ၾကယ္ေတြကိုေရေနရင္း ေရေနရင္း ၾကယ္ေတြဟာ တလံုုးျပီးတလံုုး ေပ်ာက္ေပ်ာက္
သြားခဲ့တယ္။ မိုုးတိမ္ရိပ္ေအာက္မွာ ခိုသြားတာလား၊
တိမ္ျဖဴတခ်ိဳ႔ရဲ႕ လႊမ္းျခံုုမွဳကိုု လက္ခံလိုုက္တာလား မသိရေပမယ့္ မေတြ႔ရေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္။
ေပ်ာက္သြားတယ္ လိုု႔လည္း တကယ္ေတာ့ မဆိုုလိုခ်င္ပါဘူး။ တေနရာရာမွာ သူတိုု႔
တလက္လက္နဲ႔ ေတာက္ပေနမွာပါ။ ကိုယ္ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေအာက္ကသာ ပုုန္ေရွာင္သြားတာ
ဒါမွ မဟုုတ္ ဖံုုးကြယ္ခံလိုုက္ရတာ ျဖစ္မယ္။ ဒီလိုု စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာေတာ့ ဝမ္းနည္းမိျခင္းဟာ
အေဝးကုုိ တေရြ႕ေရြ႕ လြင့္သြားတယ္။ ကုုိယ္မျမင္နိုုင္တဲ့
အျခား တဖက္မွာ ရွိေနနိုုင္တယ္၊ လင္းလက္ေနနိုုင္တယ္ ဆိုုတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
ျမင္ရမလား ဆိုုျပီး ေငးေနမိေသးတယ္။
တမင္တကာေတာ့လည္း မဟုုတ္ေပမယ့္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေနတဲ့ အထံုုတခုုဟာ စြဲက်န္ေနဆဲ
ျဖစ္ေနဆဲပဲ။ တကူတကလည္း သတိတရနဲ႔ မေငးၾကည့္ဖိုု႔ မၾကိဳးစားပါဘူး။ ျဖစ္တည္ေနမွဳ တခုုကိုု
ေငးၾကည့္ေနရံုုပါပဲ။
ဒီလိုုပါပဲ ..။ ကိုယ္ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးဟာ ေပၚလာလိုုက္၊ေပ်ာက္သြားလိုုက္နဲ႔..။
No comments:
Post a Comment