Sunday 6 May 2012

ငွက္ရုပ္ခ်ိဳးသူ






အလင္းေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာရွိတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ သူမထိုုင္ေနသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ ျငိမ္သက္စြာထိုုင္ေနေသာသူမ၏ ကိုုယ္ခႏၶာတစ္ခုုလံုုးတြင္ လွုုပ္ရွားေနသည့္အရာဟူ၍ လက္နွစ္ဖက္သာရွိသည္။


ဓါးမ်ား၊ စာရြက္ေရာင္စံုုမ်ား ၾကားတြင္ သူမထိုုင္ေနသည္မွာ အခ်ိန္မည္မွ်ရွိျပီမွန္း သူမကိုုယ္တိုုင္ပင္ မသိေတာ့ေပ။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လာလွ်င္ ရွိေနေသာ ေပါင္မုုန္႔ၾကမ္းအခ်ိဳ႕ကိုု ေရနွင့္ေမွ်ာခ်လိုုက္သည္။ ငိုုက္ျမည္းလာလွ်င္ ေဘးတစ္ဖက္၌ ရွိေနေသာ ေခါင္းအံုုးေပၚတြင္ေခါင္းကိုုခ်ရင္း အိပ္စက္ရန္ၾကိဳးစားလိုုက္သည္။ ယခင္က ေႏြးေထြးလွသည္ဟုု ထင္ရေသာ သူမ၏ေစာင္ကေလးကိုုပင္ ေႏြးေထြးမွဳအလံုုအေလာက္ မေပးနိုုင္ဟုု သူမ ထင္ျမင္ေနေတာ့သည္။




၁။

အေႏြးဓါတ္ကိုုသယ္ေဆာင္လာေသာ ေႏြဦးရာသီနွင့္ ေႏြရာသီသည္ သူမကိုု ေက်ာခိုုင္ထြက္ခြါခဲ့သည္မွာ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ နွင္းခါးရိုုက္ခတ္မွဳေၾကာင့္ သူမစိုုက္ပ်ိဳးထားေသာ ပန္းပင္ကေလးမ်ားလည္း နွင္းစက္ေတြေအာက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ျပီ။ သူမစိုုက္ထားေသာ ပန္းကေလးမ်ားနည္းတူ သူမလည္း ေအးစက္ေသာ ရာသီဥတုုေအာင္တြင္ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳျဖစ္ခဲ့သည္။ အရာရာသည္ သူမကိုုေအးစက္စြာ ေစာင့္ၾကိဳခဲ့သည္ဟုုလည္း သူမ တစ္ခါတစ္ရံထင္မိသည္။


သူမေနထိုုင္ရာအခန္းကေလး၏ တစ္ခုုတည္းေသာျပတင္းေပါက္မွ အျပင္ကိုု သူမ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အိမ္အျပင္တြင္ မွဳန္မွိဳင္းေသာ အေရာင္ေတြနွင့္သာ ျခံဳလႊမ္းထားသည္။ “ေနေရာင္ျခည္ေတြ မလာေတာ့ဘူးလား” ဟုုသူမတစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္လိုက္သည္။ ေနေရာင္ျခည္ကိုု သူမ မျမင္ရတာ လည္းအေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ ေ၀့ဝဲလာေသာမ်က္ရည္တိုု႔သည္ သူမ၏ပါးျပင္ေပၚသိုု႔ စီးက်မလာေပ။


“မ်က္ရည္ေတြဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ” ဟုု အသံထြက္ျပီးေမးလိုုက္သည္။ အေျဖကိုု မည္သူတစ္ဦးကမွ် လာမေပးေပ။ နာက်င္စြာျပံဳးလိုုက္ရင္း စကၠဴမ်ားကိုု ဆက္ျပီးျဖတ္ေနလိုုက္သည္။ “ပူေလာင္ေနတဲ့ နွလံုုးသားေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြလည္း အေငြ႕ျဖစ္ျပီး စီးဆင္းမလာနိုုင္တာထင္ပါရဲ႕ေလ”  စာရြက္မ်ားကိုုၾကည့္ရင္းသူမ ေျပာလိုုက္သည္။


အရာရာကိုုခ်မ္းစိမ့္ေအးခဲေစတဲ့ေဆာင္းရာသီဟာ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ ရင္ဘတ္ထဲက အပူကိုု မေအးေစနိုုင္ဘူးလား။


“အိုုရီဂါမီ က စိတ္ကိုုျငိမ္ေစတယ္ ပန္ဒိုုရာ..၊ သာမန္အခ်ိန္ေတြထက္ ၀မ္းနည္းအားငယ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေတြမွာ ခ်ိဳးတဲ့ အရုုပ္ေတြဟာ ပိုုျပီး အသက္၀င္ လွပတယ္”


အရုုပ္ခ်ိဳးနည္းကိုု သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာလည္းဆရာ၊ သူငယ္ခ်င္းလည္းသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ တာကာ ရဲ႕စကားသံအခ်ိဳ႕ကိုု ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း သူမ နွုုတ္ခမ္းတိုု႔ ေကြးညြတ္သြားသည္။ သူမျပံဳးလိုုက္တာလား၊ ဒါမွမဟုုတ္ မဲ့လိုုက္တာလား သူမကိုု္ယ္ သူမပင္ မသိလိုုက္ေပ။


ဟုုတ္တာေပါ့တာကာ၊ ငါ အရုုပ္ေတြျပန္ခ်ဳိးေနျပန္ျပီေလ။ ဒီတစ္ခါ ဒုုတိယ အၾကိမ္ေပါ့” တာကာ့ ကိုုရည္ရြယ္ျပီး သူမ တီးတိုုးေလးေျပာလိုုက္သည္။


“မနွစ္က ဒီလိုုအခ်ိန္မွာ ငါ အရုုပ္ေတြခ်ိဳးေနခဲ့တာပဲ တာကာ”



၂။

မနွစ္ရဲ႕ဒီလိုုအခ်ိန္ ေဆာင္းတြင္းကာလေတြမွာ အရုုပ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုု ငါခ်ိဳးခဲ့တယ္ တာကာ။ မိတ္ေဆြေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြက ငါခ်ိဳးခဲ့တဲ့ အရုုပ္ေတြကိုုျမင္ေတာ့ လွလိုုက္တာလိုု႔ တအံ့တၾသနဲ႕ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ နင္ကေတာ့ ငါ့ကိုု စိုုးရိမ္တဲ့မ်က္လံုုးေတြနဲ႔ၾကည့္ျပီး “ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား ပန္ဒိုုရာ” လိုု႔ေမးခဲ့တယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုု အရုုပ္ေလးေတြလက္ေဆာင္ေပးရင္း၊ ကေလးသူငယ္ကေလးေတြကိုု အေပ်ာ္တမ္း အရုုပ္ခ်ိဳးတာ သင္ေပးရင္း အခ်ိန္ေတြအခ်ိဳ႕ကိုု ငါ ေက်ာ္ျဖတ္နိုုင္ခဲ့တယ္။


ဒီလိုုနဲ႔ခ်မ္းေအးလြန္းတဲ့ ေဆာင္းရာသီဟာ တစ္ေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ကုုန္ဆံုုးခဲ့တယ္။ ေဆာင္းအကုုန္၊ ေႏြဦးကိုု အကူး ဇြန္၊ ဇူလိုုင္ လေတြမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္လည္ ၾကည္လင္လာခဲ့တယ္။ ဇြန္၊ ဇူလိုုင္ဟာ ေႏြးေထြးတဲ့ေနေရာင္ျခည္နဲ႔အတူ ငါ့ရဲ႕ေအးစက္ေနတဲ့ ဘဝကိုု ေႏြးေထြးမွဳေပးမယ့္ သူတစ္ေယာက္ကိုုလည္း ငါ့ဆီကိုုေခၚခဲ့တယ္ တာကာ။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ငါ အရုုပ္ေတြကိုု မခ်ိဳးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ နင္ကေတာ့ ငါ အရုုပ္ေတြ ခ်ိဳးမေနတာေတာ့ကိုု ေတြ႔ရလိုု႔ ၀မ္းသာေနခဲ့တယ္ေနာ္။



၃။

ေႏြးျမတဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားသံေတြနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြဟာ ျပန္ျပီးသက္ဝင္လွဳပ္ရွားလာခဲ့တယ္။ အဓိပၺါယ္ရွိတဲ့ မနက္ေတြ ကိုု ငါျပန္ျပီးရခဲ့တယ္ တာကာ။ ဒီလိုုနဲ႔ မ်ားမၾကာမီမွာပဲ ငါဟာ ငါ့ကိုုခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူတယ္ေယာက္ကိုု ရခဲ့တယ္။ တြယ္တာရာမဲ့တဲ့ ငါ့ဘဝမွာ သူဟာ အိုုေအစစ္ တစ္ခုုလည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။


ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့တစ္ခဏဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့ တန္ဖိုုးမျဖတ္နိုုင္တဲ့ ကာလေတြေပါ့၊ သူ႔ရဲ႔ဂရုုတစ္စိုုက္ရွိမွဳ နဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ စကားသံေတြၾကား ငါ့ရဲ႕ေမာပန္းျခင္းေတြ ေျပေပ်ာက္ကာစမွာ ငါဟာ ငါ့ရဲ႕ အလင္းေရာင္ကိုု စတင္ျပီးဆံုုးရွံဳးရေတာ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားသံေတြ၊ ဂရုုတစ္စိုုက္ရွိမွုုေနရာေတြမွာ အစာထိုုးဝင္ေရာက္လာတဲ့ ဥေပကၡာတရားေတြကိုု ငါ မသိဟန္ေဆာင္ခဲ့ေပမယ့္  ေဆာင္းဦးရာသီကုုန္ဆံုုးျပီးတဲ့တစ္ရက္မွာေတာ့ ငါ မလိုုခ်င္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြ ငါ့ဆီကိုု ေရာက္ခဲ့တယ္။


“ေရွ႕ဆက္ဖိုု႔ ဘယ္လိုုမွ အဆင္မေျပနိုုင္တဲ႔အတြက္ ဟိုုအရင္ကလိုု မိတ္ေဆြေတြလိုုပဲ ေနရေအာင္” တဲ့


မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ စကား၊ ငါ့နွလံုုးသာကိုု ဓါးတံုုးတံုုးနဲ႔ထိုုးခြဲလိုုက္သလိုုပါပဲတာကာ၊ အဲ့ဒီေနာက္ပိုုင္းမွာေတာ့ ငါ့ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြဟာ ေအးခဲျခင္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ျပည့္နွက္လာခဲ့တယ္။


အဆင္မေျပမွဳဆိုုတာ အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔လာတတ္တယ္” ဆိုုတဲ့စကားကိုု ငါယံုုၾကည္ခဲ့ျပီ။ ခ်စ္သူရဲ႕စြန္႔ပယ္မွဳကိုု ရရွိခဲ့သလိုု ငါလုုပ္ကိုုင္ေနတဲ့ လုုပ္ငန္းခြင္မွာလည္း ဝန္ထမ္းေတြ ေလ်ာ့ခ်တဲ့အထဲမွာ ငါပါခဲ့တယ္။ ငါငွားေနတဲ့ အေတာ္အသင့္က်ယ္ဝန္းတဲ့ အခန္းကေလးကိုုလည္း ငါစြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတယ္တာကာ။ အခန္းခကိုု မေပးနိုုင္တဲ့ အတြက္ ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အခန္းကေလးရွိရာကိုု ငါေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ လက္က်န္ေငြသားကေလးကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ေဆာင္ထားရင္း ေနာက္ အလုုပ္တစ္ခုုကိုု ငါအသည္းအသန္ရွာခဲ့တယ္။



၄။

ကံတရားရဲ႕ဖိနွိပ္မွုုေတြဟာ ငါ့အေပၚမွာမွ ပိုုျပီးေလးလံေနသလိုုပါပဲတာကာ။ ဒီလိုုနဲ႔ အထီးက်န္ဆန္တဲ့ေန႔ရက္ေတြ၊ ၀မ္းနည္းနာက်င္ေနရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကိုုေက်ာ္ျဖတ္ဖိုု႔ ငါ အရုုပ္ေတြလုုပ္ဖိုု႔ စကၠဴေတြ ျပန္ခ်ိဳးေခါက္ခဲ့တယ္။ ေရာင္စံုုစကၠဴေတြနဲ႔လွပေနတဲ့ အရုုပ္ေလးေတြဟာ ငါ့ရဲ႕ေသးငယ္တဲ့ အခန္းေလးရဲ႕ေထာင့္ကေလးမွာ အစီအရီ ရွိေနၾကျပန္တယ္ေလ။


စိတ္ဓါတ္ေတြ ကမာၻ႔အလည္ဗဟိုုထိလုုနီးပါး က်ဆင္းေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ငါဟာ အျပင္ကိုုလည္းမထြက္လိုုေတာ့ဘူးတာကာ။ ခ်စ္သူကိုုလည္း ဆက္သြယ္ဖိုု႔ ငါ မၾကိဳးစားလိုုေတာ့ဘူး၊ မနက္ျဖန္ေတြဆိုုတာ အဓိပၺါယ္မရွိေတာ့သလိုု အနာဂတ္ဆိုုတာလည္း ေရွ႕မွာ မပီဝိုုးတဝါးပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ နင့္ဆီ ဆက္သြယ္ဖိုု႔စိတ္ကူးရေပမယ့္ နင္ရဲ႕ဇာတိျဖစ္တဲ့တိုုင္းျပည္ကိုု ခဏျပန္သြားတဲ့ နင့္ကိုု ငါ့ရဲ႕အပူေတြ လိုုက္မေပးခ်င္ပါဘူး တာကာ။


ဒီလိုုနဲ႔ ငါ နင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အိုုရီဂါမီ နည္းနဲ႔ပဲ ငွက္ရုုပ္ကေလးေတြလုုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီတခါလည္း ငါခ်ိဳးခဲ့တဲ့ အရုုပ္ေတြဟာ ၾကိဳးၾကာရုုပ္နဲ႔ ငန္းရုုပ္ကေလးေတြပဲေပါ့။ နင္ျပန္လာရင္ေတာ့ ငါ့ဆီကိုု ဆက္သြယ္လာလိမ့္မယ္လိုု႔ ငါေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ တာကာ။



၅။

မွိန္ေဖ်ာ့ေသာ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ သူမ စကၠဴစမ်ားကိုု ခ်ိဳးေခါက္ျပီး ငွက္ရုုပ္ကေလးေတြကိုု ဖန္တီးေနသည္။ အေရာင္စံုုလင္စြာျဖင့္ လွပေနေသာ ငွက္ရုုပ္ကေလးမ်ားသည္ သူမ၏ေဘးပတ္လည္တြင္ လွပစြာရွိေနၾကသည္။


ခ်ိဳးေခါက္ထားေသာ စကၠဴမ်ားကိုု တစ္ခုုနွင့္တစ္ခုု ဆက္ရင္း ရုုပ္လံုုးေပၚလာေသာ ၾကိဳးၾကာငွက္ကေလးကိုု သူမေစ့ေစ့ၾကည့္လိုုက္သည္။ “မ်က္လံုုးထည့္ျပီးရင္ ျပီးျပီပဲ” တီတိုုးသူမရြတ္ဆိုုလိုုက္သည္။


ထိုု႔ေနာက္ ၾကိဳးၾကာငွက္၏ မ်က္လံုုးေနရာကိုု ထည့္ရန္ ေဆးဗူးကိုု သူမလိုုက္ရွာသည္။ မေတြ႔။ အခန္းထဲ ရွိသမွ်ေနရာတိုု႔ကိုု ေမႊေနွာက္ရွာၾကည့္သည္။ ထိုုအခါ တံခါးေထာင့္တြင္ရွိေနေသာ အမွိဳက္ျခင္းထဲမွာ ေဆးဗူးအနီေရာင္ေလးကိုု သူမေတြ႔လိုုက္သည္။ အလွ်င္အျမန္ဖြင့္ၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ ေဆးဗူးထဲတြင္ ေဆးတစ္စက္မွ်ပင္ မက်န္ေတာ့ေပ။


ၾကိဳးၾကာငွက္၏ မ်က္လံုုးကေလးမ်ားသည္ ပတၱျမားေရာင္ကဲ့သိုု႔ ရဲရဲေတာက္နီေသာ အဆင္းရွိေၾကာင္း သူမေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ရုုတ္တရက္ သူမျပံဳးလိုုက္သည္။ ေဆးစက္ရနိုုင္မည့္ေနရာကိုု သူမေကာင္းေကာင္း သိသည္ပဲ။ ထိုု႔ေနာက္ စကၠဴျဖတ္သည့္ဓါးကိုုယူရင္းသူမ၏ လက္ေကာက္၀တ္ကိုု အသာလွီးခ်လိုုက္သည္။ ထက္ရွေသာ ဓါးပါး၏ အသြားေၾကာင့္ နာက်င္မွုုကိုု သူမ နည္းနည္းကေလးမွ်ပင္ မခံစားရေပ။ စီးက်လာေသာ ေသြးစက္မ်ားကိုု စုုတ္တံျဖင့္ အသာတိုု႔ယူ၍ ၾကိဳးၾကာငွက္၏ မ်က္လံုုးတြင္ တန္ဆာဆင္လိုုက္သည္။


သူမေက်နပ္နွစ္သက္စြာျပံဳးရင္း သူမ၏ငွက္ကေလးကိုုၾကည့္လိုုက္သည္။ သူမခ်ိဳးခဲ့သမွ် ငွက္တိုု႔ထဲတြင္ ဤငွက္ေလာက္ အသက္၀င္လွပေသာ ငွက္ မရွိဟုု သူမထင္မိသည္။


တျဖည္းျဖည္း သူမငိုုက္ျမည္းလာသည္။ ေဘးနားတြင္ အဆင္သင့္ရွိေနေသာ ေခါင္းအံုုးငယ္ထက္တြင္ ဦးေခါင္းကိုု အသာခ်လိုုက္သည္။


၆။

ပူျခင္း၊ ေအးျခင္း ကင္းေသာ ေနရာတစ္ခုုတြင္ သူမ၏ ေပ်ာက္ဆံုုးခဲ့ျပီးေသာ မိတ္ေဆြတိုု႔သည္ သူမကိုု ျပံဳးရႊင္စြာ ၾကိဳဆိုုေနၾကသည္။




ပ်ိဳးယုုဝသုုန္
11:25:10AM
06-05-2012
Sunday(BNE)

8 comments:

AH said...

အရမ္းဆြဲေဆာင္မႈ႕ရွိတဲ့ ၀တၱဳေလးပါလား မ၀သုန္ခင္ဗ်ား။

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

ဝသုန္ေရ.. စာေလးလည္း ဖတ္လို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။
အထူးသျဖင္႔ ငွက္ရုပ္ေလးကို လွလိုက္တာ ဝသုန္ရယ္

ခင္တဲ႔
ျမတ္

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

ငွက္ရုပ္ေလးေတြလို႔ ေျပာခ်င္တာ ဝသုန္ေရ..
ေျပာခ်င္စိတ္ေတြၾကီးျပီး ငွက္ရုပ္ေလးကို ျဖစ္သြားတယ္။ :D

ကကလ said...

အားယား......... ဟီး မနက္ခပ္ေစာေစာ ဖတ္လိုက္တာ ရင္အေတာ္တုန္သြားတယ္။ ေကာင္းတယ္အစ္မ။ ၾကိဳးၾကာငွက္ေလး အသက္၀င္သြားတာေပါ့ေလ။ ၀မ္းနည္းစရာ တာကာလည္း ေရာက္မလာေတာ့ဘူး :(

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ မမ၀သုန္ေရ
ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ စြဲေဆာင္မႈ႔ရွိတယ္

ကိုရင္ said...

ဖတ္ရတာ ရွတတနဲ႔ ေလးသလိုလို ေပါ့သလိုလိုနဲ႔ :)
နာမည္ေတြေၾကာင့္ ဘာသာၿပန္ေလလားလို႔ ထင္ခဲ့ေသးတယ္..ေအာက္ေရာက္မွ “ပိုးနွံေကာင္” ဆိုတာေတြ႔လို႔ “ေၾသာ္..ဒင္းက ဒါလည္း လုပ္တတ္တာပဲ”ဆုိတာကို သိသြား၏ :D

ရင္ဆူး said...

မၾကီး၀သုန္ရဲ႕ ငွက္ရုပ္ကေတာ႕ လံုး၀အသက္၀င္ေနမယ္ဆိုတာ ျငင္းစရာမရွိသလို ဒီစာေလးကလည္း အရမ္းခံစားလို႕ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ျငင္းစရာမရွိပါဘူးဗ်ာ....အရမး္ေကာင္းတယ္.....

ၿဖိဳးဇာနည္ said...

ဒီတစ္ခါေတာ႕ ပိုးႏွံေကာင္ အေတာ္နံသဗ်
ဖတ္ေနရင္းန႔ဲ အေပၚကအအရုပ္ကေလးကို
၃ ခါေလာက္ၿပန္ၿပန္ၾကည္႔မိသြားတယ္႕႕႕႕႕
တကယ္ခံစားလို႔ေကာင္းတယ္ အ႔ဲကေလးမ
ကိုလဲႏွေၿမာတယ္ တကယ္ခ်စ္တတ္တ႔ဲႏွလံုး
သားကို အခုန္ရပ္တန္႔သြားေအာင္လုပ္ လိုက္
တာေတြ႔ရၿပန္ေတာ႔လဲ အေတာ္ကို ႏွေၿမာၿပီ
ဂရုဏာေဒါသလဲ ထြက္မိၿပန္တယ္႕႕႕ရသ၂မ်ိဳး
ခံစားလိုက္ရတယ္