Friday 10 August 2012

ထိုတစ္ေန႔



အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုု စေတြ႔ခဲ့တယ္။


ရုုပ္ရွင္နဲ႔ ဗီဒီယိုု ကန္ေတာ့ပြဲေပးပြဲမွာ မင္းသားေတြ၊ မင္းသမီးေတြ၊ ဒါရိုုက္တာေတြနဲ႕ စကားလက္ဆံုုက်ေနတဲ့ သူ႔ကိုု ၾကည့္ျပီး ရုုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုုသရုုပ္ေဆာင္ အနုုပညာသည္ တစ္ေယာက္လိုု႔ ထင္မိခဲ့တယ္။ ထူထဲေျဖာင့္စင္းတဲ့ ပခံုုးသာသာ ဆံပင္ေတြကိုု အားလံုုး ေနာက္လွန္ျဖီးထားျပီး သားေရၾကိဳး ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ခ်ည္ထားတဲ့ပံုုစံဟာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျပင္ဆင္ထားတာမဟုုတ္ေပမယ့္ ထင္ထင္ရွားရွားရွိလွတယ္။ သက္ေသာင့္သက္သာ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုုင္ခံုုကိုုမွီျပီးစကားေျပာေနပံုုက တဆိတ္ေတာ့ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီး နိုုင္သလိုုပါပဲ။


နိုုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေျခာက္နွစ္တာ တိတိ ေက်ာင္းသြားတက္ေနခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာရုုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုုေတြနဲ႕လည္း အဆက္အသြယ္ျပတ္လွတယ္မရွိပါဘူး။ Burmese Classic ၊ Shwe Dream အစရွိတဲ့ Website ေတြကေန အသစ္ထြက္သမွ် ျမန္မာရုုပ္ရွင္ေတြကိုု ၾကည့္ရွဳေနနိုုင္ခဲ့တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုုေတာ့ မေတြ႔ဖူးခဲ့တာေသခ်ာတယ္။ ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ကိုု ေထာင့္နားက စားပြဲေလးမွာထိုုင္ျပီး ျမင္ေနရတာကိုုက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုုဒ္ကိုု ဖတ္ေနရသလိုုပါပဲ။


ဒီလိုုနဲ႔ မၾကာခင္မွာ အစ္မတစ္ဝမ္းကြဲျဖစ္တဲ့ ဒါရိုုက္တာေပါက္စတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနတဲ့ မဒီ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာစားပြဲနားကိုုေရာက္လာျပန္တယ္။ ထံုုစံအတိုုင္း ဟိုုလူနွုုတ္ဆက္၊ ဒီလူနွုုတ္ဆက္နဲ႔ အျငိမ္ကေလးကိုု မေနနိုုင္ရွာဘူး။ အင္းေလ ဘယ္ေနနိုုင္မွာလဲ၊ ဒါ သူတိုု႔ကုုမၼဏီကထုုတ္မယ့္ ကားကိုု ကန္ေတာ့ပြဲေပးတာကိုုး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုုလည္း စကားနွစ္ခြန္းသံုုးခြန္းကိုု ခပ္ျမန္ျမန္လွမ္းေျပာလိုုက္တာ ျမင္ေပမယ့္  မဒီ ဘာေျပာမွန္း ေသခ်ာမသိလိုုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေတာ့ မရွိပါဘူးေလ။ အိမ္ျပန္ရာက္မွ  ဒါမွမဟုုတ္လည္း အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ ေမးလိုု႔ရသားပဲ။ ဒီလိုုနဲ႕ အေတြးေတြ ဟိုုေရာက္ဒီေရာက္ ေရာက္ေနျပီး ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဝတၳဳေလးဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။


ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုု ေငးၾကည့္ေနတာ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွလည္း သတိထားမိၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ လာသမွ်သူေတြအားလံုုးကလည္း မင္းသားေတြ မင္းသမီးေတြကိုု အာရံုထားသူကထား ၊ အခ်င္းခ်င္း စကားလက္ဆံုုက်သူကက်နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းရင္းနွီးနွီးသိသူဆုုိလိုု႔ ေလးငါေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူတုု႔ိအားလံုုးကလည္း ကန္ေတာ့ပြဲ ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုုးေရးကိုုသာ စိတ္ေတြကေဆာင္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုုလည္း ရွိေနမွန္း တစ္ခါတစ္ေလ ေမ့ေလ်ာ့ေနပံုုရၾကတယ္။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဝတၳဳေလးကိုု ဆက္ျပီး ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔ကိုုေပးဖိုု႔ အမည္နာမတစ္ခုုကိုု ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တယ္။ နိုုဗယ္ ဆိုုတဲ့ နာမည္ေလးဟာ သူနဲ႔ အလြန္လိုုက္ဖက္တင့္တယ္တယ္ လိုု႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။  ရုုတ္တရက္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူ႔ရဲ႔အၾကည့္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကိုု ဆိုုက္ဆိုုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္လံုုးခ်င္းဆိုုင္မိတဲ့ တစ္ခဏဟာ ဘာမွ မၾကာလွပါဘူး၊ အလြန္ဆံုုးရွိမွ သံုုးစကၠန္႔ေလာက္သာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကတုုန္ကရင္ျဖစ္ျပီး ေရေသာက္ရမလား၊ အေအးခြက္ကိုုပဲ လွမ္းကိုုင္ရမလား ဆိုုျပီးျဖစ္ရတာကကၽြန္ေတာ္ပါ။ မ်က္ခံုုးတစ္ဖက္ အသာျမင့္တက္ျပီးအံ့ၾသသလိုုၾကည့္ရင္း ျဖတ္ကနဲ႕ျပံဳးုျပျပီး ျပန္လွည့္သြားတဲ့ သူ႔ကိုု ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးျပလိုုက္မိသလား၊ ရယ္ျပလိုုက္မိသလားဆိုုတာ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိခဲ့ပါဘူး။ ေသခ်ာတာက အဲ့ဒီ သံုုးစကၠန္႔ေလာက္ တစ္ခဏတာမွ ရုုတ္တရက္ သတိလစ္သလိုုျဖစ္သြားတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဝန္ခံပါတယ္။ သည့္ေနာက္မွေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု သူ ထပ္မံလွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။


အေအးေသာက္လိုုက္၊ မုုန္႔စားလိုုက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နိဳဗယ္ ကုုိေငးၾကည့္လိုုက္နဲ႕ ကန္ေတာ့ပြဲေပးတဲ့ ပြဲအခ်ိန္ကာလလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုုန္ဆံုုးလာခဲ့တယ္။ မၾကာခင္မွာ မဒီကလည္း ကၽြန္ေတာ္ရွိရာစားပြဲမွာလာထိုုင္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္ေနျပီးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နိုုဗယ္ကေတာ့ မျပန္ေသးပဲ သူ႔စားပြဲဝိုုင္းမွာ ရွိေနတဲ့သူေတြနဲ႔ စကားေျပာေနဆဲပါပဲ။  ဧည္သည္ေတြေတာ္ေတာ္ကုုန္ခါနီး အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ နိဳဗယ္တို႔ဝိုုင္းက စကားလက္ဆံုုက်ေနသူေတြလည္း လွုုပ္ရွားသမွဳ ျပဳလာၾကတယ္။ ျပန္ဖိုု႔ျပင္ဆင္တဲ့သူကျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။  ဒီအခ်ိန္မွာ သူတိုု႔ဝိုုင္းရွိရာကိုု အလူမီနီယံ ခ်ိဳင္းေထာက္ ၂ဖက္ယူလာတဲ့ လူလတ္ပိုုင္အရြယ္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ နိုုဗယ္႔ကိုုစကားအနည္းငယ္ေျပာလိုုက္တယ္။ ခဏအၾကာမွာ ထိုုအမ်ိဳးသားကိုုင္ထားတဲ့ ခ်ိဳင္းေထာက္ကိုု နိုုဗယ္ကလွမ္းယူလိုုက္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ့ သူမတ္တပ္ထရပ္လိုုက္တယ္။


ဘုုရားသခင္..။ နိုုဗယ္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြဟာ ေသးငယ္ၾကံဳလွီေနပါလား။ ထရပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုု ျဖတ္ကနဲ ေရာက္လာတဲ့ သူ႔အၾကည့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အံ့အားသင့္ေနမွုုကိုု ေတြ႔ရွိသြားခဲ့တယ္။ သူျပံဳးလိုုက္ပါတယ္။ ဒီတခါ သူျပံဳးလိုုက္တဲ့အျပံဳးက ပထမ တခါျပံဳးျပတဲ့အျပံဳးမ်ိဳးမဟုုတ္ေတာ့ပဲ ဒီလိုုအံ့အားသင့္မွုုေတြကိုု ျမင္ေတြ႔ေနရျခင္းေတြအတြက္ ျပံဳးျခင္းတစ္ခုုသာျဖစ္ေနတာကိုု ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရွဳမိခဲ့တယ္။ ဟင့္အင္းႏိုုဗယ္ .. ၊ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္ျခင္းမွာ မထင္မွတ္တာအတြက္ အံ့ၾသျခင္းသက္သက္သာျဖစ္ပါတယ္။ နွိမ့္ခ်လိုုျခင္း၊ စိတ္ပ်က္ျခင္း ဘာဆိုုဘာမွ မပါတာ နိဳဗယ္ ျမင္မွာပါေနာ္..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကိုုေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံျပီး သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။


ဒီအခ်ိန္မွာ မဒီ က သူ႔ကိုုသြားနွုုတ္ဆက္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စားပြဲက အျမန္ထျပီး မဒီရွိရာကိုု လွမ္းလာခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မဒီရဲ႕အနားေရာက္ခ်ိန္မွာ နိုုဗယ္ က ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္း ဆယ္လွမ္း စာေလာက္ကိုု ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ နိုုဗယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကိုုအထင္လြဲမသြားပါနဲ႔ေနာ္။ နိုုဗယ့္ မ်က္လံုုးနဲ႔ ဒုုတိယ အျပံဳးမွာ နာက်င္မွဳေတြစြက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုုက္ရပါတယ္။


မဒီ ကိုု “သူက ဘယ္သူလဲ” လိုု႔ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ “ သူက အခုုဒီဘက္ေလးငါးနွစ္မွာ အရမ္းနာမည္ၾကီးလာတဲ့ စာေရးဆရာ လင္းဒီပါ  ေလ သိရိ ရဲ႕..၊ သိရိဒီမွာရွိတုုန္းကေတာ့ သူ႔စာအုုပ္ေတြက မထြက္ေသးေတာ့ သိရိက သူ႔ကိုု သိမယ္မထင္ဘူး” လိုု႔ ျပန္ေျပာလာတယ္..။ နိုုဗယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ အမည္နာမအတိုုင္း လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ ဘက္စ္ဆဲလား စာေရးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပီးသူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အေတြးေတြအေရးေတြေၾကာင့္ သူရဲ႕စာအုုပ္ေတြဟာ မထြက္ခင္ကတည္းကပင္ ရုုပ္ရွင္ ဗီဒီယိုုရိုုက္ဖိုု႔ ကမ္းလွမ္း ခံရသတဲ့။


တကယ္ပါနိုုဗယ္။ ခင္ဗ်ားကိုုကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာ လင္းဒီပါမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ျပီးေတာ့ နိုုဗယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ နွစ္သက္ရတဲ့ စာေရးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွန္လည္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။  ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲကိုု နိုုဗယ္ရုုတ္တရက္ေရာက္လာတာ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွပါ..။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေတြလည္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္ နိုုဗယ္။ ျပီးေတာ့ ဒုုတိယအၾကိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရရွိခဲ့တဲ့ အျပံဳးမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မရခ်င္ေတာ့ဘူး။


နိုုဗယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုု ေတြ႔ခ်င္ပါေသးတယ္။



ပ်ိဳးယုဝသုန္
12:28:55 AM
11-08-2012
Saturday (BNE)

8 comments:

Unknown said...

ခံစားလို႔ေကာင္းပါတယ္ အမေရ...
ထိုတစ္ေန႔ဆိုတဲ့အတိုင္းေလးပါပဲ...

mstint said...

တစ္ေန႔တာ အမွတ္တရေလးဖတ္သြားတယ္ ဝသုန္ေရ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

တစ္ေန႔တာ အမွတ္တရေလးအားေပးသြားပါတယ္ ။စကားမစပ္ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ ေနရာေကာင္းရဲ့လား ။

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ပ်ဳိး------ ကၽြန္မ တစ္ေန႔ေတာ႔ ပ်ဳိးကိုု ေတြ႔ခ်င္ပါေသးတယ္
ခ်စ္တဲ႔ ဂ်က္

မိုးသူ(ေတာင္ၾကီး) said...

ထိုတစ္ေန ့

စိတ္ကေလးနစ္ျပီးဖတ္သြားပါတယ္

ခင္တဲ့
မုိးသူ(ေတာင္ၾကီး)

သိဂၤါေက်ာ္ said...

မျပီးေသးေသာ ဇာတ္လမ္းပါလား.. :)

Cameron said...

အဲလိုအတိုေလးျဖတ္ေရးတာကိုၾကိဳက္တယ္... မမ၀သုန္အေရးအသားေလးလဲသိပ္ေကာင္းေနေတာ့ အားပိုသြားတာေပါ့...။

၀ိ၀ိ said...

တစ္ေန ့ေတာ့သူနဲ ့ၿပန္ေတြ ့နိုင္ပါေစလို ့
ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္