Tuesday 17 January 2012

စိတ္အက်ဥ္းသား (စ-ဆံုး)



စိတ္အက်ဥ္းသား


မဲေမွာင္နက္ရွေနတဲ့အခန္းထဲကိုုိေ၀းေ၀းကအလင္းစေလးတစ္စ၀င္လာတယ္..ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲအလင္းစကေလးဟာတစ္စတစ္စထင္ရွားလာခဲ့တယ္..ေတာက္ပတဲ့ေငြျဖဴေရာင္အလင္းတန္းကိုုေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲအဲဒီအလင္းေရာင္ထဲမွာျပံဳးရယ္ေနတဲ့မ်က္နွာတစ္ခုုကိုုေတြ႔လိုုက္တယ္..ျပံဳးရယ္ေနတဲ့မ်က္နွာဟာဟိုုးလြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္နွစ္ေလာက္ကလိုုပဲလွပဆဲ..က်က္သေရရွိဆဲပဲ..“ျမရည္..”လိုု႔ခပ္တိုုးတိုုးေခၚၾကည့္ေတာ့ေကြးညြတ္တဲ့နွုုတ္ခမ္းေတြနဲ႕နီးသထက္နီးေအာင္သူမေလ်ာက္လာခဲ့တယ္...ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲျပံဳးေနတဲ့သူမမ်က္နွာဟာတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေလသြင္းထားတဲ့ေဘာလံုုးတစ္လံုုးလိုုေဖာင္းကားတာတယ္..ျပီးေတာ့…“ေဖာင္း”ကနည္းျမည္သံတိုုးတိုုးနဲ႕အတူသူမရဲ႕မ်က္နွာအပိုုင္းပိုုင္းအစစကြဲထြက္ျပီးအပိုုင္းအစအခ်ိဳ႕ကလက္မွာလာကပ္ေနခဲ့တယ္..ရြံရွာစိတ္နဲ႔အဲဒီအပိုုင္းအစေတြကိုုၾကည့္ရင္းရင္ထဲမွာေအာ္ဂလီဆန္လာတယ္..
“အား…………………..”


၁။
ေမာလ်စိတ္နဲ႕နိုုးထလာေတာ့အခ်ိန္ဟာမနက္၅နာရီခြဲပဲရွိေသးတယ္..ကုုတင္ေဘးကစင္ကေလးေပၚမွာတင္ထာတဲ့ေရတေကာင္းထဲကေရအခ်ိဳ႕ကိုုဖန္ခြက္ထဲေလာင္းထည့္ရင္းေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့လည္ေခ်ာင္းကိုုအစိုုဓါတ္ေပးလိုုက္တယ္…တုုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားမွုုေတြနဲ႔အတူအိပ္မက္မွန္းသိသိနဲ႔လက္မွာလာစင္ေနတဲ့သူမရဲ႕မ်က္နွာအပိုုင္းအစေတြရွိေနေလမလားလိုု႔စိုုးရိမ္တၾကီးမိမိလက္ကိုုျပန္ျပီးငံုု႔ၾကည့္မိတယ္..“ျမရည္..မင္းငါ့ကိုုခုုခ်ိန္အထိစိတ္ဒုုကၡလိုုက္ေပးေနတုုန္းပဲလား..”

ျပန္အိပ္လိုု႔မရေတာ့မယ့္အတူတူမ်က္နွာသစ္ျပီးျခံထဲကိုုဆင္းလာခဲ့တယ္..မပီျပင္ေသးတဲ့အလင္းေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ေအာက္မွာပန္းပင္ေတြကေတာ့လွပစြာပြင့္ဖူးေနၾကတုုန္းပဲ..သစ္ခြပန္းေရာင္စံုုနဲ႔စံပါယ္ပန္းပင္ေတြ..ပိန္းပန္ပင္ေတြဟာျမရည္ရွိေနစဥ္တုုန္းကလိုုပဲလွလွပပစီစီရီရီသပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေစတယ္..ဒါေပမယ့္ဒီျမင္ကြင္းေတြကိုုေလာေလာဆယ္မျမင္ခ်င္တာမိုု႔အိမ္ထဲကိုုျပန္၀င္လာခဲ့တယ္..ခက္တယ္..ဒီေန႔မွျမရည္ကိုုပိုုျပိးသတိရေနမိတယ္..ျမရည္..ငါ့ကိုုခြင့္လႊတ္ပါဆိုုရင္မင္းကိုုနာက်င္ေစခဲ့သူငါ့ကိုုခြင့္လႊတ္နိုုင္ပါ့မလား..

ေရေႏြးအိုုးေကာက္တည္ျပီဆူလာေတာ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုုေဖ်ာ္ရင္းငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုုး..မေန႔ကဝယ္ထားတဲ့ေရႊပုုဇြန္ကဆႏြင္းမကင္းကုုိစားရင္းအရင္ကစားခဲ့ရတဲ့ျမန္မာစာမနက္စာပူပူေႏြးေႏြးေတြကိုုသတိရေနခဲ့တယ္…အျပင္မွာ၀ယ္စားတာကိုမၾကိဳက္တဲ့ျမရည္ကေနာက္တစ္ေန႔မနက္စာကိုုညကတည္းကျပင္ဆင္ထားေလ့ရွိတယ္…မနက္စာစားခါနီးမွအပူေပးျပီးပူပူေႏြးေႏြးနွစ္ေယာက္သားစကားေျပာရင္းစားခဲ့ၾကတာကိုုျပန္ျမင္မိလာတယ္…ျမရည္…ဒီေန႔မင္းဘာျဖစ္လိုု႔ငါ့ကိုုေႏွာက္ယွက္ေနရတာလဲ..မင္းအေၾကာင္းကိုုအခ်ိန္ကုုန္ခံျပီးစဥ္းစားေနတာနဲ႕ငါ့အလုုပ္ကိုုသြားဖိုု႔ေနာက္က်ေနေတာ့မယ္…

မနက္စာစားျပီးေခါင္းကေနေရေလာင္းခ်ိဳးလိုုက္ေတာ့အနည္းငယ္လန္းဆန္းသြားသလိုုျမရည္ကိုုလည္းေမ့သြားတယ္..ျပီးေတာ့အ၀တ္အစားလဲျပီးရံုုးခန္းရွိရာကိုုထြက္လာခဲ့တယ္…ဒါေတာင္မွအိမ္တံခါးဝမွာျမရည္ကက်န္ခဲ့သေယာင္ေယာင္ …

၂။
ဓါတုုကလ်ာရယ္လိုု႔နာမည္သတင္းၾကီးလွတဲ့ျမရည္ကိုုသြားၾကည့္ဖိုု႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကေခၚေတာ့မလိုုက္ခ်င္ခဲ့ဘူး..
“မိန္မေတြအားလံုုးအတူတူပဲဟာကြာ..ဘာလိုု႔သြားၾကည့္ရမွာလဲ..မင္းသမီးလည္းမဟုုတ္..နိုုင္ငံေခါင္းေဆာင္လည္းမဟုုတ္..၀န္ၾကီးခ်ဳပ္လည္းမဟုုတ္ပဲနဲ႕..မင္းတိုု႔အဲဒီလိုုအပိုုေတြလုုပ္ေနလိုု႔မိန္းမေတြေစ်းကိုုင္ေနၾကတာ..မလိုုက္ဘူး..”
လိုု႔ေျပာေတာ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမင္းေအာင္က “ခဏပဲလိုုက္ခဲ့ပါကြာ..မင္ကိုုငါအျပန္မွာ Eugeniaမွာမင္းၾကိဳက္တာေကၽြးပါ့မယ္..ငါ့မွာအေဖာ္လံုုးဝမရွိလိုု႔ပါ..ျပီးေတာ့သူ႔ကုုိသြားေတြ႔ရင္တစ္ေယာက္ထဲလည္းမသြားရဲလိုု႔..” တဲ့
“ဒါဆိုုမယ္ကုု၀ဏ္နဲ႕အမ်ိဳးေတာ္လိုု႕ေနမယ္..”လုု႔ိခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာျပီး Eugenia ရဲ႕မ်က္နွာ ေၾကာင့္မင္းေအာင္ေခၚရာေနာက္ကိုုေအးေအးေဆးေဆးလိုုက္ခဲ့တယ္..

ေက်ာင္းကိုုေရာက္ေတာ့စတုုတၳနွစ္ဓါတုုေဗဒအခန္းေတြရွိရာကိုုေလ်ာက္လာၾကရင္းအခန္းထဲကတတိယလိုုင္းရဲ႕စတုုတၳထိုုင္ခံုုမွာထိုုင္ေနရင္းေရွ႕ကဆရာမသင္ေနတာကိုုစိတ္၀င္တစားလိုုက္မွတ္ေနတဲ့ျမရည္ကိုုေတြ႕ရတယ္..ျဖတ္ကနဲလွဳပ္သြားတဲ့ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ကိုုလက္နဲ႕အသာဖိရင္းအံ့ၾသစြာနဲ႕သူမကိုုၾကည့္ေနမိတယ္..ကၽြန္ေတာ္သူမကိုုျမင္ဖူးသိဖူးခဲ့တယ္ေလ…

ဘာ၀တ္ထားတယ္ဆိုုတာေသခ်ာမျမင္ရေပမယ့္တ၀က္တပိုုင္းခ်ည္ေနွာင္ထားတဲ့ဆံပင္နက္နက္ေတြရယ္သူမ၀တ္ထားတဲ့လက္ျပတ္အကၤ်ီေလးရယ္နဲ႕သူမကရိုုးရိုုးသားသားကိုုလွပေနတယ္ဆိုုတာကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္..မင္းေအာင္တိုု႔လိုုပဲသူမကိုုလာၾကည့္တဲ့သူေတြကိုုစိတ္ရွုုပ္ရွုုပ္နဲ႕မ်က္ေမွာင္ကုုတ္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲအတန္းခ်ိန္ျပီးတဲ့အတြက္ဆရာမကထြက္သြားခဲ့တယ္…

ရုုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလိုုသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ျဖစ္မေနတဲ့ျမရည္ကသူမေဘးနားမွာအတူတူထိုုင္ေနတဲ့သူမသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဟန္တူတဲ့တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကိုုစကားအနည္းငယ္ေျပာရင္းေအးေဆးစြာထြက္လာခဲ့တယ္..ဘယ္သူ႔ကိုုမွငဲ့ေစာင္းမၾကည့္ပဲေရွ႕တည့္တည့္ကိုုမ်က္နွာမူျပီးထြက္လာတဲ့သူမရဲ႕မ်က္နွာကတဆိတ္ေတာ့တင္းလွတယ္..ဒါကိုုပဲကၽြန္ေတာ္ကမသိမသာနွစ္ျခိဳက္မိေသးေတာ့တယ္..

သူမရဲ႕ေနာက္ကလိုုက္ဖိုု႔မင္းေအာင္ကေျပာေတာ့မိန္ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေနာက္ကလိုုက္ရတာကိုုမနွစ္ျမိဳ႕စြာကၽြန္ေတာ္ျငင္းလိုုက္တယ္..ျပီးေတာ့

“ဟိတ္..ဗိုုလ္အုုန္းသီး…”လိုု႔မထင္မွတ္ပဲေခၚလိုုက္မိတယ္..
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေခၚသံအၾကားမွာတုုန္႔သြားတဲ့သူမရဲ႕ေျခလွမ္းေတြနဲ႕အတူငဲ့ေစာင္းၾကည့္လာခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့ အတန္ၾကာကၽြန္ေတာ့္ကိုုစိုုက္ၾကည့္ရင္း …
“ကိုုရင္ေထြး…  ကိုုရင္ေထြး ..မဟုုတ္လားဟင္..”တဲ့.. သူမရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ကိုုသေဘာက်ရင္းသူမနဲ႕နီးရာကိုုေလ်ာက္လာခဲ့တယ္..
အဲဒီေလ်ာက္သြားတဲ့ေျခလွမ္းေတြဟာသူမဆီကိုုအဲဒီအခ်ိန္တစ္ခဏစာမဟုုတ္ပဲတစ္ဘဝစာလွမ္းခဲ့တယ္ဆိုုတာဘယ္သူသိနိုုင္မွာလဲ..အဲဒီေန႔ကမင္းေအာင္ေကၽြးတဲ့ညစာကိုုလည္းမစားျဖစ္သလိုုမိဘေတြကိုုလည္းျမရည္နဲ႕ျပန္ေတြ႔တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပျဖစ္ခဲ့တယ္..

ငယ္ငယ္တုုန္းကကၽြန္ေတာ္တိုု႔ကပဲခူးျမိဳ႕မွာအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတစ္လမ္းတည္းအတူတူေနဖူးတဲ့အိမ္နီးခ်င္းေတြျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ…

၃။
ကုုန္ထုုတ္ဓါတုုေဗဒနဲ႕ေက်ာင္းျပီးထားတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာလုုပ္ငန္းခြင္မွာ၀င္ေနရင္းသူမေက်ာင္းျပီးခ်ိန္ကိုုေစာင့္ေနခဲ့တယ္..ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္းမွုုေတြနဲ႕ေတာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ဆုုေတြေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕..ေက်ာင္းမျပီးခင္မွာကၽြန္ေတာ္န႔ဲျမရည္ခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ့ၾကတယ္..ဒါကိုုသူငယ္ခ်င္ေတြကမင္းကံေကာင္းတယ္လိုု႔ေျပာေတာ့ကၽြန္ေတာ္လက္မခံခ်င္ခဲ့ဘူး..မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ေမတၱာမွ်ရာမွာကံေကာင္းတယ္..ကံဆိုုးတယ္ဆိုုတာရွိနိုုင္ပါ့မလား..ကံအေၾကာင္းတိုုက္ဆိုုင္လာလိုု႔ၾကံဳဆံုုရတာကိုုကံေကာင္းတယ္..ကံဆိုုးတယ္…ဆိုုျပီးေ၀ဖန္တာကိုုကၽြန္ေတာ္လံုုး၀မနွစ္သက္ပါဘူး..

သူမမာစတာမတက္ခင္တစ္လေလာက္အလိုုမွာေတာ့ကၽြန္ေတာ္တိုု႔လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္.. ခမ္းနားလွပတဲ့မဂၤလာပြဲကိုုကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြကသူမအတြက္စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့တထပ္တိုုက္ျပားေလးပါတဲ့အေတာ္အတန္က်ယ္၀န္းတဲ့ျခံ၀င္းကေလးကိုုကၽြန္ေတာ္တိုု႔အတြက္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္...သူမရဲ႕မိဘေတြကလည္းတစ္ဦးတည္းေသာသမီးအတြက္လိုုေလေသးမရွိေအာင္အစစစီစဥ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ကၽြန္ေတာ္တိုု႔နွစ္ဦးရဲ႕ဘဝအစဟာလွပလိုုပေနခဲ့တယ္..

ေနာက္ေတာ့သူမလည္းေက်ာင္းဆက္တက္ရင္း..အျပင္မွာစာသင္ရင္းတျဖည္းတျဖည္းနဲ႔နာမည္ရလာတဲ့ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္..နာမည္ရလာတာနွင့္အမွ်တပည့္တပန္းေတြၾကားမွာအခ်ိန္ကုုန္တာေတြမ်ားလာသလိုုအိမ္မွုုကိစၥေတြမွာလည္းလစ္ဟာလာခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့အဆိုုး၀ါးဆံုုးကသူမဟာကၽြန္ေတာ္နဲ႔လက္ထပ္ျပီး၆နွစ္အၾကာမွာတျဖည္းျဖည္းနဲ႔အဆမတန္ဝဖီးလာတာပဲျဖစ္တယ္…

အဝလြန္တဲ့သူေတြဝဖီးေနတဲ့သူေတြကိုုျမင္ရရင္ကၽြန္ေတာ္ဟာအလိုုလိုုစိတ္တိုုေဒါသေတြထြက္လာတတ္တယ္..ေပါ့ပါ့ေနေပါ့ေပါ့စားျပီးအပူအပင္မရွိေနနိုုင္သူေတြလိုု႔လည္းျမင္မိတယ္..သူမကိုု
“ျမရည္..မင္းမတရားဝေနတယ္ေနာ္..နဲနဲပါးပါးေလ်ာ့ဖိုု႔စဥ္းစားဦး.…” လိုု႔သတိအခါခါေပးေပမယ့္သူမကေတာ့
“ဒီအသက္ဒီအရြယ္မွာဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့..ရုုပ္ရွင္မင္းသမီးလည္းမဟုုတ္ေတာ့ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္လည္းအရမ္းပိန္သြယ္လ်ေနေအာင္GYMလည္းမသြားနိုုင္ဘူးေလ..သြားဖိုု႔လည္းအခ်ိန္မရွိပါဘူး..ျပီးေတာ့အိမ္အလုုပ္ေတြ..ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြနဲ႔မအားပါဘူးကိုုကိုုရယ္..ျပီးေတာ့ျမရည္ကကိုုကိုုေျပာသလိုုဝဖီးေဖာင္အစ္ေနတာလည္မဟုုတ္ပါဘူး..အရင္ကထက္၅ေပါင္၆ေပါင္ေလာက္ပဲတိုုးလာတာပါ..”
သူမရဲ႕အေျဖစကားၾကား၇ေတာ့သူမဟာကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကိုုလက္ခံခ်င္ပံုုမရတဲ့Denial တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုုတာကၽြန္ေတာ္သတိထားလာမိတယ္..၅ပါင္၆ေပါင္လိုု႔သာသူမေျပာေပမယ့္ၾကည့္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ဝဖီးေဖာင္းကားေနတာကေတာ့ျငင္းလိုု႔မရတာကိုုသူမသတိမျပဳမိဘူးလားဆိုုျပီးစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္လာရတယ္…

၄။
“ကိုုကိုု..ျမရည္တိုု႔ေက်ာင္းကကေလးေတြနဲ႔ေျမာက္ဦးကိုုေလ့လာေရးခရီး၅၇က္သြားဖိုု႔ရွိတယ္..ကိုုကိုု႔အတြက္စားစရာ..၀တ္စရာေတြအကုုန္လံုုးျမရည္ျပင္ဆင္ေပးခဲ့မယ္ေနာ္..မနက္ဖန္ညေနကားနဲ႔သြားၾကမွာ..ကိုုကိုုအလုုပ္ကျပန္မေရာက္ခင္ထြက္ျဖစ္ရင္အဆင္ေျပေအာင္ကိုုကိုု႔ကိုုအခုုေျပာတာပါ..ျပီးေတာ့ကိုုကိုု႔ကိုု ျမရည္ဦးခ်ပါတယ္..”
အသိေပးသလိုုေျပာလာရင္ကန္ေတာ့ေနတဲ့သူမကိုုၾကည့္ရင္းမနွစ္ျမိဳ႕တဲ့စိိတ္ကဝင္လာခဲ့တယ္..ဝဝဖီးဖီးခႏၶာကိုုယ္ၾကီးနဲ႕ထိုုင္ကန္ေတာ့ေနတဲ့သူမကိုုၾကည့္ရတာဘယ္လိုုမွကိုုကဗ်ာ         မဆန္လွပါဘူး..ဒါနဲ႔မ်က္နွာလႊဲရင္း
“ေကာင္းျပီေလ..ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့အဆင္ေျပပါတယ္..မင္းသာအစစဂရုုစိုုက္ပါ..”လိုု႔မွာျပီးဖတ္လက္စစာအုုပ္ကိုုဆက္ဖတ္ေနလိုုက္တယ္..သူမကေတာ့မီးပူတိုုက္ရင္း..အ၀တ္ေတြရွင္းရင္း..ခရီးအတြက္ျပင္ဆင္ရင္းနဲ႔တစ္ေယာက္ထဲအလုုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့တယ္..

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာသူမျပင္ေကၽြးတဲ့ျမိတ္ထမင္းေၾကာ္ကိုုသခြါးသီးခ်ဥ္နဲ႕စားျပီးအလုုပ္ထဲကိုုခပ္ေစာေစာပဲထြက္ခဲ့တယ္..အလုုပ္ထဲမွာလည္းဒီအေတာအတြင္းမွာအဆင္မေျပာတာေတြ..စကားမ်ားရတာေတြအၾကာခဏၾကံဳေနရေတာ့ေစာေစာသြားျပီးကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုကိုုယ္ေအးေအးေဆးေဆးလုုပ္လိုုက္မယ္ဆိုုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႕ေပါ့..

တစ္ေန႔လံုုးလည္းအဆင္ေျပေနတာေၾကာင့္အလုုပ္လုုပ္ရတာဒီေန႔ေတာ္ေတာ္ကိုုစိိတ္ပါလက္ပါရွိေနခဲ့တယ္..MDရဲ႕မၾကားရတာျပီျဖစ္တဲ့အားေပးစကားနဲ႕ထုုတ္ကုုန္အသစ္တစ္မ်ိဳးအေၾကာင္းကိုုေျပာျပရင္းေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္မွအိမ္ကိုုျပန္လာခဲ့တယ္..သီခ်င္းတပိုုင္းတစကိုုေလခၽြန္ညည္းရင္းသူမျပင္ေပးခဲ့တဲ့ထမင္းပြဲကိုုကိုုယ့္ဘာသာေႏႊးရင္းစာလိုုက္တယ္..ထမင္းမစားခင္မွာေသာက္လိုုက္တဲ့ဝီစကီတစ္ခြက္နဲ႕၀ယ္လာတဲ့ၾကက္ကင္ကလည္းထမင္းကိုုစားလိုု႔ပိုုျပီးျမိန္ေစတယ္…

အဲဒီညကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ျငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္..ေဟာက္သံေတြထြက္ေနတဲ့ဝလံုုးလံုုးခႏၶာကိုုယ္ၾကီးကိုုမျမင္ရလိုု႔လည္းျဖစ္မွာေပါ့…

သူမမရွိတဲ့ေန႔ရက္ေတြမွာကၽြန္ေတာ္ဟာဟိုုးအရင္ငယ္ဘဝကိုုျပန္ေရာက္သြားသလိုုခံစားရတယ္..ညတိုုင္းဝီစကီတစ္ခြက္နဲ႕ၾကက္ကင္ဟာကၽြန္ေတာ့္ကိုုစိတ္သစ္လူသစ္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္..ဒီလိုုနဲ႕သူမျပန္လာမယ့္ရက္ေတြဟာတစ္ရက္ထက္တစ္ရက္နီးလာခဲ့တယ္..ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြလည္းျပန္လည္ျပီညစ္ညူးလာခဲ့တယ္..

၅။
သူမသြားျပီး၅ရက္ေျမာက္မနက္ေစာေစာမွာအိပ္ေနရင္းေလးလံလာသလိုုခံစားလာရရင္းကၽြန္ေတာ္အသက္ရွဳၾကပ္ျပီးလန္႔နိုုးလာခဲ့တယ္..ေဘးကိုုေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့သူမ…ျမရည္..ဘယ္အခ်ိန္ကျပန္ေရာက္ေနတယ္ဆိုုတာကိုုမသိေပမယ့္သူမရဲ႕ေလးလံတဲ့လက္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္နိုုးလာရတာေတာ့အမွန္ပါ..သူမကေတာ့နွစ္နွစ္ျခိဳက္္ျခိဳက္အိပ္စက္လိုု႔ေနေလရဲ႕.ေဖာင္းအစ္ျပီးကားထြက္ေနတဲ့သူမရဲ႕မ်က္နွာဝိုုင္းဝိုုင္းေဖာင္းေဖာင္းၾကီးကိုုၾကည့္ရင္းကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲမွာေအာ္ဂလီဆန္လာတယ္..ပ်ိဳ႕တက္လာတာကိုုျမိဳခ်ရင္းတခုုခုုကိုုလုုပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လိုု႔စဥ္းစားမိတယ္..နာရီကိုုလွမ္းၾကည့္လိုုက္ေတာ့မနက္၂နာရီထိုုးေနျပီ..အိပ္ရာကအသာထရင္းေခါင္းအံုုးကိုုဆြဲယူလိုုက္တယ္..ျပီးေတာ့သူမမ်က္နွာေပၚကိုုဖိအုုပ္ခ်လိုုက္ရင္းရုုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနတဲ့သူမျငိမ္သက္သြားေအာင္အတန္ၾကာဆက္ဖိထားလိုုက္တယ္..မၾကာခင္မွာပဲသူမျငိမ္သက္သြားေတာ့တယ္..

သူမကိုုကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ဘဝထဲကဆြဲမထုုတ္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ..ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္မနွစ္သက္တာေတြကိုုသူမမွာေတြ႔လာရတာေတြမ်ားေတာ့ကၽြန္ေတာ္သူမကိုုဖယ္ထုုတ္ရေတာ့တာေပါ့..ဒီနည္းလမ္းဟာသူမအတြက္နာက်င္မွုုအနည္းဆံုုး..အသက္သာဆံုုးျဖစ္မွာပါ..
“ကဲျမရည္..မင္းအခုုဘာတတ္နိုုင္ေသးလဲ..ငါမနွစ္သက္တာေတြကိုုမျပင္တဲ့အတြက္မင္းကိုုငါေပးတဲ့ဆုုလာဘ္ပဲ..အဟက္ဟက္..ဟက္..ဟားဟား..”
သူမရဲ႕အသက္မဲ့ေနတဲ့ခႏၶာကိုုယ္ကိုုၾကည့္ရင္းကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုုက္တဲ့စကား..သူမကၾကားနိုုင္မယ္မထင္ပါဘူးေလ…

သူမရဲ႕အေလာင္းေကာင္ၾကီးကိုုေဖ်ာက္ဖ်က္ဖိုု႔ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ရဦးမယ္..ဒါနဲ႕ဆာလာအိတ္အၾကီးတစ္အိတ္ကိုုကၽြန္ေတာ္သြားရွာခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့သူမကိုုဆာလာအိတ္ထဲကိုုထည့္လိုုက္တယ္..ေျခေထာက္ေတြမဆန္႔တာေၾကာင့္ေနာက္တစ္အိတ္ယူျပီးေျခေထာက္ကေနစြပ္လိုုက္တယ္..ျပီးေတာ့အလယ္ေလာက္မွာၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္လိုုက္တယ္..ျပီးေတာ့သူမကိုုတရြတ္တိုုက္ျပီးဆြဲခဲ့လိုုက္တယ္..ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့သူမကကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသေလာက္မေလးဘူးပဲ..ကားေနာက္ခန္းထဲမွာသူမရဲ႕ခႏၶာကိုုယ္ကိုုထည့္လိုုက္ျပီးငမိုုးရိပ္ေခ်ာင္းဘက္ကိုုထြက္လာခဲ့တယ္..လူသူကင္းရွင္းတဲ့ေခ်ာင္းတစ္ေနရာမွာသူမကိုုကားေပၚကေနဆြဲခ်ျပီးငမိုုးရိပ္ေခ်ာင္ထဲမွာေမွ်ာလိုုက္မလိုု႔ပဲ..ေနာက္ေတာ့ျပႆနာေတြတက္လာနိုုင္တာမိုု႔ခ်ည္ထားတဲ့ၾကိဳးကိုုျဖည္ျပီးဆာလာအိတ္ထဲကိုုအနီးမွာရွိတဲ့ေက်ာက္တံုုးေတြရသေလာက္ထည့္ျပီးၾကိဳးနဲ႔ေသခ်ာျပန္ခ်ည္လိုုက္တယ္..

ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းတိတ္ဆိတ္လိုု႔ညဥ့္ငွက္ေအာ္သံကလြဲျပီးသက္ရွိတစ္စံုုတစ္ေယာက္ရဲ႕လွဳပ္ရွာမွုုကိုုလည္းမေတြ႔ရဘူး..ဆာလာအိတ္ၾကီးကိုုေရထဲအသာအယာေရနက္ရာကိုုတြန္းပိုု႔လိုုက္တယ္..ျပီးေတာ့မနစ္ခင္မွာေျမာပါမသြားေအာင္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတြ႔တဲ့၀ါးလံုုးကိုုယူျပီးအဲဒီ၀ါးလံုုးနဲ႕ထိုုးနွစ္ထားလိုုက္တယ္..မၾကာခင္မွာပဲသူမရွိေနတဲ့အိတ္ၾကီးဟာတျဖည္းျဖည္းေရထဲကိုုနစ္၀င္သြားေတာ့တယ္..

၆။
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့အခ်ိန္ကမနက္၅နာရီထိုုးေတာ့မယ္..အနည္းငယ္ေပါ့ပါးသြားတဲ့စိတ္နဲ႔ေျခရာလက္ရာဘာေတြပ်က္ေနဦးမလဲဆိုုျပီးေသခ်ာျပန္စစ္ၾကည့္မိတယ္..ကုုတင္ေဘးမွာခ်ထားတဲ့သူမရဲ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ကေတာ့သူမနဲ႕အတူစြန္႔ပစ္တဲ့အထဲပါသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕…

ေသခ်ာလိုုက္ျပီးစစ္ေဆးျပီေတာ့စိတ္တိုုင္းက်ျပီဆိုုေတာ့မွေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ကိုုေဖ်ာ္ေသာက္လိုုက္တယ္..ျပီးေတာ့ေပါ့ပါးလြတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲ႕ေရခ်ိဳးလိုုက္တယ္..အိပ္ေရးပ်က္ထားေပမယ့္ပင္ပန္းမွဳအလ်ဥ္းမရွိတာကေတာ့အံ့ၾသဖိုု႔ေကာင္းလွပါတယ္..ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲျပီးေတာ့မနက္စာကိုုေကာင္းေကာင္းစးခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္..ဒါနဲ႔ပဲအနည္းငယ္ေ၀းေပမယ့္ပန္းဆိုုးတန္းအထက္လမ္းမွာရွိတဲ့Morning Star ကိုုထြက္ခဲ့တယ္..ျပီးရင္အလုုပ္ထဲကိုု ဆက္သြားမယ္ဆိုုေတာ့သိပ္ျပီးေတာ့ေ၀းတယ္လိုု႔လည္းမေခၚနိုုင္ပါဘူးေလ..

လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့စိတ္ဟာလူကိုုေတာ္ေတာ္ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေပးနိုုင္တယ္ဆိုုတာခုုမွကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းၾကီးသိခဲ့ရျပီ..အလုုပ္ထဲေရာက္ေတာ့လည္းအရင္ေန႔ေတြကနဲ႕မတူပဲအာလံုုးဟာအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနခဲ့တယ္..ၾကည့္စမ္းျမရည္..မင္မရွိတာနဲ႕ငါ့ရဲ႕ဘဝဟာဘယ္ေလာက္ေျပာင္းလဲသြားလဲဆိုုတာ..

ဒီလိုုနဲ႔အလုုပ္ကျပန္လာလိုုက္ဝီစကီနဲ႕ၾကက္ကင္ေလးစားလိုုက္..မနက္အလုုပ္ကိုု..တခါတရံစက္ရံုုကိုုသြားလိုုက္နဲ႕ေအးခ်မ္ေနခဲ့တယ္..အခ်ိန္ေတြကတစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ကုုန္သြားတယ္..မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွလည္းျမရည္အေၾကာင္းလာမေမးၾကသလိုုအေလာင္းတစ္ေလာင္းေတြ႔တယ္လိုု႔လည္းဘယ္သတင္းစာမွာမွပါမလားခဲ့ဘူး..အခ်ိန္ေတြကတစ္ပတ္ျပီးေနာက္တစ္ပတ္ကိုုေရာက္လာတယ္..ပန္းပင္ေတြကေတာ့သူမရွိစဥ္ကအတိုုင္းစိမ္းလန္းျပီးလွပစြာပြင့္ဖူးေနၾကတယ္..

၇။
အလုုပ္ထဲေရာက္လာေတာ့သူမအေၾကာင္းကိုုေခါင္းထဲကထုုတ္လိုုက္တယ္..ဘာျဖစ္ျဖစ္အခုုအခ်ိန္မွာေအးခ်မ္းတဲ့ကာလေလးတစ္ခုုကိုုပိုုင္ဆိုုင္ေနခဲ့တယ္..ဒါကိုုမင္းမုုဒိတာပြားနိုုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕ျမရည္ဒီေန႔ေတာ့မင္းအေၾကာင္းေတြကိုုငါစဥ္စားေနမိခဲ့တယ္..မနက္ကမက္လိုုက္တဲ့ရြံရွာစက္ဆုုတ္စဖြယ္အိပ္မက္ေၾကာင့္လည္းျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕..
“ကိုုရင္ေထြး..MD ကေျပာခိုုင္းလိုုက္ပါတယ္..အားရင္ခဏလာပါတဲ့..”

၀န္ထမ္းမိန္းကေလးတစ္ဦးလာေျပာေတာ့မွေတြးလက္စအေတြးေတြအေ၀းကိုုေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့MDရွိရာအခန္းဆီကိုုခပ္သုုတ္သုုတ္ေလးထြက္ခဲ့လိုုက္တယ္..ေထြေထြထူးထူးလည္းလုုပ္စရာကရွိေနတာမွမဟုုတ္တာေလ..အခန္းထဲေရာက္ေတာ့MDက

“ထိုုင္ကိုုေထြး..ခင္ဗ်ားကိုုသတင္းေကာင္းေလးေျပာခ်င္လိုု႔ေခၚလႊတ္လိုုက္တာဗ်..”

“ဟုုတ္ကဲ့..ဘာမ်ားလဲ..MD..”
“ကၽြန္ေတာ္တိုု႔လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္အစည္းအေ၀းမွာဆံုုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုုခ်ခဲ့တယ္ဗ်..အဲဒါကိုုေထြးကိုုGeneral Manager ရာထူးကိုုတိုုးေပးဖိုု႔ပဲ..ခုုေလာေလာဆယ္ကကိုုေထြး၀မ္းသာရ ေအာင္ေခၚေျပာျပတာပါ..ကၽြန္ေတာ္တိုု႔တရားဝင္ဝန္ထမ္းေတြကိုုအသိေပးစာထုုတ္ျပန္ပါ့မယ္..ျပီးေတာ့ကိုုေထြးကိုုလည္းတရာဝင္ခန္႔အပ္စာတစ္ေစာင္ထုုတ္ေပးပါ့မယ္..”

“ဟုုတ္ကဲ့..ပါဗ်ာ..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..၀မ္းသာလိုု႔ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး..”

“ဒါဆိုုရင္ေတာ့ခင္ဗ်ားတခုုခုုေကၽြးရမယ္ဗ်ေနာ..  ဟားဟား…”

“အာ..ေကၽြးရမွာေပါ့MDရယ္..ေသခ်ာကိုုကၽြန္ေတာ္ေကၽြးမွာပါ…”

“ေၾသာ္..ကၽြန္ေတာ္မေန႔ကေတာင္ခင္ဗ်ားအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ရန္ကင္းစင္တာမွာေတြ႔ေသးတယ္..”

MDရဲ႕စကားေၾကာင့္ေခါင္းေတြၾကီးသြားသလိုုခံစားလိုုက္ရတယ္..ျပီးေတာ့

“မဟုုတ္ဘူးနဲ႕တူတယ္MD..သူကခရီးရွည္ထြက္သြားတာေလ..လူမွားတာမ်ားလားMD..”

“ဟားဟား..ကိုုေထြးခင္ဗ်ားညကအိမ္မျပန္ဘူးနဲ႕တူတယ္..စကားေတာ့သိပ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး..သူ႔တပည့္မေလး၂ေယာက္လည္းပါေနေတာ့နွုုတ္ဆက္ရံုုေလာက္ပါပဲ.. မေန႔ကျပန္ေရာက္တာေနမွာေပါ့..ခင္ဗ်ားအိမ္မျပန္လိုု႔မသိတာမ်ားလား..ခင္ဗ်ားမျပန္လည္းမျမရည္ကသူျပန္ေရာက္ျပီဆိုုခင္ဗ်ားဆီဖုုန္းဆက္မွာပါ..ကိုုေထြး..ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့သူပဲ..ကဲအဲဒါေလးကၽြန္ေတာ္ေခၚေျပာတာပါဗ်ာ..ကိုုေထြးလည္းလုုပ္စရာ၇ွိတာလုုပ္လိုုက္ဦး..ကၽြန္ေတာ္လည္းအျပင္ခဏထြက္လိုုက္ဦးမယ္..”

MDရဲ႕အခန္းထဲကျပန္အလာမွာပေဟဠိေတြမ်ားစြာဟာကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာဝင္လာပါေတာ့တယ္..MDဟာေနာက္ေျပာင္တတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္မဟုုတ္တာေသခ်ာေနေတာ့ျမရည္ဟာတကယ္ပဲမေသဆံုုးခဲ့ဘူးလား..သူမကိုုမည္သူကယ္တင္သြားတာလဲ..သူမေရမကူးတတ္တာေသခ်ာသလိုုခဲေတြမ်ားစြာထည့္ထားတဲ့အိတ္ထဲကသူမဘယ္လုုိရုုန္းထြက္မွာလဲ..ဟင့္အင္း..မျဖစ္နိုုင္ပါဘူး..ဒါမွမဟုုတ္ျမရည္ဟာမကၽြတ္မလြတ္တဲ့စိတ္နဲ႔မ်ားသူမက်င္လည္၇ာေနရာေတြမွာလွည့္လည္ေနတာမ်ားလား..

၈။
ကိုုက္ခဲလာတဲ့ဦးေခါင္းကိုုအသာနွိပ္ရင္းအကိုုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး၂လံုုးကိုုေရနဲ႕ေမွ်ာခ်လိုုက္တယ္.ျပီးေတာ့ထိုုင္ခံုုရဲ႕ေနာက္မွီေပၚကိုုအသာမွီခ်ရင္းအေျဖမရွိတဲ့ပေဟဠိတစ္ပုုဒ္ကိုုအေျဖရွာဖိုု႔စဥ္းစားေနခဲ့တယ္…ျပီးေတာ့မ၀ံ့မရဲစြာပဲစားပြဲေပၚကဖုုန္းခြက္ကိုုေကာက္ယူရင္းနံပါတ္အခ်ိုုဳ႕ကိုုနွိပ္လိုုက္တယ္…

“ဟယ္လိုု…အမိန္႔ရွိပါ..”

“ဓါတုုေဗဒဌာနကပါလားခင္ဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္ လက္ခ်ာရာေဒၚျမရည္နဲ႔ေျပာခ်င္လိုု႔ပါ..”

“ေၾသာ္..ဆရာမကဒီရက္ပိုုင္းအတြင္းေက်ာင္းကိုုမလာပါဘူးရွင္..ဘယ္သူလိုု႔ေျပာေပးရမလဲ..မွာခ်င္တာရွိရင္မွာခဲ့ပါေနာ္..ဆရာမေက်ာင္းျပန္တက္ရင္ေျပာေပးပါ့မယ္ရွင္..”

“ကၽြန္ေတာ္ဆရာမရဲ႕မိတ္ေဆြပါ.. သူေက်ာင္းမလာတာၾကာျပီလားခင္ဗ်ာ ..”

“ဟုုတ္ကဲ့..ေလ့လာေရးခရီးကျပန္ေရာက္ကတည္းကေက်ာင္းျပန္မတက္ေသးတာပါ..”

“ဟုုတ္ကဲ့..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ..”

ဖုုန္းကိုုအသာျပန္ခ်ရင္းေခါင္းထဲမွာအေတြးေတြနဲ႕စီေနတာ့တယ္..ဒါဆိုုရင္MDေတြ႔ခဲ့တာဘယ္သူလဲ..ျမရည္လား..ျမရည္ရဲ႕ဝိညဥ္လား..ေသခ်ာတာကျမရည္ဟာေက်ာင္းကိုုျပန္မတက္ေသးတာပဲ..

ညစ္ညူးလာတဲ့စိတ္နဲ႕ကိုုက္ခဲလာတဲ့ဦးေခါင္းေတြေၾကာင့္အိမ္ျပန္ဖိုု႔ဆံုုးျဖတ္လိုုက္ျပီးအထက္လူၾကီးဆီမွာခြင့္ေတာင္းလိုုက္တယ္..ေမာင္းလာတဲ့ကားလမ္းတစ္ေလ်ာက္လံုုးမွာလည္းသူမအေၾကာင္းပဲစဥ္းစားေနမိခဲ့တယ္..တကယ္ဆိုုသူမကေသဆံုုးသြားျပီးခဲ့ျပီေလ..ငမိုုးရိပ္ေခ်ာင္းရဲ႕ေအာက္ေျခမွာျငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနတာဆယ္ရက္တာမွ်ရွိခဲ့ျပီပဲ..တစ္စံုုတစ္ေယာက္ကေနာက္ေျပာင္တာဆိုုရင္ေတာ့ဒါဟာအင္မတန္မွအႏၱရယ္ၾကီးသြားျပီ..သူမဒီေလာကၾကီးထဲမွာမရွိေတာ့တာေသဆံုုးသြားျပီးတဲ့သူမအျပင္သိတာဆိုုလိုု႔ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္..

ကဲျမရည္..မင္းဟာ၀ိညဥ္အျဖစ္နဲ႔ေလွ်ာက္သြားေနတယ္ဆိုုရင္လည္ငါ့ဆီလာခဲ့စမ္းပါ..ဝိညဥ္ဘဝကပါကၽြတ္လြတ္ေအာင္ငါၾကံေဆာင္ေပးပါ့မယ္..ငါ့ကိုုမင္းစိတ္အေနွာက္အယွက္ေတြေပးတာသိပ္မ်ားေနျပီ..

ေမာင္းလာတဲ့ကားေလးကိုုျခံေရွ႕မွာရပ္ရင္းျခံတံခါးကိုုဆင္းဖြင့္လိုုက္တယ္..ျပီးေတာ့..ကားကိုုေမာင္းသြင္းရင္းျခံတံခါးရွိရာကိုုပိတ္ဖိုု႔ေလ်ာက္လာခဲ့တယ္..ေနာက္မွျခံေစာင့္လည္းရအေဖာ္လည္းရေအာင္လူတစ္ေယာက္ေတာ့ငွားဦးမွလိုု႕စိတ္ထဲမွာလည္းမွတ္ထားလိုုက္ေသးတယ္..

၉ ။
အိမ္ေဘးဘက္ကေနအေနာက္ဘက္ကုုိပတ္၀င္လာေတာ့အံ့ၾသရတဲ့အျဖစ္ေတြကိုုထပ္ျပီးျမင္ရျပန္တယ္..ပန္းပင္ေတြသစ္ပင္ေတြဟာေလာေလာလတ္လတ္ေရေလာင္းထားသလိုုအပြင့္ေတြအရြက္ေတြေပၚမွာေရစက္ေတြကစီရရီ..ျပီးေတာ့ေျမျပင္ေပၚမွာလည္းေရေတြစိုုလိုု႔..ဒါဆိုုရင္ဒါေတြဘယ္သူလုုပ္တာလဲ..

အေတြးေတြနဲ႕အိမ္ထဲကိုုေျပး၀င္လာခဲ့တယ္..၃ခန္းမွ်ရွိတဲ့အခန္းေတြကိုုပိုုက္စိတ္တိုုက္ျပီးလိုုက္ရွာခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့ရွိသမွ်ေရခ်ိဳးခန္း..အိမ္သာ..မီးဖိုု..ဧည့္ခန္း..ထမင္းစားခန္း..ပစၥည္းတိုုလီမိုုလီထားရာအခန္း..အကုုန္ရွာျပီးတဲ့ေနာက္တစ္စံုုတစ္ေယာက္နားခိုုေနထိုုင္တဲ့အသြင္အျပင္ကုုိမေတြ႕ရဘူးး.ဖုုန္အနည္းငယ္တင္ေနတဲ့ေနရာေတြဟာလူမရွိေနဘူးဆိုုတာကိုုျပေနတာပဲ..ကဲ..ဒါဆိုု..ဘယ္သူလဲ..ဘာလဲ..ျမရည္ရဲ႕၀ိညဥ္လား..

စိုုးထိတ္တဲ႔စိတ္နဲ႔အလိုုမက်တဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္ေဒါသေတြထြက္လာခဲ့ရတယ္..ျမရည္..မင္းဟာေသဆံုုးသြားျပီးတာေတာင္ငါ့ကိုုစိတ္ဒုုကၡေရာက္ေအာင္စြမ္းေဆာင္နိုုင္ေနတုုန္းပဲကိုုး..ကုုန္ခါနီးျဖစ္ေနတဲ့ဝီစကီပုုလင္းကိုုေတြ႕ေတာ့မွေနာက္ထပ္တစ္ပုုလင္းဝယ္ဖိုု႔နဲ႕ၾကက္ကင္၀ယ္ဖိုု႔သတိရလာတယ္..ဒါန႔ဲအျပင္ကိုုတစ္ေခါက္ျပန္ထြက္ရင္း..ၾကက္ကင္နဲ႔ဝီစကီတစ္ပုုလင္းကိုုဝယ္ခဲ့လိုုက္တယ္..

အျပန္မွာမေတြ႔တာၾကျပီျဖစ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမင္းေအာင္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ျမရည္အေၾကာင္းေမးေနလိုု႔စကားကိုုျဖတ္ခဲ့ရတယ္..သူကေတာ့တအံ့တၾသၾကည့္ရင္က်န္ခဲ့တယ္..ဘာေတြလဲ..လူေတြကဘာျဖစ္လိုု႔ျမရည္ကိုုခ်စ္ခင္ေနၾကတာလဲ..

အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ပဲခ်က္ခ်င္းေရေကာက္ခ်ိဳးျပီးေခါင္းကိုုေလ်ာ္လိုုက္တယ္..လူကအနည္းငယ္လန္းသြားေတာ့မွာထမင္းစားခန္းထဲကိုုထြက္လာခဲ့တယ္..ထမင္းစားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ပုုလင္းအသစ္ကိုုမေဖာက္ေသးပဲအေဟာင္းကိုုယူလိုုက္တယ္..၀ယ္လာတဲ့ေခါက္ဆြဲေၾကာ္နဲ႔ၾကက္ကင္ကိုုပန္းကန္ထဲမွာထည့္လိုုက္တယ္..ၾကက္သြန္နီကိုုအကြင္းလိုုက္လွီးျပီးငရုုပ္ဆီအခ်ိဳ႕ကိုုပန္းကန္းေသးေသးေလးထဲထည့္လိုုက္တယ္..ညေနစာေသာက္ဖိုု႔စားဖိုု႔ကေတာ့အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ..ေရခဲေသတၱာထဲကေရခဲအခ်ိဳ႕ကိုုယူရင္းဖန္ခြက္ထဲကိုုအနည္းငယ္ေသာအရက္န႔ဲ႕ေရခဲေလးတံုုးေလာက္ကိုုထည့္ျပီးကိုုကာကိုုလာနဲနဲကိုုေလာင္းထည့္လိုုက္တယ္..သမသြားေအာင္လွဳပ္လိုုက္ရင္းျဖည္းျဖည္းခ်င္းစားေသာက္ျခင္းကိုုစလိုုက္တယ္..

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ..“ကလစ္..”ဆိုုတဲ့တံခါးလွည့္ဖြင့္သံနွင့္အတူမေရွးမေနွာင္းမီမွာပဲ
“ကိုုကိုုေရ ….. ” ဆိုုတဲ့သူမရဲ႕အသံကိုုၾကားလိုုက္ရတယ္..
အသက္ရွဴရပ္မတတ္လန္႔သြားရျပီးေသာက္ထားသမွ်ေသာယမကာတိုု႔ရဲ႕တန္ခိုုးေတြလည္းဘယ္ကိုုေရာက္သြားမွန္းမသိ…ေခၽြးစီးေတြထြက္လာရင္းအိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းရွိရာကိုုလွည့္ၾကည့္လိုုက္မိတယ္…..

၁၀။
“အား………….မင္း…မင္း…………. ”

လွပတဲ့အျပာရင့္ေရာင္ပါတိတ္၀မ္းဆက္ကေလးနဲ႔ျမရည္ဟာလြန္ခဲ့တဲ့၁၀နွစ္နီးပါးေလာက္ကပံုုစံအတိုုင္းျပံဳးျပျပီးကၽြန္ေတာ္ရွိရာကိုုေလ်ာက္လာခဲ့တယ္ ...

“ကိုုကိုု..ျမရည္ေလ…အံ့ၾသသြားလား..ကိုုကိုုအံ့ၾသသြားေအာင္ကိုုကိုု႔ကိုုဘာမွအသိမေပးခဲ့တာ…”

“မဟုုတ္ဘူး…မင္း..ျမရည္မဟုုတ္ဘူး…မင္းဘယ္သူလဲ..အခုုခ်က္ခ်င္းအိမ္ထဲကထြက္သြားစမ္း…မင္း..ျမရည္မဟုုတ္တာေသခ်ာတယ္..ျပီးေတာ့ျမရည္ကမင္းလိုုပံုုစံမဟုုတ္ဘူး…”

သူမကိုုေအာ္ေျပာရင္းတဒိုုင္းဒိုုင္ခုုန္လာတဲ့နွလံုုးဟာေပါက္ကြဲေတာ့မတတ္ပါပဲ…အသက္ကိုုဝေအာင္မနည္းရွဴသြင္းရင္းမတ္တတ္ရပ္ဖိုု႔ၾကိဳးစားလိုုက္တယ္…ေအးစက္လာတဲ့လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြအေပၚကိုုမတ္မတ္ရပ္နိုုင္ေအာင္အတန္တန္ၾကိဳးစားရင္တျဖည္းျဖည္းနီးလာေအာင္ေလ်ာက္လွမ္းလာတဲ့သူမကိုုေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္…ထိတ္လန္႔လွုုပ္ရွားရလြန္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္အသိညဏ္ေတြေပ်ာက္မတတ္ကိုုျဖစ္လာရတယ္…သူမ..ဘယ္သူလဲ..ဝိညဥ္လား..တေစၦလား..သရဲလား…

“ကိုုကိုုကလည္း…ျမရည္အစစ္ပါ…ပိန္သြားလိုု႔ကိုုကိုုအံ့ၾသေနတာလား…”

“မဟုုတ္ဘူး….နင္..နင္..ျမရည္လံုုးဝမျဖစ္နိုုင္ဘူး…ျမရည္ကေသျပီ..လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ရက္ေလာက္ကတည္းကျမရည္ကေသျပီ…သူ႔ကိုုငါကိုု္ယ္တိုုင္ေခါင္းအံုုးနဲ႔ဖိျပီးသတ္လိုုက္တာ..ျပီးေတာ့ေခ်ာင္းထဲမွာငါကိုုယ္တိုုင္သြားျပီးသူ႔အေလာင္းကိုုေရေအာက္မွာနစ္ေနျမဳတ္ေနေအာင္လုုပ္ခဲ့တာ…နင္..တေစၦမ..နင္..ျမရည္တေစၦမ…ငါ့အနားမလာနဲ႕…သြားးး……………”

ငယ္သံပါေအာင္ဟစ္ေအာ္ေမာင္းထုုတ္လိုုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ျမရည္တေစၦမ..တံုု႔ကနဲ႕ရပ္သြားတယ္..ေမာဟိုုက္လြန္းစြာအသက္ကိုုၾကိဳးစားျပီးရွဴရင္းတစိမ့္စိမ့္.စိမ့္ထြက္လာတဲ့ေခၽြးေစးေတြေၾကာင့္မတ္မတ္ရပ္ျခင္းကိုုမတတ္နိုုင္ေအာင္ေျခေထာက္ေတြကမခိုုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး..ထိုုင္ခံုုေနာက္မွီကိုုအားျပဳကိုုင္ရင္းသူမကိုုဘယ္လိုုေမာင္းထုုတ္ရမလဲဆိုုတာကိုုစဥ္းစားမရျဖစ္ေနခဲ့တယ္…

“မဟုုတ္ဘူးကိုုကိုု…ကိုုကိုုအထင္ေတြအျမင္ေတြလြဲေနတာပါ..ျမရည္မေသပါဘူး..ကိုုကိုုကျမရည္ကိုုလည္းမသတ္ပါဘူး… …. … … ”

တတြတ္တြတ္ေျပာရင္ဆက္ေလ်ာက္လာတဲ့တေစၦမကိုုၾကည့္ရင္းမ်က္လံုုးေတြေဝဝါးလာခဲ့တယ္..ဘာေတြဆက္ေျပာေနလဲဆိုုတာကိုုလည္းမၾကားရေတာ့ဘူး…က်ပ္တက္လာတဲ့ရင္ဘတ္နဲ႕ေမာပန္းမွုုေတြၾကားမွလိုုခ်င္တာကေလေအးေအးကိုုတဝၾကီးရွဴခ်င္တာပါပဲ…အဲဒီေနာက္မွာပဲအရာရာဟာေဝေဝဝါးဝါးျဖစ္လာျပီးသူမကိုုလည္းမျမင္ရေတာ့ပါဘူး..သူမရဲ႕ေခၚသံေတြကလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေဝးေဝးသြားခဲ့တယ္ …
“ကိုုကိုု….ကိုုကိုု ….ကိုုကိုု ………………………………”

၁၁။
ကုုတင္ေပၚမွာအိပ္ေမာက်ေနတဲ့ခင္ပြန္းျဖစ္သူကိုုၾကည့္ရင္းျမရည္စိတ္မေကာင္းျခင္း၀မ္းနည္းျခင္းေတြကိုုတျမည့္ျမည့္ခံစားေနခဲ့ရတယ္…ကိုုကိုုဘာျဖစ္လိုု႔ဒီလိုုျဖစ္သြားရတာလဲဆိုုတာကိုုျမရည္မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး..လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ရက္..ညေနကကိုုကိုုျမရည္ကိုုေအာ္ရင္းသတိလစ္ေမ့ေျမာသြားျပီးေနာက္ပိုုင္းမွာကိုုကိုု႔ကိုုေဆးရံုုတင္ခဲ့ရတယ္..ေဆးရံုုေပၚမွာလည္းနာရီေပါင္းမ်ားစြာကိုုကိုုေမ့ေျမာေနခဲ့တယ္…သတိျပန္ရလာေတာ့ကိုုကိုုဟာျမရည္ကိုုမမွတ္မိေတာ့ဘူး…ေဆးအရွိန္နဲ႕အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကိုုကိုု႔ရဲ႕လက္ေတြကိုုစိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ဆုုတ္ကိုုင္ထားမိတယ္..ကိုုကိုုျမန္ျမန္ေနျပန္ေကာင္းပါေစဆိုုတဲ့ဆုုေတာင္းကိုုဆုုေတာင္းရံုုကလြဲျပီးျမရည္ဘာမွမတတ္နိုုင္ခဲ့ပါဘူးကိုုကိုု..ကိုုကိုု႔မ်က္နွာကိုုေငးၾကည့္ေနတုုန္းသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေဒါက္တာလဲ့လဲ့ေ၀နံေဘးမွာရပ္လာတယ္..

“ငါတိုု႔စကားနဲနဲေျပာၾကရေအာင္ျမရည္..”

ဦးေခါင္းကိုုအသာဆတ္ျပရင္းလဲ့လဲ့ေဝရဲ႕ရံုုးခန္းရွိရာကိုုလိုုက္လာခဲ့တယ္…

“နင့္ဆီမွာတခုုခုုဖံုုးကြယ္ထားတာရွိမယ္လိုု႔ငါထင္တယ္ျမရည္…နင့္အမ်ိဳးသားဟာအနုုစားစိတ္ေရာဂါကိုုအခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာခံစားေနခဲ့ရတာကိုုနင္မရိပ္မိခဲ့ဘူးလား..ခုုလည္းတခုုခုုကိုုေျပာျပဖိုု႔ငါေတာင္းဆိုုပါရေစ…သူ႔အေပၚမွာဘယ္လိုုဆိုုးက်ိဳးမွမေရာက္ေစရဘူးဆိုုတာငါကတိေပးတယ္..နင္ေျပာျပမွငါတိုု႔ဘယ္လိုုကုုသမွုုေတြဟာသူ႔မတြက္အေကာင္းဆံုုးျဖစ္မယ္ဆိုုတာဆံုုးျဖတ္လိုု႔ရမယ္ျမရည္..ဒါေၾကာင့္..ငါတိုု႔ကိုုကူညီပါ..ျပီးေတာ့နင့္အမ်ိဳးသားအတြက္ကိုုလည္းကူညီပါ …”
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူလဲ့ရဲ႕စကားကိုုနားေထာင္ျပီးျမရည္ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုုက္တယ္..

“ေကာင္ပါျပီလဲ့…အျဖစ္ေတြကဒီလိုုပါ …”

၁၂။
ျမရည္နဲ႔ကိုုကိုု..ျမရည္စတုုတၳနွစ္အေရာက္မွျပန္ဆံုုခဲ့ၾကတယ္..ကိုုကိုုဟာမိန္းကေလးေတြကိုုဦးစားေပးလိုုက္ေလ်ာရမွာကိုုအင္မတန္ရွက္ေၾကာက္တတ္တဲ့သူလည္းျဖစ္ပါတယ္..ျမရည္ကိုုျပန္ေတြ႔ေတာ့ကိုုကိုုဝမ္းသာသလိုုျမရည္လည္းအရမ္းဝမ္းသာတယ္..ကိုုကိုုနဲ႔ျမရည္တိုု႔ကငယ္ငယ္တုုန္းကပဲခူးျမိဳ႕လိပ္ျပာကန္လမ္းမွာျခံခ်င္းေဘးျခင္းကပ္ေနခဲ့တဲ့သူေတြေလ..ကိုုကိုုကျမရည္ထက္၂နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကီးေပမယ့္အမ်ားၾကီးၾကီးတယ္လိုု႔ထင္ရေလာက္ေအာင္ရင့္က်က္တယ္…

ျမရည္ရွစ္တန္းေရာက္ေတာ့ကိုုကိုတိုု႔ေတာင္ၾကီးဘက္ကိုုအျပီးေျပာင္းသြားၾကတယ္..ကိုုကိုု႔ေဖေဖဘက္ကအေမြရတဲ့ျခံေတြကိုုၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္ဖိုု႔နဲ႔တည္းခိုုခန္းေတြကိုုဦးစီးဖိုု႔ေပါ့..ဒီလိုုနဲ႔ကိုုကိုုနဲ႔ျမရည္တိုု႔ေဝးသြားၾကတယ္..အဆက္အသြယ္လည္းမရွိၾကဘူး..ေနာက္ေတာ့ရန္ကုုန္မွာျပန္ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္..တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးထားခဲ့ၾကဖူးတဲ့ငယ္ငယ္ကသံေယာဇဥ္ေတြရယ္ေၾကာင့္မၾကာမီမွာပဲျမရည္နဲ႔ကိုုကိုုခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကတယ္..ရင့္က်က္တည္ျငိမ္တဲ့ကိုုကိုုကမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုုဖြဲ႔ဖဲြ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ခ်စ္ေရးဆိုုဖိုု႔ဘယ္တုုန္းကမွစဥ္းစားခဲ့ပံုုမရပါဘူး..“ျမရည္ကိုုကိုုယ္ခ်စ္တယ္..လက္ထပ္ခ်င္တယ္..ျမရည္စဥ္းစားေပးပါ..”ဆိုုတဲ့စကားေလာက္သာျမရည္ကိုုေျပာခဲ့တာပါ..ဒါေပမယ့္ကိုုကိုုဘယ္ေလာက္ျမရည္ကိုုခ်စ္တယ္ဆိုုတာျမရည္သိပါတယ္..

ဒီလိုုနဲ႔ျမရည္မာစတာတန္းမတက္ခင္မွာကိုုကိုုနဲ႕လက္ထပ္ခဲ့တယ္..နွစ္ဦးနွစ္ဘက္ေမတၱာရွိျပီးမိဘေတြကလညးသေဘာတူၾကည္ျဖဴတဲ့ျမရည္တိုု႔ဘဝဟာအင္တန္မွေအးခ်မ္းခဲ့ပါတယ္...ျပီးေတာ့ျမရည္ေက်ာင္းဆက္တက္တယ္..ေက်ာင္းတက္ေနရင္းတစ္ဖက္ကလည္းဝါသနာပါတဲ့စာသင္တဲ့အလုုပ္ကိုုဝင္လုုပ္ခဲ့တယ္..နယ္ေတြသြားရမယ္..ေျပာင္းရမယ္ဆိုုရင္ခ်က္ခ်င္အလုုပ္ကထြက္ပါ့မယ္ဆိုုတဲ့ကတိစကားကိုုေတာ့ကိုုကိုု႕ကိုုေပးခဲ့ရတာေပါ့…ျမရည္မာစတာတန္းျပီးလိုု႔စာဆက္သင္ရင္းနဲ႔၅နွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာလက္ခ်ာရာပိုု႔စ္ကိုုရခဲ့တယ္..စာသင္တာရွင္းလင္းျပီးျပတ္သားတယ္ဆိုုျပီးနာမည္ရလာသလိုုစာလာေမးသူေတြလည္းတစထက္တစမ်ားလာခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့နယ္ျမိဳ႔ေတြကိုုမေျပာင္းမေရႊ႕ရေအာင္ျမရည္ရဲ႕ေဖေဖကကူညီခဲ့တယ္..

လက္ထပ္ျပီး၃နွစ္အထိျမရည္တိုု႔သားသမီးမရၾကဘူး..ကိုုကိုုကေတာ့ျမရည္ကိုုသားသမီးမလိုုခ်င္လိုု႔တားျမစ္ထားတယ္လိုု႔စြပ္စြဲပါတယ္..ျမရည္ကလည္းတာျမစ္ထားတာမဟုုတ္ေၾကာင္းရွင္းျပရင္းတစ္ရက္မွာေတာ့ျမရည္တိုု႔သားသမီးကိစၥတိုုင္ပင္ဖိုု႔ဆရာမေဒါက္တာေဒၚထားထားတင္ဆီကိုုေရာက္ခဲ့ၾကတယ္..စမ္းသပ္မွဳစစ္ေဆးမွုုေတြခံယူျပီးတဲ့ေနာက္ပိုုင္းမွာရလာတဲ့အေျဖကေတာ့အင္မတန္စိတ္မေကာင္းစရာျဖစ္ခဲ့တယ္..အထူးသျဖင့္ကိုုကိုု႔အတြက္ေပါ့..ကိုုကိုုဟာသားသမီးမရနိုုင္တဲ့သူျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ…ဒီအတြက္ကုိကိုုဟာအလြန္ပဲစိတ္ထိခိုုက္ရတယ္ဆိုုတာကိုုျမရည္ရိပ္မိခဲ့ပါတယ္…

ဒီေနာက္ပိုုင္းမွာကိုုကိုုဟာအရက္ကိုုေန႔စဥ္ေသာက္သံုုးလာပါတယ္..ပထမပိုုင္းေတာ့သူစိတ္ထိခိုုက္လိုု႔ပဲေလဆိုုျပီးထားတာေပမယ့္ေနာက္ပိုုင္းျမရည္လည္းမတားနိုုင္ေတာ့ပါဘူး…မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုုမွလည္းဒုုကၡေပးဆူပူေနတာမဟုုတ္ေတာ့ကိုုကိုုစိတ္ခ်မ္းသာသလိုုေနပါေစဆိုုျပီးျမရည္မတားေတာ့ပါဘူး..

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ကိုုကိုုဟာျမရည္ကုုိအဝလြန္ေနသူရယ္လိုု႔လည္းေျပာလာပါတယ္..ျမရည္ရဲ႕ကိုုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔အရပ္ကိုုBMIတြက္ၾကည့္ေတာ့လည္းပံုုမွန္ထဲမွာပဲရွိေနပါတယ္..နဲနဲေတာ့ပံုုမွန္ကိုုယ္အေလးခ်ိန္ရဲ႕အစြန္းကိုုေရာက္ေနတာေပါ့ေလ..ဒါေပမယ့္အ၀လြန္တဲ့အထဲေတာ့မပါပါဘူး..အရင္လိုုငယ္ရြယ္နဳပ်ိဳတဲ့အရြယ္တုုန္းကလိုုေတာ့ဘယ္လိုုသြယ္လ်ေနမွာလဲေလ..ဒါကိုုျမရည္ကျပန္ေျပာျပေတာ့ကိုုကိုုကျမရည္ကုုိဆင္ေျခေပးသူရယ္လိုု႔စြပ္စြဲခဲ့တယ္..

ကိုုကိုုဟာရုုပ္ရည္မေခ်ာေမာပါဘူး..ျမရည္ကိုုကိုု႔ကိုုခ်စ္တာကလည္းရုုပ္ရည္ေၾကာင့္မဟုုတ္ပါဘူး..ကိုုကိုု႔ကိုုခ်စ္လိုု႔ကိုုခ်စ္တာပါ…သာမန္အရပ္အေမာင္းေလာက္သာရွိတဲ့ကိုုကိုုကမိန္းကေလးေတြထဲမွာဆိုုရင္အရပ္ျမင့္တဲ့အထဲမွာပါတဲ့ျမရည္ကိုုခံုုျမင့္ဖိနပ္ေတြ၀တ္ဆင္တာကိုမနွစ္သက္ပါဘူး..ဒါေၾကာင့္လည္းကိုုကိုု႔ကိုုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ဖိနပ္အပါးေလးေတြကိုုသာေနာက္ပိုုင္းစီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..

မွတ္မွတ္ရရပါပဲ..ျမရည္ေက်ာင္းကကေလးေတြနဲ႕ေျမာက္ဦးကိုုေလ့လာေရးခရီး၅ရက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္..ကိုုကိုု႔အတြက္လည္းအစားအေသာက္...အဝတ္…အစအစစီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္...ေျမာက္ဦးကအျပန္မွာကားကလမ္းမွာပ်က္ေနတာေၾကာင့္ျမရည္အိမ္ကိုုေတာ္ေတာ္ညနက္မွျပန္ေရာက္ပါတယ္..ေရာက္ေရာက္ျခင္းကုတင္ေဘးမွာလက္ဆြဲအိတ္ကိုုခ်ျပီးထမင္းစားခန္းထဲမွာတခုုခုုစားမယ္ဆိုုျပီးထြက္လာခဲ့ပါတယ္..ကိုုကိုုကေတာ့အိပ္ေမာက်ေနတာေပါ့..သိပ္မၾကာဘူး..အခန္းထဲကအသံေတြၾကားရေတာ့အိပ္ခန္းထဲကိုုအသာသြားၾကည့္မိတယ္..ကိုုကိုုရယ္ေလ..ဖက္ေခါင္းအံုုးအၾကီးေပၚကိုုေခါင္းအံုုးနဲ႕ဖိျပီးဗလံုုးဗေထြးေတြေျပာေနခဲ့တယ္…ခဏၾကာေတာ့“ကဲျမရည္..မင္းအခုုဘာတတ္နိုုင္ေသးလဲ..ငါမနွစ္သက္တာေတြကိုုမျပင္တဲ့အတြက္မင္းကိုုငါေပးတဲ့ဆုုလာဘ္ပဲ..အဟက္ဟက္..ဟက္..ဟားဟား..”လိုု႔ေျပာေနရယ္ေနတာကိုုေတြ႔ရေတာ့ျမရည္အ၇မ္းလန္႔သြားတယ္..ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သြားတယ္..ဒါနဲ႔အသံမထြက္ေအာင္တိတ္တိတ္ကေလးေနာက္ျပန္လွည့္လာရင္းမီးဖိုုထဲကမီးေတြပိတ္ျပီးအျပင္ကနံရံနားမွာထြက္ျပီပုုန္းေနခဲ့တယ္..

ကိုုကိုုကခဏၾကာေတာ့အိပ္ခန္းထဲကထြက္လာျပီးဘာေတြလုုပ္ေနတယ္မသိပါဘူး..ျမရည္လည္းအသံေတြသာမသည္းမကြဲၾကားေနရတာေလ..ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့အထုုတ္ၾကီးတစ္ထုုတ္ကိုုဆြဲထြက္လာျပီးကားေနာက္ခန္းထဲထည္ု့ုျပီးအျပင္ကိုုေမာင္ထြက္သြားတာကိုုျမရည္ေတြ႕လိုုက္ရတယ္…ဒါနဲ႕ျမရည္လည္းအခန္းထဲကျမရည္ရဲ႕လက္ဆြဲအိတ္ကိုုျပန္ယူျပီးျမရည္ရဲ႕မိဘေတြအိမ္ကိုုသြားခ့ဲတယ္..ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ေဖေဖနဲ႔ေမေမကတရားစခန္း၂ပတ္၀င္ေနတယ္တဲ့..ဒါနဲ႔မိဘေတြအိမ္မွာပံုုစံမပ်က္အရင္ကလိုုေနရင္းကိုုကိုုအလုုပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြအိမ္ခဏျပန္ျပီးျမရည္စိုုက္ထားတဲ့အပင္ေလးေတြကိုုေရေလာင္း..ေျမၾသဇာေကၽြးလုုပ္ခဲ့တယ္..ကိုုကိုုကေတာ့ဒါေတြကိုုမရိပ္မိဘူးထင္ပါရဲ႕…ျမရည္ကိုုလိုုက္လည္းမရွာသလိုုဖုုန္းလည္းမဆက္ပါဘူး..

ျမရည္လည္းေက်ာင္းကေနအေရးေပၚခြင့္ကိုု၁၀ရက္ယူခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့ကိုုကိုုျဖစ္ေစခ်င္သလိုုသြယ္လ်လ်ေလးျဖစ္ေစဖိုု႔ေလ့က်င့္ခန္းကိုုျပင္းျပင္ထန္ထန္ေလ့က်င့္ျဖစ္တယ္..ျပီးေတာ့အစားအေသာက္ကိုုလည္းေလ်ာ့လိုု႔ရနိုုင္သမွ်ေလ်ာ့ခ်လိုုက္တဲ့အခါမွာျမရည္ေတာ္ေတာ္ေလးကိုုပိန္သြယ္လာခဲ့တယ္..ကိုုကိုု႔ကိုုလည္းမဆက္သြယ္ျဖစ္ဘူး..ေၾကာက္လန္႔ေနတာလည္းပါသလိုုပိန္သြယ္သြားမွကိုုကိုုအံ့ၾသ၀မ္းသာသြားေအာင္ကိုုကိုု႔ကိုုသြားေတြ႔မယ္လိုု႔စဥ္းစားခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့ေလာေလာဆယ္ကိုုကိုုကျမရည္ကုုိမေက်နပ္တဲ့ပံုုနဲ႕ေဒါသေတြထြက္ေနသလိုုျဖစ္ေနတယ္ေလ…

လြန္ခဲ့တဲ့၅ရက္ေလာက္ကေတာ့ကိုုကိုု႔ရဲ႕MDကိုုရန္ကင္စင္တာမွာေတြ႕လိုု႔နွုုတ္ဆက္လိုုက္ေသးတယ္..ျပီးေတာ့ေနာက္တရက္ညေနေစာင္းမွာျမရည္အိမ္ျပန္သြားခဲ့တယ္..မျပန္လိုု႔လည္းမျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ..ေဖေဖတိုု႔တရားစခန္းကထြက္လာလိုု႔ျမရည္ဘာျဖစ္လိုု႔ဒီအိမ္မွာလာေနသလဲလိုု႔ေမးရင္ျမရည္မွာအေျဖမရွိပါဘူး..ျပီးေတာ့ကိုုကိုု႔အေပၚမွာလည္းမိဘေတြစိတ္မကြက္ေစခ်င္လိုု႔ဒိအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုုျမရည္ဘယ္သူ႔ကိုုမွမေျပာျပခဲ့ဘူး..

ေနာက္ျမရည္အိမ္ကိုုေရာက္ေတာ့တံခါးဖြင့္ရင္းကိုုကိုု႔ကိုုလွမ္းေခၚလိုုက္တယ္..ကိုုကိုုကအဲဒီအခ်ိန္မွာအရက္ေသာက္ေနတယ္ေလ…ျပီေတာ့ျမရည္ကိုုျမင္ေတာ့သူအရမ္းေၾကာက္ေနပံုုရတယ္..ေမာင္လည္းေမာင္းထုုတ္တယ္..ျမရည္ကိုုလည္းေသျပီတဲ့..သရဲမ..တေစၦမလိုု႔လည္းေအာ္တယ္..ျပီးေတာ့..ကိုုကိုုေခြက်သြားတယ္…

“ အဲဒီေနာက္ပိုုင္းအျဖစ္ေတြကေတာ့ လဲ့  သိတဲ့အတိုုင္းပဲေလ…”

၁၃။
ျမရည္ေျပာသမွ်ကိုုေဒါက္တာလဲ့လဲ့ေ၀ေသခ်ာေလးနက္စြာနားစိုုက္ေထာင္ေနခဲ့သည္..ထိုု႔ေနာက္သက္မၾကီးၾကီးတစ္ခုုကိုုခ်ရင္း …
“တကယ္ေတာ့ျမရည္ ..ကိုုရင္ေထြးဟာနင့္ကိုုအခ်စ္လြန္ခဲ့တယ္…သူ႔အားနည္းခ်က္ေတြကိုု လည္းသူမေက်နပ္ခဲ့ဘူး..ရုုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပမွဳမွအစေပါ့..ကေလးမရနိုုင္တဲ့သူလိုု႔သူ႔ကိုုယ္သူသိလိုုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာသူ႔ရဲ႕စိတ္ဟာအျမင့္ဆံုုးကိုုေရာက္သြားမယ္…ျပီးေတာ့သိပ္လွတဲ့နင့္ကိုုလည္းမလွတဲ့သူလူေတာ့မတိုုးေအာင္ပံုုပ်က္ေနသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕သူ႔စိတ္ကိုုသူလွည့္စားခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့နင့္ကိုုလူခ်စ္လူခင္မ်ားတာေတြ..နာမည္ေကာင္းရတာေတြကိုုသူမလိုုခ်င္ခဲ့ဘူး…နင္ဟာသူ႔တစ္ေယာက္အတြက္ပဲျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္…နင္ဆရာမအလုုပ္ကိုုလုုပ္ေနတာကိုုလည္းသူမၾကိဳက္ေပမယ့္စိတ္ထားေသးသိမ္တယ္လိုု႔အထင္မခံနိုုင္တဲ့အတြက္ၾကိတ္မွိတ္ျပီးသူေနခဲ့တယ္..ဒီလိုုၾကိတ္ျပီးခံစားေနတဲ့ခံစားခ်က္ေတြအေတြးေတြဟာအစိုုင္အခဲအျဖည္းျဖည္းၾကီးလာေတာ့ထြက္ေပါက္တစ္ခုုအျဖစ္သူနင့္ကိုုသတ္လိုုက္တယ္လိုု႔ထင္လာတယ္…ဟလူစေနးရွင္းလိုုေပါ့..အမွန္မဟုုတ္တာကိုုအဟုုတ္ထင္တယ္..ဖက္ေခါင္းအံုုးကိုုနင္ပါဆိုုျပီးေခါင္းအံုုးနဲ႔ဖိသတ္တယ္..ေနာက္ဆံုုးနင့္ကိုုျပန္ေတြ႕ရေတာ့သူ႔ရဲ႕ဦးေနွာက္နဲ႔စိတ္ေတြဟာဖိစီးမွဳကိုုမခံနိုုင္ေတာ့ပဲအခုုလိုုျဖစ္သြားရတာေပါ့..ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါျမရည္..ကိုုရင္ေထြးသက္သာေပ်ာက္ကင္းေအာင္ငါတိုု႔ေရာ..ဆရာ..ဆရာမၾကီးေတြေရာ..အကုုန္အစြမ္းကုုန္ကုုသေပးပါ့မယ္…အခ်ိန္တခုုကိုုေတာ့စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ေပးရမယ္ျမရည္…ေနာ္”

ရွည္လ်ားစြာရွင္းျပလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းလဲ့ရဲ႕စကားကိုုနားေထာင္ရင္းဦးေခါင္းကိုုေလးပင္စြာပဲညိတ္ျပလိုုက္နိုုင္ေတာ့တယ္ ..

ကိုုကိုု…အစအစအရာရာျမရည္မွာလြဲေခ်ာ္မွုုေတြရွိခဲ့ရင္ခြင့္လႊတ္ပါ..ကိုုကိုုရဲ႕ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမေျပာတတ္မွဳနဲ႕ျမရည္ရဲ႕လူကဲခတ္ညံ့ဖ်င္းမွဳ..ကိုုကိုု႔ရဲ႕စိတ္ကိုုေသခ်ာနားလည္ေအာင္မဖတ္နိုုင္မွဳေတြေၾကာင့္ကိုုကိုုဒီလိုုျဖစ္ခဲ့ရတာပါ…ဘာျဖစ္ျဖစ္ကုုိကိုု႔အနားမွာျမရည္ေနာက္ဆံုုးအခ်ိန္အထိရွိေနေပးမွာပါကိုုကိုု…ကိုုကိုုသိသည္ျဖစ္ေစ..မသိသည္ျဖစ္ေစ..ျမရည္ကိုု..ကိုုကိုုမွတ္မိသည္ျဖစ္ေစ..မမွတ္မိသည္ျဖစ္ေစေပါ့…

အခုုေတာ့အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ကိုုကိုု႕ရဲ႕စိတ္ေတြအရင္ဆံုုးလြတ္ေျမာက္ဖိုု႔ဆရာေတြဆရာမေတြနဲ႕အတူျမရည္လည္းတဖက္တလမ္းကပါ၀င္ကူညီပါ့မယ္…ေနာင္လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္က်ရင္ျမရည္နဲ႕ကိုုကိုုေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုုမွာသြားေနၾကမယ္ေနာ္..ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွကိုုကိုုစိတ္ရဲ႕အက်ဥ္းသားမျဖစ္ေစရဘူးလိုု႔ျမရည္ကတိေပးပါတယ္ကိုုကိုု …

ပ်ိဳးယုဝ၀သုန္
11:46:28 AM
17—1-2012
Tuesday(BNE)

4 comments:

...အလင္းစက္မ်ား said...

ဖ်ားဖ်ား ဇတ္လမ္းက ကိုယ္မွန္းထားတာနဲ ့ လံုး၀ ကိုလြဲေနတယ္။ အခ်ဳိးအေကြ ့ သိပ္ေကာင္းသြားတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခုပဲ ... ဟဲဟဲ။

(နယ္မွာ တာ၀န္ မက်ရေအာင္ ေဖေဖက လုိက္လုပ္ေပးထားတယ္) ဆိုတာေတာ့ ဆင္ဆာနဲ ့ ျငိသဗ်...

အဲ့သည္ေတာ့ “ အဲ့သည္ အခန္းကို ျဖတ္ ... အဲ့သည္ အခန္းျဖတ္” :D :D :D

ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုကိုလတ္

ပ်ိဳးယု၀သုန္ (Pyo Yu Wathone) said...

ျဖတ္တဲ့စနစ္ေတြရွိေနေသးတယ္လား.... ဟင့္...

Cameron said...

ဟ ဟ အူးအူးလတ္က ဆင္ဆာလူၾကီးလား...ဟိုေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပလုတ္ပေလာင္းစားေနတဲ႔ ဦးေေလးၾကီးေလ...။ မိုနာေရ...၀တၳဳေလးသိပ္ေကာင္းတယ္..အေရးအသားေရာ ဇာတ္လမ္းေရာ...။

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

ဖတ္ျပီး ေမာက်န္ခဲ႔တယ္။

ဘာျဖစ္ျဖစ္ကုုိကိုု႔အနားမွာျမရည္ေနာက္ဆံုုးအခ်ိန္အထိရွိေနေပးမွာပါကိုုကိုု…ကိုုကိုုသိသည္ျဖစ္ေစ..မသိသည္ျဖစ္ေစ..ျမရည္ကိုု..ကိုုကိုုမွတ္မိသည္ျဖစ္ေစ..မမွတ္မိသည္ျဖစ္ေစေပါ့… ဆိုတဲ႔ စိတ္ထားနဲ႔ မိန္းကေလးကို ေလးစားပါတယ္။

ခင္တဲ႔
ျမတ္