Sunday 22 March 2020

မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုုျပင္ - ၂

မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုုျပင္ - ၂
**********************
မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ေန႔တခ်ိဳ႔မွာ စာအုုပ္ တအုုပ္အုုပ္ကိုု ဖတ္ၾကည့္တယ္။ သီခ်င္း တပုုဒ္ကိုု အဖန္ဖန္ အျပန္ျပန္ ေအာ္ဆိုုၾကည့္တယ္။ ေပ်ာ္စရာ country သီခ်င္းဟာ ငိုုညည္းသံလိုုပဲ တုုန္ခါ ျပီး အက္သံပါေနတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာ သီခ်င္းကိုက မေကာင္းတာလိုု႔ တီးတိုးေရရြတ္ လိုုက္တယ္။ ေနာက္တပုုဒ္ ထပ္ဆိုုတယ္..။ ျပီးေတာ့.. ေနာက္တပုုဒ္ ထပ္ဆိုုတယ္..။ ဒီလိုုနဲ႔ပဲ သီခ်င္းေတြ တပုုဒ္ျပီး တပုုဒ္ ဆိုုျဖစ္ခဲ့တယ္ .. ဆိုုပါေတာ့..။
တခ်ိဳ႔ညေတြမွာေတာ့ တအိမ္လံုုးကိုု အေမွာင္ခ်ျပီး ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ ျမင္ေနရသမွ်ေတြကိုု ေငးၾကည့္တယ္။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ကုုန္သြားတယ္ ဆိုုေပမယ့္ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကေတာ့ မကုုန္နိုုင္ဘူးပဲ..။ က်ကြဲသြားတဲ့ ေရပုုလင္းအစေတြကိုု လိုုက္သိမ္းရင္း လက္မွာ ေသြးစတခ်ိဳ႕ စိမ့္ထြက္လာတယ္။ တေတာက္ေတာက္ က်ေနတဲ့ ေသြးစက္ေတြကိုု ေငးၾကည့္ရင္း မေနခ်င္လိုု႔ ထြက္သြားတာ ေနမွာပါလိုု႔ ေတြးမိတယ္။ လက္ဖဝါးေပၚက ကြဲရွရာဟာ ေသြးေရာင္ ကင္းမဲ့ျပီး ျဖဴေဖ်ာ့လာတဲ့ အထိ ေရစက္ေတြေအာက္မွာ ထားလိုုက္တယ္။ နာက်င္ျခင္း ရွိမေနျခင္းဟာ သဘာဝေတာ့ မက်ဘူးလိုု႔ ခဏေတာ့ ထင္လိုုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမ့ေလ်ာ့ သြားတာပါပဲ။
စာမယ္ဆိုုျပီး ျပဳတ္လိုုက္တဲ့ ေခါက္ဆြဲ ျပဳတ္ပန္းကန္ဟာ ေအးစက္ျပီး အေပၚေၾကာေတြ တင္းလာခဲ့တယ္။ နွစ္ဇြန္း သံုုးဇြန္းထက္ ပိုုျပီး စားမဝင္တဲ့ အခါ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ၾကီးကလည္း မေကာင္းလိုုက္တာလိုု႔ ညည္းညဴလိုုက္တယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ.. ။ ေနာက္တေန႔မွာ ဆက္စားလိုု႔ရရင္လည္း ရမွာေပါ့ လို႔ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ အားေပးလိုုက္တယ္။ 
ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း မ်က္လံုးေတြ ေမွးစင္းလာတဲ့အခါ တစံုတေယာက္ကို သတိရမိတယ္။ ေခါင္းကိုု ခပ္သြက္သြက္ ခါလိုုက္တယ္။ ခုုခ်ိန္မွာ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုုမွ သတိတရ ရွိမေနခ်င္တာ သူ႔ရဲ႕ ပုဂၢလိကဆႏၵသာ ျဖစ္တယ္။ ငါ့မွာ လုုပ္စရာေတြအမ်ားၾကီးပါ လိုု႔ ကိုုယ့္ကိုုယ္ ကိုုယ္ ေျပာရင္း ဝမ္းနည္းျခင္းမိုုးတိမ္မ်ား ဆိုုတဲ့ အက္ေဆးတပုုဒ္ကိုု ခ်ေရးလိုုက္တယ္။ 
မီးခိုုးေရာင္ တိမ္ထုုေတြဟာ သူ႔ကိုုလႊမ္းျခံဳသြားတယ္လိုု႔ ထင္လိုုက္တယ္။ အသက္ရွဴမဝျခင္းနဲ႔ အတူ တဆစ္ဆစ္ တိုုးျပီး ကိုုက္ခဲလာတဲ့ နာက်င္မွဳေတြကိုု လ်စ္လ်ဴရွုုဖိုု႔ ၾကိဳးစားရင္း အေမွာင္ထုုဟာ ပိုုျပီး သိပ္သည္းလာတာကိုု သတိျပဳမိလိုုက္တယ္။
*** *** ***
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြဟာ ပံုုျပင္ေတြပါ လိုု႔ တေယာက္ေယာက္ကိုု ေျပာျပဖိုု႔ ၾကိဳးစားလိုုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုုျပင္ကိုု နားေထာင္ေပးမယ့္ သက္ရွိတဦး ၊ တေကာင္၊ တေယာက္ကိုုမွ် သူ ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး..။ ညာဘက္နွုုတ္ခမ္းစြန္းေလး တြန္႔ရံုု ျပံဳးလိုုက္တယ္။ ဆစ္ ကနဲ နာက်င္သြားရံုုပါပဲ..။ 
*** *** *** 
စားပြဲေပၚက သစ္ပင္ေလးဟာ သူ႔ေရွ႕က အမ်ိဳးသမီးေလး ေျပာျပေနတဲ့ မေပ်ာ္ရႊင္းျခင္း ပံုုျပင္ ဆိုုတာကိုု နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ဝမ္းနည္း နာက်င္ေနမွဳကိုု သစ္ပင္ကေလး မသိခဲ့ပါဘူး..။ သူမကလည္း မေျပာခဲ့ပါဘူး..။ 
*** *** ***
အမွန္ေတာ့ ပံုုျပင္ဆိုုတာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြေပၚကေန အေျခခံျပီး ျဖစ္တည္လာတာ မဟုုတ္လား..။
22-03-2020
Sunday 01:00:28

မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုုျပင္ -၁

မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုျပင္
*********************
မေပ်ာ္ရႊင္တ႔ဲေန႔အခ်ိဳ႕မွာ အခ်ိန္ေတြကို ျငီးေငြ႔စြာ ထိုင္ၾကည္႔ေနရတယ္။
မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ယားနာ နဲ႔တူတယ္။ သြား ကုတ္လိုက္တာနဲ႔ ပိုယားလာသလို ေပ်ာ္ရႊင္လာေအာင္ ဖန္တီးျခင္းဟာ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ပိုျပီး ပြားမ်ားေစတတ္တယ္။
နိစၥဓူဝ လုပ္ေနက် ပံုမွန္အလုပ္ေတြလုပ္ေနရင္း အခ်ိန္တန္ေတာ႔လည္း ေလ်ာ႔နည္းပါးလ်ားသြားမွာပါလို႔ နွလံုးသြင္းရတယ္။
တခါတေလမွာ ဗလာျဖစ္သြားတ႔ဲစိတ္ဟာ ဘာနဲ႕ျဖည့္ ျဖည့္ မျပည့္ဘူးမဟုတ္လား။ စိတ္ရဲ႕ ငတ္မြတ္ဆာေလာင္မွဳဟာ ဘယ္လိုဆာေလာင္မွဳမ်ိဳးနဲ႕မွ မတူဘူးကိုး...။
ဒီလိုန႔ဲ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြမွာ နာမည္အသစ္ေတြရလာတယ္။ ညဟာ လည္း စကားတီးတိုးဆိုေဖာ္ရလာတယ္။ အသက္ကို ဝဝ ရွဴေနရင္းက Oxygen မလံုေလာက္မွဳကို သိရွိလာရတယ္။ သရက္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်လာတဲ့ ငွက္တေကာင္ရဲ႕ အိပ္မက္ဆိုုးဟာ ဘာမ်ားလဲလိုု႔ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ၾကယ္ေတြကိုု ေၾကြမက်ေစခ်င္တာ၊ ၾကယ္ေၾကြတာကိုု မျမင္ခ်င္တာကေတာ့ အတၱတခုု ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေတြဟ ညဘက္မွာသာ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ ညရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြ ျဖစ္တယ္။
အေဝးကပ်ံ႕လာတဲ့ သီခ်င္းသံကိုု အသာ နားစြင့္မိတယ္။ “ခ်စ္တတ္လြန္းသူၾကီးနဲ႔ မခ်စ္ရက္ေတာ့သူတဦး.. ဒီသံသရာမွာ တည့္တည့္ၾကီးကိုုတိုုး.. သူကလည္း ငိုု.. ကိုုယ္က လဲျပိဳ…” မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္မွာ နွုုတ္ခမ္းဖ်ားေလး ေကြးရံု ျပံဳးမိတယ္။ သီခ်င္း ဆိုုသူေတြကိုု စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ခဏေတာ့ အနားက ေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္။ Big Bag နဲ႔ Mary တိုု႔ရဲ႕ သီခ်င္းတပုုဒ္ ပဲလိုု႔ မွတ္ဥာဏ္က မွတ္မိခ်ိန္မွာ သီခ်င္းထဲကိုု စိတ္ဟာ တိုုးဝင္သြားတယ္။ မ်က္ေတာင္ဖ်ားဟာ စိုုစြတ္လာခဲ့တယ္။
******
မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုုျပင္ကို နားေထာင္ေနသူဟာ နွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ပံုေျပာေနသူဟာ အသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္း ပင့္သက္တခုုကိုု ဖြဖြခ်လိုုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပံုုျပင္ဟာ အဆံုုးသတ္သြားျပီးလား၊ အဆံုုးမသတ္သြားေသးဘူးလားဆိုုတာ နားေထာင္သူကေတာ့ သိနိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ 
ေကာင္းမြန္စြာအိပ္စက္နိုုင္ပါေစလိုု႔ နွုုတ္ခမ္းလွဳပ္ရံုဆိုုရင္း နဖူးေပၚ ေဝ့ဝဲေနတဲ့ ဆံပင္အခ်ိဳ႔ကိုု လက္သန္းဖ်ားေလးနဲံ သိမ္းတင္ေပးျပီး ေၾကာင္တေကာင္ရဲ႕ ေျခသံနဲ႔ တူတဲ့ ေျခသံနဲ႔ အတူ ပံုေျပာသူဟာ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုျပင္ကို သူကိုုယ္တိုုင္ အဆံုးသတ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ 
**********
ဧကရာစ္ပင္ေအာက္က ခံုုေလးမွာ စထိုုင္စဥ္လိုုက္မွာ ေရာင္နီဟာ အေရွ႔အရပ္ကေန အစျပဳလာခဲ့တယ္။ ျငိမ္သက္စြာ ဆက္လက္ထိုုင္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း လိေမၼာ္ေရာင္ သမ္းလာတဲ့ ေကာင္းကင္ကိုု ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ငွက္ေက်းတိုု႔ရဲ႕ အသံကိုု တစ တစ ၾကားလာရတယ္။ 
“ေန႔တေန႔ရဲ႕ အစကိုု ေတာ့ ျမင္ေတြ႕ရျပန္ျပီ…” လိုု႔ တီးတိုုး ညည္းညဴလိုုက္တယ္။
17-03-2020
(Tuesday)

မွတ္စုု - ၁၄

ေနျပည္ေတာ္ဟာ ပန္းေတြနဲ႔ ဖ်ားေယာင္းေနတယ္။ 
တေနရာရာ သြားခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္ေနရာကိုုမွ မသြားျဖစ္သူတေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ဝမ္းနည္းစရာပါ။ 
တေယာက္တည္း ခရီးသြားရတာ ဝန္မေလးသူတေယာက္ဟာ တေယာက္တည္း ခရီးထြက္ဖိုု႔ ပင္ပန္းလာတဲ့ အခါ..။ 
ဒီလိုုနဲ႔ မင္းမရွိတဲ့ျမိဳ႕ ဆိုုတဲ့ အက္ေဆးတပုုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။ 
လစ္ဟာမွဳဟာ နာက်င္ေအာင့္မ်က္ေစတယ္ မဟုုတ္လား။ ပဥၥမေျမာက္ အခန္းဟာ သတိတရရွိျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္နွက္ေနျပန္တယ္။
ေန႔ရက္ေတြဟာ ပံုုမွန္အတိုုင္း လည္ပတ္ကုုန္ဆံုုးေနတာပါပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိဳ႕ေနရက္၊ နာရီေတြဟာ ရွည္ၾကာလြန္းလွတယ္။

Saturday 21 March 2020

အမွတ္တရ ၁၂


Redcliffe ကမ္းေျခရဲ႕ သဲ ၾကမ္းၾကမ္းေတြေပၚမွာ ေျခဗလာနဲ႔ နင္းေလ်ာက္ရင္း ေနညိဳခ်ိန္ တခ်ိဳ႔ကိုု ကုုန္ဆံုုးခဲ့ဖူးတယ္..။
မနက္ေနထြက္ခ်ိန္မွာ အိမ္ကထြက္ျပီး အလင္းေပ်ာက္ျပီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ပိုုင္ဆိုုင္ဖူးတယ္..။
အေဝးေျပး လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ယာဥ္ေၾကာပိတ္မွဳကိုု ရင္ဆိုုင္ရင္း ဆည္းဆာကိုု ႏြမ္းလ်စြာနဲ႔ ေငးေမာခဲ့ဖူးတယ္..။
Kangaroo ေတြ Wallaby ေတြ ခုုန္ခုုန္ ထြက္လာတတ္တဲ့ လမ္းေတြမွာ ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္ေနတဲ့ အေကာင္ေလးေတြကိုု ျမင္ရတဲ့ အခါ တိရိစာၦန္ကယ္ဆယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းကိုု ဖုုန္းဆက္ျပီး တခ်ိဳ႔ အေကာင္ေလးေတြ အသက္ကိုု ကာကြယ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္..။
ျခံဳေတြ ေတာေတြတိုုးျပီး အလွပံုု ရိုုက္မယ္ဆိုုျပီး ရင္ဘတ္ခ်င္းရင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေလးနဲ႔ ေတာပန္းေတာင္ပန္းေတြခူးျပီး လွလွမလွလွ ဓာတ္ပံုုေတြ ရိုုက္ခဲ့ဖူးတယ္..။ 
စိန္ပန္းျပာေတြ ခင္းထားတဲ့ လမ္းမွာ မနက္ေစာေစာ လမ္းထေလ်ာက္ရင္း ေၾကြက်ေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္ကေလးေတြကိုု နင္းဖိုု႔ အားနာခဲ့ဖူးတယ္..။
ျခေသ့ၤတစ္ေကာင္လိုု ရဲရင့္ဖိုု႔ အေၾကာက္တရားေတြကိုု စိုုးထိတ္မွဳေတြ၊ အားငယ္မွဳေတြနဲ႔ ရင္ဆိုုင္ခဲ့ဖူးတယ္..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္တခ်ိဳ႔မွာ ရသင့္ရထိုုက္ တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ နဲ႔ ရင့္က်က္မွဳေတြ ရရွိခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်နပ္ေနနိုုင္ခဲ့ပါတယ္..။

Wednesday 11 March 2020

အမွတ္တရ ၁၁

အဲ့ဒီေန႔က သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ကိုု စတင္စိုုက္ပ်ိဳးခဲ့တယ္။

အစိမ္းေရာင္ အိုုးေလးထဲက အစိမ္းေရာင္ အပင္ေလးဟာ တေန ့တျခား ရွင္သန္လာတာ ျမင္ေတာ့ နူးညံ့တဲ့ အရြက္ကေလးေတြကိုု  လက္ဖ်ားထိပ္ကေလးနဲ႔ သာသာ တိုု႔ထိရင္း စကားအခ်ိဳ႕ ဆိုုမိခဲ့တယ္။  ကတိစကားလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ မဟုုတ္ အျခားတခုုခုုလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။

ရြက္သစ္ေလးေတြ ထြက္လာတိုုင္း၊ အရြက္လိပ္ေလးေတြ ျပန္ကားလာဖိုု႔ အားယူတာ ျမင္ရတိုုင္း ညံ့သက္တဲ့ ခံစားခ်က္တခုုကိုု ရရွိတယ္။

ဒီသစ္ပင္ေလးမွာ သက္တမ္းရွိသလား။ ရွိခဲ့ရင္  ဘယ္ေတာ့ အထိ စိမ္းလန္း ရွင္သန္မွာလဲလိုု႔ ေတြးမိတိုုင္း ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ေအာက္က  စူးကနဲ ေအာင့္မ်က္လာတယ္။ ေလာကရဲ႕ သေဘာသဘာဝေတြကိုု နားလည္လက္ခံထားေပမယ့္ တခါတရံ  အတၱဟာ အေရာင္ေတြ တလက္လက္ လက္လိုု႔ေပါ့။

အပင္ေလးအတြက္ လိုုအပ္တဲ့ အလင္းနဲ႔ အစာကို ပံုုမွန္ျဖည့္တင္းရင္း ကိုုယ့္ရဲ႕ စိတ္အာဟာရဟာ ဘာလဲ ဆိုုတာကိုု တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမင္သိလာခဲ့တယ္။  ေန႔ရက္တိုုင္းရဲ႕ မွတ္တမ္းတခုမွာ ပါဝင္ေနတဲ့ လူသားတေယာက္အေၾကာင္းကိုု ေက်ေက်နပ္နပ္ စဥ္းစားေနလိုုက္တယ္။ ဒါဟာ သတိရျခင္း ဒါမွမဟုုတ္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းလိုု႔ အမည္တပ္မယ္ဆိုုလည္း တပ္လိုု႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကိုုမွ မထည့္ဘဲ ရွိေနတဲ့ အတိုုင္းေလး ရွိေနေစတာဟာ သူ႔ရဲ႕ ကိုုယ္ပိုုင္ေနရာလိုု႔  ေပကပ္ ေတြးလိုုက္တယ္။


စကားမစပ္ .. တခ်ိဳ႔ေသာ ေဆာင္းရက္ေတြဟာ အေအးၾကိဳက္သူကိုု ခ်မ္းတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။