ကန္စြန္းပင္

အခန္း၏ အေရွ႕ဘက္ မ်က္နွာစာ ေထာင့္ေလးတြင္ အစိမ္းေရာင္ ေဖာ့ပုံုုးေလး တစ္ပံုုးရွိသည္။ ေရနွင့္ ေျမၾကီးမ်ားထည့္ထားသည့္ထိုုေဖာ့ပံုုးေလးထဲတြင္ အညြန္႔ကေလးမ်ား တလူလူနွင့္ ကန္စြန္းပင္ကေလးမ်ားသည္ လန္းဆန္းစြာ ရွင္သန္ေထာင္မတ္ေနသည္။ အမွန္တြင္ ထိုုအစိမ္းေရာင္ ေဖာ့ပံုုး၏ ပကတိအေရာင္မွာ အျဖဴေရာင္ ျဖစ္သည္။

ကုုန္စံုုဆိုုင္မွ  ဝယ္ယူရရွိလာေသာ ကန္စြန္းရြက္တစ္စီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ညီအစ္အတြက္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ဟင္းတစ္ခြက္အျဖစ္ နွစ္နပ္စာမွ် လံုုေလာက္သည္။ က်န္ရွိေနေသာ အရင္းပိုုင္းမွ ရင့္ေထာ္ေနေသာ အရိုုးအတိုုကေလးမ်ားကိုု အမွိဳက္အိတ္ထဲ ထည့္မည္ျပဳျပီးမွ မထည့္ေတာ့ပဲ ခြက္ေလးတစ္ခြက္တြင္ ေရအနည္းငယ္နွင့္ ေထာင္ထားလိုုက္သည္။ ညေနအလုုပ္မွ အျပန္တြင္ ေစ်းဆိုုင္မွ သစ္သီးမ်ားထည့္ေသာ ေဖာ့ပံုုးတစ္ပံုုးကိုု ဝင္ျပီး ယူခဲ့သည္။ အျဖဴေရာင္ေဖာ့ပံုးသည္ ကန္စြန္းပင္ကေလးမ်ားနွင့္ မလိုုက္ဖက္၊ ေတာက္ပ လြန္းေနသည္ ဟုု မိမိ ဘာသာ မိမိ ယူဆကာ အစိမ္းရင့္ေရာင္ သေဘၤာေဆးတိုု႔နွင့္ အျဖဴေရာင္ကိုု အေရာင္တင္လိုုက္သည္။ ေဆးတိုု႔ ေျခာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေျမၾကီးနွင့္ ေရကိုု ထည့္ကာ ခြက္ထဲတြင္ ေရေထာင္ထားေသာ ကန္စြန္းရိုုးတိုုကေလးမ်ားကိုု တစ္ေခ်ာင္းစီ ထိုုးစိုုက္လိုုက္သည္။

***

“ေလာကမွာ အသံုုးမဝင္၊ အသံုုးမက်တဲ့အရာ ဘာမွ မရွိဘူး ငါ့သား။ အသံုုးမျပဳတတ္သူ အတြက္ အမွိဳက္ျဖစ္မယ့္အရာေတြဟာ အသံုုးျပဳတတ္သူအတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ျဖစ္ေစမယ့္ အရာေတြခ်ည့္ပဲ .. ဒါေပမယ့္ ေနရာမွန္ဖိုု႔ေတာ့လိုုတယ္..”

အျဖဴနွင့္ မီးခိုုးရင့္ေရာင္တိုု႔ေပါင္းစပ္ထားေသာ ဆံပင္ပါးပါးတိုု႔ကိုု ဝါးဘီးကေလးျဖင့္ ထိပ္တြင္ပတ္ထားေလ့ရွိေသာ အေမအိုု၏ စကားတိုု႔သည္ အတူရွိေနခ်ိန္တြင္ နားတြင္းသိုု႔ မဝင္ခဲ့ပါ။

လယ္လုုပ္ခ်ိန္တြင္ အေကာင္းဆံုုး ဟင္းလ်ာမွာ ငပိေကာင္ေၾကာ္နွင့္ ငပိေကာင္ကိုု ခရမ္းခ်ဥ္သီးနွင့္ခ်က္ထားေသာ ငပိခ်က္သာျဖစ္သည္။ သိုု႔ရာတြင္ ထိုုဟင္းလ်ာကိုု အျမဲမစားနိုုင္ၾကပါ။ အမ်ားစုုမွာ ငပိေထာင္း၊ ငပိရည္က်ိဳက်ဲက်ဲ တြင္ ငရုုပ္သီးမွုုန္႔ ပါေလကာမွ်နွင့္ အလကားရေသာ ကန္သင္းရိုုးေပၚမွ အေလ့က်ေပါက္ေနသည့္ ကန္စြန္း၊ ကညြတ္နွင့္ ကနေဖာ့တိုု႔ကိုု အစိမ္းတစ္မ်ိဳး ျပဳတ္၍တဖံုု စားၾကရသည္သာ။ ထမင္းလာပိုု႔တိုုင္း ကန္သင္းရိုုးမွ ရိုုးနီကန္စြန္းရြက္မ်ားကိုု အေမသည္ အျပန္တြင္ အျမဲတေစခူးယူသြားေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔၏ ညေနစာ ဟင္းလ်ာမွာ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ သိုု႔မဟုုတ္ ကန္စြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ ဟင္းသာ ျဖစ္သည္။ ရန္ဖန္ရံခါ လယ္ထဲမွ ရရွိလာေသာ လယ္ငါးခူ၊ လယ္ၾကြက္နွင့္ ဖားတိုု႔ျဖင့္ အူစိုုရသည္။

“လူငယ္ေတြဆိုုေတာ့ အသား၊ ငါး စားခ်င္မယ္ဆိုုတာ အေမသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝယ္စားဖိုု႔ဆိုုတာက ဘယ္လိုုမွ မျဖစ္နုုိင္တာကိုု ငါ့သားတိုု႔ နားလည္ေပးၾကပါ။ ”

အမေတာ္ေၾကး။ မ်ိဳးစပါးဖိုုး၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာဖိုုး နွင့္ အျခားအျခားေသာ စရိတ္စကမ်ားကိုု ပယ္လိုုက္လ်င္း တစ္မိုုးစာအတြက္ ဝမ္းစာစပါး က်န္ေအာင္ပင္ အနိုုင္နိုုင္ ခ်န္ရသည္။ လယ္သည္ ကိုုယ္ပိုုင္လယ္ျဖစ္သကဲ့သိုု႔  အရြယ္ေရာက္ျပီးျဖစ္ေသာ  သားနွစ္ေယာက္၏ တတ္သိနားလည္မွဳေၾကာင့္ သူရင္းငွားလည္း ငွားစရာမလိုုေပ။ သိုု႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔အိမ္သည္ သြပ္မမိုုးနိုုင္ပါ။ ေတာင္ထန္းနွင့္ အင္ကိုု အလွည့္က် မိုုးရသည္။

ဆယ့္နွစ္ရာသီလံုုးလံုုး အလုုပ္နွုုင့္လက္မျပတ္ ေအာင္လုုပ္ၾကရေသာ္လည္း ဤဆင္းရဲတြင္းမွ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ မတက္နိုုင္ၾကပါ။ ႏြားနွုုင့္ ကၽြဲနွုုင့္ ဖက္ျပိဳင္ကာ ရုုန္းကန္ခဲ့ရေသာ ေၾကာင့္ ကၽြဲပခံုုးထေနေသာ အသားအရည္တိုု႔မွာ သပိတ္ေရာင္ထလ်က္ပင္ ရွိေနျပီ။ လယ္သမားျဖစ္ေသာ္လည္း စားရေသာ ဆန္မွာ ဆန္ၾကမ္းသာ။ ၾကက္၊ ဝက္၊ အမဲဟူေသာ ဟင္းလ်ာမွာ အင္မတန္နည္းပါးလွေသာ အၾကိမ္အေရအတြက္သာျဖစ္သည္။ ရံဖတ္ရံခါ အလွဴနွင့္ မဂၤလာေဆာင္ တိုု႔တြင္မူ တစ္ဝ စားေသာက္ခြင့္ၾကံဳရသည္။

***

စပါးေပၚခ်ိန္တြင္ အနည္းငယ္ ေငြရႊင္၍ ဝတ္ေကာင္းစားလွေလး ဝယ္ယူနိုုင္သည္။ သိုု႔ရာတြင္ ရာသီဥတုဖ်က္၍ စပါးပ်က္ခ်ိန္တြင္ ရွိသမွ်တိုု႔ကိုု ေရာင္းခ်ရသည္သာ။

“အမေတာ္ေၾကး၊ ဟိုုအေၾကး ဒီအေၾကးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ဘဝလည္း ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ကိုု ျဖစ္မလာပါလား အေမ။ အေဖတိုု႔ အဖိုုးတိုု႔ရွိစဥ္က လယ္သမားေတြ ေရႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲ ရွိၾကတယ္ဆိုုေပမယ့္ အခုုကၽြန္ေတာ္တိုု႔ လက္ထက္မွာေတာ့ သြပ္ေတာင္ မမိုုးနိုုင္ပါလား အေမ..”

ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ကိုု သာသာဖြာရင္း အေမသည္ မွုုန္ေဝေသာမ်က္လံုုမ်ားျဖင့္ အေဝးသိုု႔ ရည္ရြယ္ရာမဲ့ ေငးၾကည့္ရင္း နားေထာင္ေနသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လယ္ကိုု ဆက္မလုုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးအေမ။ တစ္ဖက္ကမ္းမွာပဲ သြားျပီး ၾကံဳရာအလုုပ္ကိုုလုုပ္ခ်င္တယ္။ ဒီထက္လည္း ပိုုျပီး မပင္ပန္းနိုုင္ပါဘူးအေမ။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာ သြပ္မိုုးပ်ဥ္ေထာင္ကေလးနဲ႔ အေမ့ကိုုထားနိုုင္မယ္လိုု႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ကိုု ခြင့္ျပဳပါ အေမ။

တိတ္တဆိတ္ နားစိုုက္ေထာင္ေနေသာ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ေျပာသမွ်ကိုု ေသခ်ာ စဥ္းစားေနပံုုရသည္။

“ေကာင္းျပီ သားတိုု႔… မင္းတိုု႔မလည္း မင္းတိုု႔ရဲ႕ တိုုးတက္ရာ တိုုးတက္ေၾကာင္းကိုု ရွာေဖြနိုုင္ခြင့္ရွိၾကတယ္။ ဒီေတာ့ကာ စံုုစမ္းၾကပါ..။”

တိုုေတာင္းေသာ စကားသံအဆံုုးတြင္ အေမသည္ အိမ္အေနာက္ထဲသိုု႔ ဝင္သြားသည္။ သိုု႔ရာတြင္ ဝမ္းနည္းရိပ္ကိုု အေမ၏ မ်က္နွာတြင္ မေတြ႔ရပါ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ နားမလည္နိုုင္ေသာ မာန္တစ္ခုု၏ အရိပ္ကိုုသာ ျဖတ္ကနဲ ေတြ႔လိုုက္ရသည္။

***

တစ္ဖက္ကမ္းတြင္ အလုုပ္တစ္ခုုကိုု ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ညီအစ္ကိုု နွစ္ေယာက္လံုုးရ၍ သြားၾကရန္ ျပင္ဆင္ၾကေသာအခါ အေမသည္ ဝန္ေဆာင္ခကိုု သူမ၏ လယ္မ်ားအားေရာင္းခ်ကာ ရွင္းလင္းေပးသည္။ က်န္ရွိေနေသာ ေပးစရာမ်ားကိုုမူ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔၏ လုုပ္အားခမွ အရစ္က် ေပးသြင္းရန္ သေဘာတူညီျပီး ျဖစ္သည္။

“ကန္စြန္းပင္ေတြဟာ သူတိုု႔ရဲ႕ အညြန္႔ေတြကိုု ဘယ္လိုုပဲျဖတ္ျဖတ္ ေသမသြားဘူးသားတိုု႔..၊ အခ်ိန္တန္ရင္ အညြန္႔တလူလူ ျပန္ျဖစ္လာတာပဲ..၊ ငါ့သားေတြလည္း ကိုုယ့္အညြန္႕ကိုု အခ်ိဳးခံရတယ္ ဆိုုျပီး စိတ္ဓါတ္က် သိမ္ငယ္မသြားရဘူး..၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ေခါင္းေထာင္နိုုင္ရမယ္..၊ ဒီမွာလယ္လုုပ္ရင္း မင္းတိုု႔ အညြန္႔ မတက္နိုုင္တာကိုု အေမနားလည္လိုု႔ တက္နိုုင္မယ့္ေနရာကိုု လႊတ္လိုုက္ျပီ..၊ အညြန္႔ဆိုုတာ ဘယ္ေတာ့မွ တံုုးရိုုး မရွိဘူး.. ဒါေပမယ့္ ခိုုင္မာတဲ့ ေရေသာက္ျမစ္နဲ႔တူတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတာ့ ရွိရမယ္..”

အေမသည္ ဤမွ်ေလာက္ေသာ စကားကိုုသာ မွာၾကားလိုုက္သည္။ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္မွ ထြက္လာေသာ အေငြ႔တလူလူေနာက္သိုု႔ အေမ့စိတ္ေတြ လိုုက္ပါသြားသလား ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ပါ။ အေရးအေၾကာင္းမ်ားနွင့္ ျပည့္နွက္ေနေသာ အေမ့မ်က္နွာတြင္ နူးညံ့စြာ တင္းမာမွဳကိုု ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႔လိုုက္ရပါသည္။ အေမ၏ မ်က္လံုုးသည္ စိန္ပြင့္ကေလးကဲ့သိုု႔ ေတာက္ပေနသည္ဟုု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ျမင္မိသည္။

***

ရက္သတၱ နွစ္ပတ္မွ် အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ထိုုးစိုု္က္ထားေသာ ကန္စြန္းရိုုးတိုု႔၏ အဆစ္ကေလးမ်ားမွ အညြန္႔ကေလးမ်ား ထြက္ေပၚလာျပီးျဖစ္သည္။ ယခင္က ၾကည့္မေကာင္းလွေသာ အပိုုင္းပိုုင္းျဖတ္ခံထားရေသာ ကန္စြန္းရိုုးတိုု႔၏ အက်ည္းတန္မွုုသည္ အစိမ္းနုုေရာင္ ျဖာေဝေနေသာ အညြန္႔ကေလးမ်ား၏ေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ရွသြားခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။

ေရကန္က်ယ္၊ ကြင္းလယ္တြင္ မဟုုတ္ေသာ္လည္း ကန္စြန္းပင္တိုု႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးထားေသာ အစိမ္းေရာင္ေဖာ့ပံုုးကေလးအတြင္းဝယ္ စိမ္းလန္းစြာ ရွိေနနိုုင္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ကေရာ ..။ အပိုုင္းပိုုင္း ခ်ိဳးနွိမ္ နွိပ္ကြပ္ခံရေသာ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔၏စိတ္သည္ ကန္စြန္းပင္ကဲ့သိုု႔ အညြန္႔အသစ္မ်ား ထပ္မံ မေပၚထြက္နိုုင္သေလာ။ ေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာေဒသတြင္ မတ္မတ္ မရပ္နိုုင္ၾကျပီေလာ။ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူသားမ်ားျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ အေၾကာက္တရား၏ ဖိစီးမွုုကိုု ခံေနရသေလာ။ အသိဉာဏ္မရွိေသာ ကန္စြန္းပင္ေလးေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ မရဲဝ့ံၾကျပီေလာ။

                                                           ***

ကန္စြန္းပင္ကေလးကဲ့သိုု႔ ေရာက္ရွိသည့္ေနရာတြင္ မတ္မတ္ရပ္နိုုင္ေအာင္ အညြန္႔တလူလူ တက္ေနနိုုင္ေအာင္ ေရေသာက္ျမစ္နွင့္တူေသာ စိတ္ကိုု ေမြးျမဴရင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားပါဦးမည္.. အေမ။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

8:21:21AM

06-12-2012

Thursday (BNE)