Sunday 22 March 2020

မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုုျပင္ -၁

မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုျပင္
*********************
မေပ်ာ္ရႊင္တ႔ဲေန႔အခ်ိဳ႕မွာ အခ်ိန္ေတြကို ျငီးေငြ႔စြာ ထိုင္ၾကည္႔ေနရတယ္။
မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ယားနာ နဲ႔တူတယ္။ သြား ကုတ္လိုက္တာနဲ႔ ပိုယားလာသလို ေပ်ာ္ရႊင္လာေအာင္ ဖန္တီးျခင္းဟာ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ပိုျပီး ပြားမ်ားေစတတ္တယ္။
နိစၥဓူဝ လုပ္ေနက် ပံုမွန္အလုပ္ေတြလုပ္ေနရင္း အခ်ိန္တန္ေတာ႔လည္း ေလ်ာ႔နည္းပါးလ်ားသြားမွာပါလို႔ နွလံုးသြင္းရတယ္။
တခါတေလမွာ ဗလာျဖစ္သြားတ႔ဲစိတ္ဟာ ဘာနဲ႕ျဖည့္ ျဖည့္ မျပည့္ဘူးမဟုတ္လား။ စိတ္ရဲ႕ ငတ္မြတ္ဆာေလာင္မွဳဟာ ဘယ္လိုဆာေလာင္မွဳမ်ိဳးနဲ႕မွ မတူဘူးကိုး...။
ဒီလိုန႔ဲ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြမွာ နာမည္အသစ္ေတြရလာတယ္။ ညဟာ လည္း စကားတီးတိုးဆိုေဖာ္ရလာတယ္။ အသက္ကို ဝဝ ရွဴေနရင္းက Oxygen မလံုေလာက္မွဳကို သိရွိလာရတယ္။ သရက္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်လာတဲ့ ငွက္တေကာင္ရဲ႕ အိပ္မက္ဆိုုးဟာ ဘာမ်ားလဲလိုု႔ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ၾကယ္ေတြကိုု ေၾကြမက်ေစခ်င္တာ၊ ၾကယ္ေၾကြတာကိုု မျမင္ခ်င္တာကေတာ့ အတၱတခုု ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေတြဟ ညဘက္မွာသာ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ ညရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြ ျဖစ္တယ္။
အေဝးကပ်ံ႕လာတဲ့ သီခ်င္းသံကိုု အသာ နားစြင့္မိတယ္။ “ခ်စ္တတ္လြန္းသူၾကီးနဲ႔ မခ်စ္ရက္ေတာ့သူတဦး.. ဒီသံသရာမွာ တည့္တည့္ၾကီးကိုုတိုုး.. သူကလည္း ငိုု.. ကိုုယ္က လဲျပိဳ…” မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္မွာ နွုုတ္ခမ္းဖ်ားေလး ေကြးရံု ျပံဳးမိတယ္။ သီခ်င္း ဆိုုသူေတြကိုု စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ခဏေတာ့ အနားက ေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္။ Big Bag နဲ႔ Mary တိုု႔ရဲ႕ သီခ်င္းတပုုဒ္ ပဲလိုု႔ မွတ္ဥာဏ္က မွတ္မိခ်ိန္မွာ သီခ်င္းထဲကိုု စိတ္ဟာ တိုုးဝင္သြားတယ္။ မ်က္ေတာင္ဖ်ားဟာ စိုုစြတ္လာခဲ့တယ္။
******
မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုုျပင္ကို နားေထာင္ေနသူဟာ နွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ပံုေျပာေနသူဟာ အသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္း ပင့္သက္တခုုကိုု ဖြဖြခ်လိုုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပံုုျပင္ဟာ အဆံုုးသတ္သြားျပီးလား၊ အဆံုုးမသတ္သြားေသးဘူးလားဆိုုတာ နားေထာင္သူကေတာ့ သိနိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ 
ေကာင္းမြန္စြာအိပ္စက္နိုုင္ပါေစလိုု႔ နွုုတ္ခမ္းလွဳပ္ရံုဆိုုရင္း နဖူးေပၚ ေဝ့ဝဲေနတဲ့ ဆံပင္အခ်ိဳ႔ကိုု လက္သန္းဖ်ားေလးနဲံ သိမ္းတင္ေပးျပီး ေၾကာင္တေကာင္ရဲ႕ ေျခသံနဲ႔ တူတဲ့ ေျခသံနဲ႔ အတူ ပံုေျပာသူဟာ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ပံုျပင္ကို သူကိုုယ္တိုုင္ အဆံုးသတ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ 
**********
ဧကရာစ္ပင္ေအာက္က ခံုုေလးမွာ စထိုုင္စဥ္လိုုက္မွာ ေရာင္နီဟာ အေရွ႔အရပ္ကေန အစျပဳလာခဲ့တယ္။ ျငိမ္သက္စြာ ဆက္လက္ထိုုင္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း လိေမၼာ္ေရာင္ သမ္းလာတဲ့ ေကာင္းကင္ကိုု ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ငွက္ေက်းတိုု႔ရဲ႕ အသံကိုု တစ တစ ၾကားလာရတယ္။ 
“ေန႔တေန႔ရဲ႕ အစကိုု ေတာ့ ျမင္ေတြ႕ရျပန္ျပီ…” လိုု႔ တီးတိုုး ညည္းညဴလိုုက္တယ္။
17-03-2020
(Tuesday)

No comments: