Sunday 20 May 2012

မ်က္လံုးတစ္စံုု ... ဘယ္သူလဲ


လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့..။ ကၽြန္မအသက္ ၁၂နွစ္ေလာက္က ..။


ကၽြန္မတိုု႔မိသားစုုကန္ေတာ္ေလးမဂၤလာေတာင္ညြန္႔ဘက္မွာေနခဲ့ဖူးတယ္.. နွစ္ထပ္ခြဲအုုတ္အိမ္ၾကီးျဖစ္တဲ့အျပင္ ဖုိးဖိုုးၾကီးက သူတိုု႔ေခတ္အခါက ကန္ထရိုုက္တာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလေတာ့ အိမ္ၾကီးကိုု နွစ္ထပ္အုုပ္ရိုုး၊ နဲ႔ သံမဏိယက္မေတြနဲ႔ေဆာက္လုုပ္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္နွာက်က္ျမင့္တဲ့အိမ္မ်ိဳးလည္းျဖစ္တာမိုု႔ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ထပ္ခြဲအိမ္ရဲ႕အျမင့္ဟာ ေဟာင္ေကာင္ငါးလႊာရဲ႕အျမင့္နဲ႔ညီမွ်ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ေအာက္ထပ္ကိုု အလုုပ္ရံုုအျဖစ္ထားတာျဖစ္လိုု႔ ဘာအခန္းအေဆာင္မွမရွိတဲ့ ေဟာလ္တိုုက္ပ္ ပံုုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနပူတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္မတိုု႔ဟာအိမ္ထဲမွာပဲ ၾကက္ေတာင္ရိုုက္တာတိုု႔ ၾကိဳးခုုန္တာတုုိ႔ ကိုု ေပ်ာ္ရႊင္စြာကစားခဲ့နိုုင္တယ္။



အဲ့ဒီလမ္းကေလးဟာ ကားအသြားအလာလည္းသိပ္ျပီးမမ်ားတဲ့အတြက္ လမ္းထဲမွာရွိတဲ့ ကၽြန္မတိုု႔ကေလးတစ္သိုုက္ဟာ အေနွာက္အယွက္မရွိ ကစားနိုုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ညေန ေန နဲနဲေအးျပီဆိုုတာနဲ႔ ေဂၚလီရိုုက္ၾက၊ အရုုပ္ေထာင္ပစ္ၾက၊ သေရပင္ပစ္ၾက နဲ႔ေပ်ာ္စရာအင္မတန္ေကာင္းလွတယ္။ ညဘက္ေတြမွာေတာ့ စိန္ေျပးလိုုက္တမ္း၊ ဘုုတ္တလုုတ္ေတာက္တဲ့၊ခိုု၊ထုုတ္ဆီးတိုုး၊ ခုုနစ္ေထြ၊ တိုုင္ဦးတမ္း၊ တူတူပုုန္းတမ္း၊ ေညာင္ပင္တေစ အစရွိတဲ့ကစားနည္းေပါင္းစံုုကိုု ကစားၾကတယ္။


ကၽြန္မငယ္ငယ္က ကစားတာကိုု သိပ္မက္ေမာတာပဲ၊ တျခားသူေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္ ကၽြန္မကေတာ့ ေမေမ တုုတ္နဲ႔ လာမေခၚမခ်င္း အိမ္ထဲဝင္ေလ့မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလိုုအျဖစ္မ်ိဳးကိုု ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတာနဲ႔တူပါတယ္။


ကၽြန္မတိုု႔ၾကီးၾကီးေမဟာ ၃၇မင္းေသာနတ္အေပါင္းတိုု႔ကိုု ယံုုစားကိုုးကြယ္သူျဖစ္ပါတယ္။ နတ္ရုုပ္တစ္ရုုပ္ဟာ အနည္းဆံုုးတစ္ေပခြဲ နွစ္ေပေလာက္ရွိတယ္။ ျမင္းျဖဴရွင္၊ျမင္းညိဳရွင္၊ မမနွဲ၊ အေမပုုပၺါးမယ္ေတာ္၊ အေမနံကရိုုင္းမယ္ေတာ္၊ ဦးမင္းေက်ာ္၊ ဘညိဳၾကီး၊ အဖကိုုးျမိဳ႕ရွင္၊ နွမေတာ္ပုုလဲယဥ္၊ မင္းမဟာဂိရိ အစရွိသျဖင့္အိမ္ရဲ႕ေခါင္းရင္ဘက္ ဘုရားစင္ရဲ႕ေအာက္ဖက္မွာ စီတန္းျပီး ကိုုးကြယ္ထားတယ္။ ပန္း၊ ေရခ်မ္းက အစလွဴထားတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာေတာ့ လူၾကီးသံုုးဖက္ေလာက္ရွိတဲ့ ကုုကၠိဳပင္ၾကီးရွိတယ္။ အဲ့ဒီအပင္ၾကီးမွာေတာ့ နတ္စင္ကေလးရိုုက္ထားျပီး ဘညိဳၾကီးကိုု ကိုုးကြယ္ထားတယ္။ ၾကီးၾကီးေမ နတ္ေတြကိုုဗလိနတ္စာေကၽြးရင္ကၽြန္မတိုု႔ကသိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့။ မုုန္႔ေတြစားရတာကိုုး။


ဒီလိုုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မတိုု႔တစ္အိ္မ္လံုုးကန္ေတာ္ၾကီးမွာ ေရခဲ့မုုန္႔သြားစားၾကတယ္။ ကၽြန္မက ေရအိမ္ထဲေရာက္ေနတာကိုု လူၾကီးေတြက မသိၾကဘူးေလ။ သူတိုု႔က ကၽြန္မလမ္းပတ္ျပီးေဆာ့ကစားေနတယ္လုုိ႔ထင္ၾကျပီး အိမ္ကိုုေသာ့ခတ္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္မတိုု႔အိမ္ေအာက္ထပ္မွာက သံဘာဂ်ာတံခါးအျပည့္တပ္ထားတာမိုု႔ အျပင္ကေနလက္သြင္းျပီး ေသာ့ခေလာက္ကိုုနွိပ္သြားၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မေရအိမ္ထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ အိမ္မွာဘယ္သူမွ ရွိမေနၾကေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲကၽြန္မလည္း အျပင္ထြက္လိုု႔မရတာနဲ႔ အိပ္မၾကီးကိုုတက္လာခဲ့တယ္။ ဝရံတာမွာ မတ္တတ္ကေလးရပ္ရင္း အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆာ့ကစားတာကိုုေငးၾကည့္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေရေသာက္ခ်င္တာနဲ႔ အိပ္ထဲကိုု၀င္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ မရည္ရြယ္ပဲ အထပ္ခိုုးရွိရာကိုု မ်က္စိကေရာက္သြားတာေပါ့။ လိုုက္ကာေတြၾကားထဲက မ်က္လံုုးတစ္စံုုဟာ ကၽြန္မကိုုၾကည့္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မထင္တာက အိမ္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္မွာက်န္ခဲ့ျပီး အထပ္ခိုုးေပၚက အခန္းထဲမွာ ေနေနတာလိုု႔ထင္တာေလ။


ေရေသာက္ျပီးေတာ့ အထပ္ခိုုးရွိရာကိုုတက္ခဲ့တယ္။ နွဳတ္ကလည္း အိမ္ရွိလူအကုုန္ရဲ႕နာမည္ကိုု ေအာ္ေခၚတာေပါ့။ တစ္ေယာက္မွလည္း ျပန္မထူးတာမိုု႔ စိတ္ကလည္း နဲနဲတိုုသြားတယ္။ ကၽြန္မထင္လိုုက္တာက ကၽြန္မအမဝမ္းကြဲ ရည္းစားစာ ခိုုးေရးေနတယ္လိုု႔ထင္လိုုက္တာ။ ဒါနဲ႔ ရွိတဲ့ အခန္းေတြကိုု လိုုက္ၾကည့္ေတာ့လည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိၾကဘူး။ မ်က္လံုုးတစ္စံုုကိုု ျမင္လိုုက္ရတဲ့ အခန္းကိုုေရာက္ေတာ့လည္း အခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ၾကက္သီးေတြထလာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ေၾကာက္သလိုုလိုုလည္းခံစားလာရေတာ့ အိမ္ေအာက္ကိုု ေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္..။ အျပင္ကလည္းထြက္လိုု႔မရ၊ ေၾကာက္ကလည္းၾကာက္တာမိုု႔ လမ္းမွာေျပးလႊားကစားေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုုေအာ္ေခၚျပီး ကၽြန္မနဲ႔ ခဏအတူလာေနေပးဖိုု႔ ေျပာလိုုက္တယ္။ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ေတြကလည္း လာေနေပးၾကပါတယ္။ ကေလးသဘာဝ ေပါက္တတ္ကရေတြေျပာရင္း မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္ကျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေမေမ နဲ႔ ၾကီးၾကီး ကေတာ့ အံ့ၾသျပီး “ညည္းဘယ္လိုုအထဲေရာက္ေနတာလဲ” တဲ့


ကၽြန္မလည္း ဇတ္စံုုကိုုနတ္သံေနွာျပီးေျပာျပေတာ့တာေပါ့..။ အဲ့ဒီအခါမွာ ၾကီးၾကီးက ေမေမ့ကိုုဆူပါေတာ့တယ္။ “ကေလးလိပ္ျပာလြင့္သြားမွျဖင့္ ..ဘာ..ညာ ..”ေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ သူတိုု႔ညဘက္ပိုုင္းဘယ္သြားသြား အိမ္မွာရွိတဲ့ကေလးေတြကိုု အကုုန္စံုုေအာင္လိုုက္ေခၚပါေတာ့တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ထဲမွာ က်န္မေနေအာင္ေပါ့။


ကၽြန္မ နဲနဲသိတတ္စအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲ့ဒီမ်က္လံုုးတစ္စံုုရဲ႕ ပိုုင္ရွင္ဟာ ဘယ္သူမ်ားျဖစ္မလဲဆိုုျပီးေတာ့ေပါ့။ ထင္ေယာင္ထင္မွားနဲ႔ျမင္ေယာင္တာ မဟုုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာလွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ထိထက္တိုုင္ မ်က္လံုုးပိုုင္ရွင္ဟာ ဘယ္သူဆိုုတာ မသိရွိခဲ့ပါဘူး။


အခုုေတာ့ ၾကီးၾကီးေမလည္းဆံုုးသြားပါျပီ။ ကုုကၠိဳပင္ၾကီးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး..။ လမ္းထဲက အိမ္ေတြအကုုန္လည္း ကန္ထရိုုက္တိုုက္ေတြျဖစ္ကုုန္ခဲ့ျပီ။ တစ္ခါတစ္ေလ အဲ့ဒီလမ္းကိုုေရာက္ရင္ ငယ္ငယ္တုုန္းက ျမင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္လံုုးတစ္စံုုအေၾကာင္းကိုု ျဖတ္ကနဲေတာ့ သတိရလိုုက္မိဆဲပါပဲ။ အကယ္၍မ်ား ၾကီးၾကီးသာ ရွိေနဦးမယ္ဆိုုရင္ မ်က္လံုုးတစ္စံုုပိုုင္ရွင္ဟာ ဘယ္သူျဖစ္နိုုင္တယ္ဆိုုတာ ေျပာျပနိုုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ရွင္…


ပ်ိဳးယုဝသုုန္
7:15:15 PM
20-05-2012
Sunday (BNE)

9 comments:

Cameron said...

ကိုယ္ေတာင္သိခ်င္မိသြားတယ္ အဲဒီမ်က္လံုတစ္စံု ဘယ္သူျဖစ္မလဲ....????

ၿဖိဳးဇာနည္ said...

မ်က္လံုးတစ္စံု
ေတြ႔ေတြ႕လိုက္ခ်င္စမ္းပါဘိ
ခုေနမ်ားေတြ႕လို႔ကေတာ႕ ေအးေဆးဘာာာာာ
ေက်ာင္းတုန္းက မာရသြန္ဆုရထားတာ
ဟြင္းဟြင္း ဘာမွတ္ေနလဲ

ၿဖိဳးဇာနည္ said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

Nobody and noting.
လူႀကီးေတြ ေနာက္တခါ မထားခဲ့ေအာင္ ေျပာျပတဲ့ လံၾကဳတ္ဇတ္လမ္းေပါ့

Badarlearn

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

ဝသုန္က ဒီလိုမ်ိဳး စာေလးေတြ ေရးေလ႔ရွိတာ ျမတ္သတိထားမိတယ္။ ျမတ္ကလည္း သတိၱခဲ။ ဒီလိုေတြ ဖတ္ျပီးရင္ ဒါသရဲပဲလို႔ဇြတ္ေတြးၿပီး ေၾကာက္တာခ်ည္းပဲ။ အဟီးး း)

ခ်စ္တဲ႔
ျမတ္

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

ဘယ္သူလဲ သိခ်င္သြားတယ္

မိုးသူ(ေတာင္ၾကီး) said...

အာာာာာာာာ ဗ်ာ....မမ၀သုန္အ၇မ္းေနာက္တာပဲ
ဒီမွာ မိုးသူ က တေယာက္ထဲ အိပ္ရတာ
ေၾကာက္ဒယ္ အခုလိုမ်ဳိးေတြဖတ္ျပီးရင္
တေယာက္ထဲ အိပ္ရဲေတာ့၀ူး ဒီေန ့ညေတာ့ ေမေမတို ့နဲ ့တြားအိပ္ေတာ့မယ္
ဖတ္ျပီးေအာ္ေတာင္ငိုခ်င္သြားဘီ :waa

ညီရဲ said...

အဲဒါ တရဲ အစ္မ... ဖတ္ရင္း ေက်ာေတာင္ နဲနဲ ခ်မ္းတယ္ အစ္မေရ...

San San Htun said...

ေၾကာင္ကေလးမ်ားလားဟင္...