စာမ်က္နွာ ၃၃

၁။

ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕

လွပတယ္၊ သန္႔ရွင္းတယ္။ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြနဲ႔ တင့္တယ္ျပီး အိေျႏၵၾကီးတယ္။  Night Life ကိုု ည ၁၂ နာရီ ေလာက္အထိသာ ခြင့္ျပဳထားတယ္။

လွပတဲ့ ကမ္းေျခေတြနဲ႔ ေရျပင္ စိမ္းျပာေရာင္ေတြ ရွိတယ္။ သြားရလြယ္ကူတဲ့ေတာင္တန္း နိမ့္နိမ့္ေတြ ရွိတယ္။ စိမ္းစိုုေနတဲ့ သစ္ေတာမွိဳင္းမွိဳင္းေတြ ရွိတယ္..။ထင္းရွဴးပင္ေတြလည္း ရွင္သန္ ေပါမ်ားတယ္..။ ျမိဳ႕ကိုု ျဖတ္ျပီး ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းလည္းရွိတယ္။

ကၽြန္းေတြနဲ႔လည္း မေဝးလွတဲ့ ေနရာမွာတည္ရွိတယ္။ အင္အားျပင္း မုုန္တိုုင္း  ေတြရဲ႕ေဘးရန္ကေန သဘာဝတရားက ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ ျမိဳ႕လည္းျဖစ္တယ္။ ျမိဳ႕ျပဆန္သေလာက္ ျငိမ္သက္လွတယ္..။တစ္ပတ္မွာ ၄ရက္ခြဲေလာက္သာ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ သူေတြ အမ်ားစုု ေနၾကတယ္..။

ပူေႏြးတယ္။ မုုတ္သုုန္ဆန္တဲ့ ရာသီဥတုုရွိတယ္။ နွင္းမရွိတဲ့ ျမိဳ႕လည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕  စူးရွမွဳကိုု ခံရျပီးလူတိုုင္းနီးပါး မ်က္မွန္တပ္တဲ့ ျမိဳ႕ျဖစ္တယ္။ ဖိနပ္မစီးတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ သားပိုုက္ေကာင္သားကိုုေစ်းကြက္မွာ ေရာင္းခ်တဲ့ ျမိဳ႕လည္း ျဖစ္ေသးတယ္။

ေနွးေကြးတဲ့ ဝန္ေဆာင္မွဳ ရွိတယ္။ အခြန္အတုုတ္ မ်ားတဲ့ ျမိဳ႔လည္းျဖစ္တယ္။၂၄ နာရီ လ်ပ္စစ္မီး ရျပီး မီတာခလည္း ေစ်းၾကီးလွတယ္။ ယဥ္ထိန္းရဲေတြ အလုုပ္မ်ားၾကတယ္။High Way Petrol ေတြ အလြန္အလုုပ္လုုပ္ ၾကတယ္။

ေကာင္းကင္ၾကည္လင္တဲ့ျမိဳ႕ ျဖစ္တယ္။ ေႏြရာသီမွာ ေတာမီးမၾကာမၾကာ ေလာင္တတ္တယ္။မိုုးမၾကီးဘဲ ေရလႊမ္းမိုုးမွဳ ျဖစ္တတ္ျပီး ေရစီးေရလာစနစ္ အားနည္းတဲ့ ျမိဳ႕လည္းျဖစ္တယ္..။

အဝလြန္သူ မ်ားတဲ့ ျမိဳ႕ျဖစ္သလိုု အားကစား လိုုက္စားသူမ်ားတဲ့ ျမိဳ႕လည္းျဖစ္တယ္။

အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ မိန္းမရြယ္တစ္ေယာက္ကိုုေႏြးေႏြးေထြးေတြး ၾကိဳဆိုုခဲ့တယ္။

၂။

သူမ..။

သူမ အိပ္မက္ေတြကိုု ပိုုက္ရင္း ျမိဳ႕ကေလးဆီကိုု ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ ရရာအလုုပ္ကိုု လုုပ္ကိုုင္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာပဲ သူမ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ဆင္းခဲ့တယ္။မ်က္ရည္ဆိုုတာကိုု အေဖာ္ျပဳရတဲ့ ရက္ေတြမ်ားခဲ့တယ္။ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ ယံုုၾကည္မွုုေတြေပ်ာက္ဆံုုးခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးကပဲ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ သူမ အယူအဆ ေတြကိုု ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တယ္။နာက်င္မွဳေတြကိုု ဥေပကၡာ ျပဳတတ္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီျမိဳ႔ကေလးကပဲ သူမကိုု ရင့္က်က္ တည္ျငိမ္ခဲ့ေစတယ္။အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာ သံတမန္ အျပံဳး ဆိုုတာကိုု သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္လံုုးနဲ႔ထပ္တူညီမွဳ မရွိတဲ့ အျပံဳးအရယ္ သူမ မ်က္နွာမွာ ခုုိတြယ္ လာခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးမွာပဲ ပညာရင္နိုု႔ ေသာက္သံုုးခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာပဲသူမ ပိုုမိုုၾကံ့ခိုုင္ လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးကပဲ သူမကိုု အျမင္က်ယ္ေစခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာေနရင္းသူမ မိတ္ေဆြအစစ္အမွန္ ဆိုုတာကိုု ရရွိခဲ့တယ္။ အတုုအေယာင္ မိတ္ေဆြေတြကိုုလည္း ေတြ႔ၾကံဳခဲ့တယ္။အဲ့ဒီျမိဳ႕ ကေလးမွာပဲ ေရြးစရာ လမ္းေတြကိုု ေတြ႕ျမင္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ျမိဳ႕ကေလးမွာပဲ သူမပိုုမိုု ရဲရင့္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာပဲ အရာရာကိုု ရင္ဆိုုင္ရဲတဲ့ သတၱိ သူမ ရရွိခဲ့တယ္။အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာပဲ သူမ ေသြးေအးေအးနဲ႔ အရာရာကိုု အျပံဳးမပ်က္ ၾကည့္တတ္ လာခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးက သူမကိုု ေဆးေရာင္ေတြနဲ႔ ျပန္လည္ထိေတြ႔ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။သံစဥ္ေတြနဲ႔ နီးစပ္လာခဲ့တယ္။ ပန္းပင္ေတြ စိုုက္တတ္လာသလိုု ျမက္လည္းရိပ္တတ္လာခဲ့တယ္။အဲ့ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာပဲ သူမ ဓာတုုပစၥည္းေတြနဲ႔ရင္းနွီးခဲ့တယ္။

ေအးစက္ေနတဲ့ နွလံုုးသားတစ္ခုုနဲ႔ ၅နွစ္တိတိ အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ သူမ ေနထိုုင္ခဲ့တယ္။

၃။

နွုုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ျမိဳ႕ကေလး။

ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွာမွ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ကိုု သူမ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာဦးမယ္ဆိုုတာ သူမ မသိခဲ့ပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ထိုု လွပတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးမွာ သူမအနာဂါတ္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကိုုျမွဳတ္နွံမထားမွာျဖစ္တယ္။

ျမိဳ႕ကေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုုးေန႔ရက္တစ္ရက္မွာ ျမက္ခင္းေတြေပၚ သူမ ထိုုင္ခ်လိုုက္တယ္။ ေျမသားေတြကိုု လက္နဲ႔ ထိေတြ႕ရင္း ေနထိုုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျမိဳ႕ကေလးကိုု တီးတိုုး ေျပာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေန႔က ေကာင္းကင္ဟာ သိပ္မၾကည္လင္ခဲ့ဘူး။ မိုုးစက္ေလးေတြတဖြဲဖြဲ ေစြရင္း  သူမရဲ႕ နွုုတ္ဆက္ျခင္းအတြက္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကတယ္။

၄။

မၾကာခင္မွာ သူမဟာ သူမ ယံုုၾကည္တဲ့ ေႏြးေထြမွဳရွိတဲ့ ေနရာကုုိ သယ္ယူသြားမယ့္ေလယာဥ္ၾကီးေပၚကိုု တက္ခဲ့တယ္..။

၅။

လွပတဲ့ျမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ညရဲ႕ အဝါေရာင္ နီယြန္မီးေတြဟာ တိမ္တိုုက္ေတြေအာက္မွာတျဖည္းျဖည္းနဲ႔  ေဝဝါးရင္း..

၆။

တကယ္ေတာ့ သူမဟာ  ျမိဳ႕ကေလးကိုုေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ တယ္ေယာက္ပါ။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

(YGN)