Tuesday 19 June 2012

ပေဟဠိ




ေအးျမတဲ့ေလျပည္ဟာ ညင္ညင္သာသာေလး တိုုက္ခတ္ေနခဲ့တယ္။ လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းတဲ့ ေလေအးေအးကိုု ရွိဳက္သြင္းမိခ်ိန္မွာ နဂိုုက ေနာက္က်ိေနတဲ့ စိတ္ဟာ အနည္းငယ္ ၾကည္လင္သြားခဲ့တယ္။ ေဆာင္းရာသီ ေတာင္ေပၚေနရာတိုု႔ရဲ႕ ထံုုးစံအတိုုင္း နားထဲမွာ အနည္းငယ္ ကိုုက္ခဲလာတာကလြဲလိုု႔ အရာရာဟာ ေက်နပ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။


ေတာင္ေပၚကေန ဆီးျပီးျမင္ေနရတဲ့ လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ညေန ေနဝင္ခ်ိန္ဟာ ျမဴခိုုးေတြ ေတာင္ေငြ႔ေတြၾကားမွာ နီယြန္မီးေရာင္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ေကြ႔ေကာက္စြာ စီးဆင္းေနတဲ့ျမစ္တစ္စင္းကေတာ့ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ မွာ ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ လင္းလက္သြားခဲ့တယ္။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ရွိသမွ် အရာရာတိုု႔ဟာ မွဳန္မွဳန္ဝါးဝါးနဲ႕ လွပေနခဲ့တယ္။


ေတာင္ေပၚမွာရွိေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုုင္တစ္ဆိုုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုုင္တစ္ဆိုုင္နဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္း အေရာင္းဆိုုင္ကေလးေတြမွာလည္း လာေရာက္စားေသာက္သူ အနည္းငယ္ရယ္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဝယ္ယူေနၾကတဲ့သူ အနည္းငယ္ရယ္ နဲ႔ သက္ဝင္လွဳပ္ရွား ေနခဲ့တယ္။ အမ်ားစုုကေတာ့ နိုုင္ငံျခားသားေတြျဖစ္ျပီး ေဒသထြက္ အရုုပ္ကေလးေတြနဲ႔ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးေတြကိုု ဝယ္ယူေနၾကတယ္။


ေကာ္ဖီဆိုုင္ကေလးထဲမွာေတာ့ ခ်စ္သူစံုုတြဲအခ်ိဳ႕တိုု႔ဟာ ဘာသာဘာဝ တီးတိုုးေျပာဆိုုရင္း ၾကည္နူးေနၾကပံုုရတယ္။ ေတာင္ေပၚရဲ႕ထိပ္ဆံုုးအပိုုင္းကေလးမွာေတာ့ ဝန္းခတ္ထားတဲ့ ေနရာကေလးရွိတယ္။ အဲ့ဒီေနရာကေလးက ၾကည့္လုုိက္ရင္ ပတ္ပတ္လည္မွာ ရွိေနတဲ့ စိမ္းလန္းေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ဖံုုးအုုပ္ထားတဲ့ အျခားေတာင္တန္းေတြကိုုလည္း ျမင္ရမွာျဖစ္တယ္။


ေႏြးေထြးၾကည္လင္တဲ့ ေႏြဦးရာသီနဲ႔ ေႏြရာသီေတြမွာေတာ့ ဒီေတာင္ေပၚကိုု အပန္းေျဖလာၾကသူေတြဟာ တိုုးမေပါက္နိုုင္ေအာင္ရွိေပမယ့္ ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းတြင္းခါေတြမွာေတာ့ လာေရာက္ လည္ပတ္သူက နည္းပါးလွပါတယ္။ $2 အေၾကြေစ့ေလးကိုု ထည့္ျပီးၾကည့္ရတဲ့ ၃၆၀ ဒီဂရီ လွည့္လိုု႔ရတဲ့ မွန္ဘီလူးနားကိုု ေလွ်ာက္သြားရင္း အေၾကြေစ့ကေလးကိုုထည့္ျပီး ဝါးတားတားနဲ႕ လွပေနတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးကိုု အေပၚစီးကေန ၾကည့္ေနမိခဲ့တယ္။


သင္းပ်ံ႕လာတဲ့ ေကာ္ဖီရနံ႔ဟာ တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ကိုု အၾကိမ္ၾကိမ္  လွဳပ္နွိဳးေနခဲ့တယ္။ ေနရာကမေရႊ႕ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးထဲကိုု မေရာက္နိုုင္ခဲ့ဘူး။ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေနာက္က်ိေနတဲ့ ဦးေခါင္းဟာ အရာရာကိုုလည္း ေမ့ေစနိုုင္ခဲ့တယ္။ ေဆာင္းတြင္းတစ္ခုုရဲ႕ ညေနခင္းမွာ ဝတ္ထားတဲ့ လက္ရွည္အကၤ် ီေလးကလြဲလိုု႔ အေပၚဝတ္အကၤ်ီ ပါမလာနိုုင္ေအာင္ကိုု သတိလစ္ဟင္းခဲ့တယ္။ ေတာင္ေပၚမွာတိုုက္ခတ္တဲ့ ေအးျမတဲ့ ေလေတြဟာ နား၊ မ်က္နွာနဲ႕ လက္ဖ်ားေတြကိုု ေအးစက္လာေစေပမယ့္ အဲ့ဒီ ေအးျမမွဳကိုုပဲ နွစ္သက္စြာနဲ႕ ခံယူမိတယ္။ စကားတစ္ခြန္းေလာက္ကိုု စိတ္ရွိလက္ရွိ ဟစ္ေအာ္လိုုက္ခ်င္ေပမယ့္ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူးဆိုုတဲ့ အသိစိတ္ေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္စြာပဲ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေပၚလာသမွ်ကိုု ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။  


ဝမ္းနည္းလည္းလာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနလည္း ေရာက္လာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒီေတာင္ေပၚေနရာေလးကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာမဆိုု ေအးျမျခင္းေတြနဲ႕ အျမဲ ၾကိဳဆိုုေနခဲ့တယ္။ ဆံုုးရွံဳးမွုုေတြနဲ႔ နာက်င္စြာေရာက္လာျပီး တိတ္တဆိတ္ မ်က္ရည္က်ေနတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကိုု သူျပန္ေပးတာက ေအးျမတဲ့ ေလျပည္ေလညင္းကေလးေတြသာျဖစ္တယ္။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုုန္းျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ က်ရွံဳးျခင္းေတြအတြက္ တစ္သမတ္တည္းေသာ လက္ေဆာင္ကိုု ေပးတတ္တဲ့ ေနရာကေလးမိုု႕လည္း နွစ္သက္စြာ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။


ခုုလည္းေရာက္ရွိခဲ့ရျပန္တယ္။ အရာရာဟာ ကိုုယ့္ဘက္မွာ ရွိမေနခဲ့ဘူးလိုု႔ ခံစားေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ ေငးေမာရင္း တဆစ္ဆစ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဝဒနာကိုု သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္းလည္း ရွာေနမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ရပ္ေနမိတဲ့ အခါမွာ ေျခေထာက္ေတြဟာ ကိုုက္ခဲလာခဲ့တယ္။  ေနလည္းတျဖည္းျဖည္း ဝင္သြားခဲ့ျပီ။ အေမွာင္ရိပ္လည္း သိသိသာသာ ေ၇ာက္ရွိလာခဲ့ျပီ။ ဆာေလာင္တယ္လိုု႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ့္တကယ္စားေသာက္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ဘာကိုုမွဟုုတ္တိပတ္တိစားမရခဲ့ဘူး။


ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးထဲ ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိုုးေပါက္ကေလးေတြအနည္းဟာ တျဖည္းျဖည္း က်လာခဲ့တယ္။ Flat White တစ္ခြက္မွာရင္း ဒီေန႔ေသာက္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီအေရအတြက္ မနည္းေတာ့ဘူးဆိုုတာ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ၉  ခြက္ေျမာက္ေကာ္ဖီကိုု ေစာင့္ေနရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ဒီတစ္ခြက္ဟာ ေနာက္ဆံုုးျဖစ္သင့္ျပီလိုု႔လည္း ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ သတိေပးမိခဲ့တယ္။  


မၾကာခင္မွာပဲ စားပြဲထိုုး ေကာင္းေလး ေကာ္ဖီခြက္ကိုု လာခ်ေပးရင္း ပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႕ထည့္ထားတဲ့ အထုုတ္တစ္ထုုတ္ကိုုပါ ေပးလာခဲ့တယ္။

“What  is that ?”


“Someone ask me to give you this one”


“Who is it?”


“I don’t know,  but he said he is your friend”  လိုု႔ျပန္ေျပာလာတဲ့ ေကာင္ေလးကိုု


“Thank You” လိုု႔ျပန္ေျပာရင္း ေပးလာတဲ့ အထုုတ္ကေလးကိုု ဖြင့္ၾကည့္လိုုက္တယ္။


အေႏြးထည္ တစ္တည္နွင့္အတူ စာေၾကာင္းေလး အနည္းငယ္ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေခါက္ေလးတစ္ခုု..။


လက္မွတ္လည္းထိုုးမထား၊ နာမည္လည္းေရးမထား တဲ့ စာရြက္ကေလးမွာ ေရးထားတာကေတာ့


Take warm Jacket
Break down Sadness …  
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ     ..      တဲ့


မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကေပးသြားခဲ့သည္လဲ မသိပါ။ သိုု႔ေသာ္လည္း ျပင္ပအပူခ်ိန္ ၁၄-ဒီဂရီ ေလာက္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာင္ထိပ္ေကာ္ဖီဆိုုင္ကေလးမွသည္ ကားရပ္ထားရာ ေနရာအထိ အကြာအေဝးကိုု ခ်မ္းတုုန္ျခင္းမရွိပဲ အနွီအေႏြးထည္ကေလးရဲ႕တန္ခိုုးနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။


အရာရာဟာ ပံုုမွန္အတိုုင္း လည္ပတ္ေနခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အထိ ထူးျခားမွဳဆိုုတာ ဘာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ မြန္းက်ပ္မွုုနဲ႔ ေမာပန္းေနဆဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္တာေလးတစ္ခုုနဲ႕ သိခ်င္တာေလးတစ္ခုုေတာ့ တိုုးလာခဲ့တယ္။


အခြင့္ရွိခဲ့မယ္ဆိုုရင္ အနွီ အေႏြးထည္ ပိုုင္ရွင္ကိုု အကၤ် ီျပန္ေပးရင္း ေက်းဇူးတင္စကားေလး ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။




ပ်ိဳးယုဝသုန္
9:47:27PM
19-06-2012
Tuesday (BNE)



8 comments:

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

ဘယ္သူေပးသြားလဲ သိခ်င္လိုက္တာ

ေႏြေတးရွင္(မင္းဧရာ) said...

ေက်းဇူးတင္စကားေလးျပန္ေျပာႏိုင္ပါေစဗ်ာ။

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ဘယ္သူေပးတာလဲ
အဲတာေလးကုိသိခ်င္မိတယ္

ျမတ္ပန္းႏြယ္ said...

အစပိုင္းမွာ ျငိမ္႕ျငိမ္႔ေညာင္းေညာင္းေလး ဆြဲေခၚသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ၾကည္ႏူးစဖြယ္ေလး ဇာတ္သိမ္းေပးတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ႔ ေက်နပ္လိုက္တာ.. း)

ခ်စ္တဲ႔
ျမတ္

မိုးသူ(ေတာင္ၾကီး) said...

အနီေရာင္ အေႏြးထည္ ဘယ္သူေပးသြားတာလဲ

သိခ်င္တယ္

ခင္တဲ့
မုိးသူ(ေတာင္ၾကီး)

ၾကယ္ျပာ said...

အဲ႔ဒီေနရာကုိ ဓါတ္ပံုေလးရိုက္ၿပီးတင္ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္ ... း)

တကယ္ေတာ႔ ဓါတ္ပံုမပါတာေတာင္ စကားလံုးေတြက ေနရာေလးကုိ ပံုေဖာ္ၿပီးသားပါ။ ဒီစကားလံုးေတြ ေၾကာင္႔ပဲ ဒီေနရာေလးကို ျမင္ဖူးခ်င္သြားတာ။

Cameron said...

အေႏြးထည္ေလးၾကည့္ခ်င္တယ္....း)

San San Htun said...

အေႏြးထည္ေလးက ေႏြးေထြးေနမွာ ေသခ်ာတယ္..