အဇၥ်တၱနွင့္အတူ

တကယ္ေတာ့ ကိုုယ့္မွာ ပိုုင္ဆိုုင္မွဳဆိုုလိုု႔  တူရိယာ ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ရယ္၊စုုတ္တံေတြနဲ႔ ေဆးတခ်ိဳ႔ရယ္၊စကၠဴတခ်ိဳ႔ရယ္၊ ကင္းဗတ္စ္ တခ်ိဳ႔ရယ္၊ ေငြေၾကးအနည္းငယ္နဲ႔ အတတ္ပညာတစ္ခုုရယ္ပဲ ရွိတာပါ။မင္းမပါပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ မင္းဟာ ကိုုယ္မပိုုင္ဆိုုင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၊ ဒါမွမဟုုတ္တေယာတစ္လက္ပါ။ အဲ့ဒီပန္းခ်ီကားကိုု ကိုုယ္ေငးေနခြင့္ရွိေပမယ့္  အခ်ိန္ျပည့္ ၾကည့္ရွဳခြင့္ မရနိုုင္သလို  တေယာသံကိုု ကိုုယ္နားေထာင္ခြင့္ရွိေပမယ့္ အခ်ိန္တိုုင္းနားဆင္ပိုုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။

ဂီတာေကာ့ဒ္ေတြ ျပန္ကိုုင္နိုုင္ဖိုု႔ လွပတယ္လိုု႔ ေျပာတာခံရတဲ့ အနည္းငယ္ရွည္လ်ားတဲ့ လက္သည္းေတြကိုုျဖတ္လိုုက္တာဟာ ကိုုယ့္ေရြးခ်ယ္မွဳတစ္ခုုပါ။ တစ္ခုု လိုုခ်င္ရင္တခုုခုုကိုု စြန္႔ရမယ္ မဟုုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ တခါတရံမွာ ေရြးျခယ္မွဳ မွားသြားတာလည္း ရွိမွာေပါ့။  ရုုတၱိေဗဒအရမွားနိုုင္ေပမယ့္ စိတၱေဗဒအရမွန္တာေတြလည္းရွိတာပဲ။ ကိုုယ္ကေတာ့ အေကာင္းျမင္ဝါဒီ တစ္ေယာက္ပီပီ အရာရာကိုု ေကာင္းတဲ့ဘက္ကပဲ ျမင္ၾကည့္လိုုက္တယ္။ဥပမာ မင္း ဖုုန္းမကိုုင္တာ အိပ္ေပ်ာ္ေနလိုု႔တိုု႔ ဘာတိုု႔ ..။

၆ၾကိဳသံနဲ႔ ၄ ၾကိဳးသံၾကားမွာသြားေနတဲ့ အသံေတြကိုု နွစ္သက္တဲ့ ကိုုယ္ဟာအဲ့ဒီ အသံေတြကိုု အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ အသက္ဝင္ေစဖိုု႔ေတာ့ ပါရမီအင္အား နည္းပါး လွတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔မင္းအတြက္ ဖန္တီးေပးခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတြဟာ ကဗ်ာ ျဖစ္ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။  တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာမွာလည္း အသံေတြ ရွိတယ္ မဟုုတ္လား..။

နားေထာင္ျခင္းနဲ႔ ေျပာျခင္းမွာ နားေထာင္ျခင္းကိုု ကိုုယ္က အလိုုရွိေပမယ့္ေျပာျခင္းကိုုသာ လက္ခံထားရတဲ့ကိုုယ့္ကမာၻဟာ အနည္းငယ္ တိမ္းေခ်ာ္မွုုေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတယ္။က်ဥ္းၾကပ္လာတဲ့ စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္ဟာ ဝရံတာနဲ႔ျပတင္းေပါက္မွာရွိတယ္ဆိုု မင္းျပံဳးေကာင္းျပံဳးနိုုင္ပါတယ္။ ကိုုယ့္ ျပတင္းေပါက္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ငွက္အိမ္ကေလးမွာ ငွက္ကေလးေတြမရွိတာ အေတာ္ေတာင္ၾကာျပီပဲ။

စကားမစပ္ေပါ့..။ ကိုုယ္ သံစဥ္ေလးေတြရွာထားတယ္..။ တေန႔ေန႔ အခ်ိန္ရရင္ျဖစ္ျဖစ္၊နားေထာင္ခ်င္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုုယ့္ကိုု လက္တိုု႔လိုုက္ပါ။ သီခ်င္းတစ္ပုုဒ္ မဟုုတ္ရင္ေတာင္ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္ေတာ့ မင္းနားေထာင္ရမွာေပါ့..။ စိတ္နဲ႔ ဆိုုတဲ့ သီခ်င္း ဆိုုေတာ့ စိတ္နဲ႔နားေထာင္ဖိုု႔ေတာ့လိုုလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုုယ္က စိတၱဇနာမ္ေတြကိုု ဖက္တြယ္ထားသူပါ..။

ဥပမာ .. သတိရျခင္း..

ပ်ိဳးယုဝသုန္