မမ နွင့္ ဘုရားၾကီးမွ အလွကုန္သည္

မမ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္တိုုင္း မႏၱေလးက မဟာျမတ္မုနိ ဘုုရားၾကီးကိုု အနည္းဆံုုး တစ္ၾကိမ္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ ဖူးေလ့ရွိတယ္။ မနက္ပိုုင္း ေနျခည္ႏုုႏုုနဲ႔အတူ ဘုုရားၾကီးကိုု လူရွင္းတဲ့ တစ္ေနရာကေန ထိုုင္ျပီး ဖူးေျမာ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပါပဲ။ ဘုုရားၾကီးက အျပန္  ေစာင္းတန္းတစ္ေလ်ာက္ ေစ်းသည္ ေစ်းဝယ္ေတြကိုု ေငးၾကည့္ရင္း လက္မွဳပစၥည္းေလးေတြကိုု ျမတ္နိုုးတဲ့အတြက္လည္း ေက်ာက္စိမ္းအကာသားေတြကိုု  ထုုဆစ္ထားတဲ့ အရုုပ္ေလးေတြ၊ ပန္းပုုရုုပ္ေလးေတြကိုု လိုုက္ၾကည့္ရင္း လိုုခ်င္တဲ့ အရုုပ္ေလးေတြေတြ႔ရင္လည္း ဝယ္ရတာကိုု နွစ္သက္လွတယ္။ 

တစ္ခါတေလမွာေတာ့ ေျမေပၚမွာအထမ္းေလးေတြနဲ႔ေရာင္းတဲ့ ကၽြဲေခါင္းသီးတိုု႔၊ တျခား ျမန္မာ မုုန္႔ေတြကိုုလည္း ဝယ္စားရတာ ေက်နပ္စရာေကာင္းလွတယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ မမ ဘုုရားၾကီးကိုု ေရာက္ခဲ့တယ္။ ထံုုးစံအတိုုင္း ဘုုရားၾကီးကိုု ဖူးျပီး ရင္ျပင္တစ္ေလ်ာက္ ေအးေအးလူလူ ေလ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ျပခန္းေတြထဲလည္း ဝင္ၾကည့္ရတာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ဘယ္နွစ္ခါ ၾကည့္ၾကည့္ မရိုုးနိုုင္ပါဘူး။ ဒီလိုုနဲ႔ ေရွးေဟာင္း ေၾကးသြန္းရုုပ္ေတြျပထားတဲ့ ျပတိုုက္ထဲ ဝင္ခါနီးမွာ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အနားကိုု ကပ္လာျပီး ေခၚ ခဲ့တယ္။

သူမကိုု ၾကည့္ရတာလည္း အညာသူအညာသားရုုပ္ရည္မ်ိဳးနဲ႔ ျမန္မာ ခ်ည္ထည္ကေလးဝတ္လိုု႔ေပါ့။

“ဘာကူညီရမလဲ” လိုု႔ေမးေတာ့

သူ႔ ေတာင္းေလးထဲက ဗူးကေလး တစ္ခုုကိုု ထုုတ္ျပတယ္။ နိုု္င္ငံျခားသားတစ္ဦးက ေပးသြားတာပါတဲ့။ သူလည္းမသံုုးတတ္လိုု႔ မမကိုု ျပတာ ဆိုုပဲ။ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ကာနီးဘိုုးက ထုုတ္တဲ့ မ်က္နွာလိမ္းတဲ့ မိတ္ကပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။

“သံုုးပံုုသံုုးနည္း သိခ်င္တာလား” လိုု႔ ေမးေတာ့

“မဟုုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ မသံုုးခ်င္ပါဘူး၊ သံုုးလည္း မသံုုးတတ္ပါဘူး၊ အစ္မ ဆိုု သံုုးေလ့ရွိမွာပဲဆိုုျပီး လာျပတာပါ”တဲ့ 

“ဒါဆိုု ကၽြန္မဘာလုုပ္ေပးရမလဲ” လိုု႔မမလည္း သူ႔ကိုု ၾကည့္ုုျပီေမးလိုုက္တယ္။

“အစ္မ အသံုုးတည့္မယ္ဆိုု ဒါေလးယူသြားပါလား၊  ကၽြန္မကိုုေတာ့ အစ္မေစတနာ ရွိသေလာက္ ေပးပါ၊ ဒီဗူးကလည္း အသစ္ပါ၊ ဖြင့္လည္း မဖြင့္ၾကည့္ပါဘူး၊ ဒါဘယ္ေလာက္ေလာက္ ရွိမလဲ ဆိုုတာ အစ္မဆိုုသိမွာေပါ့ေနာ္၊ ကၽြန္မလည္း ကေလးေတြအတြက္ ဆန္ေလးဆီေလး ဝယ္ခ်င္လိုု႔ပါ” တဲ့

သူေျပာတာကိုု နားေထာင္ရင္း သူေပးလာတဲ့ မိတ္ကပ္ဗူးကိုုၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလိုု ေဒါသလည္း ျဖစ္မိတယ္။ ၁၀၀၀တန္ တစ္ရြက္ကိုု သူ႔လက္ထဲကိုု ထည့္ေပးလိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူေပးလာတဲ့ မိတ္ကပ္ဗူးကိုု သူ႔ကိုု ျပန္ေပးရင္း

“အစ္မ.. ဒီပစၥည္းေတြဟာ ဒီကုုမၼဏီကထုုတ္တဲ့ ပစၥည္း အစစ္ မဟုုတ္ဘူး ဆိုုတာလည္း ကၽြန္မသိပါတယ္။ နိုုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြ ေပးခဲ့တာ မဟုုတ္ပဲ အစ္မတိုု႔ လမ္းေဘးဆိုုင္ေတြက ဝယ္လာျပီး ဒီဘုုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ဒီလိုု နည္းနဲ႔ လိုုက္ေရာင္းေနတာလည္း သိပါတယ္။ ဒီေငြကိုုယူပါ။ ဆန္ဝယ္ခ်က္ျပီး ကေလးေတြကိုု ေကၽြးပါ။ ဒီေငြက ကၽြန္မလွဴတယ္လိုု႔ သေဘာထားပါ”လိုု႔ ေျပာျပီး ျပတိုုက္ထဲဝင္ခဲ့တယ္။

ျပတိုုက္ထဲေရာက္လိုု႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္မေပးတဲ့ တစ္ေထာင္တန္ကိုု ကိုုင္ရင္း ရပ္ေနတာေတြ႔လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေျမာက္ဘက္ကိုု လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။

ျပတိုုက္ထဲေရာက္ေတာ့ လာေရာက္ၾကည့္ရွဳသူ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ေတြ႔ရတယ္။ ေၾကးရုုပ္ၾကီးေတြရဲ႕ဗိုုက္ကိုု ပြတ္သူပြတ္၊ လက္ေမာင္းကိုု နွိပ္သူနွိပ္ နဲ႔ ယံုုၾကည္ရာ အေလ်ာက္လုုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ မမလည္း ျပတိုုက္ထဲက ေၾကးရုုပ္ၾကီးေတြကိုု လိုုက္ၾကည့္ရင္း မွတ္တမ္းစာေတြကိုု လိုုက္ဖတ္ျပီး ျပတိုုက္ထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။

ျပန္ထြက္လာလိုု႔ ေျခလွမ္းရယ္မွ ဆယ္လွမ္းေတာင္ မျပည့္ရေသးဘူး ကေလးမေလး ၃ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးခပ္ရြယ္ရြယ္ နွစ္ေယာက္တိုု႔က မမ အနားကိုု တိုုးကပ္လာရင္း သူတိုု႔မွာလည္း နိုုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြ ေပးသြားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ရွိပါတယ္ဆိုုျပီး မမကိုု ဝိုုင္းထားျပီး သူတိုု႔ရဲ႕ ကိုုင္ထားတဲ့ ေတာင္းေလးေတြထဲက ပစၥည္းေတြကိုု အတင္း ထုတ္ျပပါေလေရာရွင္..။

သူတိုု႔တေတြကိုု ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပဲနဲ႔ ေက်ာခိုုင္းတိုုးထြက္လာရင္း အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕ ေခါင္းထဲကိုု ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ဘာျဖစ္လိုု႔ သူတိုု႔ေတြဟာ “နိုုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြေပးခဲ့တာ” ဆိုုတဲ့စကားကိုု တြင္တြင္သံုုးရသလဲ။

ျမန္မာနိုုင္ငံကလူေတြဟာ နိုုင္ငံျခားျဖစ္ပစၥည္းေတြကိုု အထင္တၾကီးနဲ႕ ေစ်းၾကီးေပးဝယ္ၾကတယ္ဆိုုတဲ့ အသိ သူတိုု႔စိတ္မွာ စြဲေနလိုု႔လား။

ဘုုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ဓားျပတိုုက္သလိုု ေစ်းလိုုက္ေရာင္းေနတဲ့သူေတြကိုု ဘုုရားလူၾကီးနဲ႔ ေဂါပက အဖြဲ႔ေတြက မည္ကဲ့သိုု႔မွ မတားျမစ္ၾကဘူးလား။

သမာအာဇီဝအလုုပ္နဲ႔ လုုပ္ကိုုင္စားေသာက္လို႔ ဝမ္းမဝ၊ ခါးမလွၾကေတာ့လို႔ လား။

မမသာ သူတိုု႔လိုု အေနအထားမွာဆိုု ဘာလုုပ္မွာလဲ။ 

အဆံုုးမရွိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေနမပူခင္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့တယ္။

မမဝသုန္

06:03:42AM

24-11-2012

Sat (BNE)