Saturday 28 January 2012

ေတာင္ေျခရြာ .. ဒ႑ာရီ





၁။
ပဲခူးရိုုးမေတာင္ေျခနားက၇ြာေလးတစ္ရြာ…

အိမ္ေျခ၄၀ေလာက္ရွိတဲ့ရြာကေလးမွာရြာသူရြာသားအမ်ားစုကစီးပြားေရးအျဖစ္သစ္ခုုတ္ျခင္း..မီးေသြးဖုုတ္ျခင္းနွုုင့္အမဲလိုုက္ျခင္းကိုုလုုပ္ၾကတယ္…ရြာသူအခ်ိဳ႔ကေတာ့အငွားေကာက္စိုုက္လိုုက္ၾကတယ္..

ဒီရြာကေလးကိုုေကာင္ေလးေရာက္ေနတာ၂ရက္ရွိခဲ့ျပီ…ေအးခ်မ္းလွတဲ့ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေတြကိုုနွစ္သက္တဲ့ေကာင္ေလးဟာဒီတခါမွာေတာ့အခ်ိန္နဲနဲၾကာၾကာေနမယ္လိုု႔စိတ္ကူးခဲ့တယ္..ေကာင္ေလးရဲ႕ဖခင္ကမီးေသြးကုုန္သည္သစ္ကုုန္သည္မိုု႔ေကာင္ေလးဒီရြာကိုုမၾကာခဏေရာက္ဖူးခဲ့တယ္..ဒါေပမယ့္တစ္ညအိပ္၂ရက္ခရီးေလာက္သာေနဖူးခဲ့တယ္…ဒီတစ္ခါေတာ့ေကာင္ေလးေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြနဲ႕လည္းၾကံဳတဲ့အတြက္ဖခင္ျဖစ္သူကိုုတစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ေနခြင့္ျပဳဖိုု႔ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္…ဖခင္ရဲ႕လုုပ္ငန္းေတြကိုုေလ့လာခ်င္သလိုုေတာေတာင္သဘာဝေတြကိုုလည္းေကာင္ေလးကေလ့လာခ်င္ခဲ့တယ္…ဖခင္ရဲ႕စီးပြားေရးကိုုတစ္ဖက္တစ္လမ္းကေက်ာင္းတက္ရင္းကူညီေနနိုုင္ျပီျဖစ္တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ေတာင္းဆိုုမွုုကိုုလည္းဖခင္ျဖစ္သူကခြင့္ျပဳခဲ့တယ္…

ေကာင္ေလးဟာေနာက္၄လဆိုုရင္အသက္၂၀ျပည့္ေတာ့မယ္…တတိယနွစ္စီးပြားေရးတကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားလည္းျဖစ္တယ္…ေကာင္ေလးမွာစူးစမ္းတတ္တဲ့ညဥ္ကေလးလည္းရွိတယ္…ေကာင္ေလးမွာသူအင္မတန္နွစ္သက္တဲ့ Nikonအမ်ိဳးအစားSLR camera တစ္လံုုး လည္းရွိတယ္..ဒီကင္မရာေလးကိုုေကာင္ေလးဆယ္တန္းေအာင္တုုန္းကေကာင္ေလးရဲ႕ေဖေဖကလက္ေဆာင္အျဖစ္၀ယ္ေပးထားခဲ့တယ္…ေကာင္ေလးဟာကင္မရာေလးကိုုသြားေလရာယူသြားတတ္ျပီးသူ႔နွစ္သက္တဲ့ျမင္ကြင္းေတြဆိုုရင္ရိုုက္ယူထားေလ့ရွိတယ္…ေကာင္ေလးရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာေကာင္ေလးရိုုက္ယူခဲ့တဲ့ပံုုေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကိုုသိမ္းဆည္းထားခဲ့တယ္..

ရြာကေလးမွာရွိတဲ့ကာလသားေတြနဲ႔မိန္းမပ်ိဳေလးေတြဟာေကာင္ေလးသူတိုု႔ရြာမွာရက္ရွည္ေနမယ္ဆိုုတာသိၾကေတာ့ေပ်ာ္ၾကတယ္..ေကာင္ေလးဆီကၾကားရမယ့္တကၠသိုုလ္ရဲ႕ပံုုျပင္ေတြ..ျမိဳ႕ျပရဲ႕ပံုုျပင္ေတြကိုုသူတိုု႔ၾကားလိုုနားေထာင္လိုုၾကတယ္…ျပီးေတာ့သူတိုု႔သိရွိတဲ့အေၾကာင္းအရာေလးေတြကိုုလည္းေကာင္ေလးကိုုေျပာျပခ်င္ၾကတယ္…မိန္းကေလးေတြကေတာ့အထူးသျဖင့္ေကာင္ေလးရဲ႕ကင္မရာကိုုနွစ္သက္ၾကျပီးဓါတ္ပံုုအရိုုက္ခံလိုုၾကတယ္…ရိုုက္ျပီးျပီးခ်င္းေကာင္ေလးကကြန္ပ်ဴတာထဲမွာထည့္ျပီးျပတဲ့သူတိုု႔ရဲ႕ပံုုရိပ္ေတြကိုုၾကည့္ရတာကိုုသူတိုု႔အင္မတန္နွစ္သက္ၾကတယ္…ကာလသားေတြကေတာ့ေကာင္ေလးရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာကိုုပိုုမိုုစိတ္၀င္စားၾကတယ္…

၂။
ညေနစာစားျပီးခ်ိန္ေလာက္မွာေကာင္ေလးတည္းခိုုေနတဲ့အိမ္ကိုုကာလသားေတြအလ်ိဳအလ်ိဳေရာက္လာတယ္…ေရေႏြးေသာက္ရင္းကြမ္း၀ါးရင္း..အသားေျခာက္အေၾကာ္..အကင္တိုု႔ကိုု၀ါးရင္းေကာင္ေလးေျပာျပမယ့္ျမိဳ႕ျပရဲ႕ပံုုျပင္ေတြကိုုနားေထာင္ဖို႔သူတိုု႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကတယ္..အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲရြာရဲ႕အေခ်ာအလွဆံုုးျဖစ္တဲ့မိန္းကေလးကလည္းလက္ဖက္အုုပ္ကေလးယူရင္းအေဖာ္မိန္းကေလးနွစ္ေယာက္နွင့္အတူေရာက္လာခဲ့တယ္…မိန္းကေလးဟာေခ်ာေမာလွပရံုုတင္မဟုုတ္ပဲပညာလည္းေတာ္တယ္…သူမကေလးကလည္းကေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မိုု႔ရြာကိုုျပန္လာခဲ့တယ္…

ေကာင္ေလးနဲ႕ေကာင္မေလးဟာျမိဳ႕မွာတကၠသိုုလ္တက္ေနတာခ်င္းတူေပမယ့္ေက်ာင္းခ်င္း..သင္ၾကားေနတဲ့ဘာသာရပ္ျခင္းကမတူပါဘူး…ေကာင္မေလးကသူနာျပဳတကၠသိုုလ္မွာပညာသင္ယူေနတာျဖစ္ျပီးသူမကသူမရဲ႕ေမြးရပ္ေတာင္ေျခကေက်းရြာေလးမွာျပန္ျပီးသူနာျပဳဆရာမကေလးလုုပ္ခ်င္တဲ့သူျဖစ္တယ္…ေကာင္ေလးနဲ႕ေကာင္မေလးဟာတစ္ဦးနွင့္တစ္ဦးမ်က္မွန္းတန္းမိယံုုမကေတာ့ပဲျမိဳ႕ေရာက္ရင္ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးရွိရာေက်ာင္းကိုုလည္းတစ္ခါတရံမွာသြားေရာက္လည္ပတ္ေလ့ရွိတယ္..

ရြာကိုုေကာင္ေလးေရာက္လိုု႔ေကာင္မေလးရွိေနခ်ိန္ဆိုုရင္ညေနပိုုင္းေတြမွာေကာင္ေလးနဲ႕ရြာကကာလသားသမီးေတြစုုေ၀းရာကိုုေကာင္မေလးကလည္းအျမဲလာတတ္တယ္..လာတိုုင္လည္းပဲလက္ဖက္ကေလးတစ္အုုပ္ကိုုေကာင္ေလးအတြက္ယူလာေလ့ရွိတယ္…ျပီးေတာ့ေကာင္ေလးေျပာျပတဲ့ျမိဳ႕ျပပံုုျပင္ေတြကိုုအျခားကာလသားသမီးေတြနည္းတူျငိမ္သက္စိတ္၀င္စားစြာနားေထာင္ေလ့ရွိတယ္…ကာလသားေတြျပန္ေျပာျပတဲ့ေတာအေၾကာင္းေတာင္အေၾကာင္းေတြ..မိန္းကေလးေတြေျပာျပၾကတဲ့သူမတိုု႔ရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳေတြကိုုေကာင္ေလးကၾကားျဖတ္ျပီးမေမးမေျပာပဲစိတ္၀င္စားစြာနားေထာင္ေနခ်ိန္ဆိုုေကာင္မေလးကလည္းသူမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမေတြေျပာတာကိုုေသခ်ာနားေထာင္ေနေလ့ရွိတယ္..ေကာင္မေလးဟာစကားနည္းေပမယ့္ေကာင္ေလးကိုုအင္မတန္ခင္မင္လွတယ္ဆိုုတာကိုုေကာင္ေလးကလည္းသိရွိခဲ့တယ္..

၃။
ေကာင္ေလးတည္းခိုုတဲ့အိမ္ကလူၾကီးေတြကေတာ့လူငယ္ေတြစကားေျပာဆိုေနၾကခ်ိန္မွာသူတိုု႔ကလည္းသူတိုု႔ေျပာဆိုုရတာသင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့အိမ္တစ္အိမ္အိမ္မွာလူၾကီးတစ္၀ိုုင္းအျဖစ္ဆံုုေတြ႕ၾကျပီးစကားစျမည္ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္..
ေကာင္ေလးေနတဲ့အိမ္ရဲ႕အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာမိန္းကေလးေယာက္်ားေလးရွစ္ေယာက္လာက္စုုမိျပီဆိုုတာနဲ႔ကာလသားထဲကတစ္ေယာက္က
“ဒီေန႔ထုုူဆန္းတာေလးတစ္ခုု  ကိုုဖုုန္း ကိုုေျပာျပမလိုု႔ဗ်”

“ဟုုတ္လား..ဘာအေၾကာင္းလဲဗ်..ေျပာပါဦး”

“ဒီလိုုဗ်..ဒီရြာကေနရိုုးမကိုုတက္တဲ့လမ္း…ခရီး၅တိုုင္ေလာက္အကြာမွာတစ္ဧကေလာက္ရွိတဲ့ျမက္ခင္ျပင္ၾကီးကိုုျပန္ေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္လိုု႔ေျပာေနၾကတယ္…အဲဒီျမက္ခင္းျပင္ၾကီးေပ်ာက္ေနခဲ့တာနွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာျပီလိုု႔ၾကားတာ..အခုုမွျပန္ေတြ႕လိုု႔အနီးအနားကရြာေတြကလည္းတခုုခုုျဖစ္မွာကိုုစိုုးရိမ္ေနၾကတယ္…”

“ဟုုတ္လားကိုုဖိုုးေမာင္..ဘာျဖစ္လိုု႔လဲဗ်..  ”

 ေကာင္ေလးရဲ႕အေမးကိုုေျပာေနသူကာလသားကိုုဖိုုးေမာင္ကဆက္၍ေျပာျပသည္..

၄။
လြန္ခဲ့တဲ့အနွစ္ေလးဆယ္ေလာက္ကေပါ့ဗ်ာ…အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းကကၽြန္ေတာ္တိုု႔ကမေမြးေသးေတာ့အျဖစ္အပ်က္ကိုုေတာ့ေသခ်ာမသိခဲ့ပါဘူး…လုုၾကီးေတြေျပာျပတာကိုုသာပံုုျပင္တစ္ပုုဒ္လိုုၾကားဖူးခဲ့ရတာ..ခုုျမက္ခင္းျဖစ္ေနတဲ့ေနရာမွာျမက္ခင္းက်ယ္ၾကီးတစ္ခုုရွိေနခဲ့တယ္တဲ့..အဲဒီကျမက္ေတြဟာထက္ရွတဲ့အေစာင္းေတြပါရွိတဲ့အတြက္ကၽြဲႏြားေတြကိုုေကၽြးရင္လည္းကၽြဲႏြားေတြကမစားၾကဘူးေလ..ျမက္ခင္းေဘးမွာကလည္း၃ေပသာသာက်ယ္တဲ့ေခ်ာင္းကေလးကစီးေနေတာ့အင္မတန္သာယာလွပသတဲ့…အဲဒီျမက္ေတြဟာတစ္ေပသာသာထက္ကိုုပိုုရွည္မလာဘူးတဲ့…ထူးဆန္းတာကလကြယ္ညေတြမွာျမက္ခင္းဟာထင္ထင္ရွားရွားစိမ္းဖန္႔ေနသတဲ့..

တစ္ရက္မွာေတာင္ေျခရြာေလးတစ္ရြာကမုုဆိုုးတစ္ေယာက္ဟာလကြယ္ညေနေစာင္းမွအဲဒီျမက္ခင္းနားကျဖတ္လာခဲ့တယ္…အမဲမရလိုု႔လည္းစိတ္ပ်က္ေနတာေပါ့..အဲဒီအခ်ိန္မွာသူ႔စိတ္ထဲမွာျမက္ခင္းေတြဟာအရမး္ကိုုလွပျပီးေမႊးပ်ံ႕ေနသတဲ့…ဒါနဲ႕ျမက္တစ္ပင္ကိုုဆြဲႏုုတ္ျပီး၀ါးၾကည့္သတဲ့…အဲသည္လိုု၀ါးၾကည့္တဲ့အခါမွာျမက္ပင္ဟာျမက္အရသာနဲ႔မတူပဲအင္မတန္မွအရသာနဲ႔ျပည့္စံုုတယ္ဆိုုပဲ…ဒါနဲ႕မုုဆိုုးလည္းေနာက္ထပ္ျမက္ပင္၄ပင္၅ပင္ကိုုထပ္နုုတ္ယူျပီး၀ါးစားခဲ့တယ္..မၾကာခင္မွာပဲသူဟာအားအင္ေတြျပည့္ျဖိဳးလာသလိုုခံစားရျပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားသတဲ့…

ေနာက္ညသန္းေခါင္ေလာက္ေရာက္ခါနီးေတာ့မွသူျပန္နိုုးလာခဲ့တယ္..အဲဒီအခ်ိန္မွာသူ႕တစ္ကိုုယ္လံုုးဟာနာက်င္ေနသတဲ့…ဒါေပမယ့္ပင္ပန္းေမာလ်တာေတာ့မရွိဘူးဆိုုပဲ..ဒါနဲ႔သူလည္းေဘးဘက္ကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့အခ်ိန္၈၀ေလာက္ရွိတဲ့လည္ပင္းမွာေပါက္ျပဲျပီးေသေနတဲ့ဆတ္တစ္ေကာင္ကိုုေတြ႔ရတယ္..သားေကာင္ၾကီးတစ္ေကာင္ေကာင္ကကိုုက္လိုု႕ေသေနတဲ့ပံုုမ်ိဳးေပါ့..အဲဒီမွာမုုဆိုုးဟာအ၇မ္းလန္႔သြားတယ္..သူ႔နားမွာမ်ားသားေကာင္ၾကီးတစ္ေကာင္ေကာင္မ်ားရွိမလားဆိုုျပီးေတာ့ေပါ့..ဒါေပမယ့္ဘာေကာင္ကိုုမွမေတြ႔တာနဲ႔သူလည္းအဲဒီဆတ္ေသကိုုသူေနတဲ့ရြာကိုုသယ္ယူဖိုု႔စီစဥ္ေတာ့တာေပါ့..

ဒီလိုုအျဖစ္မ်ိဳးကိုုေနာက္ထပ္၃ခါေလာက္ၾကံဳလာရတဲ့အခါမွာမုုဆိုုးဟာျမက္ခင္းေတြအေပၚကိုုသံသယ၀င္လာတယ္…ဒါဟာသူတိုု႔ငယ္ငယ္တုုန္းကၾကားဖူးတဲ့သမန္ျမက္ဆိုုတဲ့ျမက္မ်ိဳးမ်ားလာဆိုုျပီးေတာ့ေပါ့..ျပီးေတာ့မုုဆိုုးကလည္းသမန္းျမက္ကိုုမျမင္ဖူးတာေၾကာင့္ဘယ္လုုိဘယ္ပံုုရွိမယ္ဆိုုတာကိုုမခန္႔မွန္းတတ္ဘူး…ဒါေပမယ့္မုုဆိုုးဟာတျဖည္းျဖည္းနဲ႕လကြယ္ညေနတိုုင္းအဲဒီျမက္ခင္းျပင္ရွိရာကိုုမသြားပဲမေနနိုုင္ခဲ့ဘူး…ျပီးေတာ့သူဟာဒီအေၾကာင္းေတြကိုုဘယ္သူ႔ကိုုမွလည္းအသိမေပးခဲ့သလိုု..သူ႕ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာဇနီးနဲ႕သားကိုုေတာင္မွအသိမေပးခဲ့ဘူး…မုုဆိုုးဟာတျဖည္းျဖည္းနဲ႕ျမက္ပင္ေတြရဲ႕အစြမ္းသတၱိကိုုသိလာတဲ့အခါမွာသူအမဲသားေကာင္ရွာမရတိုုင္းျမက္ခင္းျပင္ဆီကိုုသြားျပီးျမက္ပင္၅ပင္၆ပင္ေလာက္ကုုိစားလိုုက္သတဲ့..သူျပန္နိုုးလာရင္ထံုုးစံအတိုုင္းသားေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ကသူ႔အနားကိုုေရာက္ေနတာေပါ့..တစ္ခုုထူးတာကလကြယ္ညမဟုုတ္ရင္ရတဲ့သားေကာင္ဟာသားေကာင္ငယ္ေလးေတြျဖစ္ေနတာကိုုလည္းမုုဆိုုးကသတိထားမိတာတယ္…ဒီလိုုနဲ႔ေနလာတာတစ္နွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိဘယ္သူမွဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုုမသိၾကသလိုုမုုဆိုုးကလည္းေျပာမျပဘူး…

တစ္ညေနမွာေပါ့…မုဆိုုးဟာထံုုးစံအတိုုင္းသားေကာင္မရလိုု႔ျမက္ပင္ေတြကိုုနုုတ္ျပီးစားလိုုက္တယ္…မၾကာမီမွာပဲသူအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္…ခုုနွစိစဥ္ၾကယ္အျမီးေထာင္တဲ့အခ်ိန္မွာသုုျပန္နိုုးလာခဲ့တယ္…နိုုးလာလိုု႔နေဘးကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့သူအရင္ကျမင္ေနၾကသားေကာင္မဟုုတ္ပဲသူ႔ဇနီးနဲ႕သူ႔သားျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္..မုုဆိုုးလည္းေအာ္ဟစ္ငိုုယိုုျပီးဇနီးနဲ႔သားကိုုေျပးေပြ႔တာေပါ့..ဒါေပမယ့္နွစ္ေယာက္လံုုးကအသက္မရွိေတာ့ဘူး…နွစ္ေယာက္လံုုးရဲ႕လည္ပင္းေတြဟာလည္းအရင္ျမင္ေနခဲ့ရတဲ့သားေကာင္ေတြအတိုုင္းေပါက္ျပဲေနတာေပါ့…

အဲဒီမွာမုုဆိုုးဟာအင္မတန္မွထိခိုုင္နာက်င္ေၾကကြဲသြားခဲ့တယ္…ဇနီးနဲ႕သားကိုုလည္းေကာင္းမြန္စြာေျမျမွဳတ္ခဲ့တယ္…အဲဒီေနာက္မွာသူဟာသူလိုုေနာက္ထပ္ဘယ္သူမွမျဖစ္ရေလေအာင္တစ္ခုုခုုလုုပ္ေတာ့မယ္ဆိုုျပီးသူ႔ရဲ႕ခင္မင္ရင္နွီးရဆံုုးျဖစ္တဲ့သစ္ခုုတ္သမားမိတ္ေဆြကိုုတိုုင္ပင္ခဲ့တယ္..သူ႔ရဲ႕အျဖစ္မွန္ကိုုေျပာျပခဲ့တယ္..အကူအညီေတာင္းခဲ့တယ္..သစ္ခုုတ္သမားကလည္းမယံုုၾကည္နိုုင္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေပမယ့္သူ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြကိုုခင္မင္တဲ့တဲ့စိတ္..စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ကူညီခဲ့တယ္…

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့သူတိုု႔နွစ္ဦးဟာျမက္ပင္ေတြကိုုေပါက္ထုုတ္ျပီးျမက္ခင္းတစ္ခင္းစာလံုုးေနရာကိုုေနရာလပ္မက်န္ေအာင္မီးရွိဳ႕ခဲ့တယ္…အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကအဲဒီေနရာမွာျမက္ေတြျပန္မေပါက္ေတာ့တာအနွစ္ေလးဆယ္ၾကာခဲ့တယ္…အခုုျမက္ေတြျပန္ေပါက္ေနတယ္ဆိုုေတာ့အနီးအနားရြာေတြကလူေတြတခုုခုုျဖစ္မွာစိုုးရမ္ေနၾကတာေပါ့…

၅။
ကိုုဖိုုးေမာင္ရဲ႕ေျပာျပခ်က္အဆံုုးမွာတိတ္ဆိတ္စြာစိတ္၀င္စားစြာနားေထာင္ေနၾကတဲ့ေကာင္ေလး..ေကာင္မေလးနဲ႕ကာလသားေတြမိန္မပ်ိဳးေလးေတြဟာထိတ္လန္႔စြာနဲ႕တစ္ေယာက္နားတစ္ေယာက္တိုုးကပ္လာခဲ့ၾကတယ္..အဲဒီမွာေကာင္ေလးက

“တကယ္ေတာ့ဒါေတြဟာစိတ္နယ္လြန္ျဖစ္ရပ္ေတြပါကိုုဖိုုးေမာင္…မုုဆိုုးဟာစိတ္ေရာဂါတစ္ခုုခုုရွိေနလိုု႔လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္…ဒါမွမဟုုတ္သူ႕ကိုုယ့္သူတိရိစာၦန္တစ္ေကာင္ေကာင္ျဖစ္သြားတယ္လိုု႔ေတြးထင္ျပီးသတ္လိုုက္တာလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုုင္တယ္…”

“ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါကိုုဖုုန္းရယ္..ခင္ဗ်ားကထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုုရင္စိတ္၀င္စားျပီးသြားတတ္လြန္းလိုု႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကေျပာလာခဲ့ရင္ခင္ဗ်ားသြားေနမွာစိုုးလိုု႔ပါ..ခင္ဗ်ားကိုုကၽြန္ေတာ္တိုု႔ဘယ္လိုုထိခိုုက္မွဳမ်ိဳးကိုုမွမရေစခ်င္ဘူးေလ..အဲးီေနရာကိုုေတာ့ခင္ဗ်ားမသြားပါနဲ႔ေနာ္….တကယ္လိုု႔သြားၾကည့္ခ်င္ရင္လည္းေန႔ဘက္ေတြသြားျပီးအေဖာ္ကိုုလည္း၃ေယာက္ေလာက္ေခၚသြားပါ..ကၽြန္ေတာ့ကိုုလည္းေခၚပါ…ကၽြန္ေတာ္စိတ္မခ်လိုု႔ပါ”

ကိုုဖိုုးေမာင္စကားအဆံုုးမွာစကား၀ိုုင္းမွာရွိေနတဲ့သူမ်ားနဲ႕ေကာင္မေလးကမသြားဖိုု႔တာ၀ိုုင္း၀န္းတားျမစ္ၾကတယ္….ေကာင္ေလးကေတာ့ဘယ္လိုုကတိကိုုမွမေပးပဲမျဖစ္နိုုင္တဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုုအျဖစ္သာမွတ္ဟူထားလိုုက္တယ္..ေကာင္မေလးကေတာ့ေကာင္ေလးျငိမ္သက္ျပီးဘာမွတံုု႔ျပန္မေျပာတာကိုုရိပ္မိသိရွိစြာနဲ႕ေကာင္ေလးကိုုစိုုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္..ေကာင္ေလးသာေကာင္မေလးရဲ႕မ်က္၀န္းထဲကစကားေတြကိုုဖတ္တတ္မယ္ဆိုုစိုုးရိမ္ျခင္းေတြနဲ႕တားျမစ္ေနသံကိုုျမင္ရၾကားရမွာပါ…

၆။
ဒီလိုုနဲ႕ေကာင္ေလးရြာကေလးကိုုေရာက္တာ၇ရက္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ..ဖခင္ရဲ႕အလုုပ္ေတြကိုုသြားၾကည့္ရင္း..ညေနပိုုင္းစကား၀ိုုင္းေလးမွာေရာက္တတ္ရာရာစကားေျပာၾကရင္း..သူရိုုက္ခ်င္တဲ့ပံုုေတြကိုုရိုုက္ယူရင္းအခ်ိန္ေတြတေရြ႕ေရြ႕ကုုန္ဆံုုးခဲတယ္…ေနာက္တစ္ရက္နွစ္ရက္ေနျပီးရင္ေကာင္ေလးဟာသူ႔အမ္ရွိရာျမိဳ႕ကိုုျပန္ရေတာ့မယ္..

၇။
ေန႔လည္ပိုုင္းထမင္းစားျပီးတခဏေကာင္ေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္..ဖ်တ္ကနဲသူနိုုးလာေတာ့ေန႔လည္၃နာရီခြဲေတာ့မယ္…ဒီေန႔ဟာလကြယ္ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္မွန္းေကာင္ေလးေသခ်ာမွတ္မိေနခဲ့တယ္..အိပ္ရာကျဖတ္ကနဲထျပီးသူဆံုုးျဖတ္ခ်က္အတိုုင္းလက္ဆြဲကင္မရာေလးကိုုဆြဲျပီးျမက္ခင္းျပင္ရွိရာေနရာကိုုထြက္လာခဲ့တယ္..လြန္ခဲ့တဲ့ေလးရက္ေလာက္ကအေဖာ္အေပါင္းေတြနဲ႕ေရာက္ဖူးထားတာေၾကာင့္ေကာင္ေလးအတြက္အခက္အခဲမရွိလွဘူး…ေကာင္ေလးဟာရြာသူရြာသားေတြရဲ႕အထင္ေတြအျမင္ေတြဟာမဟုုတ္ပါဘူးဆိုုတာကိုုသက္ေသျပေနခ်င္ခဲ့တယ္..

သူဟာစိတ္နယ္လြန္ျဖစ္ရပ္ေတြကိုုမယံုုၾကည္သူျဖစ္တဲ့အတြက္တစ္ခုုခုုမွားယြင္ျခင္းဒါမွမဟုုတ္စိတ္ကူးယဥ္ျပီးေျပာတဲ့ပံုုျပင္တစ္ပုုဒ္အျဖစ္သာသူကသတ္မွတ္ခဲ့တယ္…လြန္ခဲ့တဲ့အနွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ကကိုုယ္တိုုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္ဆိုုတဲ့မုုဆိုုးအလုုပ္ကိုုလုုပ္မစားေတာ့ပဲစားပင္သီးပင္ေလးေတြကိုုသာစိုုက္ပ်ိဳးျပီးေရာင္းခ်ေနေတာ့တယ္ဆိုုတဲ့မုုဆိုုးၾကီးကိုုလည္းသြားေရာက္ေတြ႔ဆံုုဖိုု႔သူအစီအစဥ္ဆြဲျပီးျဖစ္ေနခဲ့တယ္..

တျဖည္ျဖည္းနဲ႔ေကာင္ေလးဟာျမက္ခင္းျပင္ရွိရာေနရာကိုုတေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ေရာက္လာခဲ့တယ္..ရိုုးမေတာင္ေျခရဲ႕ထံုုးစံအတိုုင္ေနေရာင္ေပ်ာက္တာနဲ႕အေမွာင္ရိပ္ကကဲလာျပီးအေအးဓါတ္က၀င္လာတယ္…ေကာင္ေလးဟာသူ႔ရဲ႕ကင္မရာေလးကိုုတင္းတင္းဆြဲထားရင္းျမက္ခင္းျပင္ၾကီးရွိရာကိုုခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့တယ္…ျမက္ခင္ျပင္ၾကီးကိုုလည္းသူကလွမ္းျမင္ေနရျပီေလ…

ေကာင္ေလးျမက္ခင္းနားကိုုေရာက္ေတာ့အေမွာင္ဟာေတာ္ေတာ္ကိုုကဲေနျပီ..ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ျမင္ေနရတဲ့ၾကယ္ေတြရဲ႕အလင္းေရာင္ဟာလည္းျမင္ကြင္းကိုုၾကည္လင္စြာျမင္ရေအာင္အေထာက္အကူမေပးနိုုင္ခဲ့ဘူး…ေကာင္ေလးလည္းျမက္ခင္းအစပ္နားမွာရွိတဲ့ပိေတာက္ပင္ၾကီးေအာက္မွာေခတၱခဏနားေနရင္းကြင္းစပ္နားကျမက္ေတြကိုုနုုတ္ျပီးကိုုဖိုုးေမာင္ေျပာတဲ့ျမက္ေတြနဲ႔တူရဲ႕လားလိုု႕စမ္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္…

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲေကာင္ေလးဟာသားရိုုင္းသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ရဲ႕အသံကိုုၾကားလိုုက္တယ္..ဆတ္ကနဲ႕လွမ္းၾကည့္လိုုက္ေတာ့ေက်ာေပေနရာကေနလွည့္ၾကည့္လာတာကိုုေတြ႔လိုုက္ရတယ္..ဒါနဲ႕လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ကင္မရာနဲ႕ျမင္ရတဲ့ပံုုရိပ္ကိုုလွမ္းရိုုက္လိုုက္တယ္..ဒီအခ်ိန္မွာျမင္ရတဲ့သတၱ၀ါဟာေကာင္ေလးရွိရာကိုုလ်င္ျမန္တဲ့အဟုုန္နဲ႕ေျပးလာတာေတြ႕လိုုက္ရတယ္..ေကာင္ေလးလည္းဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ပဲလက္ထဲမွာရွိေနတဲ့နွဳတ္ထားတဲ့ျမက္ေတြကိုုပါးစပ္ထဲအျမန္ထည့္ရင္း၀ါးစားလိုုက္တယ္…

မၾကာခင္မွာပဲေကာင္ေလးလည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္…

၈။
ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ေတာင္ေျခရြာကေလးမွာအံုုးအံုုးၾကြက္ၾကြက္ညံေနေတာ့တယ္..ညကေကာင္ေလးေပ်ာက္ေနလိုု႔လိုုက္ရွာၾကတာဘယ္မွာမွရွာမေတြ႕ခဲ့ၾကဘူး..ေနာက္ဆံုုးလူျဖန္႔ရွာေတာ့မွေကာင္ေလးရဲ႕ကင္မရာေလးကိုုျမက္ခင္းျပင္ရဲ႕အစပ္နားကပိေတာက္ပင္ၾကီးေအာက္မွာေတြ႔ခဲ့တယ္…ကင္မရာေလးကလြဲလိုု႕ေကာင္ေလးနဲ႕ပတ္သက္တာဘာမွမက်န္ခဲ့ဘူး…

ရြာသားေတြလည္းေကာင္ေလးရဲ႕ဖခင္ရွိရာကိုုအေၾကာင္းၾကားျပီးေကာင္ေလးရဲ႕ကင္မရာေလးကိုုျပန္ေပးလိုုက္တယ္…သားေပ်ာက္လိုု႔အရူးမီး၀ိုုင္းသလိုုျဖစ္ေနရွာတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕အေဖဟာသူ႔သားေလးကိုုျပန္ေတြ႔ရနိုုးနဲ႕ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြအဖြဲ႕အစည္းေတြကိုုအကူအညီေတာင္းျပီးရွာေပမယ့္လည္းေကာင္ေလးကိုရွာလိုု႔မေတြ႕ခဲ့ဘူး…

ေကာင္ေလးရဲ႕ဖခင္ဟာဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ကင္မရာေလးကိုုေနာက္တစ္ရက္မွာဖြင့္ၾကည့္လိုုက္တယ္…ေနာက္ဆံုုးရိုုက္ထားတဲ့ပံုုဟာနီရဲေတာက္ပေနတဲ့မ်က္လံုုးတစ္စံုုျဖစ္ေနခဲ့တယ္…သက္ဆိုုင္ရာကိုုျပၾကည့္ေတာ့လည္းဘယ္လိုုသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လံုုးျဖစ္မယ္ဆိုုတာကိုုေ၀ခြဲမရခဲ့ၾကဘူး…

၉ ။
ေတာင္ေျခရြာကေလးကေကာင္ေလးရဲ႕မိတ္ေဆြေကာင္မေလးဟာလည္းေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲရြာကေနထြက္သြားခဲ့တယ္…သူမေက်ာင္းျပန္တက္တယ္လိုု႔ရြာကထင္ၾကေပမယ့္သူမေက်ာင္းကိုုေရာက္မလာဘူးဆိုုတာေက်ာင္းကအေၾကာင္းၾကားစာေရာက္လာမွပဲသိရေတာ့တယ္….


၁၀။
ေတာင္ေျခရြာကေလးမွာေနထိုုင္ၾကသူေတြကေတာ့သိရခက္တဲ့ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးနားမွာေပ်ာက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႕ေက်ာင္းသြားတက္ရင္းလမ္းမွာေပ်ာက္သြားတဲ့ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကိုုအခ်ိန္ကာလေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိပံုုျပင္ ဒ႑ာရီပမာလက္ဆင့္ကမ္းေျပာျပသြားခဲ့ၾကတယ္...




ပ်ိဳးယုဝသုန္
01:11:11 AM
29-01-2012
Sunday(BNE)

8 comments:

ညီရဲ said...

တကယ္စိတ္ဝင္စားဖုိ ့ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးဘဲ... တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လား လုိ ့လဲ ေတြးေနမိတယ္... ေကာင္ေလး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ... ေကာင္မေလး ဘယ္ေရာက္သြားလဲလုိ ့လဲ ေတြးၾကည့္မိတယ္... ဝူး... ေတြးစရာေတြ မ်ားသြားျပီ...

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

အေရးအသားထဲမွာ စီးေမွ်ာသြားတာပဲ

ကိုကိုလတ္ said...

မိုက္တယ္ အစ္မ။ အရင္ပိုစ့္ေလးလိုပဲ ဆြဲေခၚသြားတယ္။ ဘယ္လိုသိမ္းမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ရမယ္ဗ်။ က်ေနာ္လိုေတာ့ ပိုစ့္ေတြ ဆက္ရေအာင္ မၾကပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဟီးဟီး

ပ်ိဳးယု၀သုန္ (Pyo Yu Wathone) said...

အယ္..ဇတ္လမ္းကျပီးသြားျပီေလေမာင္လတ္ရဲ႕..ဆက္စရာရွိေတာ့ဘူးရယ္ ...

ko latt said...

ေဆာဒီးအစ္မေရ..... ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္လဲ ဆိုတာေတာ့ အေၾကာင္းစံု ပိုစ့္တစ္ခုနဲ ့ ရွင္းျပမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ဟီးဟီး ၾကိဳစရံသတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ :D

mstint said...

ဓာတ္ပံုထဲထူးဆန္းသတၱဝါရဲ႕လက္ခ်က္ဆိုရင္
သဲလြန္စေတာ့က်န္ခဲ့မွာေပါ့ေနာ္။
စိတ္ဝင္စားစရာဒ႑ာရီေလးပါလား ဝသုန္ေရ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Cameron said...

ဖတ္ရင္းေမ်ာသြားတယ္ မမ၀သုန္ရယ္...။ ဇာတ္သိမ္းကေတာ ေဟာလီး၀ုဒ္ကအတိုင္းပဲ..။

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

သည္းထိတ္ရင္ဖိုဆန္ဆန္ေလးမို႔ ဇာတ္လမ္းေလးကိုလည္း ႏွစ္သက္တယ္။

ဆြဲေခၚသြားတဲ႔ အေရးအသားေနာက္ ေမ်ာသြားခဲ႔ပါတယ္ ဝသုန္။

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ျမတ္