ျမင္းမိုရ္ ျဖိဳတဲ့လက္ မျဖစ္ေစခ်င္

မိဘေက်းဇူး ျမင္းမိုုရ္ဦး၊ ျမင္းမိုုရ္ထက္ျမင့္ေသာ အစရွိသည္တိုု႔ျဖင့္ မိဘတိုု႔၏ေက်းဇူးကိုု ပံုုပမာ တင္ၾကသည္။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝ ဖဝါးလက္နွစ္လံုုး ပခံုုးလက္နွစ္သစ္ လူရယ္လိုု႔စမျဖစ္ခင္ အခ်ိန္ အမိဝမ္းတြင္းမွာပင္ မိခင္တိုု႔သည္ မိမိတိုု႔၏ ကေလးငယ္တိုု႔အတြက္ အစားေသာက္ အေနအထိုုင္မွ အစ လိုုက္နာရမည္မ်ားကိုု မိမိနွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ မနွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ လိုုက္နာ၍ ေရွာင္က်ဥ္ရမည့္ အရာမ်ားကိုုလည္း မည္မွ်ပင္ နွစ္သက္မက္ေမာေစကာမူ ေရွာင္က်ဥ္ခဲ့သည္။ ရင္ေသြးငယ္တိုု႔ကိုု လြယ္ပိုုးဖူးေသာ မိခင္ဟူသမွ်သည္ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ၊ မိမိတိုု႔၏ သားသမီးမ်ားအေပၚတြင္ ကာကြယ္လိုုစိတ္၊ ေစာင့္ေရွာက္လုုိစိတ္လည္းရွိၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။

လူသားတိုင္းတြင္ ေမြးမိခင္နွင့္ေမြးဖခင္သည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္စီသာရွိသည္။ မိမိတိုု႔ လူသားအျဖစ္သိုု႔မေရာက္ခင္ကတည္းက ျပဳစုုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ မိခင္တိုု႔သည္ ေငြေၾကးအားျဖင့္လည္း ဝယ္ယူ၍ မရနိုုင္ေပ။ ဆံုးရွံဳးသြားလွ်င္လည္း အစားထိုုးရာအျဖစ္ မည္ကဲ့သိုု႔မွ် မရနိုုင္ေသာသူမ်ားတြင္ မိဘသည္ အေရွ႕ဆံုုးမွ ပါဝင္သည္။ ေငြေၾကး၊ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ နွင့္ ဥစၥာဓန ကိုု အေၾကာင္းျပဳ၍ မိမိ ၏ မိခင္ကို စြန္႔ပစ္ျခင္းမွာမူ ဘာသာတရား အရတြင္သာမဟုုတ္ လူမွဳယဥ္ေက်းမွဳအရပါ မလုုပ္သင့္ မလုုပ္ထိုုက္ေသာ အေၾကာင္းအရာသာ ျဖစ္သည္။

ယခုု ေျပာျပလိုုေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ ၾသစေၾတးလ်ားနိုုင္ငံတြင္ မၾကာခင္က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာကေလးတစ္ခုု ျဖစ္သည္။

သားတစ္ေယာက္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ဆယ့္ေျခာက္နွစ္က အိမ္တစ္ေဆာင္ကိုု ဝယ္ယူခဲ့သည္။ ထိုုအိမ္သည္ သူ၏ပထမဆံုုး ဝယ္ယူေသာ(First Home) အိမ္မဟုုတ္ေပ။ ရင္းနွီးျမွဳတ္နွံမွဳ (Investment Property) အျဖစ္ဝယ္ယူထားေသာ အိမ္တစ္ေဆာင္သာျဖစ္သည္။ ထိုုအိမ္တြင္ သူ၏မိခင္ျဖစ္သူကိုု အိမ္ငွားအျဖစ္ ျပန္လည္ငွားရမ္းထားသည္။ ထိုုကဲ့သိုု႔ ငွားရမ္းရာတြင္လည္း မိခင္နွင့္သား ေမတၱာအရ မိသားစုဝင္ မိခင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနထိုုင္ေစျခင္းမဟုုတ္ပဲ အိမ္ျခံေျမ အက်ိဳးေဆာင္လုုပ္ငန္းမွ တဆင့္ မိခင္ကိုု ျပန္လည္ ငွားရမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုု႔အတြက္ မိခင္သည္ သားျဖစ္သူအား ထိုုက္တန္ေသာ အိမ္ငွားခကိုု ေပးရသည္။

ထိုုကဲ့သိုု႔ အိမ္ငွားအျဖစ္ သားျဖစ္သူ၏အိမ္တြင္ နွစ္ေပါင္း ၁၅နွစ္ေက်ာ္ ေနထိုုင္ခဲ့သည္။ ထိုု႔ေနာက္ပိုုင္းတြင္ မိခင္ၾကီးသည္ အသက္ၾကီးလာသည္နွင့္အမွ် ဝင္ေငြလည္း ေလ်ာ့နည္းလာကာ ျပည့္ဝေသာ ငွားရမ္းခ ေငြကိုု ေပးေဆာင္နိုုင္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ထိုုအခါ သားျဖစ္သူသည္  အေမအိုုအား မိခင္အျဖစ္ မၾကည့္နိုုင္ပဲ ငွားရမ္းခေငြ အျပည့္ကိုုသာ လိုုခ်င္ခဲ့သည္။ ေနာက္နွစ္ဝက္နီးပါးအၾကာတြင္ မိခင္ေပးေေဆာင္ေသာ မျပည့္ဝသည့္ငွား ရမ္းခေငြကိုု သည္းခံျခင္းငွာ မတတ္နိုုင္ပဲ အိမ္ျခံေျမ အက်ိဳးေဆာင္လုုပ္ငန္းမွ တစ္ဆင့္ မိခင္ၾကီးအား အိမ္ေပၚမွဖယ္ေပးရန္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္။

မိခင္ျဖစ္သူမွာလည္း သူမ၏သားသည္ သူမအား ဤသိုု႔ မျပဳတန္ဟုုထင္ျပီး အိမ္ေပၚမွ ဖယ္မေပးခဲ့ေပ။ ထိုု႔အျပင္ သူမ၌ အျခား ေနစရာ သြားစရာလည္းမရွိေပ။ ထိုုကဲ့သိုု႔ အိမ္ေပၚမွ မဆင္းေပးေသာအခါ သားျဖစ္သူနွင့္ အက်ိဳးေဆာင္လုုပ္ငန္းမွလူမ်ားသည္ ရဲသိုု႔ အေၾကာင္းၾကား၍ မိခင္ၾကီးအား အိမ္ေပၚမွ ဆင္းေစရန္တြန္းအားေပးခဲ့သည္။ သူမပိုုင္ဆိုုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုုလည္း အိမ္ေပၚမွ ဖယ္ရွားခဲ့သည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္တိုု႔သည္လည္း သားနွင့္မိခင္ ၾကားမွ ရွိေသာ ကတိကဝတ္ စာခ်ဳပ္မ်ားအရ မည္ကဲ့သိုု႔မွ် မတတ္နိုုင္ပဲ ဥပေဒအတိုုင္သာ မိခင္ကိုု အိမ္ေပၚမွ ဖယ္ေပးရန္တြန္းအားေပး ဆင္းေစခဲ့သည္။

ေနာက္ဆံုုးတြင္ မိခင္ျဖစ္သူသည္ မည္ကဲ့သိုု႔မွ် မတတ္နိုုင္ပဲ သူမပိုုင္ဆိုုင္ေသာ ပစၥည္းတိုု႔ကိုု သူမ၏ကားအေဟာင္းကေလးထဲတြင္ ထည့္၍ သူမ ၁၆နွစ္နီးပါးေနခဲ့ေသာ အိမ္ကေလးကိုု မ်က္ရည္ျပည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ၾကည့္ကာ နာက်င္စြာျဖင့္ ေက်ာခိုုင္း ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။

ဤအေၾကာင္းအရာတြင္ သားနွင့္ မိခင္ၾကားတြင္ အိမ္ငွားရမ္းခ မျပည့္ဝသည့္ အေၾကာင္းသာမက အျခားအေၾကာင္းခ်င္းရာလည္း ရွိေကာင္းရွိေပမည္။ သားသည္မိမိဝယ္ယူထားေသာ အိမ္အတြက္ Home Loan ေပးေဆာင္ရန္ မတတ္နိုုင္ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုုင္သည္။ ထိုု႔မဟုုတ္ ထိုအိမ္ထက္ ေကာင္းမြန္ေသာ အိမ္ကိုုဝယ္ယူခ်င္ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္နိုုင္သည္။ မည္သိုု႔ပင္ ဆိုုေစကာမူ ဆႏၵရွိပါလွ်င္ မိမိ၏ မိခင္ကိုု မိမိေနထိုုင္ရာအိမ္တြင္ ေခၚယူထားနိုုင္ေပသည္။

ၾသစေၾတးလ်ားနိုုင္ငံ၏စံအရ ၀င္ေငြနည္းပါးေသာ မိသားစုုမ်ားတြင္ ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ နိုုင္ငံေတာ္မွ ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြကိုု ကေလးငယ္ အသက္ ၁၈နွစ္ေရာက္သည္ အထိ ေပးထားေလ့ရွိသည္။ ဤကဲ့သိုု႔ နိုုင္ငံေတာ္မွ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ေထာက္ပံ့ျခင္းသည္ ေငြေၾကးအားျဖင့္ ေထာက္ပံ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ အနွီကေလးငယ္ ေနမေကာင္းလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ မက်န္မာလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ လူမွဳေရးျပႆနာ ရွိလာလွ်င္ျဖစ္ေစ မိခင္ ဖခင္တိုု႕ကသာ ေျဖရွင္း ျပဳစုုေစာင့္ေရွာက္ရသည္သာတည္း။ “ ငါတိုု႔ကိုု နိုုင္ငံေတာ္က ေထာက္ပံ့ ေပးေကၽြးထားတယ္၊ ငါတိုု႔က ကိုုယ့္ေငြနဲ႔ကိုုယ္ ေနၾကတယ္” ဟူေသာ အေတြမ်ားသည္ ကေလးငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားစိတ္တြင္ ရွိေနၾကသည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ မိခင္ ဖခင္တိုု႔အေပၚတြင္ ရိုုေသေလးစားမွဳ နည္းပါးၾကသည္။  ဆိုုဆံုုးမလွ်င္ပင္ လက္မခံ နားမေထာင္ပဲ ေနၾကေသာသူမ်ားသည္ ဝင္ေငြနည္းပါးေသာ မိသားစုု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေတြ႔ျမင္ေနၾကရသည္။

နိုုင္ငံေတာ္မွ ေထာက္ပံ့ျခင္းသည္ ကေလးသူငယ္မ်ား ရိုုင္းစိုုင္းစိတ္ဝင္ရန္ မဟုုတ္ေပ။ ကေလးသူငယ္တိုုင္း လူတန္းေစ့ တန္တူေနထိုုင္နိုုင္ျပီး သိမ္ငယ္စိတ္မဝင္ေစရန္၊ စိတ္ဓါတ္အားျဖင့္ ျမင့္ေစရန္သာျဖစ္သည္။ သုုိ႔ရာတြင္ အမ်ားစုုသည္ ထိုုကဲ့သိုု႔ အသိမ်ိဳးမဝင္ပဲ “ မိဘမ်ားသည္ ငါတိုု႔ကိုုေထာက္ပံ့တဲ့ေငြေၾကးကိုု ဝိုုင္းဝန္းသံုုးစြဲေနသည္” ဟူေသာ လြဲမွားသည့္ မာနနွုုင့္ အယူအဆဆိုုးမ်ားကိုုသာ လက္ခံထားၾကသည္။

ထိုုကဲ့သိုု႔ အယူအဆမ်ားကိုု လက္တြင္စြဲကိုုင္ထားေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား ၾကီးျပင္းလာေသာအခါ မိခင္၊ ဖခင္တိုု႔မည္သည္ ျမတ္နိုုးစရာ၊ ခ်စ္ခင္တန္ဖိုုးထားရေသာ သူမ်ားအျဖစ္ မျမင္နိုုင္ၾကေတာ့ေပ။ ရုုပ္ဝတၳဳတိုုးတက္ရာေနာက္လိုုက္ကာ မိခင္အိုု၊ ဖခင္အိုုတိုု႔အား ၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္ျခင္းအမွဳတိုု႔ကိုု ေက်ာခိုုင္း၍ မိမိတိုု႔၏ ပိုုင္ဆိုုင္မွဳတိုု႔ကိုု အထိပါးမခံပဲ မိခင္ဖခင္တိုု႔ကိုု မ်က္ကြယ္ျပဳၾကေလသည္။ ထိုုအခါ မည္သိုု႔မွ် မစြမ္းေဆာင္နိုုင္ၾကေတာ့ေသာ အမယ္အိုု၊ အဘအိုုတိုု႔သည္ ဘိုုးဘြားရိပ္သာမ်ားသိုု႔ ေရာက္ရွိကာ သူတိုု႔၏ ေနာက္ဆံုုးေနဝင္ခ်ိန္တိုု႔ကိုု အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ့စြာ၊ နာက်င္စြာ၊ ေၾကကြဲစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းၾကရေလသည္။

ကၽြန္ဳပ္တိုု႔သည္ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္အိုုမင္းလာလွ်င္ ထိုုကဲ့သိုု႔ ဘိုုးဘြားရိပ္သာမ်ားတြင္ ကၽြန္ဳပ္တိုု႔၏ ေနာက္ဆံုုးအခ်ိန္ကိုု ကုုန္ဆံုုးခ်င္ၾကမည္ မဟုုတ္ေပ။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ကိုုယ့္ကိုုယ္နွင့္ နွိဳင္းယွဥ္ကာ ကၽြန္ဳပ္တိုု႔၏ မိဘမ်ားကိုု ျမတ္နိုုး တန္ဖိုုးထားသင့္ၾကေပသည္။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

7:52:55 PM

26-07-2012

Thursday (BNE)