အိပ္မက္တစ္ခုုနွင့္ ဦးတည္ရာ

ဘဝ ဆိုုတဲ့ စာလံုုးကေလးက နွစ္လံုုးတည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားလံုုးရဲ႕ အနက္ အဓိပၺါယ္ကိုု ယခုုအခ်ိန္တိုုင္ေအာင္ ကၽြန္မ ေကာင္းမြန္စြာ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။

ရွင္သန္ေနထိုုင္ျခင္းဟာ ဘဝလား၊ တကယ္လိုု႔မ်ား ရွင္သန္ေနထိုုင္ျခင္းဟာ ဘဝတစ္ခုု ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရွင္သန္ေနထိုုင္ျခင္းက ဘဝလား၊ ၾကြယ္ဝစြာ ရွင္သန္ေနထိုုင္ျခင္းက ဘဝလား၊ က်န္းမာစြာ ရွင္သန္ေနထိုုင္ျခင္းက ဘဝလား၊ လားေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမးေတြနဲ႔ ဘဝဆိုုတဲ့စကားလံုုးရဲ႕အဓိပၺါယ္ကိုု ရွာရင္း ရွာရင္းနဲ႔  အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ကုုန္ခဲ့ျပီ။

၁။

“ယႆာနုုဘာဝေတာ ယကၡာ၊ ေနဝ ဒေႆႏၱိဘီသနံ၊ … ” အစရွိတဲ့ ပရိတ္တရားေတာ္အသံေၾကာင့္ နိုုးထလာျပီးတဲ့ေနာက္ မ်က္လံုုးဖြင့္မၾကည့္ဘဲ တရားေတာ္ရဲ႕ အသံကိုု နားေထာင္ျပီး စိတ္ထဲမွလည္း လိုုက္ျပီး ရြတ္ဆိုုေနမိသည္။ မ်က္နွာကိုု ထိေတြ႕လာေသာ ေလေအးေအး၏ အေတြ႕မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္တိုု႔ကိုု မီးရွိဳ႕ရာမွ ထြက္လာေလ့ရွိေသာ မီးခိုုးနံ႔တိုု႔ ပါဝင္ေနသည္။

ေပါ့ပါးျပီး ဝမ္းေျမာက္ၾကည္လင္ျခင္းနဲ႔အတူ မွိတ္ထားတဲ့မ်က္လံုုးကိုု အသာဖြင့္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထင္မွတ္ထားသလိုု အကြက္ကေလးေတြနဲ႔ ပံုုေဖာ္ထားတဲ့ မ်က္နွာက်က္မ်ိဳး မဟုုတ္ပဲ ေျပာင္မ်က္နွာက်က္ ဆင္စြယ္ေရာင္ကိုု ျမင္မိတဲ့အခိုုက္မွာ အျမင္မ်ား မွားေနတာလားလိုု႔ ကိုုယ့္စိတ္ကိုု ျပန္ေမးမိေသးတယ္။ ဘယ္ဘက္ကိုု စမ္းၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕လက္ဟာ မည္သည့္ အရာကိုုမွ ထိေတြ႕ျခင္းမရွိပဲ ေလထဲမွာရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္။ ရႊင္ပ်ေနတဲ့စိတ္ဟာ အေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့သြားခဲ့တယ္။ နေဘးကို စမ္းၾကည့္မိခ်ိန္တိုုင္းမွာ ရရွိခဲ့တဲ့ ေအးျမျမ ၾကမ္းျပင္ရဲ႕ အထိအေတြ႕ကိုု မရခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျ႔ပီပဲ။

ညဦးပိုုင္းက ဖြင့္ထားခဲ့တဲ့ ေခါင္းရင္းဘက္က ျပတင္းေပါက္ကေနတစ္ဆင့္ ဝင္လာတဲ့ ေလေအးနဲ႕ ဘယ္ေနရာကမွန္းမသိ မီးရွိဳ႕ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္တိုု႔ဆီမွ လြင့္ပ်ံ႕လာတဲ့ မီးခိုုးေငြ႕တိုု႔ေၾကာင့္ အာရံုုေတြ အလြဲလြဲျဖစ္ေနရတယ္ ဆိုုတာကိုုလည္း မၾကာခင္မွာပဲ သိလိုုက္ရျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုု တစ္ခဏကေလး လြဲမွားစြာ ၾကည္ႏူးခြင့္ကိုု ရူးသြပ္စြာလည္း ျမတ္နိုုးမိေနေသးတယ္။ ဘုုရားခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ကက္ဆက္ကေလးဆီကေန အစီအစဥ္ခ်ျပီး ဖြင့္ထားခဲ့တဲ့ မနက္ ၅နာရီ ေရာက္တိုုင္း က်က္သေရ မဂၤလာရွိစြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ပရိတ္တရားေတာ္ကေတာ့ ဆက္လက္ ထြက္ေပၚလာဆဲပါပဲ..။ ေၾသာ္.. တရားနာရင္း ေမာရသုတ္ ေတာင္ ေရာက္ေနျပီ ကိုုး..။

၂။

ျပတင္းေပါက္ကေန ေနေရာင္မေရာက္လာေသးတဲ့ မနက္ခင္းကိုု ထံုုးစံတစ္ခုုလိုုေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အျဖဴေရာင္ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ သစ္ပင္ေတြစိမ္းေနတယ္၊ ျမက္ခင္းေတြစိမ္းေနတယ္၊ ငွက္ေပါင္းစံုုတိုု႔ရဲ႕ ျမည္သံကိုု ဘာသာဘာဝ ၾကားေနရတယ္၊ စကားေျပာသံအခ်ိဳ႕ကိုုလည္း မပီဝိုုးတဝါး ၾကားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကားေနရတဲ့စကားသံတိုု႔ဟာ ကၽြန္မအတြက္ အျမဲစိမ္းေနဆဲပါပဲ။

“ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္..”

“ပဲျပဳတ္ပူပူေလး ယူၾကဦးမလား”

“အေၾကာ္စံုု…. ပူပူေလး..”

“ေကာက္ညွင္း………ေပါင္း….”

အစရွိတဲ့ မနက္မိုုးလင္းလာတိုုင္း ရင္နွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့ရတဲ့ အသံေတြလည္း ကၽြန္မရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။  စြဲျမဲစြာ ေသာက္သံုုးခဲ့တဲ့ က်စိမ့္ တိုု႔ ခ်ိဳေပါ့က် တိုု႔ ဆိုုတဲ့ေနရာမွာ English Breakfast Tea ဆိုုတာ အစားဝင္ေရာက္လာတာလည္း ၾကခဲ့ျပီပဲ။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ေနရာမွာ ေနသားတက်နဲ႕ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္မေနနိုုင္တာကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါလိ္မ့္မယ္။

ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရဆိုုတဲ့စကားအရ ေနလိုု႕ေပ်ာ္တဲ့အရပ္မဟုုတ္တဲ့ ေဒသတစ္ခုုကိုု ေရာက္ရွိေနခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဒီေနရာဟာ တကယ္ပဲ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုုျဖစ္ရဲ႕လား။ အခ်ိန္ေတြ ကုုန္ဆံုုးလာတာနဲ႔အမွ် ဒီယံုုၾကည္မွုုဟာ တျဖည္းျဖည္း မွုုန္ဝါးလာခဲ့တယ္။

မာန္ကိုုတင္း၊ အံကိုုခဲျပီး က်ားကန္ရပ္ေနခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ဓါတ္ေတြ ယိမ္းယိုုင္ ေနခဲ့တယ္ဆိုုတာ ကိုုယ္တိုုင္မွ တပါး အျခားတစ္ပါးေသာသူက မသိနိုုင္ပါဘူး။ လုုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ အမွားအယြင္းကင္းနိုုင္သမွ်ကင္းေအာင္ သတိထားလုုပ္ကိုုင္ရင္း၊ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပံုုစံခြက္ထဲက ဘဝတစ္ခုု ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

၃။

နွစ္သက္စြာ ထိုုင္ေငးၾကည့္ဖူးတဲ့ အမွိဳက္ေတြ ဒိုုက္ေတြ နဲ႔ စီးေျမာေနတဲ့ ျမစ္ေရ ညိဳညစ္ညစ္ေတြ၊ တရံတစ္ခါ စီးဖူးတဲ့ ကူးတိုု႕သေဘၤာ၊ ညေနပိုုင္းမွာျမစ္ဝအထိ လွည့္လည္ေမာင္းနွင္ေပးတဲ့ စင္တင္ေတးဂီတလည္းပါတဲ့၊ စားစရာ ေသာက္စရာ ေတြလည္း မွာျပီးစားေသာက္လိုု႔ရတဲ့ အပန္းေျဖစီးနင္းလိုု႔ရတဲ့သေဘၤာ။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္သံေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာေနခဲ့ၾကတဲ့အသံေတြ၊ အမိုုးမပါတဲ့အပိုုင္းမွာထိုုင္ၾကရင္း ေရသန္႔ဗူးကိုု ေဘာလံုုးပစ္သလိုု ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကတာေတြ။  မိခင္ကိုု လာကန္ေတာ့တဲ့ ကိတ္မုုန္႔ကိုု ယူျပီး အိမ္ကိုုေရာက္လာတဲ့ ဦးေလးကိုု ကန္ေတာ့ရင္း မုုန္႔ဖိုုးအတင္းေတာင္းၾကတာေတြ..၊ ရယ္ေမာခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြက တကယ္ကိုု က်န္ခဲ့ပါျပီ။

ေႏြးေထြးတဲ့ လက္တစ္ဖက္လည္း ေဝးကြာခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ဦးေခါင္းေမွးတင္ျပီး ခိုုနားခ်င္ခဲ့တဲ့ ပခံုုးတစ္ဖက္ကေရာ..၊ ဟင့္အင္း .. အာလံုုးဟာ ကၽြန္မနဲ႔ အေဝးဆံုုးေနရာေတြမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

ဘဝဆိုုတာ ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္လိုု ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့အသံေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတာ မဟုုတ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုုေတာ့ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

“ေရႊျပည္ေတာ္ရယ္ ေမွ်ာ္ေလတိုုင္းေဝး” ဆိုုတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပိုုင္းတစ္စဟာ ကၽြန္မမၾကာခဏ တီးတိုုးညည္းဆိုုျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပိုုင္းတစ္စလည္း ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

၄။

ဘာမွျခားနားမွုုမရွိတဲ့ မေန႕ကနဲ႔ ဒီေန႔ေတြၾကားမွာကၽြန္မေနခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႔နဲ႔ မနက္ျဖန္ေတြၾကားမွာလည္း ျခားနားမွုုဟာ ေယာင္ေယာင္ကေလးေတာင္ ရွိေနမွာမဟုုတ္ဘူးဆိုုတာလည္း ေသခ်ာေနခဲ့ေသးတယ္။

တာဝန္၊ ဝတၱရား၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ေက်းဇူးတရား၊ ေထာက္ထားညွာတာျခင္း၊ အရွက္တရား အစရွိတဲ့ ေလးလံၾကီးမားမွုုေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ဆႏၵဆိုုတဲ့ အရာကေလးဟာ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေလးသာ က်န္ေနေတာ့တယ္။

ေမွ်ာ္လင့္မိတဲ့ တစ္စံုုတစ္ရာ၊ ေမွ်ာ္လင့္မိတဲ့ တစ္စံုုတစ္ေယာက္။ ခ်စ္ျခင္းကိုုေဖာ္ၾကဴးတဲ့ စကားလံုုးမ်ား။ စကားလံုုးေတြ အေနနဲ႔သာ တည္ရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုု။ စကားေျပာခြင့္အတြက္ စေတးခဲ့တဲ့ အိပ္စက္ျခင္းေတြ၊ ျပန္ရရွိခဲ့ေသာ ခနိုုးခနဲ႔စကားလံုုးမ်ား။  ရွိေနခ်ိန္မ်ားတြင္ ေရာက္မလာပဲ၊ မရွိခ်ိန္မွ ေရာက္လာေလ့ရွိျခင္းသည္ ဘယ္လိုုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ဆိုုတာကို အေျဖမထုုတ္လိုုေတာ့ပါ။ ကိုုယ့္အတြက္ အခ်ိန္မေပးနိုုင္ေတာ့ေသာ သူတစ္ေယာက္ကိုု စကားသြားမေျပာေတာ့ျခင္းသည္ နာက်ည္းမုုန္းတီးမွဳမရွိပဲ အားနာမွုုသက္သက္နွင့္ ရွက္ရြံ႕ျခင္း သက္သက္သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မရွိေနျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုုင္တယ္ မဟုုတ္ပါလား။ မည္သူ႔ကိုုမွ ကၽြန္မအတြက္ ဝန္ထုုတ္ဝန္ပိုုး မျဖစ္ေစလိုုပါ။

ေရွ႕တြင္ ေလ်ာက္ရဦးမည့္လမ္းသည္ ရွည္လ်ားစြာက်န္ေနေသးသည္။ ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေလွ်ာက္လိုုသည္ျဖစ္ေစ မလိုုသည္ျဖစ္ေစ ဆက္သြားရဦးမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ေရာက္ရွိေနေသာ လမ္းတစ္ခုုအေပၚတြင္ ေက်နပ္နိုုင္ေအာင္ေလ်ာက္လွမ္းရင္း မေဝးေတာ့ျပီဟုု ထင္မွတ္ထားေသာ (ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ အားေပးျခင္းလည္း ျဖစ္နိုုင္ေသာ) နားခိုရိပ္တစ္ခုု တည္ရွိရာ ဆီသိုု႔  ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ျပီ။

၅။

ဘဝသည္ မည္ကဲ့သိုု႔အရာျဖစ္သည္။ မည္သည္ကိုု ဘဝဟုု ေခၚသည္.. အစရွိသျဖင့္ အဓိပၺါယ္ မရွာေဖြေတာ့ပါ။ နားမလည္နိုုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာကိုု ရွာေဖြရျခင္းသည္ ကၽြန္မအတြက္ ပင္ပန္းျခင္းၾကီးစြာကိုု ျဖစ္ေစပါသည္။  ေရာက္ရွိရာ ေနရာတြင္ ေက်နပ္စြာ ေနနိုုင္ရံုုသာ ကၽြန္မၾကိဳးစားပါမည္။

ေလာကၾကီးသည္ ေနတတ္ျပီဆိုုလွ်င္ ေက်နပ္စရာေကာင္းေအာင္ လွပေနပါသည္။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

9:43:21 PM

26-11-2012

Monday (BNE)