ဆိတ္ျငိမ္ေသာ ကမာၻတစ္ခုုမွ .. သည္

အေရာင္ေတြ.. အေရာင္ေတြ။ တကယ္ေတာ့ သူမ၏ ဘဝတစ္ေလ်ာက္လံုုး စိုုးမိုုးထားေသာ အရာမ်ားမွာ အေရာင္မ်ားသာျဖစ္သည္။

                                             ၁။

လူ႔ေလာကကိုု စေရာက္ကတည္းက သူမ စတင္ရင္းနွီးခဲ့ေသာ အရာသည္လည္း အေရာင္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေတာက္ပ၍ လင္းလက္ေသာအေရာင္တစ္ခုုကိုု သူမ စတင္သိျမင္ခဲ့သည္။ အမည္နာမ ခြဲျခားမသိေသာ္လည္း သူမက ထိုုအေရာင္ကိုု နွစ္သက္ခဲ့သည္သာ။

ဆာေလာင္မွုုျဖင့္ ငိုုေၾကြးမိေသာအခါ မိခင္ျဖစ္သူ တိုုက္ေကၽြးလာေသာ နိုု႔ရည္ခ်ိဳခ်ိဳ တိုု႔မွာလည္း သူမ နွစ္သက္ေသာ စတင္ျမင္ေတြ႔ဖူးေသာ အေရာင္တိုု႔ကဲ့သိုု႔ပင္။ သိုု႔ရာတြင္ နိုု႔ရည္တိုု႔မွာ ေတာက္ပမွဳမရွိေခ်။ ထိုုအေရာင္ကိုု အျဖဴဟုုေခၚမွန္း ေနာင္ေသာအခါ သူမ သိရွိလာရသည္။

မိခင္၏ခ်ိဳျမေသာ အျပံဳးမ်ား၊ ဖခင္၏ ေႏြးေထြးေသာ အျပံဳးမ်ားျဖင့္ သူမသည္ ေႏြးေထြးေသာကမာၻ တစ္ခုုဆီသိုု႔ စတင္ေလ်ာက္လွမ္းခဲ့ျပီ။ မိခင္ အိမ္အလုုပ္မ်ား လုုပ္ေနခ်ိန္တြင္ သူမက ေထာင့္တစ္ေနရာရာတြင္ ေပးထားေသာ ကစားစရာ ကေလးမ်ားနွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သည္။ နွစ္သက္စရာေကာင္းေသာ ေတာက္ပေသာ အေရာင္မ်ားနွင့္ ကစားစရာမ်ားကိုု သူမ နွစ္သက္သည္။

“ကေလးက အငိုုအရီ နည္းတယ္ေနာ္၊ ေအးခ်မ္းလိုုက္တာ..၊ ခင္ခင္တိုု႔မ်ား သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ”    ဆိုုေသာ အိမ္နီးခ်င္းတိုု႔၏ ေဝဖန္မွုုတြင္ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ေက်နပ္ေနခဲ့ျပီး သမီးကေလး၏ သိတတ္မွဳနွင့္ ေကာင္းေသာ အက်င့္ကေလးကိုုလည္း ဂုုဏ္ယူ၍ မဆံုုးနိုုင္ေပ။

                                             ၂။

သူမအသက္ နွစ္နွစ္ခန္႔တြင္ သူမကစားေနရာအနီးသိုု႔ ဒန္အိုုးၾကီး ျပဳတ္က်လာသည္။ မိခင္သည္ သူမရွိရာသိုု႔ ေျပးလာခဲ့သည္။ သူမကမူ ထိခိုုက္နာက်င္မွုု မရွိသည့္အတြက္ အနီးေရာက္လာေသာ မိခင္ကိုု ျပံဳးရယ္ျပလိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ ကစားစရာကေလးမ်ားနွင့္ ဆက္၍ ေဆာ့ကစားေနသည္။ မိခင္သည္ သူမကိုု ေပြ႕ဖက္၍ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ေနသည္။ သူမ၏ နေဘးတြင္လည္း ၾကီးမားေသာ အိုုးၾကီးတစ္လံုုးက လဲေလ်ာင္းေနသည္။ သူမသည္ မ်က္ရည္မ်ားကိုုမူ သေဘာမက်ေပ။ သူမ၏ မိခင္ မည္သိုု႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ငိုုေၾကြးေနသည္ကိုုမူ သူမ ထိုုစဥ္က မသိခဲ့ပါ။ သူမ၏ လက္ကေလးမ်ားျဖင့္ မိခင္၏ မ်က္ရည္မ်ားကိုု အသာ သုုတ္ေပးေနမိသည္။ မိခင့္ျဖစ္သူကေတာ့ သူမကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဖက္ထားရင္း ဘာမွန္းမသိသည္မ်ားကိုု နွုုတ္မွ တဖြဖြ ရြတ္ေနေလသည္။

ညေနပိုုင္း ဖခင္ျဖစ္သူ အလုုပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူကိုု တစ္စံုုတရာ ေျပာျပသည္။ ညိဳမွိဳင္း သြားေသာ အေရာင္ကိုု ဖခင္ျဖစ္သူ၏ မ်က္နွာတြင္ သူမေတြ႔ရွိလိုုက္ရသည္။ ထိုုအေရာင္ကိုုလည္း သူမ မနွစ္သက္ပါ။

                                             ၃။

ေကာင္းကင္ျဖဴျဖဴကိုု သူမ ခ်စ္သည္။ အေရာင္အေသြးစံုုလွေသာ တိမ္မ်ားကိုုလည္း သူမနွစ္သက္သည္။ ပ်ံဝဲေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကိုုလည္း သေဘာက်သည္။ ေမေမ ဆန္ျပာရာမွ ရရွိေသာ ဆန္ကြဲနွင့္ စပါးလံုုးကေလးမ်ားကိုု အိမ္ေရွ႕တြက္ ၾကဲပက္ေသာအခါ ငွက္ကေလးမ်ား အလုုအယက္ လာေရာက္စားေသာက္ၾကသည္။ ထိုုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကိုုလည္း သူမ ျမတ္နိုုးသည္သာ။

မိုုးရြာခါနီးတြင္ တိုုက္ခတ္လာေသာ ေလေအးေအးကိုု သူမနွစ္သက္သည္။ သိုု႔ရာတြင္ အျဖဴေရာင္၊ အျပာေရာင္တိုု႔ကိုု ဖံုုးအုုပ္သြားေသာ မွုုန္မွိဳင္းမွိဳင္း အေရာင္မ်ားကိုုမူ သူမ မၾကိဳက္ေပ။ သိုု႔ရာတြင္ သူမ မည္သိုု႔မွ် မတတ္နိုုင္ပါ။

မိုုးရြာျပီးလွ်င္ ပြင့္လန္းလာၾကေသာ လမ္းနေဘးမွ ပန္းကေလးမ်ားနွင့္ ေမေမ စိုုက္ပ်ိဳးထားေသာ ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္လာလွ်င္မူ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္သည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ အညိဳေရာင္ တိမ္တိုုက္မ်ားကိုုလည္း နွစ္သက္နိုုင္ေအာင္ သူမ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။

သူမ၏ကမာၻသည္ အျမဲလိုုလိုု တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္သာ။ သူမေျပာခ်င္သည္မ်ားကိုု ေမေမ နွင့္ ေဖေဖမွ လြဲ၍ မည္သူမွနားမလည္ၾကပါ။ ထိုု႔ေၾကာင့္ သူမတြင္ သူငယ္ခ်င္းလည္း မရွိပါ။ သူမတိုု႔ျခံေရွ႕တြင္ ရံဖန္ရံခါ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကေသာ သူမနွင့္ အရြယ္တူ ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးမ်ားကိုု သူမ အလြန္အားက်သည္။ သူတိုု႔နွွင့္အတူ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလိုုလွသည္။ ျခံထဲမွ ေန၍ သူတိုု႔ကိုု စကားလွမ္းေျပာေသာ္လည္း သူတိုု႔က သူမကိုု ဂရုုမစိုုက္ၾကေခ်။ တခါတရံ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္းမွ လွမ္းၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပ၊ လက္လွမ္းျပရံုုေလာက္သာ လုုပ္ၾကသည္။

                                             ၄။

ေမေမနွင့္ေဖေဖသည္ သူမအတြက္ စာရြက္မ်ား၊ အေရာင္စံုုလင္လွေသာ ခဲတံမ်ား။ ေဆးေရာင္ အခဲမ်ားကိုု ဝယ္ေပးေလသည္။ ထိုုအခ်ိန္မွစ၍ သူမသည္ ေမေမစိုုက္ပ်ိဳးထားေသာ ပန္းကေလးမ်ား၏ ပံုုမ်ားကိုု စာရြက္ေပၚတြင္ ေရးျခယ္ခဲ့သည္။ သူမနွစ္သက္ေသာ ေကာင္းကင္ျပာျပာမ်ား၊ တိမ္ျဖဴျဖဴမ်ား၊ လိေမၼာ္ေရာင္ ညေနမ်ား၊ ငွက္ကေလးမ်ား ကိုုလည္း စာရြက္ေပၚတြင္ ပံုုရိပ္ထင္ေစခဲ့သည္။ ထိုုအခ်ိန္မွ စ၍ သူမသည္ ေဆာ့ကစားေနေသာ ရြယ္တူ ကေလးမ်ားကိုုလည္း အားမက်ေတာ့ေပ။ လွပ၍ အေရာင္အေသြးစံုုလွေသာ သူမ၏ ဖန္တီးမွဳတိုု႔၏ ပင္တိုုင္ ပရိတ္သတ္မ်ားမွာ ေဖေဖ နွင့္ ေမေမသာ ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔တြင္ ေဖေဖနွင့္ ေမေမသည္ သူမကိုု ေနရာတစ္ေနရာသိုု႔ ေခၚခဲ့သည္။ ထိုုေနရာကိုု ေက်ာင္းဟုု ေခၚမွန္း ေနာင္အခါတြင္ သိရသည္။ ထိုုေက်ာင္းတြင္ သူမ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ သူမ ေျပာခ်င္သည္မ်ားကိုု ဆရာ၊ ဆရာမတိုု႔က နားလည္ၾကသည္။ သူမနွင့္ ရြယ္တူ ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးမ်ား နွင့္ သူမထက္ၾကီးေသာ အစ္ကိုုၾကီး အစ္မၾကီးမ်ားကလည္း နားလည္ၾကသည္သာ။ သူမ ထိုုေနရာကိုု နွစ္သက္လွသည္။ သူမ၏ ပန္ခ်ီကားမ်ားကိုုလည္း သူတိုု႔က နွစ္သက္ၾကသည္။

အစပိုုင္းတြင္ သူတိုု႔ေျပာဆိုုေနေသာ အရာမ်ားကိုု သူမ ေသခ်ာမသိရွိေသာ္လည္း ေနာင္ေသာအခါတြင္ သူမ တစ္ခုုမက်န္ သိခဲ့သည္။ သူမတြင္ စကားေျပာေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိလာျပီျဖစ္သည္။ ေဖေဖနွင့္ ေမေမသည္ တက္ၾကြလန္းဆန္းလာေသာ သူမကိုု ၾကည့္ရင္း တျပံဳးျပံဳးနွွင့္ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကသည္။

                                                      ၅။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တြင္ အနီေရာင္ကိုု သူမ စတင္ရင္းနွီးခဲ့သည္။ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္းမ်ားျဖင့္ ေမေမ့ဆီသိုု႔ ေျပးသြားခဲ့သည္။ ေမေမက ျပံဳရယ္ကာ စိုုးရိမ္စရာ၊ ေၾကာက္လန္႔စရာ မဟုုတ္ေၾကာင္းကိုု သူမ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးခဲ့သည္။ ေမေမသည္ သူမ နားလည္ေသာ စကားမ်ားကိုုလည္း တတ္ကၽြမ္း နားလည္ေနခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။

ပြင့္စပန္းကေလး တစ္ပြင့္လိုု တျဖည္းျဖည္း လွပလာေသာ သူမကိုု ေမေမက  မည္သိုု႔ ေနထိုုင္ရမည္၊ မည္သိုု႔ စားေသာက္ရမည္ကိုု အျမဲသြန္သင္ခဲ့သည္။ သူမသည္ ယခင္ကလိုု ေတာက္ေတာက္ပပ အေရာင္မ်ားကိုု မနွစ္သက္ေတာ့ေပ။ နုုနုုလြလြ အေရာင္ကေလးမ်ား၊ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အေရာင္ကေလးမ်ားကိုုသာ ပိုုမိုုနွစ္သက္လာခဲ့သည္။

ေက်ာင္းတြင္ ခင္မင္းညိဳ  ဆိုုေသာသူမ၏အမည္သည္လည္း လူသိမ်ားလာခဲ့သည္။ ခ်စ္ခင္သူမ်ား ရွိသကဲ့သိုု႔ ခ်စ္ခင္နွစ္လိုုဖြယ္ မေကာင္းေသာ သူအခ်ိဳ႔ကိုုလည္း သူမ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သိုု႔ရာတြင္ သူမ ထိုုကဲ့သိုု႔နွစ္သက္ဖြယ္ မေကာင္းသူတိုု႔ကိုု ဥေပကၡာျပဳခဲ့သည္သာ။

ေက်ာင္းတြင္ရွိေသာ ပန္ခ်ီဆရာ၏ သင္ျပေပးမွုုေၾကာင့္ သူမ စုုတ္တံမ်ား၊ ေဆးမ်ား၊ အေရာင္အေတာင့္မ်ားနွင့္ ပိုုမိုုရင္နွီးကၽြမ္းဝင္လာသည္။ သူမ၏ စိတ္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပံုုရိပ္မ်ားကိုု သူမ ေကာင္းေကာင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လာနိုုင္ျပီျဖစ္သည္။ သူမဖန္တီးထားေသာ ကားခ်ပ္မ်ားကိုု ပန္ခ်ီဆရာနွင့္ ဆရာဆရာမတိုု႔က အံ့ၾသတနန္းၾကည့္ရွု ေဝဖန္ၾကသည္။ ထိုုကားခ်ပ္ကေလးကိုု ကိုုင္၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ာကိုု ျပသေသာအခါ သူမကိုု မနွစ္သက္ေသာ သူမကလည္း မနွစ္သက္ေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္မွ ဆြဲယူကာ လံုုးေခ်ပစ္လိုုက္သည္။ သူမသည္ စိတ္လည္းဆိုုး ေဒါသလည္းထြက္ကာ ထိုုေက်ာင္းသူ၏ ရင္ဘတ္ကိုု တြန္းခ်လိုုက္သည္။ လဲက်သြားေသာ ေက်ာင္းသူသည္ လဲက်ရာတြင္ လက္ေထာက္မိသျဖင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ အဆစ္လြဲသြားသည္ဟုု သိရသည္။ ထိုု႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမေရာ ထိုုေက်ာင္းသူပါ ေက်ာင္းအုုပ္ဆရာမၾကီး ၏ ေခၚယူဆံုုးမ အျပစ္ေပးျခင္းကိုု ခံခဲ့ရသည္။ ထိုုေက်ာင္းသူ၏ အမည္မွာ လဲ့ရည္ေသြး ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထိုုအမည္နာမကိုု သူမ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မည္ မဟုုတ္ပါ။

                                             ၆။

ေဖေဖနွင့္ ေမေမသည္ ေနသာေသာ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ သူမကိုု ဆရာဝန္ၾကီးတစ္ဦးရွိရာသိုု႔ ေခၚေဆာင္ခဲ့သည္။ သူမမွာ မည္သိုု႔ေသာ ေဝဒနာမွ်မရွိပါ။ ဆရာဝန္ၾကီး၏ စမ္းသပ္စစ္ေဆးျခင္းကိုု ခံယူုျပီးေနာက္ သူမတိုု႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ျပံဳေနေသာ ေမေမ့ မ်က္နွာသည္ ယခင္ေန႔မ်ားထက္ပိုု၍ လွပၾကည္လင္ေနသည္။ ထိုုအေရာင္ကိုု သူမ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္အျဖစ္ အသက္သြင္းဦးမည္ဟုု ေတးမွတ္လိုုက္သည္။

ထိုုသိုု႔ဆရာဝန္ၾကီးနွင့္ ၆ၾကိမ္တိုုင္တိုုင္ ေတြ႔ဆံုုျပီးေနာက္ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ “မၾကာခင္မွာ ေမေမတိုု႔ေျပာသမွ်ကိုု ၾကားခြင့္ရေတာ့မည္”ဟုု ေမေမက သူမနားလည္းေသာ ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာၾကားလာေသာအခါ သူမ စိတ္လွုုပ္ရွားျခင္း ၾကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ၁၅နွစ္လံုုးလံုုး တိတ္ဆိတ္ေသာ အသံမဲ့ေသာ ကမာၻတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရေသာ သူမသည္ အသံဆိုုသည္မွာ မည္သိုု႔မ်ားျဖစ္မည္နည္းဟုု သိခ်င္စိတ္မ်ားလည္း ၾကီးမားလာရသည္။ ေနာက္ထပ္ နွစ္ပတ္တာကာလ ၁၄ရက္တာမွ်ကိုု သူမ အျမန္ေက်ာ္လြန္ေစခ်င္ျပီျဖစ္သည္။ ထိုုကာလကိုု ေက်ာ္လြန္ျပီးလွ်င္ သူမသည္ တစ္သက္တာကာလပတ္လံုုး မရင္းနွီးဖူးေသာ အသံ ဆိုုသည္ကိုု ၾကားရမည္မဟုုတ္ပါလား။ အိပ္မက္မ်ားထဲတြင္ပင္ သူမသည္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုု စကားေတြေျပာေနသည္။ သီခ်င္းေတြဆိုုေနသည္။ သူမ အၾကားအာရံုုကိုု ျမန္ျမန္ကေလးသာ ရခ်င္လွပါျပီ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ာကိုု ထိုုထိုုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေျပာျပသည္။ သူတိုု႔လည္း စိတ္လွုုပ္ရွားေနၾကသည္။ ေနာက္နွစ္ပတ္ အၾကာတြင္ ေတြ႔ၾကံဳရမည့္အေတြ႔အၾကံဳသစ္သည္ မည္သိုု႔ျဖစ္မည္ကိုု အားလံုုး စိတ္ဝင္တစား ရွိေနၾကသည္။

                                             ၇။

ရက္တိုု႔သည္ တျဖည္းျဖည္းကုုန္လြန္ခဲ့သည္။ သူမသည္ ေနာက္နွစ္ရက္ အၾကာတြင္ အသံ ဆိုုသည္ကိုု စတင္သိရွိရေတာ့မည္။ ေက်ာင္းမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သူမနွင့္ ထပ္တူ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾကသည္။  သူတိုု႔လည္း ထိုုကဲ့သိုု႔ အခြင့္အေရးရွိေစရန္ သူတိုု႔၏ မိဘမ်ားကိုု ေျပာျပျပီး ထိုုဆရာဝန္ၾကီး ဆီကိုု ပိုု႔ေပးရန္ေျပာမည္ဟုု ဆိုုသည့္သူက ဆိုုသည္။ မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ ထိုုအသံ ဆိုုေသာ အရာသည္ သူမတိုု႔အထဲတြင္ လတ္တေလာ၌ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုုး အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုုျဖစ္ေနသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းေလွခါးတစ္ေလ်ာက္ သူမတိုု႔ တြန္းထိုုးဆင္းလာၾကရာ သူမေနာက္မွ ေက်ာ္ဆင္းလာသူတစ္ေယာက္ကိုု သူမလက္နွင့္ မေတာ္တဆ ရိုုက္ခတ္မိသည္။ ေတာင္းပန္ရန္ လွည့္ၾကည့္ လိုုက္ေသာအခါ သူမ၏ရန္သူေတာ္ လဲ့ရည္ေသြး ျဖစ္ေနသည္။ မီးေတာက္မတတ္ေသာ မ်က္လံုုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ လဲ့ရည္ေသြးကိုု သူမ မုုန္းလြန္းလွသည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ေတာင္းပန္မည္ဟူေသာ စိတ္ကိုု ေဖ်ာက္လိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ သူမကိုုၾကည့္ေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ လဲ့ရည္ေသြးကိုု ျပန္ၾကည့္ရင္း မ်က္နွာလႊဲကာ လဲ့ရည္ေသြးကိုု ေက်ာ္၍ ဆင္းလိုုက္သည္။ လဲ့ရည္ေသြးကလည္း သူမကိုု ျပန္၍ ေက်ာ္တက္ကာဆင္းလိုုက္နွင့္ ျဖစ္ေနစဥ္ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သူမကိုု လွမ္းဆြဲၾကသည္။ သိုု႔ရာတြင္ သူမက အဆြဲမခံပဲ လဲ့ရည္ေသြးကိုု ရေအာင္ေက်ာ္တက္ ခဲ့သည္။ လဲ့ရည္ေသြးေရွ႕သိုု႔ ေလွခါးတစ္ထစ္စာမွ် အေက်ာ္တြင္ မထင္မွတ္ေသာ အျပဳအမူကိုု လဲ့ရည္ေသြး ျပဳမူခဲ့သည္။ ထိုုအခ်င္းအရာကား သူမ၏ ေနာက္ေက်ာမွ အရွိန္နွင့္ တြန္းလိုုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုုတစ္ခဏတြင္ပင္ သူမသည္ ေလွခါးေပၚမွ အထိန္အကြပ္မဲ့စြာ ျပဳတ္က်ခဲ့သည္။ ေလွကားေအာက္ေျခသိုု႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူမ၏ တစ္ကိုုယ္လံုုးသည္ နာက်င္ျခင္းၾကီးစြာ ခံစားခဲ့ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ဦးေခါင္းနွင့္ ပခံုုးေနရာသည္ အဆိုုးဆံုုးျဖစ္သည္။ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေျပးဆင္းလာသည္ကိုုေတြ႔ရသလိုု  လဲ့ရည္ေသြးလည္း ေျပးဆင္းလာတာကိုု သူမ ေတြ႔လိုုက္သည္။ နာက်င္ေနေသာ ေနရာကိုု စမ္းၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ စိုုစြတ္ေသာ အေတြ႔ကိုု သူမ ရရွိခဲ့သည္။ ထိုု စိုုစြတ္ေသာ အရာကိုုၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ သူမ မနွစ္သက္ေသာ အနီေရာင္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ထိုု႔ေနာက္တြင္မူ သူမ၏ အျမင္မ်ားတြင္ အျဖဴေရာင္ အျပင္ၾကီး ကာဆီးလာခဲ့သည္။ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား နွင့္ အရာဝတၳဳမ်ားကိုု မျမင္ရေတာ့ေပ။

ထိုမွ အျဖဴေရာင္သည္ အျပာရင့္ေရာင္အျဖစ္သိုု႔ ေျပာင္လဲသြားရင္း တျဖည္းျဖည္း အေရာင္မ်ားသည္ ရင့္သထက္ ရင့္လာၾကသည္။ ဟင့္အင္း… အနက္ေရာင္ကိုု သူမ အလိုုမရွိပါ။ အေမွာင္ထဲကိုုလည္း သူမ မသြားခ်င္ပါ။

                                             ၈။

အလင္းေရာင္၊ အျဖဴေရာင္ရွိရာသိုု႔ သူမ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ အသံ ဟူေသာ သူမတစ္ခါမွ် မသိရွိရေသးေသာ အသိတစ္ခုုကိုု သူမရရွိေစေၾကာင္း  အနက္ေရာင္ၾကီး မဖံုုးလႊမ္းခင္ သူမ ဆႏၵျပဳလိုုက္သည္။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

11:28:13 AM

11-09-2012

Tuesday (BNE)