ေကာင္းကင္ရင္ခြင္ထဲကျမိဳ႕

၁။

ဘုုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းထိုုးသံေတြ ျမည္လာျပန္ျပီ ဂ်ဴ..။

၂။ 

အိုုမင္းေနတဲ့ ေက်ာင္းတိုု႔ရဲ႕ထံုုးစံအတိုုင္း အဂၤေတေတြလည္း ကြာတဲ့ေနရာက ကြာေနေလရဲ႕ ။ ဖာသာ အင္ဒရူးရဲ႕ ထိန္းသိမ္းမွဳအားေကာင္းလိုု႔သာ ဒီေလာက္ က်န္ေနတယ္ဆိုုတာ နင္ေရာ၊ ငါေရာ ငါတိုု႔ျမိဳ႕ကေလးက လူေတြအားလံုုးေရာ သိထားၾကတာပါပဲ။ ငါတိုု႔ဘုုရားေက်ာင္းၾကီး ဘယ္ေလာက္ပဲ အိုုမင္းေနေပမယ့္ ဘုုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံကေတာ့ သာယာ ခ်ိဳျမဆဲပါ။

၃။

ဆန္းေဒးစကူးဆိုု ငါတိုု႔ေပ်ာ္ၾကတယ္ဂ်ဴ..။ 

၄။

ငါတိုု႔ျမိဳ႔ေလးထဲက လူနွစ္ေယာက္ ဘဝတစ္ခုုကိုု အတူရင္ဆိုုင္ဖိုု႔ လက္တြဲၾကရင္ ဒီဘုုရားေက်ာင္းေလးထဲက ဖာသာအင္ဒရူးေရွ႕မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ကတိသစၥာျပဳခဲ့ၾကသလိုု ငါတိုု႔ျမိဳ႔ေလးထဲကေန တစ္စံုုတစ္ေယာက္ ထာဝရ ထြက္ခြါသြားၾကရင္ ငါတိုု႔ ဒီဘုုရားေက်ာင္းထဲမွာပဲ တိတ္တဆိတ္ ဝမ္းနည္းၾကျပန္တယ္။ ဘုုရားေက်ာင္းကေလးကေတာ့ ေအးခ်မ္း တိတ္ဆိတ္ေနျမဲေပါ့ဂ်ဴ..။

အနီေရာင္ဂါဝန္ကေလးနဲ႔ ဇာပုုဝါ အျဖဴေလးေဆာင္းျပီးသမၼာက်မ္းစာကိုုဖတ္ေနတဲ့နင္ဟာ သိပ္ကိုု ေအးခ်မ္းျပီးလွလိုုက္တာ ဂ်ဴ..။ ရင္ျငိမ္းပန္းဆိုုတဲ့ နာမည္ကေလးကိုု တိတ္တဆိတ္ ေပးရင္း ၾကည္ႏူးေနရတာကိုု ငါ ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္နွစ္ ေကာက္သစ္စားပြဲအျပီးမွာ ငါတိုု႔ လက္ထပ္ရေအာင္လိုု႔ တိတ္တဆိတ္ ငါေတာင္းဆိုုေတာ့ ရွက္ျပံဳးကေလးနဲ႔ ေခါင္းကေလး အသာ ညိတ္ျပတဲ့ နင့္ကိုု ငါ အရမ္းခ်စ္တာပဲဂ်ဴ..။

ဓမၼေတးေတြကိုု သံျပိဳင္ဆိုုၾကတဲ့အခါ စႏၵရား အေဟာင္းၾကီးေပၚမွာ လွလွပပ ေျပးေနတဲ့နင့္လက္ကေလးေတြက နုုပ်ိဳသစ္လြင္လွခ်ည္ရဲ႕..။ ဂစ္တာကိုု အသာအယာလိုုက္တီးရင္း ရံဖန္ရံခါ နင့္လက္ကေလးေတြကိုု ခိုုးၾကည့္တတ္တဲ့ငါ့ကိုု ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အိမ္အျပန္မွာ လက္သီးနဲ႔ ခပ္ဖြဖြ ထိုုးတတ္စျမဲေပါ့..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတိုု႔ဘဝက ေအးခ်မ္းလွတယ္ေနာ္ ..ဂ်ဴ..။ ေငြေၾကးေတြအမ်ားၾကီး မရွိတဲ့ဘဝ၊ ပိုုင္ဆိုုင္မွဳေတြ အမ်ားၾကီးမရွိတဲ့ဘဝေပမယ့္ ဘုုရားသခင္ရဲ႕ ေမတၱာေတာ္ေၾကာင့္ ငါတိုု႔ျမိဳ႕ကေလးဟာ ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ လွုဳပ္ရွားေနၾကတယ္။

၅။

တကယ္ေတာ့ ငါတိုု႔ျမိဳ႔ကေလးဟာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕မွမဟုုတ္တာပဲဂ်ဴ။ ေဆးရံုုမရွိဘူး၊ ရဲစခန္းမရွိဘူး။ တစ္ရက္နဲဲ႔တစ္မြန္းတည့္ေလာက္သြားမွ ေဆးရံုုရွိရာေနရာကိုုေရာက္နိုုင္တဲ့ ေနရာမွာ ငါတိုု႔ရဲ႕ ျမိဳ႔ကေလး တည္ရွိခဲ့တယ္ ဂ်ဴ..။ အမွဳကိစၥၾကီးၾကီးမားမားေတြမရွိတဲ့ ငါတိုု႔ျမိဳ႔ကေလး ရဲ႕ ေသးေသးေကြးေကြး အမွုုကေလးေတြကိုုေတာ့ ငါတိုု႔ျမိဳ႔ရဲ႕ လူၾကီးေတြက သမာသမတ္က်စြာနဲ႔ စီရင္ေပးေလ့ရွိတယ္ဂ်ဴ။ ဆက္သြယ္ေရးအားနည္းတဲ့ျမိဳ႕၊ စာပိုု႔သမားဟာ တစ္လမွ နွစ္ခါေလာက္လာျဖစ္တဲ့ ျမိဳ႕၊ စာသင္ေက်ာင္းရွျိပီး ဆရာ ဆရာမ မျမဲနိုုင္တဲ့ျမိဳ႔ကေလးေပါ့။ 

ျမိဳ႕ကေလးမွာ ေနထိုုင္ၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္ကေတာ့ စစ္စတာ နိုုရင္းရဲ႕ ေဆးေပးခန္းကေလးရွိတာေပါ့..။ တစ္နွစ္ေနလိုု႔တစ္ေယာက္လည္း ငါတိုု႔ျမိဳ႕ကေလးမွာ အသည္းအသန္း မျဖစ္ၾကပါဘူး ဂ်ဴ..။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေနထိုုင္မေကာင္းလိုု႔ အသည္းအသန္ျဖစ္ျပီး ေဆးရံုုပိုု႔ဖိုု႔ လိုုအပ္လာရင္လည္း တစ္ေယာက္တစ္လက္အားနဲ႔ ငါတိုု႔ဝိုုင္းဝန္း ေဖးမကူညီခဲ့ၾကတာပဲေပါ့။ ဂ်ဴ .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာ လူသားတစ္ဦးအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာရတာကိုု ငါ ေက်နပ္ဂုုဏ္ယူတယ္။ 

စစ္စတာရဲ႕ ေဆးေပးခန္းကေလးနဲ႔ တြဲဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းကေလးကိုု ဆရာမေလးအျဖစ္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုုးနွစ္ေလာက္က နင္ေရာက္လာေတာ့ ငါတိုု႔ အံ့ၾသခဲ့ၾကတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ နင္လည္း ငါတိုု႔ရဲ႕ ျမိဳ႕ကေလးက ထြက္ေျပးသြားမွာပဲလိုု႔ ငါတိုု႔ ထင္မွတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မယံုုနိုုင္ေလာက္ေအာင္ ဘုုရားသခင္ဟာ ငါတိုု႔ျမိဳ႕ကေလးအေပၚမွာ ေမတၱာေတာ္ ထားခဲ့တယ္။ နင့္ကိုု ငါတိုု႔ျမိဳ႔ကေလးအတြက္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့တယ္။  အထူးသျဖင့္ ငါ့အတြက္ေပါ့ ဂ်ဴ..။ ငါ့အခ်စ္ကိုု လက္ခံေပးပါလိုု႔ ငါ့ရဲ႕နွလံုုးသားဆႏၵကိုု မတြန္းလွန္နိုုင္ပဲ နင့္ကိုုေျပာခဲ့တုုန္းက နင္မုုန္းတီးျပီး ထြက္ေျပးသြားမွာကိုုလည္း ငါ ေၾကာက္ရြ႕ံခဲ့ပါတယ္။ ငါ့ကိုု ခ်စ္သူအျဖစ္ လက္ခံေပးလိမ့္မယ္လိုု႔ ငါ ဘယ္တုုန္းကမွာ ေမွ်ာ္မလင့္ရဲခဲ့ပါဘူးဂ်ဴ..။ ဒါေပမယ့္ ဘုုရားသခင္က ေကာင္းခ်ီးေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုုျဖစ္ပါေစ နင့္ကိုု ငါ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ေနခ်င္ေလာက္ေအာင္ကိုု ျမတ္နိုုးလွတယ္ ဂ်ဴ..။  ျမတ္လွ ဆိုုတဲ့  ျမန္မာနာမည္ထက္ ဂ်ူလီယာ ဆိုုတဲ့ နင့္ရဲ႕Christian Name က ငါတိုု႔ကိုု ပိုုျပီးရင္နွီးေစခဲ့တယ္။ တီခ်ယ္ ဂ်ဴ .. တီခ်ယ္ ဂ်ဴ နဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ နွုုတ္ဖ်ားမွာ တဖြဖြ ရြတ္ဆိုုခဲ့ၾကသလိုု ကေလးမိဘေတြ ျမိဳ႕မိျမိဳ႕ဖေတြရဲ႕ စိတ္နွလံုုးမွာလည္း တီခ်ယ္ဂ်ဴ ဆိုုတဲ့ အမည္နာမဟာ ေက်ာက္စာတစ္ခ်ပ္လိုု မပ်က္ယြင္းနိုုင္ေတာ့ပါဘူး။ 

“တီခ်ယ္ဂ်ဴနဲ႔ မင္းက သိပ္ျပီး လိုုက္ဖက္တာပဲ အန္ဒရီရယ္” လိုု႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားက်စြာေျပာလာတိုုင္း ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ျပီး ၾကည္ႏူးရတာ ငါ့ကိုုယ္ငါ အသိဆံုုးပါ ဂ်ဴ..။ တစ္ျမိဳ႔လံုုးကလည္း နင္ ငါတိုု႔ျမိဳ႕ကေလးကိုုခြဲခြါသြားမွာကိုု အရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ ငါကေတာ့ အဆိုုးဆံုုးပါ ဂ်ဴ..။ အေတြးအေနနဲ႔ေတာင္ ငါ မေတြးရဲခဲ့ပါဘူး။ 

“အန္ဒရီရယ္.. တီခ်ယ္ဂ်ဴနဲ႔ အျမန္ဆံုုးလက္ထပ္ေတာ့ေလ..။ ငါတုု႔ိ အိမ္က ဝက္နဲ႔ စပါးေတြလက္ဖြဲ႔မယ္..”ဆိုုတဲ့ ခပ္ရိုုးရိုုး အေတြးေတြနဲ႔ ျမိဳ႔သူ မိန္းမၾကီးေတြရဲ႕ တိုုက္တြန္းမွဳကိုု “ဟုုတ္ကဲ့ခင္ဗ်”လိုု႔ ျပန္ေျပာရင္း နင္နဲ႔ အတူတူ ရွိေနနိုုင္မယ့္ရက္ေတြကိုု လက္ခ်ိဳးေရတြက္ေနခဲ့သူက ငါပါ ဂ်ဴ..။

၆။

ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ငါတိုု႔ျမိဳ႕ကေလးဟာ ဘုုရားသခင္ရဲ႕ မ်က္ကြယ္ကိုုေရာက္ခဲ့တယ္..။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်ျပီးမွ ေရာက္လာတဲ့ စာတစ္ေစာင္ကိုု ကိုုင္ရင္း နင္ေငးေငးငိုုင္ငိုုင္ ျဖစ္ေနကတည္းက ေရာက္ရွိလာမယ့္ ကံၾကမၼာဟာ သိပ္ျပီး မလွပမွန္း ငါ ရိပ္မိခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္းျပီးဖတ္ၾကည့္လိုု႔ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ အျဖစ္ကိုု ၾကိတ္မွိတ္ခံစားရင္း မျမင္နိုုင္တဲ့ မနက္ျဖန္ေတြကိုု ငါ စိုုးေၾကာက္တတ္လာခဲ့တယ္။ 

“အန္ဒရီရယ္.. ကၽြန္မ ျမိဳ႔ကိုု ခဏ ျပန္ရမယ္..။ မျပန္လိုု႔မျဖစ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါ ျပန္ျပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အန္ဒရီရယ့္အနားက ခြဲမသြားေတာ့ဘူးလိုု႔ ကၽြန္မ ကတိေပးတယ္..” ဆိုုတဲ့ နင့္စကားရဲ႕ အေနာက္မွာ နင္ ျမိဳ႕ ျပန္ကိုု ျပန္မွာ ဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းအရာကိုု ေတြ႔ရေတာ့ ငါ ေၾကကြဲဆိုု႔နင့္ရတယ္ဂ်ဴ..။ “ ငါလိုုက္ခဲ့လိုု႔ မရဘူးလား ဂ်ဴ.. ”လိုု႔ တိုုးတိတ္စြာေမးေတာ့ ၾကင္နာစြာၾကည့္ျပီး ငါ့နဖူးကိုု ညင္သာစြာ နင္နမ္းခဲ့တယ္။ “ကၽြန္မကိုု မယံုုဘူးလား အန္ဒရီရယ္.. ရွင္ရွိရာကိုု ေသခ်ာကိုု ျပန္လာမွာပါ..” ဆိုုတဲ့ နင့္ရဲ႕စကားေနာက္မွာ ငါ ဘာကိုုမွ ဆက္ျပီး မေတာင္းဆိုုရက္ေတာ့ပါဘူး..။ ဒါေတြဟာ နင့္ကိုု သိပ္ခ်စ္လြန္းလိုု႔ပါဂ်ဴ..။

နင့္ရဲ႕ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျပန္ခရီးမွာ ငါတိုု႔ျမိဳ႕ကလူေတြရဲ႕ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြနဲ႔ နင့္ရဲ႕စာသင္သား ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ စီးဆင္းေနခဲ့တယ္ ဂ်ဴ..။ “ကၽြန္မ ဒီျမိဳ႕ကိုု အျမန္ဆံုုး ျပန္လာပါ့မယ္” ဆိုုတဲ့ အထပ္ထပ္ ေျပာၾကားတဲ့ နင့္ရဲ႕စကားေတြကိုု ငါတိုု႔ယံုုခ်င္ေပမယ့္ မေမွ်ာ္လင့္ရဲၾကတာကေတာ့ ငါတိုု႔ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ပါ ဂ်ဴ..။

နင့္မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔..။ ငါတိုု႔မ်က္ဝန္းေတြမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႔...။

၇။

လြမ္းဆြတ္ရျခင္းရဲ႕ အရသာဟာ ဘယ္ေလာက္ ခါးသီးနာက်င္တယ္ဆိုုတာ ငါအခုုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိရျပီ ဂ်ဴ..။ နင္ထြက္သြားျပီး ျပန္လာမယ့္ရက္ေတြကိုု ငါတိုု႔ျမိဳ႕ကလူေတြလက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္း ေစာင့္စားေနၾကတယ္။ “နင္လိုုက္သြားပါလား အန္ဒရီရယ္ ” ဆိုုတဲ့ စကားကိုု နားမေထာင္နိုုင္ခဲ့တာ နင့္ကိုုခ်စ္တဲ့ စိတ္တစ္ခုုထဲအတြက္နဲ႔ပါ ဂ်ဴ..။ ငါ နင္ မေနခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ အတင္းပိတ္ေလွာင္ျပီး ေခၚထားလိုုတဲ့ ဆႏၵ မရွိခဲ့ရိုုး အမွန္ပါ။ 

ေကာက္သစ္စားပြဲလည္း ျပီးခဲ့ျပီဂ်ဴ..။ ငါတိုု႔မဂၤလာပြဲအတြက္ တိတ္တဆိတ္စုုေဆာင္းထားတာေလးေတြကိုုလည္း နင့္ကိုု ျပသခြင့္မရေတာ့ပဲ ငါ့အိမ္မွာ ဒီအတိုုင္း ရွိေနခဲ့တယ္။ 

နင္ထြက္သြားခဲ့တာလည္း ၆လေက်ာ္လိုု႔ ၇လ နီးခဲ့ျပီ။ ငါတိုု႔ရဲ႕ နင့္အေပၚထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ခဲ့ျပီ။ 

အထူးသျဖင့္ ငါတိုု႔ရဲ႕ စာသင္ေက်ာင္းေလးအတြက္ ဆရာတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ငါတိုု႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းကေလးလိုု ျဖတ္ကနဲပါပဲ..၊ ေလထဲမွာပဲ ကြဲပ်က္လြင့္စင္သြားခဲ့တယ္။ 

ေယာက္်ားၾကီးျဖစ္ေပမယ့္ ေတာင္ယာခုုတ္ရင္း လြမ္းဆြတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြေတြက်ေနမိတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ မ်ားသည္ထက္မ်ားလာေတာ့ ငါ ျမိဳ႕ေလးထဲကိုု မျပန္ေတာ့ဘဲ ေတာင္ယာထဲမွာသာ အခ်ိန္ေတြကိုု ကုုန္ဆံုုးသြားေအာင္ ေနခဲ့တယ္။ နင့္ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ေတြဟာ ျမိဳ႕ကေလးအတြင္းမွာ လြင့္ေျမာ ရယ္ေမာေနခဲ့တယ္ေလ။ နင္ေနာက္ဆံုုး ထာခဲ့တဲ့ ငါ့နဖူးျပင္ဆီက အနမ္းတစ္ပြင့္ဟာ အခုုခ်ိန္အထိ ငါ့ကိုု ေႏြးျမေနေစဆဲပါ ဂ်ဴ..။

ငါ့ရဲ႕အိပ္မက္ေတြ ေက်ပ်က္ခဲ့ရျပီ.. ငါ့ရဲ႕ေကာင္းကင္မွာ အလင္းေတြ ေလ်ာ့နည္း ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီေပါ့ ဂ်ဴ..။

၈။

မနက္အိပ္ရာနိုုးလာေတာ့ နွင္းမိုုးေတြ ဖြဲဖြဲက်ေနတယ္ဂ်ဴ..။

ေတာင္ယာတဲရဲ႕အျပင္ကိုုမထြက္ဘဲ တဲအလယ္မွာ ရွိတဲ့ မီးဖိုုၾကီးထဲကိုု ထင္းၾကီးၾကီးတစ္ခုု ထည့္ရင္း အေအးဒဏ္ကိုု အံတုုေနခဲ့တယ္။ ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက အပူကိုု နွင္းမိုုးေတြက ေအးခ်မ္းသြားေအာင္ လုုပ္ေပးနိုုင္မယ္ဆိုု သိပ္ေကာင္းမွာပဲလိုု႔လည္း ေတြးမိပါရဲ႕။ 

“အဖ ဘုုရာသခင္။ ကိုုယ္ေတာ္၏ ၾကီးမားေသာ ေမတၱာေတာ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သားေတာ္၏ သူမအေပၚထားခဲ့ေသာ စစ္မွန္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း သူမ ျမိဳ႕ကေလးကိုု ျပန္လာနိုုင္ပါေစ.. အာမင္” 

နွင္းမိုုးေတြ တျဖည္းျဖည္းသည္းလာခဲ့တယ္။ နွင္းမိုုးေတြကိုု ေငးၾကည့္ရင္း နူးညံ့တဲ့ ေသြးေၾကာေလးေတြေျပးေနတဲ့ ပါးျပင္ဝါနွစ္နွစ္ကေလးကိုုလည္းသတိရမိတယ္။ ဂ်ဴ.. ငါ့ ဆီ နင္ ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား..။

“အန္ဒရီရယ္.. အန္ဒရီရယ္..ေရ..”

အေဝးကေအာ္သံ လိုုလိုု .. ေခၚသံလိုုလိုု ကိုု ၾကားေယာင္မိလာခဲ့တယ္။ ထိုုအသံကလည္း သူမရဲ႕ အသံနွင့္ တူေနခဲ့တယ္။ 

ေလသံမိုုးသံေတြရဲ႕ လွည့္စားမွုုက ငါ့ကို နွိပ္စက္ေနခဲ့တယ္ ဂ်ဴ။ 

“ အန္ဒရီရယ္ေရ... အန္ဒရီရယ္.... ”

ဒီတခါ ၾကားရတဲ့ အသံေတြက သူမအသံသာမဟုုတ္ေတာ့ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အသံပါ ပါလာသလိုု ပိုုျပီးေတာ့လည္း ပီျပင္လာသလိုုလိုု..။ ဒါပမယ့္ ဒီလိုု နွင္းမိုုးေတြထဲမွာ မျဖစ္နိုုင္ပါဘူးလိုု႔ စဥ္းစားရင္း ေရွ႕မွာရွိတဲ့ မီးေတာက္ ဝါဝါေတြကိုု ေငးေနခဲတယ္..။ ျပီးေတာ့မွ မထားရဲ ထားရဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ တဲတံခါးကိုုဖြင့္ျပီး အသံလာရာဆီကိုု ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ နွင္းမိုုးေတြၾကားထဲမွာ ေျပးလာေနတဲ့ ခ်စ္သူကိုုေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ ပါလာေလရဲ႕..။

“ဘုုရားသခင္.. ”

ဘုုရားသခင္ဟာ ငါတိုု႔ုုျမိဳ႕ကေလးကိုု မ်က္ကြယ္ျပဳမထားဘူးပဲ ဂ်ဴ..။ နင္ရွိရာကိုုေျပးသြားရင္း ငါ့ရင္ခြင္ထဲတိိုုးဝင္လာတဲ့ နင့္ကိုု ေပြ႔ခ်ီ ေထြးပိုုက္ရင္း အရူးတစ္ေယာက္လိုု ငါ ေအာ္ေနမိတယ္။ ဂ်ဴ.. နင္တကယ္ျပန္လာခဲ့တယ္ေနာ္..။ 

“မေန႔ညေနကတည္းက ေရာက္တာ အန္ဒရီရယ္ ရဲ႕ .. ေတာင္ယာထဲကိုုသြားရင္ ေမွာင္သြားမွာစိုုးလိုု႔ မနက္မွ သြားဆိုုတာနဲ႔  မနက္ေစာေစာ ထြက္လာတာ.. လြမ္းလိုုက္တာ အန္ဒရီရယ္..”

ရင္ခြင္ရိပ္ခိုုရင္း တီးတိုုးေျပာဆိုုေနတဲ့ ခ်စ္သူကေလးကိုု ျမတ္နိုုးစြာ ေထြးပိုုက္ရင္း မီးဖိုုထဲကိုု ထင္းတစ္ခ်ိဳ႔ ထပ္ထည့္လိုုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းသံုုးေယာက္ကေတာ့ စိုုေနတဲ့ အဝတ္ေတြကိုု လဲလွယ္ရင္း တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း စေနာက္ေနၾကတယ္။ 

နွင္းမိုုးေတြ စဲရင္ ျမိဳ႔ကေလးကိုု ျပန္ဖိုု႔ ငါလည္း ျပင္ဆင္ရတာေပါ့ ဂ်ဴ။ ဒီေတာင္ယာတဲမွာ နင့္ကိုု ငါ မေနေစခ်င္ဘူးေလ။ 

“ နင္တိုု႔အေမာေျပရင္ မြန္းတည့္ျပီးတာနဲ႔ ငါတိုု႔ ျပန္ၾကရေအာင္ ဒြန္..  ဂ်ဴ႕ကိုု ဒီမွာ မအိပ္ေစခ်င္ဘူး.. သိပ္ပင္ပန္းမယ္” လိုု႔ ငါေျပာေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုုင္းရယ္ၾကျပန္တယ္။ နင့္လက္ကေလးကိုု တင္းတင္း ဆုုတ္ကိုုင္ရင္း ေသြးေၾကာစိမ္းကေလးေတြ၊ ေသြးေၾကာနီကေလးေတြယွက္ျဖာေနတဲ့ ပါးျပင္ေလးနဲ႔ နင့္မ်က္နွာေလးကိုု ေငးၾကည့္ေနရတာ ရင္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းလိုုက္တာဂ်ဴ..။

၉ ။

နွင္းမိုုးေတြ အျပင္မွာ က်ေနေလရဲ႕..။

ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ေအးစိမ့္မေနဘဲ ေႏြးျမေနခဲ့တယ္ ဂ်ဴ..။

ငါ့ရဲ႕ျမိဳ႕ကေလးဟာ ေႏြးေထြးတဲ့ ေကာင္းကင္ရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ထာဝရ ေနခြင့္ရေတာ့မွာေပါ့..။

ဂ်ဴ...၊ ငါတိုု႔ တစ္သက္ မခြဲၾကေၾကးေနာ္..။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

9:54:30 PM

17-10-2012

Wednesday (BNE)