဳလုုပ္သည္။ ေဖေဖ၏ ပရိတ္ပဌန္းေတာ္ ရြတ္ဖတ္သံမ်ားျဖင့္ ကၽြန္မတိုု႔အိမ္သည္ ေဝေဝစည္စည္ ရွိခဲ့သည္။ ဂ်ာဂ်ာဘီအားလပ္ရက္မ်ားတြင္မူ သူနွင့္ ေမေမသည္ ေစ်းဝယ္ထြက္ၾကျခင္း၊ အနီးအနားရွိ ဘုုရားသိုု႔ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကျခင္းမ်ားကိုု ျပဳၾကသည္။

နိုုဝင္ဘာလ၏ ပူအိုုက္ျခင္းကိုု မခံနိုုင္ေသာ ေမေမသည္ အိပ္ေသာအခါ ေလေအးေပးစက္ကိုုဖြင့္၍ အိပ္တတ္သည္။ ေလးေအးေပးစက္မွ လာေသာ ေလကိုု မနွစ္သက္ေသာ ဂ်ာဂ်ာဘီကေလးမွာမူ ေခါင္းအံုုးကေလးနွင့္ ေစာင္ေလးပိုုက္ကာ ေလေအးေပးစက္ကင္းလြတ္ရာ ေအာက္ထပ္တြင္ သြားအိပ္ေလ့ ရွိသည္။

ခရီးသြားရာမွ ျပန္ေရာက္လာျပီး ၁၀ရက္ခန္႔ ၾကာျပီးေနာက္၊ မနက္ေစာေစာ အခ်ိန္တြင္ ေမေမသည္ မပီဝိုုးတဝါးတစ္ခုုကိုု ေတြ႔ျမင္ခဲ့သည္။ သူမတိုု႔၏ ကုုတင္ေျခရင္းပိုုင္းတြင္ လူတစ္ဦး ေက်ာေပး၍ ထိုုင္ေနသည္ကိုု ျမင္ေသာအခါ အ့ံၾသသြားခဲ့သည္။ ထိုုသူမွ ေမေမ့အား

“ငါလည္း လည္လိုု႔ ပတ္လိုု႔ ဝျပီ၊ ဘုုရားေတြလည္းဖူးျပီးျပီ..၊ နင္တိုု႔ အိမ္ေလးက ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကုုိ ျပန္ပိုု႔ပါေတာ့..” ဟုုေျပာသည္။ ေမေမလည္း အ့ံအားသင့္စြာျဖင့္

“ရွင္က ဘယ္သူလဲ၊ ရွင့္ကိုု ဘယ္သူေခၚလာလိုု႔လဲ..” ဟုုေမးရာ

“နင့္ေယာက္်ား ေခၚလာတာေလ။ နင္ေတာင္မွ က်မွာစိုုးလိုု႔ လွမ္းဆြဲထားေသးတယ္ မဟုုတ္လား၊ ငါ အဲ့ဒီကေန လိုုက္လာတာ..” ဟုု ျပန္ေျပာသည္။ ထိုုအခါမွ ေမေမသည္ အနည္းငယ္ ထိတ္လန္႕လာသည္။

“ဒါဆိုု ေပါက္ေတာကိုု ျပန္ပိုု႔ေပးရမလား.. ျပန္ပိုု႔ေပးဆိုုလည္း ပိုု႔ေပးပါ့မယ္” ဟုုေျပာရာ ထိုုသူက

“အဲ့ဒီအထိေတာ့ မပိုု႔ပါနဲ႔၊ လမ္းဆံုု လမ္းခြ တစ္ေနရာရာကိုု ပိုု႔ေပးပါ” ဟုု ျပန္ေျဖသည္။

ထိုုအခ်ိန္တြင္ နာရီကိုု လွမ္းၾကည့္ရာ နံနက္ ၄း၀၀ နာရီမွ် ရွိျပီျဖစ္သည္။ ေဖေဖ့ကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့လည္း ေဖေဖက နွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ သူမ၏ ခင္ပြန္းကိုုလည္း မနွိဳးလိုုေတာ့ေပ။ ေမေမလည္း ျပန္အိပ္ရန္ မဝံ့ရဲေတာ့ပါ။ ထိုု႔ေၾကာင့္ အိမ္ေပၚ အိမ္ေအာက္ ရွိသမွ် မီးတိုု႔ကိုု လိုုက္ဖြင့္လိုုက္ကာ ဆြမ္းခ်က္ရန္ ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။

မၾကာမီတြင္ ေဖေဖလည္းနိုုးလာသည္။ ေဖေဖယူလာေသာ ေတာင္ထန္းရြက္ အေၾကာင္းကိုု ေမးရာ သိမ္းထားသည္ဟုု ေျပာသျဖင့္ ရွာရန္ စတင္ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ေဖေဖနွင့္ ေမေမတိုု႔၏ စကားေျပာသံမ်ားကိုုၾကားေသာအခါ ဂ်ာဂ်ာဘီလည္း အိပ္ရာမွနိုုးလာသည္။ ေမေမက အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ သားအမိသားအဖ သံုုးေယာက္သား ထိုုသစ္ရြက္ကိုု ရွာၾကသည္။ သစ္ရြက္ကလည္း အပိုုင္းပိုုင္းခ်ိဳးထားသျဖင့္ ၄ပိုုင္းလား ငါးပိုုင္းလားနွင့္ ရနိုုင္သမွ် ရနိုုင္ရန္ ရွာၾကသည္။ ရရွိေသာအခါ ေမေမက သူမ၏ သားကေလးအား အလုုပ္သြားလွ်င္ ထိုုသစ္ရြက္မ်ားကိုု လမ္းဆံုုလမ္းခြ တစ္ေနရာတြင္ ထားခဲ့ရန္ခိုုင္းသည္။

အနွီ ဂ်ာဂ်ာဘီသည္ ဒီတစ္ခါတြင္ ေမေမ့စကားကိုု ခ်က္ခ်င္း နားေထာင္သည္။ အလုုပ္ခ်ိန္ကိုုပင္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ မနက္ေစာေစာ၌ လမ္းဆံုုလမ္းခြ တစ္ေနရာတြင္ သြားပစ္ခဲ့သည္။ ေမာင္ဂ်ာဂ်ာဘီ ေၾကာက္တတ္သည္ကိုု ေမ့ေနေသာ ေမေမသည္

“ဟယ္.. သူ ငါတိုု႔ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြလည္း နွိဳက္စားေနလားမသိဘူးေနာ္..။ အိမ္ထဲလည္း အနွံ႔ သြားခ်င္ သြားေနမွာ..“ ဟုု ေျပာလိုုက္ေသးသည္။

ထိုုေန႔ညမွ စ၍ ေမာင္ဂ်ာဂ်ာဘီသည္ သူ၏ အိပ္ရာကေလးကိုုပိုုက္ကာ အိမ္ေပၚထပ္သိုု႔ ကုုတ္ေခ်ာင္း ကုုတ္ေခ်ာင္း ျဖင့္ ျပန္တက္လာသည္။

“သား .. အိမ္ေပၚမွာပဲ အိပ္ေတာ့မယ္ ေမေမ” ဟုုေျပာကာ ေမေမ့နားတြင္ သြားေရာက္ပူးကပ္ေနသည္။

ဂ်ာဂ်ာဘီ အဘယ္ေၾကာင့္ အိမ္ေပၚျပန္တက္အိပ္သည္ကိုု သိၾကပါသလား မိတ္ေဆြ။

သူသည္ မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာေသာ ေဖေဖ၏ဧည့္သည္ကိုု ျမင္ရမည္ကိုု စိုုးေသာေၾကာင့္သာ..။ ေဖေဖ၏ ဧည့္သည္ ကိုု သူ မေမ့ေသးသေရြ႕ အိမ္ေအာက္တြင္ ဆင္းအိပ္ဦးမည္ မဟုုတ္ေပ။

ကၽြန္မ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမာင္ကေလးသည္ ဤသိုု႔ ပရေလာကကိုု မေၾကာက္မရြံ႕ တတ္ေသာ သူလည္း ျဖစ္ေပသည္။

မမဝသုုန္

14-12-2012

Friday (BNE)