ခ်စ္ျခင္းနွင့္ အလင္းနွစ္ေပါင္း ၂၀ အကြာ

လြဲေခ်ာ္ျခင္း ဟူသည့္ ျပႆနာ၏အစသည္ သူ႔ကိုု နွစ္နွစ္ကာကာ ခ်စ္မိျခင္းမွ စသည္။

*****

ကၽြန္မနွင့္ သူ႔အၾကားတြင္ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုုသာ ရွိသည္။ ထိုုအခ်င္းအရာသည္ တမင္ဖန္တီး၍ ရယူထားေသာ အရာ မဟုုတ္ပါ။ ထိုုခ်စ္ျခငိးမွလြဲ၍ အျခားေသာ အရာမ်ား လည္း မရွိပါ။ သူနွင့္ ကၽြန္မတြင္ တူညီေသာ ခ်စ္ျခင္း တစ္ခုုသာ ရွိသည္။

သူနွင့္ကၽြန္မ သိကၽြမ္းခဲ့သည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာခဲ့သည္။ ထိုုအခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ ခ်စ္ျခင္းဟူေသာ စိတၱဇနာမ္သည္ အိပ္စက္အနားယူေနသည္။ သူနွႈင့္ကၽြန္မ မေတြ႕ၾကသည့္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုုသည္ အေတာ္ၾကာသည္ဟုု ေျပာလွ်င္ ေျပာနိုုင္ပါသည္။ မေတြ႕ၾကသည္ အခ်ိန္ကာလအတြင္း တစ္ဦးနွင့္ တစ္ဦး သတိတရ စာပိုု႔ျခင္း၊ ဖုုန္းဆက္ျခင္း အလ်ဥ္း မရွိခဲ့ပါ။ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႔ၾကလွ်င္ပင္ နွဳတ္ဆက္ရံုု၊ ျပံဳးျပရံုုထက္ မပိုုပါ။ ထိုုကဲ့သိုု႔ေသာသူ နွစ္ေယာက္အၾကားတြင္ ျမတ္နိုုးဖြယ္ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုု ျဖစ္တည္လာသည္ဆိုုေသာ္ ယံုုတမ္းစကားတစ္ခုု မွ်ေလာက္ပင္ ယံုုၾကည္စရာမရွိ။ သိုု႔ေသာ္  ကၽြန္မနွင့္ သူ႔ထံတြင္ ထပ္တူညီေသာ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုု အမွန္တကယ္ပင္ ရွိေနခဲ့သည္။

ခ်စ္ျခင္းသည္ မ်က္စိတစ္မွိတ္၊ လ်ပ္တစ္ျပက္ အခိုုက္တြင္ ျဖစ္ထြန္းသြားနိုုင္သည္။

“ခ်စ္ျခင္းမွာ ဘယ္လိုုအင္အားေတြ ရွိေနတာပါလိမ့္ ..”လိုု႔ ရံဖန္ရံခါ သူက တစ္ေယာက္ထဲ ေျပာသလိုုလိုုနွင့္ တီးတုုိးညည္းတတ္ေသးတယ္။

“တကယ္က ခ်စ္ျခင္းမွာတန္ခိုုး မရွိပါဘူးကြယ္၊ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ ဆိုုတာက နူးညံ့တယ္ သိမ္ေမြ႕တယ္..။ သူက တျဖည္းျဖည္း ၾကီးမားလာရင္ မာေက်ာ တတ္တာေတြကိုု ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေစတယ္..။ အင္အားၾကီးတဲ့ မာန္မာနကိုု က်ရွံဳး ေစတယ္။ ဒိေတာ့ ခ်စ္ျခင္း စစ္စစ္မွာ မာန္မာန မရွိဘူး၊ အရွံဳးအျမတ္ မရွိဘူး၊ အျပိဳင္အဆိုုင္ မရွိဘူး.. ၊ ခက္ထန္မွဳမရွိဘူး..၊ သူန႔ဲရင္ဆိုုင္မိတဲ့အရာတိုုင္းဟာ ပင္ကိုုယ္ သတၱိ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတယ္..၊ ခ်စ္ျခင္းဟာ နူးည့ံသိမ္ေမြ႕တဲ့ အၾကည္ဓါတ္ေလး တစ္ခုုပါ..”

ကၽြန္မ ထိုုကဲ့သိုု႔ ျပန္ေျပာလွ်င္ သူက နွုုတ္ခမ္းမ်ားကိုု တင္းတင္းေစ့ကာ ျပံဳးရံုုကေလး ျပံဳးေနဦးမည္။

* * * *

သူ၏ ၾကမ္းရွ၍ အရိုုင္းဆန္ေသာ ဆံပင္မ်ားကိုု ကၽြန္မခ်စ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ဆံပင္မ်ားကိုု ေနာက္ဘက္သိုု႔ ဘီကုုတ္အနက္ေရာင္ပါးပါးကေလးနွင့္ တင္ထားကာ ပန္းခ်ီရပ္ဆြဲေနေသာ သူ၏ပံုုရိပ္သည္ ကၽြန္မအတြက္ နတ္ဘုုရား တစ္ပါးကဲ့သိုု႔ပင္ ျဖစ္သည္။

“ခ်စ္လား” ဟူသည့္ အေမးကိုု အတင္းအက်ပ္ သူေမးေလ့ မရွိေသာ္လည္း “ခ်စ္တယ္..” ဟုု အဆံုုးမရွိ အစမရွိေသာ နွစ္လံုုးတည္းေသာ စကားကိုု သူမၾကာခဏ ဆိုုတတ္သည္။ အမွန္တကယ္တြင္ လည္း ကၽြန္မတိုု႔ နွစ္ဦးၾကားတြင္ ေမးခြန္းမ်ား မလိုုအပ္ပါ။ ေျဖရန္အေျဖလည္း မလိုုအပ္ပါ။ သူ၏ေမးခြန္းသည္ ကၽြန္မ၏ ေမးခြန္းျဖစ္သကဲ့သိုု႔ ကၽြန္မ၏ အေျဖစကားသည္ သူ၏ အေျဖစကားပင္ ျဖစ္သည္။ “ခ်စ္တယ္” ဟုု ရိုုးရွင္းစြာ ဆိုုလာတိုုင္း ကၽြန္မကိုုေျပာသကဲ့သိုု႔ပင္  သူ႔ကိုု ကၽြန္မေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ သူနွႈင့္ ကၽြန္မသည္ တစ္စိတ္တစ္သားတည္း မဟုုတ္ပါလား။

Power Of Love   သီခ်င္းကိုု သူမၾကာခဏ တီးတိုုးညည္းေနတတ္သည္။ You’re my Lady ဆိုုသည့္ စာေၾကာင္းနားေရာက္လွ်င္ ကၽြန္မရွိရာသိုု႔ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ကာ ဆိုုတတ္သည္။ မည္မွ် နူးညံ့လွပေသာ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုု ျဖစ္ပါသနည္း။ ရွည္သြယ္ေသာ သူ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကိုု ဖန္တီးသကဲ့သိုု႔ ဂီတကိုုလည္း ဖန္တီးနိုုင္သည္သာ။ သိုု႔ေသာ္ သူသည္ သူ၏ ခိုုင္မာေသာ ေမးရိုုးမ်ားနွင့္ ညီမွ်စြာ စိတ္ဓါတ္အင္အား ေကာင္းေသာသူလည္းျဖစ္သည္။

နားေပါက္မရွိေသာ ကၽြန္မနွင့္ နားကပ္ၾကိဳက္ေသာ သူ႔ အၾကားတြင္ နားကပ္ ဝယ္သူမွာ ကၽြန္မျဖစ္ျပီး နားကပ္တပ္သူမွာ သူျဖစ္သည့္အေၾကာင္းသည္ တခါတရံတြင္ ရယ္ေမာစရာျဖစ္ေသးသည္။

*****    

“ကိုုယ့္ညာဘက္မွာ ကိုုယ့္အနုုပညာ ရွိျပီး ကိုုယ့္ ဘယ္ဘက္မွာ မင္းရွိရင္ ကိုုယ့္အတြက္ အရာရာ ျပည့္စံုုတယ္.. ကိုုယ္က ေလာဘ အရမ္းမၾကီးပါဘူး..” လိုု႔လည္း ရံဖန္ရံခါ ကၽြန္မၾကားသာရံုုကေလး တီးတိုုးေျပာတတ္ေသးသည္။

ကၽြန္မသူ႔ကိုု ခ်စ္သည္ဟုု မေျပာဖူးပါ။ ေျပာရန္လည္း လိုုအပ္မည္ မဟုုတ္ပါ။ သူကၽြန္မကိုု ခ်စ္သကဲ့သိုု႔ သူ႔ကိုု ကၽြန္မ ခ်စ္ေၾကာင္း သူ သိရွိျပီး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ေယာက္တြင္ ကတိစကားမ်ား မလိုုပါ။ တစ္ဦးနွင့္ တစ္ဦး အတင္းအက်ပ္ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားျခင္း မရွိပါ။ ေမးခြန္းမ်ား မရွိပါ။ ေျဖရွင္းခ်က္မ်ား မလိုုပါ။ ေျပာျပျခင္းမရွိဘဲ တစ္ဦး၏ လြမ္းဆြတ္မွဳကိုု တစ္ဦးက ေကာင္းေကာင္း နားလည္သည္။ ထိုုမွ် ည့ံသက္ေသာ ခ်စ္ျခင္းကိုု ကၽြန္မတိုု႔ ကံေကာင္းျခင္းၾကီးစြာ ပိုုင္ဆိုုင္ခဲ့သည္။

Mississippi ျမစ္ကမ္းနေဘး သူထိုုင္ေငးၾကည့္ေနစဥ္ ကၽြန္မလည္း Shorncliffe ကမ္းေျခရွိထိုုင္ခံုုကေလးတစ္ခုုတြင္ထိုုင္ကာ မရိုုးနိုုင္ေသာ ျမင္ကြင္မ်ားကိုု ေငးၾကည့္ ေနေကာင္း ၾကည့္ေနမည္။ ထိုုသိုု႔ ေငးၾကည့္ေနၾကျခင္းတြင္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းမွ အပ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမွ မပါဝင္..။ ေနွာင္တည္းသမွ်ေသာ ၾကိဳးတိုု႔တြင္ ခ်စ္ျခင္း တစ္ခုုတည္းျဖင့္ ေနွာင္တည္းျခင္းသည္ မည္မွ် ရင္ခုုန္ ညႊတ္နူးဖြယ္ ေကာင္းလိုုက္ပါသနည္း။

****    

“အိမ္အျပင္ ထြက္ၾကည့္လိုုက္စမ္းပါ .. မင္းအတြက္ ကိုုယ္ တိမ္ေတြနဲ႔ အတူ အနမ္းေလးတစ္ပြင့္ ထည့္ေပးလိုုက္တယ္..”ဟုုလည္း သူက ဆိုုတတ္ေသးသည္။ မည္မွ် လွပ ေသာ အေတြးေလးျဖစ္သနည္း။

လွပေသာ တိမ္လႊာေတြ ေကာင္းကင္ျပာေအာက္တြင္ ျငိမ့္ျငိမ့္ကေလး လြင့္ပါးေနခ်ိန္တြင္ သူ႔ကိုု အလြန္အမင္း ေတြ႕ျမင္ခ်င္မိသည္။ သူနွင့္ ကၽြန္မ အၾကားတြင္ အလြန္ရွည္လ်ားေသာ အကြာအေဝးတစ္ခုု ရွိေနသည္ မဟုုတ္ပါလား။ မည္ကဲ့သိုု႔ျဖစ္ေစ ကၽြန္မတိုု႔ အနီးမွာ ရွိေနသကဲ့သိုု႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ခရီးအကြာအေဝး သည္ ကၽြန္မတိုု႔၏ စိတ္ကိုု ေဝးကြာေစရန္ ျခားထားနိုုင္ျခင္း မရွိပါ။

“ေဟး .. မင္းအတြက္ ကိုုယ္ နုုတ္စ္ အသစ္ေတြ ထုုတ္ေပးထားတယ္.. ေကာင္းေကာင္း ေလ့က်င့္ဦး ..” ဟုုဆိုုကာ ကၽြန္မနွင့္ လိုုက္ဖက္ေသာ ကၽြန္မ နွစ္သက္ေသာ ေတးဂီတ အမ်ိဳးအစားတိုု႔ကိုု သူက ဖန္တီးေပးတတ္ေသးသည္။ သူသည္ ကၽြန္မအတြက္ တုုယွဥ္နွိဳင္းရန္မရွိေသာ Music Composer တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။

တစ္ခါတရံ ကၽြန္မ ပ်င္းရိေနတာေတြ႔လွ်င္

“ဒီလိုု ပ်င္းရိေနရင္ Pianist တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုုျဖစ္လာနိုုင္မွာလဲ..။ ခုုခ်က္ခ်င္း မေက်ညက္တာေတြကိုု Practice  ခ်က္ခ်င္းလုုပ္ပါ၊ ဒီေတးသြားေတြကိုု အိပ္မက္ထဲ အထိ သိေနရမွာကြ..” ဟုုဆိုုကာ ခ်က္ခ်င္း ေလ့က်င့္ခိုုင္းေလ့ရွိသည္။ ဗီသိုုဗင္၏ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ားကိုုလည္း သူက မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိေသးသည္။

“မင္းအတြက္မိုု႔ ဒီလိုု Soft Music ေတြကိုု ကိုုယ္ ဖန္တီးတာကြ..” ဟုုေျပာတိုုင္း ေက်နပ္ခဲ့ရသည္သာ။ သူသည္ သူ၏ အနုပညာနွုုင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အစြန္းေရာက္ေအာင္ မာထန္ျပတ္သားသူ ျဖစ္သည္။

“အနုုပညာ ကိုု အေပ်ာ္အေနနဲ႔ ေလ့လာလိုုက္စားဖိုု႔ ေရာက္လာတဲ့ သူေတြအတြက္ ငါ့ေက်ာင္းမွာ ေနရာမရွိဘူး”ဟုု ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာကာ သင္တန္းမွ ထုုတ္ပယ္ လိုုက္ေသာ သင္တန္းသား၊ သင္တန္းသူမ်ားလည္း မနည္းေတာ့ေပ။ ထိုု႔ေၾကာင့္ သူ၏ သင္တန္းတြင္ သင္တန္းသား အနည္းငယ္သာရွိျပီး ထိုုသင္တန္းသားတိုု႔သည္ သူ႔ ကဲ့သိုု႔ပင္ အနုုပညာကိုု ရူးသြပ္စြာ ခံုုမင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

*****    

ကၽြန္မတိုု႔သည္ ကမာၻေျမ၏ အေရွ႕ျခမ္းနွင့္ အေနာက္ျခမ္းတြင္ ေနထိုုင္ၾကသည္။ ကၽြန္မေနထိုုင္ရာေနရာတြင္ ေနဝင္လွ်င္ သူေနထိုုင္ရာေနရာတြင္ အရုုဏ္က်င္းျပီ ျဖစ္သည္။

တစ္ေယာက္မ်က္နွာ ကိုု တစ္ေယာက္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရနိုုင္ေရးသည္ ကၽြန္မတိုု႔အတြက္ ခက္ခဲလြန္းလွသည္။ တစ္ဦးကိုု တစ္ဦး ေငးၾကည့္ကာ ႏြားနိုု႔ ပူပူကိုု အတူူတူ ေသာက္ခြင့္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေလာက္ ရရွိခ်င္ေသာ္လည္း တကယ့္လက္ေတြ႕တြင္ အေကာင္အထည္မေပၚလာနိုုင္ေသးသည့္အတြက္ တစ္ခါတရံတြင္ နွစ္ဦးလံုုး တိတ္ဆိတ္စြာ ဆိုု႔နင့္ေနတတ္ၾကေသးသည္။

ဆိတ္ျငိမ္ေသာ ခ်စ္ျခင္း၏ အသံကိုု ၾကားေနရေသးသည့္အတြက္သာ ေန႔ရက္တိုု႔ကိုု ကၽြန္မတိုု႔ ေက်ာ္ျဖတ္နိုုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။    

ခ်စ္သူကိုု ဝမ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳတစ္ခုုေလာက္ လက္ေဆာင္ေပးလိုုသည္။ ထိုုေၾကာင့္ ဆံုုျဖတ္ခ်က္တစ္ခုုကိုု ကၽြန္မခ်ခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ရမည့္ ဂီတ ျပိဳင္ပြဲ ဆုု တစ္ခုု ရရွိေအာင္ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ထိုုဆုုကေလးသည္  ကၽြန္မ၏ ခ်စ္သူကိုု ေပးလိုုေသာ ကၽြန္မ၏ လက္ေဆာင္လည္း ျဖစ္သည္။

******    

ျပိဳင္ပြဲေန႔အျပီးတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုုင္း ဆုုတစ္ခုုေတာ့ ရခဲ့သည္။ ထိုုဆုုမွာ ပထမ၊ ဒုုတိယ ဆိုုသည့္ ဆုုမ်ိဳး မဟုုတ္ပဲ ပရိတ္သတ္၏ အနွစ္သက္ဆံုုးဂီတ ဆုုပင္ျဖစ္သည္။

ဆုုကေလးကိုု ျမတ္နိုုးစြာကိုုင္တြယ္ရင္း စီစဥ္ထားသည့္အတိုုင္း တပါတည္း ယူလာေသာ အဝတ္အိတ္ကိုု ယူကာ ေလယာဥ္ကြင္းသိုု႔ အေျပး အေရာက္ သြားခဲ့သည္။

ေလယာဥ္သည္ ေလထုုကိုု ထိုုးခြဲကာေကာင္းကင္ယံသိုု႔ ပ်ံတက္သြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မသည္ အိပ္မက္ထဲတြင္ ခ်စ္သူကိုု ဆုုအျဖစ္ရရွိလာသည့္ အရုုပ္ကေလး ေပးကာ သူနွင့္အတူ Mississippi ျမစ္ကမ္းတြင္ ႏြားနိုု႔ပူပူေလးေသာက္ျပီး ခ်စ္သူ႔လက္ေမာင္းကိုု တြဲခိုုလ်က္ လမ္းေလ်ာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။

*****

Ontario သိုု႔ ေရာက္ခဲ့ျပီ။ မၾကာမီတြင္ ခ်စ္ရေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႕ျမင္ရေတာ့ေပမည္။ သူ မည္မွ် စိတ္လွဳပ္ရွားသြားမည္ကိုု ကၽြန္မ သိလိုုလွသည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု ဖြင့္ကာ သူ႔ကိုု ေခၚမည္ ျပင္လိုုက္စဥ္ ကၽြန္မ၏ ဖုုန္းမွ ညင္သာေသာ တီးလံုုးသံကေလး ေပၚထြက္လာသည္။

“ ေဟး.. မင္း ဆုုရတာ ကိုုယ္သိတယ္ကြ။ ရမယ္ဆိုုတာလည္း ကိုုယ္ယံုုၾကည္ထားတယ္ေလ..။ ကိုုယ္ မင္းကိုု အနမ္းကေလးနဲ႔ ဂုုဏ္ျပဳခ်င္လြန္းလိုု႔ မေန႕ကတည္းက ကိုုယ္ ထြက္လာတာ။ မင္းမအံ့ၾသဘူးလားဟင္..။ မင္းဆီကိုု ကိုုယ္ ေနာက္ မိနစ္ ၂၀ ဆိုု ေရာက္မယ္ ခ်စ္သူေလး..။ ကိုုယ့္ကိုု မင္း ဘယ္လိုုမ်ား ၾကိဳဆိုု မွာလဲလိုု႔ ကိုုယ္ ရင္ေတြခုုန္လိုုက္တာ ….”

ခ်စ္သူရဲ႕ စကားသံ အဆံုုးမွာ မ်က္ရည္တိုု႕ တာတမံ က်ိဳးသလိုု က်ဆင္းလာခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတိုု႔နွစ္ေယာက္မွာ တူညီတဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ကူးဝိဉာဥ္ ရွိေနတယ္ ဆိုုတဲ့အေၾကာင္းကိုု သူေရာ ကၽြန္မပါ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တာကိုုး… ။

*****   

လြဲေခ်ာ္ျခင္း၏ အရင္အျမစ္သည္ သူနွင့္ ကၽြန္မ၌ ထပ္တူညီမွ်ေသာ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုု ရွိေနျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

04:20:24 AM

16-04-2013

Tuesday (BNE)