Thursday 1 March 2012

မတ္လ တေစ ၦ



မတ္လ(၁)ရက္… Autumn ရာသီ တစ္ျဖစ္လဲေဆာင္ဦးရာသီရဲ႕ပထမဆံုုးေသာေန႕…

ေႏြရာသီရဲ႕နွုုတ္ဆက္ျခင္းေတးသြားေတြကိုုသစ္ရြက္ကေလးေတြကေျပာၾကတယ္..

ေဆာင္းနွင္းေတြလည္းမလာေသးပါဘူး..မိုုးနွင္းေတြလည္းမေၾကြေသးပါဘူး..ေအးျမတဲ့ေျမာက္ေလေတြလည္းမတိုုက္ေသးပါဘူး…


ဒါေပမယ့္နွဳတ္ဆက္သြားတဲ့ေႏြရာသီလိုုဒီလိုုေဆာင္းဦးရာသီရဲ႕ပထမဆံုုးေန႔မွာနင္..ငါ့အနားကထြက္သြားတာဒီေန႔ဆိုုရင္နွစ္နွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ျပီ…အခ်ိန္ေတြရာသီေတြေျပာင္းလဲလာေပမယ့္နာက်င္ေနရဆဲငါ့ရင္ဘတ္ထဲကဒဏ္ရာဟာေသြစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနဆဲပါရာရာ..မေမွ်ာ္လင့္မထင္မွတ္ထားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာေဆာင္းဦးကာလမွာေတာင္ငါ့ရင္ကိုုကၽြမ္းျမိဳက္ေစခဲ့တယ္…ရာရာ..ျဖစ္နိုုင္မယ္ဆိုုရင္တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္နင္နဲ႔ျပန္ေတြ႔ဖိုု႔အခြင့္အေရးေလးရခ်င္ပါတယ္….



၁။
ရဲရင့္ျခင္း..သြက္လက္ျခင္းေတြဟာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ေနရာတိုုင္းမွာမေကာင္းဘူးဆိုုတဲ့ငါ့ရဲ႕စကားကိုုဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာပဲမေက်နပ္သလိုုနဲ႔နွုုတ္ခမ္းေတြကိုုတြန္႔ေကြးျပီးျပံဳးေနတတ္တဲ့နင့္ကိုုဒီေန႔ပိုုသတိရမိတယ္ရာရာ..မတရားတာျမင္ရင္မေနတတ္တဲ့…လွသေလာက္စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိတဲ့နင့္ကိုုလိုုက္ျပီးသတိေပးထိန္းမတ္ေပးရင္းအမွားအယြင္းေတြၾကံဳရမွာကိုုေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်စိုုးရိမ္ေနရတဲ့ငါဟာအပိုုအလုုပ္ေတြလုုပ္ေနခဲ့တာမဟုုတ္ပါဘူး…


“ေလာကကိုုမေစာင့္ေရွာက္နိုုင္ေပမယ့္အားနည္းတဲ့သူ..မတရာခံရတဲ့သူေတြကိုုေတာ့တတ္နိုုင္သေလာက္တစ္ဖက္တစ္လမ္းကငါတိုု႔ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ေမာင္ရဲ႕…ေမာင္လည္းငါ့ကိုုခ်စ္တယ္ဆိုုရင္အားနည္းတဲ့သူကိုုတတ္နိုုင္သေလာက္ကူညီေနာ္..”ဆိုုတဲ့နင့္ရဲ႕စကား.ငါ့နားထဲမွရွိေနဆဲပါရာရာ…ကံၾကမၼာကိုုအျပစ္တင္ရမလား…ေနရာတကာမွကူညီခ်င္တတ္တဲ့နင့္ရဲ႕စိတ္ကိုုပဲအျပစ္ပံုုရမလားဆိုုတာငါမစဥ္းစားနုိုုင္ေတာ့ပါဘူး..ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္နင္ကေတာ့နင့္ရဲ႕ကူညီခ်င္တတ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ပဲငါနဲ႔အေဝးၾကီးကိုုထြက္သြားခဲ့ျပီ…ရာရာ..နင့္ကိုုငါသိပ္လြမ္းတယ္…


“ေမာင့္ကိုုငါအရမ္းခ်စ္တယ္..သိလား”..ဆိုုတဲ့နင့္စကားသံဟာငါ့ရင္ထဲမွာပဲ့တင္အခါခါထပ္ေနခဲ့တယ္.ရာရာ..စဥ္းစားမိတုုိင္းေယာက္်ားတန္ေပမယ့္မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတာကိုုလည္းငါမကြယ္၀ွက္ပါဘူး..ငါလည္းနင့္ကိုုဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုုတာေျပာမျပခဲ့ေပမယ့္နင္သိမွာပါရာရာ…နင္ထြက္သြားျပီးခ်ိန္ကေနစျပီးငါ့ရင္ထဲမွာဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္မွေနရာရွိမေနခဲ့တာဒီေန႔အထိပါ…မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွလည္းနင့္လိုုငါ့ရင္ထဲကိုုမေရာက္လာနိုုင္ၾကပါဘူး…ၾကည္လင္တဲ့မ်က္ဝန္းလွလွေလးေတြရွိသလိုုစိတ္ထားလွလွေလးလည္းရွိတဲ့နင့္လိုုခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကိုုရရွိျပီးတဲ့ေနာက္မွာနင္ငါ့ဆီျပန္မလာနိုုင္ေတာ့ေပမယ့္လည္းငါ့ရင္ထဲမွာနင့္ကိုုျမတ္နိုုးတြယ္တာေနဆဲပါ….ရာရာ..နင့္ကိုုငါအရမ္းခ်စ္တယ္…


နူးညံ့တဲ့နင့္လက္ဖ၀ါးေတြကိုုဆုုတ္ကုုိင္ရင္းပင္လယ္ျပင္ဘက္ကိုုမ်က္နွာမူရင္းေန၀င္ခ်ိန္ေတြကိုုအတူတူၾကည့္ခဲ့ၾကတဲ့ေန႔ရက္ေတြဟာငါ့ကိုုနိွပ္စက္ကလူျပဳေနခဲ့တယ္ရာရာ…ခုုေတာ့လည္းငါေန၀င္ခ်ိန္ကိုုမၾကည့္တာၾကာျပီျဖစ္သလိုုပင္လယ္ဘက္ကိုုလည္းမေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာနင္ငါ့ကိုုထားသြားျပီးကတည္းကေပါ့…အဲဒီေန႔ကိုုငါ့ရဲ႕ဘဝထဲကေနအျပီးအပိုုင္ထုုတ္ပစ္လိုုက္ခ်င္ခဲ့တယ္ရာရာ…ဒါဆိုုနင္လည္းငါ့ကိုုခြဲသြားမွာမဟုုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့…ဒါေပမယ့္ဒါေတြဟာငါ့ရဲ႕မျဖစ္နိုုင္တဲ့စိတ္ကူးေတြသာျဖစ္ပါတယ္…အဲသည္ေန႔ဟာတစ္ကယ္ပဲရွိေနခဲ့သလိုုအဲသည္ေန႔မွာပဲငါ့ရဲ႕နွလံုုးသားတစ္ခုုေၾကမြပ်က္စီးခဲ့ရတယ္…ရာရာရယ္..နင္သိပ္ရက္စက္ခဲ့တယ္..


၂။
မွတ္မိေသးရဲ႕လားရာရာ…လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္နွစ္ဒီလိုုေန႔မွာေပါ့…မတ္လတစ္ရက္ေန႔..ေဆာင္းဦးကာလရဲ႕ပထမဆံုုးေန႔မွာနင့္ကိုုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဖိုု႔ငါစိတ္ကူးလွလွေလးတစ္ခုုရခဲ့တယ္…လွပတဲ့နင့္လက္ေခ်ာင္းကေလးနဲ႔လိုုက္ဖက္ညီမယ့္လက္စြပ္ေလးကိုုဝယ္ရင္းစိတ္လွဳပ္ရွားသြားမယ့္နင့္ရဲ႕မ်က္နွာေလးကိုုလည္းငါကျမင္ခ်င္လွတယ္…ဒါေၾကာင့္ညေနစာအတူတူစားရေအာင္ဆိုုျပီးနင့္ဆီကိုုဖုုန္းဆက္ျပီးေျပာခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့လည္းကိုုယ့္ဘာသာကိုုယ္လာခဲ့ဖိုု႔မွာေတာ့ဘာမွေထြေထြထူးထူးမေမးေပမယ့္နင့္အသံမွာအံ့ၾသမွဳေတြပါေနတာငါၾကားခဲ့ရတယ္..ဟုုတ္တယ္ေလ..ငါတိုု႔အရင္ကဆိုုအျမဲအတူတူသြားၾကတာကိုုးေနာ္…နာမည္ၾကီးစားဖိုုမွဴးတစ္ေယာက္ရဲ႕စားေသာက္ဆိုုင္ရဲ႕နာမည္ကိုုငါရြတ္ျပေတာ့အံ့ၾသျပီးရင္းအံ့ၾသေနတဲ့နင့္ကိုုငါခ်စ္လိုုက္တာ…


ညေန၆နာရီေရာက္ဖိုု႔ကၾကာလိုုက္တာလိုု႔ငါထင္ခဲ့တယ္ရာရာ…အရင္ေန႔ေတြတုုန္းကဆိုုအခ်ိန္ေတြဟာကုုန္တာျမန္သေလာက္ဒီေန႔မွာေတာ့ၾကာလွခ်ည္ရဲ႕…အလုုပ္ကိုုလည္းေန႔တစ္ဝက္ခြင့္တင္ထားျပီးစိတ္ကူးေတြနဲ႔ငါေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္…ညေန၅နာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ေစာင့္မေနနိုုင္ေတာ့ပဲငါစားေသာက္ဆိုုင္ရွိရာကိုုထြက္လာခဲ့တယ္…လက္စြပ္ဗူးေလးထဲကလက္စြပ္ေလးကိုုမၾကာခဏဖြင့္ၾကည့္ရင္းျပံဳးေနတဲ့ငါ့ကိုုစားပြဲထိုုးေကာင္ေလးေတြကနားလည္းသလိုုျပံဳးၾကတယ္ရာရာ…ငါ့ရဲ႕အစီအစဥ္ကိုုဆိုုင္မန္ေနဂ်ာကိုုေျပာျပရင္းနင္ေရာက္လာမယ့္အခ်ိန္ကိုုစိတ္လွဳပ္ရွားစြာနဲ႔အေအးတစ္ခြက္ေသာက္ရင္းငါေစာင့္ေနခဲ့တယ္..


ရုုတ္တရက္ျမည္လာတဲ့ဖုုန္းမွာျမင္ရတဲ့နင့္ရဲ႕လက္ကိုုင္ဖုုန္းနံပါတ္ကိုုျမင္ေတာ့တခ်က္ျပံဳးလိုုက္ျပီးထူးလိုုက္တယ္…တကယ္ေတာ့အဲဒီဖုုန္းသံဟာမရဏမင္းရဲ႕ေခၚသံလိုုပါပဲရာရာ…ျပီးေတာ့ဒီဖုုန္းသံရဲ႕ေနာက္မွာငါဟာနင့္အသံကိုုထပ္ၾကားခြင့္မရေတာ့ဘူးေလ…“ေမာင္..ငါဓါးထိုုးခံရလိုု႔..နာဂ်ီဘိခ်္(NudgeeBeach)နားကနာဂ်ီလမ္းကိုုလာခဲ့ေနာ္..”..ဆိုုတဲ့နာက်င္မွဳေၾကာင့္အားတင္ေျပာေနတဲ့အသံေၾကာင့္ငါတစ္ကိုုယ္လံုုးေလထဲလြင့္သြားသလိုုထင္ခဲ့ရတယ္..မန္ေနဂ်ာကိုုေတာင္းပန္ရင္းနင္ေျပာတဲ့ေနရာကိုုအျမန္ဆံုုးေရာက္ေအာင္လာခဲ့တယ္…


၃။
ငါေရာက္ေတာ့လူနာတင္ယာဥ္နဲ႔ရဲကားကေရာက္ေနျပီျဖစ္သလိုုအေရးေပၚသူနာျပဳစုမွဳေတြကိုုေဆးဝါးကၽြမ္းက်င္သူေတြကေဆာင္ရြက္ေနၾကတယ္…ျပီးေတာ့နင့္ေဘးမွာလည္းဒဏ္ရာအနည္းငယ္ရရွိထားတဲ့အဘြားအိုုတစ္ေယာက္ငိုုရွဳိက္ရင္းရပ္ေနတယ္…နင့္အနားကိုုငါေရာက္ေတာ့ငါ့လက္ကိုုဆုုတ္ကိုုင္ရင္းနင္တိုုးတိုုးေလးေျပာခဲ့တယ္ေနာ္….“ေမာင့္ကိုုငါအရမ္းခ်စ္တယ္..မခြဲနိုုင္ဘူး..”လိုု႔..ျပီးေတာ့နာက်င္မွုုေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕နင္မ်က္လံဳးေတြကိုုမွိတ္ထားခဲ့တယ္..
အနီးမွာရွိတဲ့အဘြားအိုုကိုုအက်ိဳးအေၾကာင္းမ်ားသိရမလားလိုုေမးၾကည့္ေတာ့


“အဖြားလမ္းေလ်ာက္ထြက္လာတာ…ဒီအနားကိုုေရာက္ေတာ့လူငယ္ေလးနွစ္ေယာက္ကအဖြားဆီကပိုုက္ဆံအိတ္ကိုုလုုၾကတယ္…ျပီးေတာ့အဖြားကိုုလည္းတြန္းထိုုးရိုုက္ပုုတ္ၾကတယ္..အဖြားလည္းလဲက်သြားတယ္…အဲဒီေဆးသမားေကာင္ေလးနွစ္ေယာက္ကအဖြားဝတ္ထားတဲ့လက္ဝတ္ရတနာေတြကိုုအတင္းခၽြတ္ယူၾကတယ္..ေဆးလည္းမူးေနၾကတယ္ထင္ပါတယ္..ဒီအခ်ိန္မွာဒီကေလးမေလးကေရာက္လာျပီးေကာင္ေလးေတြကိုုေမာင္းထုုတ္တယ္ေလ…ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလည္းေကာင္မေလးကိုုတြန္းျပီးတစ္ေယာက္ကေတာ့အဖြားဆီကလက္ဝတ္ရတနာကိုုအတင္းခၽြတ္ယူတာေပါ့..ေကာင္မေလးကသူ႔ကားထဲကေဘ့စ္ေဘာလ္တုုတ္ကိုုေျပးယူျပီးေကာင္ေလးေတြကိုုရိုုက္တယ္…အဲဒီမွာအဖြားဆီကလက္၀တ္ရတနာေတြကိုုအတင္းခၽြတ္ယူေနတ့ဲေကာင္ေလးကပါလာတဲ့ဓါးနဲ႔ေကာင္မေလးကိုုထိုုးလိုုက္တာထိသြားပံုုရတယ္…ေသြးေတြလည္းထြက္လာေရာဟိုုေကာင္ေလးေတြလည္းထြက္ေျပးသြားေတာ့တာပဲေလ…ကူညီတတ္တဲ့ကေလးမေလးကိုုဘုုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစကြယ္..”  လိုု႔မ်က္ရည္ေတြေတြက်ရင္းေျပာျပတယ္..


အဲဒီေနာက္မွာေတာ့နင့္ကိုုလူနာတင္ယာဥ္နဲ႔အနီးဆံုုးျဖစ္တဲ့Prince Charle’s Hospital ကိုေခၚသြားၾကတယ္..ငါလည္းေနာက္ကလိုုက္ခဲ့တာေပါ့…အေရးေပၚခြဲစိတ္ရမယ့္အတြက္သူတိုု႔အလုုပ္ရွဳပ္ေနခ်ိန္မွာငါလည္းဘာလုုပ္လိုု႕ဘာကိုုင္ရမွန္းမသိပဲနင္ဘာမွမျဖစ္ဖိုု႔ပဲဆုုကိုုအၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းေနမိခဲ့တယ္…
ဒါေပမယ့္ရာရာ..ကံတရားဟာငါ့ကိုုမ်က္နွာသာမေပးခဲ့ဘူး..ဆီးအိမ္နဲ႔ဝမ္းဗိုုက္ေအာက္ပိုုင္းမွာရခဲ့တဲ့ျပင္းထန္တဲ့ဓါးခ်က္၂ခ်က္ေၾကာင့္နင္ဟာနင္ခ်စ္ပါတယ္ဆိုုတဲ့ငါ့ကိုုေရာ..နင္ကူညီခ်င္တဲ့သူေတြကိုုေရာေက်ာခိုုင္းထြက္ခြါသြားခဲ့တယ္…အဲဒီေန႔ကစလိုု႔နင့္ရဲ႕အသံေလးကိုုလည္းငါၾကားခြင့္မရေတာ့ဘူးေပါ့ရာရာ…


၄။
အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ..မတ္လတစ္ရက္ေန႔ေရာက္တိုုင္းငါရင္ေတြပိုုပိုုျပီးနာက်င္ေနရဆဲပါရာရာ…နင့္အတြက္ငါဝယ္ထားခဲ့တဲ့လက္စြပ္ကေလးဟာလည္းနင့္ဓါတ္ပံုုေလးနဲ႔အတူငါ့အိပ္ရာေဘးနားကစားပြဲေလးေပၚမွာဒီေန႔ထိတိုုင္ေအာင္ရွိေနဆဲပါ…


အလြမ္းဆိုုတာတမင္စိုုက္ပ်ိဳးထားတဲ့အရာမဟုုတ္ေပမယ့္ခုုထိငါ့ရင္ထဲမွာရွင္သန္ေနဆဲပါရာရာ…အထူးသျဖင့္ေဆာင္းဦးကာလရဲ႕ပထမဆံုုးေန႔ေတြမွာေပါ့…


ရာရာ….နင့္ကိုုငါအရမ္းလြမ္းတယ္…



ပ်ိဳးယုဝသုန္
12:53:32PM
01-03-2012
Thursday (BNE)

6 comments:

ညီရဲ said...

ဖတ္ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္... ေလာကမွာ ခ်စ္ၾကသူတိုင္းကို ညားေစခ်င္ပါတယ္... ခ်စ္သူေတြ ေကြကြင္းၾကတာကို ျမင္ရၾကားရတုိင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရလြန္းလုိ ့ပါ... က်န္ေနခဲ့သူ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ထြက္သြားသူကေတာ့ သိႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးေလ...

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

ညီရဲ ေျပာသလိုပဲ ခ်စ္သူတိုင္းကို ေပါင္းေစခ်င္ပါတယ္

San San Htun said...

ပို ့စ္ေလး ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူး..ခ်စ္သူတိုင္း ဆံုဆည္းၾကပါေစ...

ၾကယ္ျပာ said...

၀တၳဳေလးက သနားစရာေလး။ ဖတ္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။

စာလံုးေပါင္းမွားတားေလးတခ်ိဳ႔သာမပါရင္ ဖတ္ရတာ ပုိအရသာရွိမယ္လို႔ထင္မ္ိပါတယ္။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္။ ပုိေကာင္းေစခ်င္တဲ႔ ရည္၇ြယ္ခ်က္နဲ႔ မွတ္ခ်က္ေပးတာပါ။

ပ်ိဳးယု၀သုန္ (Pyo Yu Wathone) said...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ၾကယ္ျပာေရ..
ေသခ်ာျပန္စစ္ပါ့မယ္..
ခင္မင္လ်က္
ဝသုန္

မဒမ္ကိုး said...

ခ်စ္ၾကသူတိုင္း အတူမကြဲမကြာေနရပါေစ
သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ႕
ဂ်ာရစ္