မမ နွင့္ ၾကိတ္စက္

မမတိုု႕ အိမ္ေရွ႔နွင့္ ျခံထဲမွာ Palm tree ေတြ၊ Cane ပင္ေတြ ၊ Golden Cane ပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကေလးရွိတယ္။ အရြက္ေတြမေၾကြ ၊ အသီးေတြ မက်ခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ၾကည့္လိုု႔ေကာင္းတာေပါ့။ အပန္းေျဖစခန္းတစ္ခုလိုုပဲ အိမ္ပံုုစံနဲ႔ သစ္ပင္ေတြဟာ လိုုက္ဖက္လွတယ္။

အဲ့ဒီမွာ ခက္တာက အခက္ေတြေၾကြက်တာပဲ။ တစ္ရက္ကိုု အခက္ေပါင္း ၁၀ခက္၊ ၁၅ ခက္ေလာက္ေၾကြက်တယ္။ မေၾကြဘူးဆိုုရင္ေတာင္း အနည္းဆံုုး ၆ခက္ေလာက္ကေတာ့ ေၾကြတယ္။ ဒီ့အျပင္မွာ ဘိုုကေတာ္မ်က္ခံုုးပင္ေတြက အတန္းလိုုက္ရွိေနတဲ့အတြက္ သူတိုု႔ကိုု ေလးေထာင့္တိတိအတန္းလိုုက္ျဖစ္ေနေအာင္လည္း ပံုုသြင္းရ၊ ျဖတ္ရ၊ ညွပ္ရေသးတယ္။ လူလည္း ဒီအပင္ေတြၾကားမွာေနတာၾကာေတာ့ ေဟာ္တီကားခ်ားကိုု ေက်ာင္းသြားတက္စရာမလိုုပဲ ေတာ္ေတာ္ကေလး နားလည္လာခဲ့ျပီ။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ေၾကြက်တဲ့ အခက္ေတြဟာ ရက္သတၱ တစ္ပတ္ ဆိုုရင္ ေတာ္ေတာ္ကိုု မ်ားေနခဲ့ျပီ။ အမွိဳက္သိမ္းတဲ့ကားကလည္း တစ္ပတ္မွ တစ္ခါသာ လာသိမ္းေလေတာ့ ျခံနေဘးမွာ အုုန္းထန္းခက္ေတြ သစ္ခက္ေတြဟာ အျမဲပံုုေနခဲ့တယ္။ အမွိဳက္ကားကလည္း အခက္လိုုက္ပစ္လိုု႔မရေတာ့ အခက္ေတြကိုု ခ်ိဳးဖဲ့၊ ျဖတ္ေတာက္ျပီးအမွိဳက္ပံုုးထဲကိုု ထည့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွိဳက္ပံုုးဟာ သာမန္ သံုုးေပေလာက္သာ အျမင့္ရွိတဲ့ ပံုုမ်ိဳးျဖစ္တာေၾကာင့္ ရွိသမွ်အခက္ေတြဟာ ပံုုးထဲမွာ မဆန္႔ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ဒီနိုုင္ငံရဲ႕စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအရ အဝါေရာင္အမွိဳက္ပံုုးမွာ Re circle ပစၥည္းေတြသာ ပစ္ခြင့္ရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီသစ္ခက္ေတြကိုု ထည့္လိုု႔ကလည္း မျဖစ္နိုုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ Green Bin လိုု႔ေခၚတဲ့ အပင္ကထြက္တဲ့အမွိဳက္ေတြကိုုသာ ပစ္လိုု႔ရတဲ့ အမွိဳက္ပံုုးတစ္ပံုုးကိုု စည္ပင္သာယာ ကေနထပ္မွာယူရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ အစိမ္းေရာင္ပံုုးဟာ ၂ပတ္ေနမွ တစ္ခါ လာသိမ္းတဲ့အတြက္ အရမ္းအဆင္ေျပတယ္လိုု႔လည္း ေျပာလိုု႔မရနိုုင္ျပန္ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ အၾကံမကုုန္ခင္မွာ ဆားခ်က္နည္းတစ္ခုုရခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ အုုန္းထန္းေတြကိုု ၾကိတ္တဲ့စက္ဝယ္ျပီးၾကိတ္ဖိုု႔ပဲေပါ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ ျမင္းေကာင္ေရ တစ္ေကာင္ခြဲအားရွိတဲ့ စက္တစ္လံုုးကိုု ဝယ္ယူျပီး ေၾကြက်သမွ် သစ္ခက္ေတြကိုု ၾကိတ္ခဲ့တယ္။ အင္မတန္မွ အဆင္ေျပလွတယ္။ အခက္ေတြလည္း ပံုုမေနေတာ့ဘူး။ မမလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာလွတယ္။ အုုန္းထန္းခက္ေတြတင္မဟုုတ္ဘဲ ျခံထဲက ထြက္သမွ် ဘိုုကေတာ္မ်က္ခံုုးအခက္ေတြေရာ၊ ၾကိမ္ပင္က ခုုတ္ထား ျဖတ္ထားတဲ့ အကိုုင္းအခက္ေတြေရာ အကုုန္ကိုု စုုျပီး ၾကိတ္ပလိုုက္တာေပါ့။ သိုု႔ေသာ္လည္း သတၱဝါ နဲ႔ လက္နက္နဲ႔က မမွ်ေလေတာ့ ၾကိတ္စက္ကေလးခမ်ာမယ္ ၅လ ၆လေလာက္ေနေတာ့ ၾကိတ္ေနရင္းကေန ရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္။

ဒီေတာ့လည္း ထံုုးစံအတိုုင္း ဓားတစ္လွည့္၊ လႊတစ္ခါ သံုုးရင္း သစ္ခက္ေတြဟာ ေတာင္ပံုုရာပံုု ျဖစ္လိုု႔လာျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုုျပီး ျမင္းေကာင္ေရ ၇ေကာင္အားရွိတဲ့ စက္တစ္လံုုးကိုု မွာယူလိုုက္တယ္။ မွာယူျပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ထိုုစက္က ေရာက္ရွိလာတယ္။ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ စက္ကိုုဆင္ျပီးတဲ့အခါမွာ ဓါတ္ဆီထည့္၊ အင္ဂ်င္ဆီ ထည့္ျပီး စက္နွိဳးၾကည့္ေတာ့ ေအာင္ျမတ္ေလး.. ေတာ္ေတာ္အသံညံတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အလုုပ္ျဖစ္ဖိုု႔အေရးၾကီးတယ္ဆိုုျပီး အသံညံတာကိုု ဥေပကၡာ ျပဳခဲ့တယ္။ အားလံုုးျပီးစီးတဲ့အခါမွာေတာ့ သစ္ခက္တစ္ခက္ကိုု စက္ထဲထည့္လိုုက္တယ္။ ရွလြတ္ခနဲ ၾကိတ္ျပီး  အပိုုင္းပိုုင္းအစစ ျဖစ္သြားတယ္။ ေပ်ာ္လိုုက္တာ မေျပာပါနဲ႔။ ဒီေတာ့ ဟုုတ္ပဟဲ့ဆိုုျပီး ေနာက္တစ္ခက္ထည့္လိုုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျပႆနာက စေတာ့တာပဲ။ သစ္ခက္ေတြဟာ မေၾကပဲ ၾကံကိုုၾကိတ္သလိုု အတန္းလိုုက္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ စက္ကလည္း ထိုုးရပ္သြားတယ္။ ဘာလုုပ္ရမွန္းမသိပဲ စက္ကိုု ဖြင့္ျပီး ညပ္ေနတာေတြကိုု ဆြဲထုုတ္ရင္း စက္ေရာင္းတဲ့သူေတြကိုုလည္း က်ိန္ဆဲလိုုက္ေသးတယ္။ နွစ္ခါ၊ သံုုးခါေလာက္ ထပ္ျပီး ၾကိဳးစားေပမယ့္လည္း အဆင္မေျပတာမိုု႔ ထံုုးစံအတိုုင္း စက္ၾကီးနေဘးမွာ ဓားေတြ၊ လႊေတြ၊ ကတ္ေၾကးေတြနဲ႔ အလုုပ္မ်ားရျပန္ပါတယ္။

မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ ေနရာပုုပ္တယ္ဆိုုျပီး ဒီစက္ၾကီးကိုု ျပန္ေရာင္းဖိုု႔ စီစဥ္ရျပန္တယ္။ ေစ်းကြက္ေပၚတင္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ လူတစ္ဦးက ဆက္သြယ္လာတယ္။ သူဝယ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဝမ္းသာအားရေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဖုုန္းဆက္ျပီး ေန႔လည္ပိုုင္းေလာက္က်ေတာ့ ေရာက္လာတယ္။ စက္က အသစ္ၾကီးဆိုုေတာ့ သူတိုု႔ကလည္း သေဘာက်တာေပါ့။ ေစ်းကလည္း ဝယ္ေစ်းရဲ႕ ထက္ဝက္ဆိုုေတာ့ ယူမယ္ျဖစ္ပါေလေရာ။ ခက္တာက သူတိုု႔မွာ သယ္ဖိုု႔ကားပါမလာဘူး။ ဒါနဲ႔ သူတိုု႔လည္း စက္ကိုု ၾကည့္ျပီး နွိဳးၾကည့္တာေပါ့။ 

မမလည္း ထံုုးစံအတိုုင္းေလေပါရင္း စပ္စုုတာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ကိုုယ့္အမွား ကိုုယ္သိေတာ့တယ္။ တကယ္က အကိုုင္းၾကီးထည့္ရမယ့္ေနရာမွာ အကိုုင္းေသးကိုု ထည့္ျပီး အကိုုင္းေသးထည့္ရမယ့္ေနရမွာ အကိုုင္းၾကီးကိုု ထည့္မိတာကိုုး။ သူတိုု႔ျပန္သြားမွ ကိုုယ့္စက္ကိုု ကိုုယ္ ျပန္စစ္တဲ့အေနနဲ႔ အကိုုင္းၾကီးထည့္ရမယ့္ အေပါက္မွာ အကိုုင္းၾကီးေတြကိုု ထည့္ၾကိတ္ေတာ့  ဟဟ.. ေကာင္းလိုုက္တဲ့စက္..။ တကယ္ကိုု ေကာင္းတာပါပဲ။

အမွန္တကယ္ကေတာ့ မမ အသံုုးမက်တာပါ။ ငါသိပါတယ္ဆိုုျပီး အညႊန္းစာကိုု ေသခ်ာမဖတ္၊ စက္ေရာင္းတဲ့သူေတြကိုုလည္း က်န္ဆဲမိခဲ့ေသးတယ္။ အခုုေတာ့ျဖင့္ ရွိသမွ် အကိုုင္းအခက္ေတြဟာ အပိုုင္းပိုုင္းအစစ အျဖစ္ကိုု မိနစ္ပိုုင္းကေလးအတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားျပီး ျခံေဘးမွာလည္း သစ္ခက္ေတြပံုုမေနေတာ့ဘူးေပါ့။

ဤသိုု႔ျဖင့္ ဤရက္ပိုုင္မ်ားတြင္ မမသည္ အကိုုင္းအခက္မ်ားရယ္ ၾကိတ္စက္ရယ္နွင့္ အသံုုးမက်မွုုမ်ားစြာျဖင့္ နပန္းလံုုးေနခဲ့သည္။

ထိုု႔အျပင္ ထိုုၾကိတ္စက္သည္ မမ၏ ငါသိပါတယ္၊ ငါတတ္ပါတယ္ ဆိုုေသာစိတ္ကိုုလည္း ၾကိတ္ေျခသြားခဲ့သည္။

မမဝသုန္

20-11-2012

Tuesday (BNE)