မမနွင့္ Strong Bleach

မမမွာ လုုပ္ငန္းပိစိကေလးတစ္ခုု ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီအလုုပ္ကေလးဟာ အိမ္အတြင္းပိုုင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာ မွန္သမွ်အကုုန္လုုပ္တဲ့ အလုုပ္တစ္ခုုေပါ့။ ေပပြေနေသာ ေဆာက္ျပီးကာစ အိမ္ေတြနဲ႕ ေရာင္းရန္၊ငွားရန္အတြက္ ေစ်းကြက္ေပၚတင္မယ့္ အိမ္ေတြကိုု လူေနရန္အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးျခင္း၊ သန္႔ရွင္းေပးျခင္း၊ လိုုက္ကာဆင္ေပးျခင္း၊ ေဆးသုုတ္ေပးျခင္း၊ နံရံမွ အစြန္းအထင္းမ်ား ခၽြတ္ေပးျခင္း အစရွိတဲ့အလုုပ္မွန္သမွ်ကိုု လုုပ္တဲ့ လုုပ္ငန္းေလးတစ္ခုုပါ။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ အလုုပ္အပ္သူတစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္ကိုု မ်က္နွာက်က္ မွ မီးအိမ္မ်ား ေျပာင္းလဲတပ္ဆင္ရန္နွင့္ လူေနရန္အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုုပ္ေပးရန္ ေျပာဆိုုလာတယ္။ ဒီေတာ့ မမလည္း အိမ္ကိုု သြားၾကည့္ခဲ့တယ္။ အိပ္ခန္းနွစ္ခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခန္းနွင့္ မီးဖိုုတစ္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္းနွင့္ ဧည့္ခန္းတြဲလ်က္တစ္ခန္းသာပါရွိတဲ့ Unit ေလး တစ္ခုုသာျဖစ္တာေၾကာင့္ လုုပ္ငန္းသေဘာအရ ၈ နာရီေလာက္သာ ၾကျမင့္မယ္လိုု႔ တြက္ခ်က္လိုု႔ရခဲ့တယ္။

ဒါနဲ႔ အလုုပ္လုုပ္သူ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႕နိုုင္နင္းတဲ့ အလုုပ္မ်ိဳးျဖစ္တာေၾကာင့္  တစ္ေယာက္တည္းပဲ ထားရန္ဆံုုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ အလုုပ္လုုပ္မယ့္ အမ်ိဳးသမီးေလးကိုု လုုပ္ကိုုင္ရမယ့္ အရာေတြေသခ်ာေျပာျပျပီး မမလည္း ခန္႔မွန္းေစ်းနွဳန္း တြက္ခ်က္ေပးရန္ ခ်ိန္းဆိုုထားတဲ့ ေနရာ ေတြဆီ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ရွင္ေတြရဲ႕လိုုအပ္မွုုေတြကိုု ေသခ်ာလိုုက္မွတ္ရင္း တြက္ခ်က္စရာရွိတာေတြ တြက္ခ်က္ျပီး ခန္႔မွန္းေျခ က်သင့္ေငြကိုု ေျပာျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ကိုုေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္ေနခဲ့ျပီ။ ေန႔လည္စာ စားမွပဲ ဆိုုျပီး အိမ္ျပန္လာျပီး ရွိတာေလး စာမယ္လိုု႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာပဲ ဖုုန္းက ဝင္လာခဲ့တယ္။

“အစ္မေရ မ်က္နွာက်က္က မီးအိမ္ေတြက တပ္လိုု႔မရဘူး၊ ျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးကန္ပတ္လည္က ေၾကြျပားေတြၾကား နဲ႔ ဘံုုပိုုင္ေခါင္းေျခရင္းေတြက မွိဳေတြက ဘယ္လိုုမွ ေဆးခ်လိုု႔မရဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ စတီးလ္ အမွ်င္ေတြနဲ႔တိုုက္လည္း မထြက္ဘူး” တဲ့။ အဲ့ဒီမွာဘုုရားတရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ စားပြဲေပၚက ရွိတဲ့ စားစရာေတြကိုု ေကာက္စားျပီး လုုပ္ငန္းခြင္ရွိတဲ့ေနရာကိုု ေျပးသြားခဲ့ရတယ္။ ထိုုေနရာကိုုေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ေျပာတဲ့အရာေတြကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဘာလုုပ္ရမယ္ဆိုုတာကိုု တြက္ခ်က္လိုု႔ ရခဲ့တယ္။ သူမကိုု အသံုုးျပဳခြင့္ ေပးထားတာက Medium Bleach ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေၾကြျပားၾကားေတြထဲမွာ အနက္ေရာင္လိုုင္းေတြဟာ မထြက္နိုုင္ဘူးျဖစ္ေနပံုုရတယ္။

မမတိုု႔ရဲ႕အလုုပ္ဟာ အေျခခံအားျဖင့္ ဓါတုုပစၥည္းေတြကိုု အနည္းနဲ႔ အမ်ား အသံုုးျပဳရတာေၾကာင့္ လက္အိတ္၊ မ်က္မွန္၊ မ်က္နွာဖံုုးတိုု႔ကိုု တပ္ဆင္ရတယ္။ အေပါ့စားဓါတုုပစၥည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ အိပ္သံုုးဓါတုုပစၥည္းေတြသာ ကိုုင္တြယ္ၾကရင္ေတာ့ မ်က္နွာဖံုုး ၊ မ်က္မွန္တိုု႔ကိုု မသံုုးပဲ လက္အိတ္ေလာက္သာ သံုုးၾကပါတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ မမလည္း ကားထဲမွာအဆင္သင့္ထည့္ထားေလ့ရွိတဲ့ Very Strong Bleach ဗူးကိုုယူခဲ့လိုုက္တယ္။ ဗူးမဖြင့္ခင္မွာပဲ ခ်ည္သားလက္အိတ္တစ္ထပ္ ဝတ္ျပီး Rubber Glove အရွည္တစ္စံုုကိုု ဝတ္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္အိပ္ကိုု လက္ဖ်ားေတြဘက္ ျပန္ေခါက္လိုုက္တယ္။ အကယ္၍မ်ား ေဆးေတြမေတာ္တဆ စီးက်ရင္ ကာကြယ္ျပီးသားျဖစ္ေအာင္လိုု႔ေပါ့။ေနာက္ေတာ့ မ်က္မွန္တပ္ရင္း မ်က္နွာဖံုုးကိုုတပ္ရတယ္။  ျပီးေတာ့မွာ Bleach ေတြကိုု မွိဳရွိရာတစ္ဝိုုက္လိုုက္ျပီး ျဖန္းလိုုက္တယ္။

တကယ္ေတာ့ Bleach ဟာ PH Level ျမင့္တဲ့ Base အမ်ိဳးအစား Hypochlorite မ်ားသာျဖစ္တဲ့အတြက္ Vinegar တိုု႔ Ammonia တိုု႔နဲ႔ေတြ႔ထိမိတဲ့အခါမွာ ဓါတ္ျပဳျပီး အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစတဲ့ ဓါတ္ေငြ႕ကိုု ထုုတ္လႊတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Bleach မသံုုးခင္မွာ အနီးအနားမွာ Vinegar တိုု႔ Ammonia တိုု႔ ရွိမေနေအာင္ သတိထားရပါတယ္။

Bleach ေတြျဖန္းထားျပီး နာရီဝက္မွ် အၾကာမွာ ေရေအးနဲ႔ ေဆးခ်လိုုက္တဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာ အနက္ေရာင္ မွိဳတိုု႔ဟာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အတြက္ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ျဖန္းရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘံုုပိုုင္ေခါင္းေျခရင္းနဲ႔ေၾကြျပားၾကားဆံုုရာေနရာေတြေပါ့။ ဒီလိုုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္အၾကာမွာ ေရေဆးခ်လိုုက္တဲ့အခါ မွိဳေတြမရွိေတာ့တဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ ေၾကြျပားၾကားက လိုုင္းေလးေတြဟာ လွပစြာ ေပၚထြက္လာပါေတာ့တယ္။ အျပင္းစား ဓာတုုပစၥည္းေတြ ကိုုေတာ့ မမက အလုုပ္လုုပ္သူေတြကိုု အသံုုးျပဳခိုုင္းေလ့မရွိပဲ ကိုု္ယ္တိုုင္ ကိုုင္တြယ္ပါတယ္။ ဓါတုုပစၥည္းေတြရဲ႕ အက်ိဳးအျပစ္ေတြဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိတဲ့ သူေတြသံုုးစြဲရင္ အႏၱရာယ္ ရွိနိုုင္လိုု႔ပါ။

မွိဳကိစၥျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ မီးအိမ္တပ္ဆင္ျခင္းဆီကိုု ေျခဦးလွည့္ရပါတယ္။  မ်က္နွာက်က္မွာ တပ္ဖိုု႔ေရြးထားတဲ့ မီးအိမ္ေတြဟာ လည္တံတိုုမီးအိမ္ အမ်ိဳးအစားေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တပ္ဆင္ရာမွာ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ျပန္လဲဖိုု႔ရာကလည္း အကုုန္ေဖာက္ျပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္လိုုမွ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ဒီလိုုနဲ႔ပဲ မ်က္နွာက်က္ရဲ႕ မီးအိမ္ေတြကိုုလည္း ကိုုယ့္ဘာသာ ပဲ တပ္လိုုက္ပါေတာ့တယ္။

အားလံုုး ျပီးစီးလိုု႔ ျပန္တဲ့အခါမွာ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ကေလးမကိုုလည္း ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ကိုု ေသခ်ာေျပာလိုုက္ပါေသးတယ္။ သူကိုုယ္တိုုင္ အျပင္းစား ဓါတုုပစၥည္းေတြကိုု မကိုုင္တြယ္ေပမယ့္ မမအနားမွာ ကူညီေပးေနတဲ့အတြက္ ထိုုဓါတုုပစၥည္းေတြရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြဟာ သူမရဲ႕ကိုုယ္ခႏၶာ၊ ဆံပင္နဲ႔ အဝတ္အစားေတြမွာ ကပ္ညိေနမယ္ဆိုုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေျခလက္ေတြကိုု လက္ေမာင္းရင္းမွ ေပါင္အရင္းမွ ေရေအးနဲ႔ ၅မိနစ္စီမွ် ေဆးခ်ဖိုု႔နဲ႔ မည္သည့္ ဆပ္ျပာမွ မသံုုးဖိုု႔ ၊ ေျခလက္ေတြကိုု ေရေအးနဲ႔ ေဆးျပီး ေနာက္ထပ္ ၁နာရီေလာက္ၾကာမွ ေရခ်ိဳးဖိုု႔၊ ေရခ်ိဳးရာမွာလည္း ေရပူကိုု ခ်က္ခ်င္းမသံုုးဖိုု႔၊ ေရေအးနွင့္ ၅မိနစ္မွ် ဦးဆံုုး ခ်ိဳးျပီးမွ ေရပူကိုု သံုုးဖိုု႔၊ ဆပ္ျပာတိုုက္ဖိုု႔ကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ မွာလိုုက္ရပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လိုု႔လဲဆိုုေတာ့ အခ်ိုဳ႕ေသာ ေရခ်ိဳးခန္းသံုုးပစၥည္းေတြမွာ Ammonia ပါဝင္ေနတတ္လိုု႔ျဖစ္ပါတယ္။

မမေျပာတဲ့အတိုုင္းသာမလုုပ္ပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေခါင္းေလ်ာ္ေရခ်ိဳးျခင္းကိုု ေရေႏြးသံုုးျပီး ျပဳမယ္ဆိုုရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ထိုုမိန္းကေလးဟာ မ်က္ရည္ပူမ်ား က်ျခင္း၊ မူးေဝျခင္း၊ နွာေခါင္းတြင္းမွ အရည္ၾကည္မ်ား အဆက္မျပတ္က်ျခင္း၊ အခန္႔မသင့္လ်င္ ေအာ့အန္ျခင္း ျဖစ္ကာ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ အလုုပ္လုုပ္နိုုင္ေတာ့မည္ မဟုုတ္ေတာ့ပါ။

မမဝသုန္

1:10:25 AM

25-11-2012

Sunday (BNE)