Thursday 26 January 2012

တြယ္ျငိ..လိပ္ျပာ





၁။

သည္အခန္းမွာသူမ..ေနခဲ့တာကာလအားျဖင့္အနည္းငယ္ၾကာခဲ့ျပီ…အျပင္ကိုုသိပ္ျပီးထြက္ေလ့ထြက္ထမရွိပဲအခန္းထဲမွာျငိမ္းသက္စြာေနတတ္သူမိုု႔သူမကိုုသိသူမွာမရွိသေလာက္ကိုုရွားေနခဲ့ျပီ..သည္အေဆာက္အဦးပိုုင္ရွင္ျဖစ္သူခပ္ဝဝနဲ႕လူၾကီးနဲ႔သူရဲ႕မိသားစုုကေတာ့သူမကိုုေကာင္းေကာင္းသိၾကသည္…ဟိုုးအရင္အခ်ိန္ေတြတုုန္းကေတာ့သူမနွင့္ဤအေဆာက္အဦးပိုုင္ရွင္မိသားစုုတိုု႔သိပ္ကိုုရင္းနွီးခဲ့ၾကတာေပါ့…

ဤအေဆာက္အဦးၾကီးဟာအခန္းေပါင္း၄၀ပါတဲ့၅ထပ္အေဆာက္အဦးတစ္ခုုေပါ့…အခန္းေတြကိုုသင့္တင့္ေအာင္ျပင္ဆင္ထားျပီးနယ္မွလာသူမ်ား…ကိုုယ္ပိုုင္အိမ္ယာမရွိတဲ့တစ္ကိုုယ္ရည္တစ္ကာယျဖစ္သူမ်ားကိုုသင့္တင့္ေသာေစ်းနွဳံးနွင့္ရက္ရွည္ငွားရမ္းရန္ရည္ရြယ္ထားပံုရပါတယ္…အခန္းေတြဟာအျခားအေဆာင္ေတြ..ထက္အနည္းငယ္ပိုုမိုုက်ယ္၀န္းျပီးေလေကာင္းေလသန္႔ဝင္ထြက္တဲ့ျပတင္းေပါက္က်ယ္က်ယ္တစ္ခုုလည္းပါရွိပါေသးတယ္..ဤေနရာဟာသူမတိုု႔လိုုနယ္ျမိဳ႔ကေလးမွလာျပီးအလုုပ္လုုပ္သူေတြအတြက္ေတာ့အင္မတန္ေကာင္းမြန္လွတဲ့ေနရာထိုုင္ခင္းတစ္ေနရာလည္းျဖစ္တယ္…လွပတဲ့ပန္းျခံေလးတစ္ခုုကိုုေတာ့အေဆာက္အဦးရဲ႕ေရွ႕မ်က္နွာစာမွုာဖန္တီးထားပါတယ္..တန္ဖိုုးမၾကီးေပမယ့္လွပတဲ့ေရာင္စံုုပန္းေလးေတြနဲ႕စိမ္းစိုုလန္းဆန္းေနေအာင္ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ကလည္းအခ်ိန္တိုုင္းအပင္ေလးေတြပန္းပင္းေလးေတြကိုုျပဳစုေနခဲ့တယ္…

အထပ္တိုုင္းမွာဧည့္ခန္း..ေရခ်ိဳးခန္း၃ခန္းနွင့္ေရအိမ္၃ခုုစီပါ၀င္တာမိုု႔လာေရာက္ေနထိုုင္သူေတြအတြက္တစ္ခါလာေရာက္ေနထိုုင္ျပီးလ်င္ေနာက္ထပ္ဘယ္အေဆာင္ကိုုမွမသြားျဖစ္ေတာ့ေအာင္ဆြဲေဆာင္နိုုင္ခဲ့တယ္..ပိုုင္ရွင္မိသားစုုရဲ႕ခ်ိဳသာယဥ္ေက်းတဲ့ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္လည္းပါတာေပါ့…ဒါေပမယ့္ထမင္းဟင္းကိုုေတာ့မိမိေနထိုုင္ရာအခန္းထဲတြင္သာမကအထပ္တိုုင္းမွာပါခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ခြင့္မျပဳပါဘူး…ဤအေဆာက္အဦးၾကီးရဲ႕ပင္မမီးဖိုုေဆာင္ဟာတတိယအထပ္မွာရွိပါတယ္…လာေရာက္ေနထိုုင္သူေတြအေနနဲ႕ထမင္းဟင္းကိုုလေပးစားေသာက္လိုု႔ရေအာင္လည္းစီစဥ္ေပးထားပါတယ္…

ပိုုင္ရွင္လူဝၾကီးဟာသေဘာေကာင္းခ်ိဳသာသေလာက္စည္းစနစ္လည္းအင္မတန္မွၾကီးပါတယ္…လာေရာက္ငွားရမ္းေနထိုုင္သူေတြအေပၚသူခ်မွတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းဟာမမ်ားလွပါဘူး..ဒါေပမယ့္အဲဒီစည္းကမ္းကိုုမလိုုက္နာသူေတြကိုုေတာ့သူဟာဘယ္တုုန္းကမွခြင့္မလႊတ္ခဲ့ဘူး…ေပးတဲ့အျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ဤအေဆာက္အဦးမွာဆက္လက္မေနေစေတာ့တာပဲျဖစ္တယ္…ပိုုင္ရွင္မိသားစုုကေတာ့ေပၚဆံုးအထပ္မွာေနထိုုင္ၾကတယ္…ပိုုင္ရွင္လူဝၾကီးရယ္သူ႔ရဲ႕ဇနီးရယ္..ေခ်ာေမာလွပတဲ့သမီးကေလး၂ေယာက္ရယ္..နိူင္ငံျခားမွာအလုုပ္သြားလုုပ္ေနတယ္ဆိုုတဲ့သားတစ္ေယာက္ရယ္ပါဝင္တဲ့သူတိုု႔မိသားစုုဟာအျငင္းပြားရန္ျဖစ္တယ္ဆိုုတာကိုုတစ္ခါမွမျမင္ဖူးခဲ့ပါဘူး…

၂။
သူမေနတဲ့အထပ္ကေျမညီထပ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုုးေဒါင့္အခန္းေလးပါ..ေထာင့္အခန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ျပတင္းေပါက္ကအျခားအခန္းေတြထက္တစ္ခန္းပိုုပါတာေပါ့…အလင္းေရာင္မ်ားမ်ားရတာကိုုနွစ္သက္တဲ့သူမကေတာ့သူမရရွိတဲ့အခန္းကေလးကိုုအင္မတန္နွစ္သက္လွတယ္…အလုုပ္ကျပန္ေရာက္တာနဲ႕ျပတင္းတံခါးေလးကိုုဖြင့္ျပီးစာပြဲေရွ႕ကကုုလားထိုုင္ေလးမွာထိုုင္ရင္းစာေရးခ်င္ေရး..မေရးခ်င္ရင္ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတိုုေလးေတြေရးေနရတာကိုုလည္းသူမနွစ္သက္သေဘာက်လွသည္…

ထမင္းကိုုေတာ့ေနတဲ့အေဆာက္အဦးၾကီးရဲ႕မီးဖိုုေဆာင္ကပဲလေပးစနစ္နဲ႔စားတာမို႕ခ်က္ျပဳတ္စရာမလိုုပဲစားခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာကိုုယ့္အတြက္ရရွိတဲ့အစားအေသာက္ကိုုအခ်ိန္မေရြးတတိယထပ္ကိုုတက္ျပီးနိုုင္စားနိုုင္ေသးတယ္…ေဖ်ာ္ရည္နဲ႕ေကာ္ဖီ..လက္ဖက္ရည္..ေရေႏြးၾကမ္းဓါတ္ဗူးကိုုေတာ့အခန္းထဲမွာထားခြင့္ရွိတဲ့အတြက္ညဘက္ေတြတခါတေလဆာရင္စားလိုု႔ရေအာင္မုုန္႕အေျခာက္ေလးေတြနဲ႕ေပါင္မုုန္႔ေလးေတြေတာ့သူမ၀ယ္ထားတတ္တယ္…ပိတ္ရက္ေတြမွာညဘက္ပိုုင္းစာေလးဘာေလးေရးျဖစ္ရင္လက္ဖက္ရည္ေလးနဲ႕စားလိုု႔ေသာက္လိုု႔ရေအာင္ေပါ့..ေၾသာ္..သူမကစာတိုုေပစေလးေတြကိုုလည္းေရးတာ၀ါသနာပါေသးတယ္…ေရးျပီးသားေလးေတြကိုုလည္းအခ်ိန္ရင္ရသလိုုစာအုုပ္တိုုက္ေတြကိုုလုုိက္ပိုု႔တတ္ေသးတယ္…ခုုခ်ိန္ထိေတာ့သူမေရးထားတဲ့ကဗ်ာနဲ႕၀တၳဳတိုုေလး၃ပုုဒ္၄ပုုဒ္ေလာက္ေတာ့မဂၢဇင္းေတြမွာပါျပီးေနျပီ..သူမကစာေရးေနရရင္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့သူ..ျပီးေတာ့စာေရးဆရာမလည္းအရမ္းျဖစ္ခ်င္တဲ့သူ…

စည္းကမ္းရွိရွိစနစ္တက်လည္းေနတတ္သူျဖစ္တဲ့အတြက္အိမ္ရွင္မိသားစုုကလည္းသူမကိုုခ်စ္ခင္ၾကတယ္..သူမဟာသူတပါးကိုုလည္းကူညီတတ္သူျဖစ္တယ္…မ်က္စိေရွ႕အျမင္မေတာ္တာေတြ႕ရင္ဘယ္တုုန္းကမွေတြေဝျခင္းမရွိပဲလည္းကူညီတတ္တယ္…ဒါေၾကာင့္သူမကိုုအိမ္ရွင္မိသားစုုသာမကပဲအေဆာက္အဦၾကီးမွာလာေရာက္ငွားရမ္းေနထိုုင္သူေတြကပါသူမကိုုခ်စ္ခင္ၾကတယ္…

သူမဟာျမိဳ႕ၾကီးနဲ႕အေတာ္ကေလးေ၀းတဲ့နယ္ျမိဳ႕ေသးေသးကေလးမွာမုုဆိုုးဖိုုဖခင္ၾကီးနဲ႔လြန္ခဲ့တဲ့တစ္နွစ္ေလာက္ကအထိအတူတူေနထိုုင္ခဲ့တယ္…သူမရဲ႕ဖခင္ဟာစားနိုုင္ေသာက္နိုုင္တဲ့အေျခအေနရွိသူျဖစ္လိုု႔သမီးကေလးရဲ႕၀ါသနာကိုုအားေပးတဲ့အေနနဲ႕ျမိဳ႕ၾကီးမွာေနထိုုင္ေစဖိုု႔ခြင့္ျပဳလိုုက္တယ္…သူမကေတာ့ဖခင္ရွိရာကိုုတပတ္လ်င္စာတစ္ေစာင္က်အျမဲေရးပိုု႔ေလ့ရွိတယ္…နွစ္လတစ္ခါ..သံုုးလတစ္ခါေလာက္လည္းဖခင္ရွိရာကိုုျပန္ျပီးဖခင္ၾကီးနွင့္ပိ္တ္ရက္ေတြမွာအတူျပန္ေနျပဳစုုေလ႔ရွိတယ္..ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ဘဝကိုုရိုးရိုးသားသားျဖတ္သန္းေနတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တယ္..

၃။
သူမဒီတခါသူမရဲ႕အခန္းကိုုျပန္လာေတာ့အရာရာဟာအရင္ကနဲ႔မတူပဲစိမ္းေနၾကသလိုုပဲ…ေနထိုင္ေနၾကတဲ့သူေတြကလည္းအရင္ကလိုုသူမကိုုျပံဳးျပနွုုတ္ဆက္တာမလုုပ္ၾကေတာ့ဘူး..သူမကျပံဳးရယ္ျပလ်င္လည္းသူမကိုုမျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္သြားၾကတယ္...ဘာျဖစ္လိုု႔လည္းဆိုုတာကိုုသူမေတြးလိုု႔မရခဲ့ဘူး..ေနာက္ဆံုုးေတာ့သူမဘာကိုုွမေတြးခ်င္ေတာ့ပဲအခန္းထဲမွာျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ကေလးစာအုုပ္ေတြနဲ႕ပဲအခ်ိန္ကုုန္ေနလိုုက္ေတာ့တယ္…

တစ္ရက္မွာသူမေဘးကအခန္းေလးကိုုလူအသစ္တစ္ေယာက္ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္...ဘာရယ္မဟုုတ္ပဲအလင္းေရာင္ျဖာထြက္လာတဲ့အေပါက္ၾကားကေလးကေနေခ်ာင္းၾကည့္လိုုက္မိတယ္…တဖ်တ္ဖ်တ္ခုုန္လာတဲ့ရင္ေတြနဲ႕အတူသူမတခဏတာေမ့ေလ်ာ့သြားသလိုုခံစားလိုုက္ရတယ္…သူနဲ႕မိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြလည္းသူမမွာတရိပ္ရိပ္နဲ႕တက္လာခဲ့တယ္…ျပီးမွ..သင့္ေတာ္ရဲ႕လား…ဆိုုျပီးျပန္စမ္းစစ္ေနခဲ့တယ္…ခိုုင္မာတဲ့ေမးရိုုးေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့သူ႔ရဲ႕မ်က္နွာကိုုသူမအေပါက္ၾကားကေလးထဲကတိတ္တဆိတ္ေခ်ာင္းၾကည့္ေငးေမားရင္းသူမကိုုယ္သူမလည္းအံ့ၾသေနခဲ့တယ္…ဒီလိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေနဖိုု႔မသင့္ေလ်ာ္ဘူးဆိုုတာသိေပမယ့္လည္းသူမရဲ႕စိတ္ကိုုပထမဆံုုးအလိုုလိုုက္တဲ့အေနနဲ႕လႊတ္ထားလိုုက္တယ္…တရက္ရက္တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ၾကံဳလာခဲ့ရင္ေတာ့သူ႔ကိုုနွုုတ္ဆက္မယ္လိုု႔လည္းသူမစဥ္းစားထားခဲ့တယ္..

ေနာက္မွသိလာရတာကသူဟာအိမ္ရွင္မိသားစုုရဲ႕နိုုင္ငံျခားမွာအလုုပ္သြားလုုပ္ေနတဲ့သားအၾကီးဆံုုးဆိုုပဲ…သူမလည္းဒီရက္ပိုုင္ေတြမွာအျပင္မထြက္ျဖစ္ေတာ့အိမ္ရွင္ေတြနဲ႕လည္းမေတြ႔ျဖစ္ဘူးေပါ့..သူကဒီအေဆာက္အဦးရဲ႕စီးပြားေရးလုုပ္ငန္းေတြကိုုသူပဲဆက္လက္ဥိးစိးေတာ့မယ္ဆိုုပဲ..တစ္ေန႔ကဒီမွာငွားေနတဲ့အမၾကီးနွစ္ေယာက္သူ႔အေၾကာင္းေျပာသြားတာကိုုသူမအခန္းေရွ႕ကျဖတ္အသြားမွာၾကားလိုုက္ရတယ္…အိုုး..ဆိုုေနာက္ပိုုင္းအစစအရာရာသူနဲ႕ပဲဆက္ျပီးေျပာဆိုုရေတာ့မွာေပါ့…

သူကေတာ့သူမေဘးကအခန္းကိုုသူ႔အခန္းအျဖစ္ယူလိုုက္တာကိုုသူမကေတာ့နွစ္သက္သေဘာက်ေနတယ္..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူ႔ကိုုညပိုုင္းကေလးတိုုင္းမွာသူစာၾကည့္စားပြဲမွာထိုုင္စဥ္တိုုင္းသူ႔ကိုုသူမျမင္ေတြ႔ခြင့္ရတာေပါ့…သူမေခ်ာင္းၾကည့္လိုု႔ရတဲ့ၾကားအေပါက္ကေလးဟာသူ႔စာၾကည့္စားပြဲနဲ႕အိပ္ရာေခါင္းရင္းပိုုင္းကိုုတိုုက္ရိုုက္ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္ေလ..အိပ္ခ်ိန္ေတြမွာသူကမီးပိတ္အိပ္ေတာ့သူ႕ကိုုျမင္ေတြ႔ခြင့္မရဘူးေပါ့…မီးဖြင့္ထားတဲ့အခ်ိန္ကေလး..သူစာဖတ္ခ်ိန္ေတြစာရင္းဇယားေတြတြက္ခ်က္တဲ့အခ်ိန္သူစာၾကည့္စားပြဲမွာထိုု္င္တဲ့အခ်ိန္ေတြေလာက္သာသူ႔ကိုုသူမျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တယ္…

၄။
တစ္ေန႔မွာေတာ့မေမွ်ာ္လင့္တဲ့တိုုက္ဆိုုင္မွုုကသူနဲ႕သူမအၾကာမွာရွိလာခဲ့တယ္…သူမအခန္းရွိရာကိုုလွမ္းအလာမွသူန႔ဲမ်က္နွာခ်င္းဆိုုင္ၾကံဳခဲ့တယ္…သူ႔ကိုုေတြ႕ေတာ့သူမနွစ္နွစ္ကာကာျပံဳးျပမိသြားတယ္…သူကလည္းအံ့ၾသစြာနဲ႕တခဏၾကည့္ျပီးျပန္ျပံဳးျပလာတယ္…ခိုုင္မာတဲ့ေမးရိုုးေတြရွိတဲ့အမ်ိဳးသားငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အျပံဳးဟာဒီေလာက္လွပေနမယ္မွန္းသူမမသိရွိခဲ့ဘူးေလ…ဘာစကားမွမေျပာမိေပမယ့္သူ႔ရဲ႕စိမ္းေမွာင္ေနတဲ့မ်က္ခံုုးေတြနဲ႕မ်က္ေတာင္တိုုတိုုေတြ၀န္းရံေနတဲ့မ်က္ဝန္းၾကည္ၾကည္လင္လင္ေတြကိုုေတာ့သူမမွတ္မွတ္ထင္ထင္ကိုုျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတယ္..ေက်နပ္ၾကည္နဴတဲ႕စိတ္န႔ဲအခန္းဆီကိုုအလာမ်က္ေစာင္းထိုုးအခန္းကအမ်ိဳးသမီးၾကီးသူ႔ကိုုတအံ့တၾသေငးေၾကည့္ေနတာေတြ႔လိုုက္တယ္..သူမလည္းထိုုအမ်ိဳးသမီးကိုုနွုုတ္မဆက္ေတာ့ပဲမိမိအခန္းရွိရာကိုုဆက္ေလ်ာက္လာခဲ့တယ္…

ညနက္ပိုုင္းေရာက္လာေတာ့ပူေႏြးေနတဲ့ရာသီဥတုုေၾကာင့္အေဆာက္အဦးေရွ႔မွာရွိတဲ့ပန္းျခံေလးထဲထြက္လာခဲ့တယ္..အခန္းတိုုင္းကလည္းမီးေတြမွိတ္လိုု႔ေပါ့..လမ္းမီးေလးသာထြန္းထားတဲ့သူမတိုု႔ေနထိုုင္ရာအေဆာင္ဟာညျမင္ကြင္းေအာက္မွာလွပေနခဲ့တယ္..အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲမေမွ်ာ္လင့္ပဲသူကလည္းအျပင္ကိုုထြက္လာခဲ့တယ္..ခ်ည္ပုုဆိုုးတိုုတိုုေလး၀တ္ထားတဲ့သူကိုုေငးၾကည့္ေနတုုန္းသူကလည္းသူမကိုုျမင္ေတြ႕သြားခဲ့တယ္..သူမရွိရာကိုုေလ်ာက္လာရင္း..

“မအိပ္ေသးဘူးလားဗ်..ေတာ္ေတာ္ညည့္နက္ေနျပီေနာ္..”

“ဟုုတ္တယ္..နဲနဲအိုုက္သလိုုလိုုရွိတာနဲ႕ဒီပန္းျခံေလးထဲကခံုုမွာလာထိုုင္ေနတာ..ရွင္ကေရာ..မအိပ္ေသးဘူးလား..”

“ကၽြန္ေတာ္လည္းအိပ္မေပ်ာ္လိုု႔ဗ်…စကားမစပ္..ခင္ဗ်ားကိုုကၽြန္ေတာ္မေတြ႔မိဘူးေနာ္..နာမည္ဘယ္လိုုေခၚရမလဲ…အဲ..ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္မွေျပာပါ..ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကညီလင္းသစ္ပါ.”

“ေျပာပါတယ္ရွင္..ကၽြန္မနာမည္ကမမိုးၾကည္ပါ..ညီလင္းသစ္နဲ႕ခင္ရတာသိပ္၀မ္းသာပါတယ္..ကၽြန္မကအျပင္သိပ္မထြက္မိလိုု႔ပါရွင္..ဒါေၾကာင့္ကၽြန္မကိုုမေတြ႕တာပါ”
ကၽြန္ေတာ္လည္းဟိုုတေန႔ကတည္းကမမိုုးၾကည္နဲ႕နွုုတ္ဆက္ျပီးကတည္းကၾကည့္မိေသးတယ္..မေတြ႔မိဘူး..ဒါနဲ႕ဘယ္အထပ္မွာေနတာလဲလိုု႔ေတာင္စဥ္းစားမိေသးတယ္..”

သူ႔ရဲ႕အေမးဆန္တဲ့စကားကိုုျပန္မေျဖပဲသူမေခါင္းငံုု႔ျပဳံးေနခဲ့တယ္..သူမကသူ႔အခန္းရဲ႕ေဘးခန္းမွာေနတယ္ဆိုုတာကိုုသိရင္သူဘယ္လိုုမ်ားေနမလဲလိုု႔လည္းသူမစဥ္းစားမိေနေသးတယ္..

သူမနွင့္သူစကားေျပာေနစဥ္မွာပဲေပၚဆံုုးထပ္ကဝရံတာမွာမီးတစ္ပြင့္လင္းလာတယ္…ဒါနဲ႕သူမလည္းသူ႔ကိုုအိပ္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္းနွုုတ္ဆက္ျပီးအေဆာက္အဦးထဲကိုု၀င္ခဲ့တယ္..အ၀င္၀အေရာက္မွာပဲအိမ္ရွင္လူဝၾကီးရဲ႕အသံနွင့္သူ႔ရဲ႕အျပန္အလွန္ေျပာေနသံအခ်ိဳ႔ကိုုၾကားရတယ္..

“သား..မအိပ္ေသးဘူးလား..တေရးနိုုးလာတာလား…ညကေတာ္ေတာ္နက္ေနျပီ…အိပ္ေတာ့ေလ..”

“ဟုုတ္ကဲ့ေဖေဖ..ကၽြန္ေတာ္ေနာက္၁၀မိနစ္ေလာက္ဆိုု၀င္ေတာ့မယ္..”

သူ..သူမကိုုလွမ္းၾကည့္တာကိုုသူမလွည့္အၾကည့္မွာျမင္လိုုက္ရေတာ့ျပံဳးျပရင္းအခန္းရွိရာကိုုဆက္ေလ်ာက္လာခဲ့တယ္..သူကေတာ့သူ႔ရဲ႕အေမးကိုုမေျဖပဲထက္သြားလိုု႔စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ျပီးက်န္ေနခဲ့မယ္ထင္ပါရဲ႕..

မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲသူလည္းသူ႕အခန္ကိုုျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္..စာၾကည့္စားပြဲမွာခဏထိုုင္းျပီးမၾကာမီမွာပဲအခိန္းမီးကိုုမွိတ္လိုုက္တယ္…

ေၾသာ္..သူအိပ္သြားျပီထင္ပါရဲ႕ ..

၅။
မနက္မိုုးလင္းေတာ့အနည္းငယ္ေသာသိခ်င္စိတ္ေတြနဲ႕အတူသူမိစားစုုရွိရာအေပၚဆံုုးထပ္ကိုုတက္လာခဲ့တယ္..ထံုုးစံအတိုုင္းေမေမကေတာ့မနက္စာကိုုဖြယ္ဖြယ္ရာရာျပင္ဆင္ေနခဲ့တယ္..ေဖေဖကေတာ့မနက္စာစားဖိုု႔ေစာင့္ေနရင္းထမင္းစားပြဲေပၚမွာေမေမတင္ေပးထားတဲ့သတင္းစာနဲ႔ဂ်ာနယ္ေတြကိုုေကာက္လွန္ဖတ္ရွုုေနခဲ့တယ္..သူေရာက္လာေတာ့ေဖေဖနဲ႔မ်က္နွာခ်င္ဆိုုင္ခံုုမွာ၀င္ထိုုင္ရင္းေတြ႔တဲ့ကြတ္ကီးတစ္ခုုကိုုယူ၀ါးလိုုက္တယ္…အဲဒီအခ်ိန္မ်ာပဲညီမအငယ္ဆံုုးကထမင္းစားခန္းထဲကိုု၀င္လာခဲ့တယ္..ျပီးေတာ့ေမေမ့နာကိုုတိုုးကပ္သြားရင္းတိုုးတိုုး..တိုုးတိုုးနဲ႕ဘာေတြမွန္းမသိေျပာေနေတာ့တယ္..သူလည္းညကတည္းကသိခ်င္စိတ္ကိုုသိမ္းမထားေတာ့ပဲစာေစာင္ေတြဖတ္ေနတဲ့ဖခင္ကိုုလွမ္းေခၚလိုုက္တယ္…

“ေဖေဖ..”

“ေ၀..ေျပာငါ့သား…”

“ညက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာေနတဲ့မိန္းကေလးကိုုေတြ႕လိုုက္လား…”

ေဖေဖကအံ့ၾသစြာနဲ႕သူ႔ကိုုလွမ္းၾကည့္ရင္း..

“မေတြ႔ပါဘူးကြ…ညကမင္းတစ္ေယာက္ထဲထိုုင္ခံူေရွ႕မွာရပ္ေနတာေလ..ဘာျဖစ္လိုု႔လဲ”

“ကၽြန္ေတာ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႔တယ္ေဖေဖ..သူ႔ကိုုခဏခဏလည္းမေတြ႕ရဘူး..ခုုမွေတြ႔တာနွစ္ခါပဲရွိေသးတယ္..ညကမွနာမည္သိတာ..အဲဒါဘယ္အခန္းကမွန္းလည္းမသိေသးဘူးေလ..အခန္းနဲ႕ေနတဲ့သူေတြနာမည္ကိုုျပန္ၾကည့္မွပဲသိရမွာ..အဲဒါေဖေဖသိသလားလိုု႔..ကၽြန္ေတာ္လည္းခုုမွစျပီးဒီအလုုပ္ေတြလုုပ္ေတာ့အားလံုုးနဲ႕ကမရင္းနွီးေသးသလိုုဘယ္အထပ္ဘယ္အခန္းမွာဘယ္သူေတြေနတယ္..ဘယ္အထပ္ကဘယ္အခန္းေတြကအားေနတယ္ဆိုုတာကိုုအလြတ္ကိုုမရေသးဘူး..”

“နာမည္ကဘယ္သူတဲ့လဲ ..”

“မမိုုးၾကည္..တဲ့”

“ေဟ …”

ေဖေဖ့အာေမဋိတ္သံနွင့္အတူေမေမ့လက္ထဲမွစတီးလ္ဇလံုုလည္း“ဂြမ္”ကနဲလြတ္က်သြားသည္..ညီမေလးကေတာ့ဘာသံမွမထြက္ပဲျပဴးက်ယ္၀ိုုင္းစက္ေသာမ်က္လံုုးမ်ားျဖင့္သူ႔ကိုုလွမ္းၾကည့္လာသည္…ေဖေဖကေဝခြဲမရေသာမ်က္နွာျဖင့္

“မမိုုးၾကည္ဆိုုရင္ေတာ့..မျဖစ္နိုုင္ဘူးထင္တယ္သားၾကီးရ..တစ္ေယာက္ေယာက္စတာေနာက္တာမ်ားလား..မိန္းကေလးကဘယ္လိုုပံုုစံမ်ိဳးလဲ..”

“ဆံပင္ကေတာ့အနက္ေရာင္ပဲေဖေဖ..ေတြ႔တဲ့၂ခါလံုုးအစိမ္းနုုေရာင္အကၤ်ီလက္တိုုေလး၀တ္ထားတယ္…လံုုခ်ည္ကေတာ့အ၀ါေ၇ာင္မ်ားမ်ားပါတဲ့ပါတိတ္ပဲ..”

“ေဟ..”

ေဖေဖ့ရဲ႕ဒုုတိယအၾကိမ္အာေမဋိတ္သံအဆံုုးမွာေမေမက

“အကိုု..မမိုုးၾကည္ေလးတစ္ခုုခုုမ်ားျဖစ္ေနျပီလားရွင္..ကၽြန္မတိုု႔ဒီေန႔သူ႔ကိုုသြားၾကည့္ရေအာင္ေနာ္…ကၽြန္မစိတ္ေတြမေကာင္းလြန္းလိုု႔ပါ…ကၽြန္မတိုု႔သူ႔ကိုုေမ့ထားတယ္ထင္လိုု႔မ်ားသားကိုုအသိလာေပးတာလားမသိဘူးေနာ္..”

“မျဖစ္နိုုင္ပါဘူးသီသီ..မင္းမဟုုတ္တာေတြကိုုစျပီးမစဥ္းစားပါနဲ႕..ဒီညေနငါတိုု႔မမိုုးၾကည္ေလးကိုုသြားၾကည့္ၾကမယ္ေလ..”

“ဗ်ာ..ေဖေဖနဲ႔ေမေမဘာေတြေျပာေနတာလဲ..ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုုမွနားမလည္ဘူး..ကၽြန္ေတာ့ကိုုလည္းေျပာျပၾကပါဦး…”

ညီမေလးကေတာ့ဘာမွမေျပာပဲထမင္းစားခန္းထဲကထြက္သြားေတာ့တယ္..ေဖေဖက

“အျဖစ္ကဒီလိုုသားရဲ႕….”

၆။
အျဖစ္အပ်က္ေတြကသားျပန္ေရာက္မလာခင္တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အလိုုကေပါ့..

မမိုုးၾကည္ဆိုုတဲ့မိန္းကေလးကေဖေဖတိုု႔ဖြင့္ထားတဲ့အေဆာင္မွာေနတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ..လူတိုုင္းကိုုကူညီတတ္တဲ့လူခ်စ္လူခင္အင္မတန္ေပါတဲ့မိန္းကေလးေပါ့..ဒီအေဆာင္မွာေနလာတာလည္းတစ္နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိျပီေလ…နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႔မွာအေဖၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕အေဖတစ္ခုုသမီးတစ္ခုုပဲရွိတဲ့မိန္းကေလးေပါ့..

အခုုသားေနေနတဲ့အခန္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ကအခန္းကမမိုုးၾကည္ရဲ႕အခန္းပဲေလ..

တစ္ေန႔ညပိုုင္းမွာမိုုးေတြကတစိမ့္စိမ့္ေစြျပီးရြာေနတယ္..မင္းညီမအငယ္လည္းအဲဒီေန႔ကက်ဴရွင္ကျပန္တာေနာက္က်တယ္…က်ဴရွင္မွာဆရာေတြကစာေမးပြဲေတြအတြက္အခ်ိန္ပိုုသင္ေနလိုု႔တဲ့..အရင္ကလည္းတခါတေလေနာက္က်တတ္တာမိုု႔ေဖေဖတိုု႔လည္းစိတ္မပူမိဘူး..

အဲဒီေန႔ကေတာ့ကသူ႔ကိုုသေဘာက်ေနတဲ့ေကာင္ေလးကေနာက္ကေနေတာက္ေလ်ာက္လိုုက္လာသတဲ့..မင္းညီမကလည္းျငင္းျပီးဘတ္စ္ကားစီးျပီးျပန္လာတာေပါ့..ဒါကိုုေကာင္ေလးကသူ႔အေဖာ္ေတြနဲ႕အေနာက္ကကားနဲ႕လိုုက္လာခဲ့တယ္..လမ္းထိပ္ေ၇ာက္ေတာ့မိုုးကလည္းပိုုသည္းလာခဲ့တယ္..လူအသြားအလာကလည္းမိုုးသည္းေနေတာ့ျပတ္တာေပါ့..ဒါကိုုေကာင္ေလးကပိုုျပီးအတင့္ရဲလာခဲ့တယ္..သမီးကိုုကားေပၚအတင္းဆြဲေခၚတယ္ေလ..သမီးကလည္းရုုန္းကန္ေအာ္ဟစ္တာေပါ့…အဲဒီအခ်ိန္မွာအေဆာင္ကိုုျပန္လာတဲ့မမိုုးၾကည္နဲ႕ေတြ႔တယ္..

မမိုုးၾကည္ကလည္းပထမေတာ့မင္းညီမမွန္းမသိဘူးေလ…ဒါေပမယ့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုုအလိုုမတူပဲဆြဲေခၚေနတာေတြ႔ေတာ့သူ႔ရဲညဥ္အတိုုင္းကူညီဖိုု႔ေရာက္သြားတာေပါ့..အဲဒီေရာက္မွအငယ္မမွန္းသိသြားတာ…မမိုုးၾကည္ကေအာ္လည္းေအာ္..ထုုရိုုက္ျပီးမင္းညီမေလးကုုိလည္းျပန္ဆြဲတာေပါ့..မိုုးေရၾကီးထဲမွာ..အဲဒီခ်ိန္မွာေကာင္ေလးေတြထဲကတစ္ေယာက္ကမမိုုးၾကည္ကိုုတြန္းပစ္လိုုက္တာ…နဂိုုကတည္းကမွခပ္သြယ္သြယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေဒါသနဲ႕အရွိန္နဲ႕တြန္းပစ္တဲ့အားကိုုဘယ္ခံနိုုင္မွာလဲ..မမိုုးၾကည္ဟာပလက္ေဖာင္းေဘးမွာေခြေခြကေလးလဲသြားတယ္..မင္းညီမေလးကလည္းမမိုုးၾကည္ကိုုေအာ္ေခၚတာေပါ့…ေကာင္ေလးေတြလည္းမမိုုးၾကည္လဲက်သြားျပီးျပန္ထလာတာ..လွဳပ္ရွားတာမေတြ႔ေတာ့ေသသြားျပီအထင္နဲ႕ကားေပၚေျပးတက္ျပီးေမာင္းထြက္သြားၾကတယ္…

အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ဆန္းဆန္းၾကယ္ၾကယ္မဟုုတ္ပါဘူး..ဒါေမယ့္မမိုုးၾကည္ကေလးကေတာ့အဲဒီေန႔ကတည္းကသတိျပန္လည္မလာခဲ့ဘူး…ေခါင္းကိုုပလက္ဖာင္းနဲ႕ရိုုက္မိျပီးကိုုးမားရသြားတယ္လိုု႔ဆရာ၀န္ေတြကေျပာၾကတယ္…သူ႔အေဖကိုုလည္းဘယ္လိုုအေၾကာင္းၾကားေပးရမလဲဆိုုတာေဖေဖတိုု႔လည္းစဥ္းစားမရနိုုင္ခဲ့ဘူး..ဒါေပမယ့္ဒီတပတ္နွစ္ပတ္အတြင္းမွာမွမထူးျခားရင္ေတာ့ေဖေဖတိုု႔သူေနတဲ့ျမိဳ႔ကိုုသြားျပီးအေၾကာင္းၾကားပါ့မယ္..ခုုဆိုုသူသတိေမ့ေနတာတစ္လေက်ာ္ခဲ့ျပီ..ေဖေဖတိုု႔လည္းကုုန္က်စရိတ္ေတြအကုုန္ကိုုက်ခံပါတယ္..ျပီးေတာ့မၾကာမၾကာလည္းသြားသြားၾကည့္ပါတယ္..ေကာင္ေလးေတြကိုုေတာ့အမွုုမဖြင့္ေတာ့ဘူး..မင္းညီမေလးရဲ႕အရွက္နဲ႔သိကၡာကလည္းရွိေသးတယ္ေလ..ဒါေၾကာင့္သားကိုုေတာင္အေဖတိုု႔မေျပာခဲ့ဘူး…ျပီးေတာ့မမိုုးၾကည္ေနတဲ့အခန္ကိုုလည္းေဖေဖတိုု႔ဒီအတိုုင္ပဲထားထားတယ္..ဘယ္သူ႔ကိုုမွမငွားဘူးေလ..

ဒီေန႔သားကမမိုုးၾကည္နဲ႔ေတြ႔တယ္လိုု႔ေျပာေတာ့ေဖေဖတိုု႔အ၇မ္းအံ့ၾသသြားၾကတာေပါ့..သားနဲ႔စကားေျပာတာမမိုုးၾကည္မွမျဖစ္နိုုင္တာ..ဒါေပမယ့္သားေျပာတဲ့ပံုုစံကလည္းမမိုုးၾကည္ပံုုဆိုုေတာ့ေဖေဖတိုု႔ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ရတယ္..အ၀တ္အစားကလည္းသူသားညီမေလးကိုုကူညီတဲ့ေန႔က၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္အစားပဲေလ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ညေနမမိုုးၾကည္ကိုုသြားၾကည့္ရင္သားလိုုက္ခဲ့ေပါ့..ဒါမွသားေတြ႔ခဲ့တဲ့သူဟာမမိုုးၾကည္ဟုုတ္လားမဟုုတ္ဘူးလားဆိုုတာသိရမယ္..

ေဖေဖ႔ရဲ႕စကားရွည္ၾကီးကိုုနားေထာင္ျပီးခ်ိန္မွာဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိပဲသက္မရွည္တစ္ခုုကိုုရွိဳက္မိတယ္..သူမမွာအႏၱရယ္ရွိနိုုင္တာကိုုသိလ်က္နဲ႕ကူညိတတ္တဲ့သူမရဲ႕စိတ္ထားကိုုလည္းေလးစားမိတယ္..မမိုုးၾကည္..ျဖစ္နိုုင္မယ္ဆိုုကၽြန္ေတာ္တိုု႔စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာဖိုု႔သတိျပန္ရလာပါဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားနဲ႔စကားေတြေျပာခ်င္တယ္….

၇။
ေဆးရံုုကိုုေရာက္ေတာ့ေဖေဖတိုု႔ကသူမရွိရာအခန္းကိုုဦးေဆာင္ေခၚသြားတယ္…ကုုတင္ထက္မွာပိုုက္ေပါင္းမ်ားစြာတပ္ဆင္ထားရင္းျငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနသူကေတာ့သူနဲ႕၂ၾကိမ္နွစ္ခါဆံုုဖူးတဲ့မမိုုးၾကည္ပဲျဖစ္ပါတယ္..ဘယ္လိုုအေၾကာင္းေၾကာင့္သူနဲ႕သူမေတြ႕ဆံုုခဲၾကရတယ္ဆိုုတာကိုုစဥ္းစားမရေပမယ့္သူမနဲ႕သူ႔အၾကားမွာမျမင္နိုုင္ခဲ့ေသာဆက္ႏြယ္မွဳေတြရွိေနခဲ့မယ္လိုု႔သူ..မမိုုးၾကည္ကိုုျမင္မိတ့ဲတစ္ခဏမွာသိရွိခဲ့ရတယ္..

ေဖေဖ႔ရဲ႕“သားနဲ႕ဆံုုခဲ့တယ္ဆိုုတာဒီမိန္းကေလးလား”ဆိုုတဲ့အေမးကိုုမိဘေတြစိုုးရိမ္စိတ္၀င္မွာစိုုးတာနဲ႔“မဟုုတ္ပါဘူး”လုုိျပန္ေျဖခဲ့တယ္..

သူမအနားမွာခဏေနထိုုင္ခြင့္ကိုုေတာင္းျပီးသူမေဘးနားကထိုုင္ခံုုေလးမွာသူ၀င္ထိုုင္လိုုက္တယ္…ျပီးေတာ့သူမရဲ႕ဘယ္ဘက္လက္ကေလးကိုုအသာဆုုတ္ကိုုင္ရင္းစိတ္ထဲကစကားေတြေျပာမိေနခဲ့တယ္..

မမိုုးၾကည္..ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကားေတြကိုုမမိုုးၾကည္ၾကားမယ္လိုု႔ကၽြန္ေတာ္ယံုုပါတယ္..ကၽြန္ေတာ္နဲ႕မမိုုးၾကည္ၾကားမွာရွိေနတဲ့တြယ္ညိေနတဲ့လိပ္ျပာကေလးကိုုအေလးထားေသာအားျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကိုုျပန္လာပါမမိုုးၾကည္..

၈။
ထိုုေန႔မွစလိုု႔သူဟာသူမရွိရာေဆးရံုုကိုုညေနတိုုင္းေရာက္ရွိျပီးသူမလက္ကေလးကိုုကိုုင္ရင္းစကားေျပာေနခဲ့တယ္..ညစဥ္တိုုင္းမွာလည္းသူမထိုုင္သြားခဲ့တဲ့ေနရာေလးကိုုသူမမ်ားလာေရာက္ထိုုင္ေနေလမလားလိုု႔မၾကာမၾကာၾကည့္ေနမိဆဲပဲ..…တစ္ေန႔မွာသူမ..မမိုုးၾကည္ဟာသူရွိရာေနရာကိုုျပန္လာမယ္ဆိုုတဲ့ယံုုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႕ေပါ့…


ပ်ိဳးယုုဝသုုန္
12:30:06AM
27-01-2012
Friday(BNE)

3 comments:

ညီရဲ said...

ဝတၳဳေလးက ဖတ္လုိ ့ေကာင္းလိုက္တာ... ေရးထားတာေလးက အရမ္းေကာင္းတယ္... အေရးအသား ညက္ေညာျပီး သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့ေလးနဲ ့စာဖတ္သူကုိ ဆြဲေခၚသြားႏုိင္တယ္... ဇာတ္အိမ္ဖြဲ ့ထားပံုေလးကလဲ အရမ္းကို ေကာင္းပါတယ္... မမိုးၾကည္တစ္ေယာက္ သတိျပန္လည္လာပါေစလုိ ့ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္ဗ်ာ...

ေန၀သန္ said...

ဒီဆိုဒ္ေလးကို ပထမဆံုးေရာက္ေရာက္ခ်ငး္မွာ ၀တၳဳေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္နဲ႕ ပက္ပန္းတိုးတာပဲ..။ အေရးအသားေလး ေကာင္းတယ္.. ဇာတ္လမ္းေလးကို စြဲေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ေရးတတ္တယ္.. း).. ညီလင္းသစ္ဆိုတာနဲ႕ ဘေလာ့ခ္ဂါ ညီလင္းသစ္ကို ျမင္ေယာင္မိျပီး ျပံဳးမိသြားေသးတယ္.. း))...

ခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္

Cameron said...

ဖတ္လို႔ရသြားျပီသယ္ရင္း....ဇာတ္လမ္းကေကာင္းေနတာ....အိုင္ဒီယာကေတာ့ စၾကၤာ၀ဠာပဲ...။