ေႏြလည္ အိပ္မက္

ေလတိုု႔သည္ ဟူးဟူးရားရားတိုုက္ခတ္ေန၏။  အိမ္ေနာက္ဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုုးျခံမွ ဤေနရာေဒသတြင္ ေပါက္ေရာက္ေလ့ရွိေသာ သစ္ပင္တိုု႔၏ ခပ္ခၽြန္ခၽြန္သစ္ရြက္တိုု႔သည္ ျခံအတြင္းသိုု႔ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် မဖိတ္ေခၚဘဲ ေလတိုု႔၏ သယ္ေဆာင္လာမွုုေၾကာင့္ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။

ေစာစီးစြာ နိုုးထလာျပီး ျပန္အိပ္ရန္ အဆင္မေျပေတာ့ေသာအခါ ထမင္းစာခန္းထဲရွိ စားပြဲတြင္ အသာထိုုင္ရင္း ေလသံတိုု႔ကိုုနားေထာင္ကာ ေမွာင္လ်က္သာ ရွိေနေသးေသာ ျပင္ပေလာကကိုု ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မၾကာမီ အခ်ိန္တြင္ပင္ အလင္းေရာင္သည္ ေကာင္းကင္ယံ၌ အစျပဳလာသည္။

 မီးဖိုုခန္း ျပတင္းမွတဆင့္ ၾကည့္ေနၾကအတိုုင္း ျခံထဲကိုု ၾကည့္မိခ်ိန္တြင္ စိတ္သည္ေနာက္က်ိသြားသည္။ ေရကူးကန္၏ ေရမ်က္နွာတစ္ျပင္လံုုးနွင့္ ကန္ေဘာင္တြင္သာမက ျမက္ခင္းျပင္သည္ သစ္ရြက္ခၽြန္မ်ားျဖင့္ ဖံုုးလႊမ္းလ်က္ရွိသည္။ ေလမည္မွ် ျပင္းသနည္း ဆိုုလွ်င္ အုုန္းထန္းပင္ေပၚမွ ငွက္သိုုက္ကေလးပင္ လြင့္က်သည္အထိ ျဖစ္သည္။

အလင္းေရာင္ တိတိပပ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေရကူးကန္၏ အမွိဳက္မ်ားဆယ္ေသာ ဇကာတပ္ Scoope  ကိုု ယူ၍ ေပါေလာေပၚေနေသာ သစ္ရြက္မ်ားနွင့္ ေရေအာက္သိုု႔ ဆင္းစျပဳေနေသာ သစ္ရြက္မ်ားကိုု လိုုက္လံဆယ္ယူရေလသည္။ သစ္ရြက္တိုု႔ မည္မွ် မ်ားသနည္းဆိုုလွ်င္ ထိုု ဇကာအိတ္ နွုုင့္ ၃အိတ္နီးပါးမွ် ရသည္။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ က်ေနေသာ သစ္ရြက္ခၽြန္မ်ားနွုုင့္ အုုန္းထန္းရြက္မ်ားကိုု ေကာက္သိမ္းျပီးခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္သည္ နံနက္ ၇း၀၀ နာရီထိုုးရန္ အေတာ္ပင္ လိုုေနေသးသည္။

အသစ္ထပ္မံစိုုက္ထားေသာ သစ္ပင္တိုု႔ကိုု ေရျဖန္းရင္း အပူရွိန္ မရွိ၊ ေနေရာင္ျခည္ မရွိေသးသည့္ အျဖဴနွင့္ အျပာ ေရာစပ္ထားေသာ ေကာင္းကင္ကိုု ေငးၾကည့္ေနသည္။ စိတ္တြင္ ဝမ္းနည္းေနျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနျခင္း ဘာဆိုုဘာမွ မသိနိုုင္ေအာင္ လစ္ဟာေနခဲ့သည္။ အခ်ိန္ကာလ မတူေသာ ေနရာေဒသတြင္ သူသည္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္ေမာက်ေနေလာက္ေပျပီ။ 

သစ္ပင္မ်ားကိုု ေရျဖန္ရင္း ေရကူးကန္နံေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ ေက်ာက္တုုံးတစ္ခုုကိုု ေနာက္ျပန္ခုုလုုတ္တိုုက္မိသည္။ လူသည္ အထိန္းမဲ့စြာပင္ ေရထဲသိုု႔ က်ခဲ့သည္။ လက္ထဲတြင္ကိုုင္ထားေသာ ေရပိုုက္ကေလးသာ မရွိလွ်င္ ေရမကူးတတ္သူအဖိုု႔  စံုုးစံုုးျမဳတ္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ သိုု႔ရာတြင္ ေရပိုုက္၏ ေက်းဇူးျဖင့္ ကန္ေဘာင္ေပၚသိုု႔ ေရာက္ေအာင္ ျပန္တက္လာနိုုင္ခဲ့သည္။ စိုုသြားေသာ အဝတ္မ်ားကိုု လဲလွယ္စဥ္တြင္ ဦးေခါင္း တစ္ေနရာ၌ စပ္ဖ်ဥ္းေသာ ခံစားမွုုတစ္ခုုကိုု ရရွိခဲ့သည္။ မည္သည့္အခ်ိန္က မည္သည့္အရာနွင့္ ထိခိုုက္မိမွန္းမသိေပမင့္ ထိုုေနရာတြင္ အနည္းငယ္ ကြဲရွသြားေလျပီ။ အရက္ပ်ံကိုု ဝါဂြမ္းတြင္ ထည့္ရင္း အနာမယဥ္းနိုုင္ေအာင္ထိရွနာ အေပၚတြင္ ဖိကပ္ထားလိုုက္သည္။ နာက်င္မွဳ မခံစားရသျဖင့္သာ ေတာ္ေသးေတာ့သည္။

ပန္းသီးတစ္ျခမ္းနွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုုးကိုု စက္ထဲထည့္ေဖ်ာ္ျပီးဖန္ခြက္တစ္ခုုနွင့္ ယူခဲ့သည္။ ထိုု႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ကြန္ပ်ဴတာကေလးကိုု ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ထံုုစံအတိုုင္း Tab သံုုးခုု မွ် ဖြင့္ျပီး တစ္ခုုကိုု အလုုပ္နွုုင့္သက္ဆိုုင္ရာ စာမ်ားကိုု စစ္ေဆးရန္အသံုုးျပဳသည္။

Facebook ကိုုဖြင့္ျပီးခ်ိန္တြင္ ျမင္ေနက် သူ၏အရိပ္သည္ ေပ်ာက္ရွေနသည္။ အတိတ္က ျဖစ္ခဲ့တာလား၊ ပစၥဳပၺန္မွာ ျဖစ္တာလား ဆိုုတာ မသိပါ။ အနာဂတ္ဆိုုသည္ကိုု ရံဖန္ရံခါတြင္ ေမ့ထားခ်င္ပါသည္။ Search Bar ေနရာတြင္ စာလံုုးအခ်ိဳ႕တိုု႔ကိုု ရိုုက္ၾကည့္ေသာအခါ The Page you requested was not found ဟူ၍သာ ေပၚလာသည္။ မရွိျခင္းလား၊ ပယ္ဖ်က္ျခင္းလား၊ ဖယ္ေဖ်ာက္ခံရျခင္းလားဆိုုသည္ကိုု မစဥ္းစားလိုုေတာ့ပါ။ မရွိေတာ့ျခင္းသည္ မရွိခ်င္ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပမည္။

အေၾကြးေတာင္းစာမ်ားကိုု အေၾကြးဆပ္ျခင္း၊ ရစရာမ်ားကိုု ေတာင္းခံလႊာပိုု႔ျခင္းတိုု႔ ျပီးေသာ အခါ တစ္ေန႔တာ လုုပ္စရာတိုု႔ကိုု စာရြက္ အလြတ္တခုုေပၚတြင္ ခ်ေရးၾကည့္သည္။ အေရးတၾကီးလုုပ္စရာ  မည္မည္ရရ ဘာမွ မရွိပါ။

လမ္းေလ်ာက္ဖိနပ္ေလးကိုုစီးျပီး ထြက္ခဲ့သည္။ ဖုုန္း၊ ပိုု္က္ဆံအိိတ္ ဘာဆိုုဘာမွ ကိုုယ္နွင့္အတူ ပါမလာပါ။ အေရးတယူ ဖုုန္းဆက္လာမည့္သူလည္း မရွိ၊ အေရးတၾကီး တခုုခုု ဝယ္ရန္လည္းမရွိ၊ ထုုိအခ်ိန္တခဏတြင္ ဘာဆိုုဘာမွ မရွိပါ။ စိတ္တြင္လည္း ဗလာ၊ လက္တြင္လည္း ဗလာနွုုင့္ ေျခဦးနွင့္ဒူးတည့္ရာသိုု႔ ေလ်ာက္လာခဲ့သည္။

စိန္ပန္းျပာတိုု႔သည္ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ပင္လံုုးကၽြတ္မွ် ပြင့္ေဝေနၾကသည္။ ပန္းပြင့္ေၾကြတိုု႔ျဖင့္ လွပေနေသာ ခရန္းေရာင္ လမ္းမသည္ လူသြားလူလာ နည္းပါးေသာေၾကာင့္ ပြင့္ဖတ္တိုု႔သည္ ၾကြရြလ်က္ပင္ ရွိေနၾကသည္။ ထိုုသဘာဝတရားက ခင္းေပးထားေသာ ပန္းလမ္းတြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္နွင့္အတူ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေလာက္မွ် ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေလ်ာက္ဖူးခ်င္သည္။ စိတ္အစဥ္သည္ သူဦးတည္ရာဆီသိုု႔ ေရာက္သြားျပန္ေလသည္။

လမ္းေလ်ာက္လာရင္း တစ္ဆစ္ဆစ္ကိုုက္ခဲလာေသာ ဦးေခါင္းသည္ ေသာက္ေနက် ေဆးတစ္မ်ိဳးကိုု အလွ်င္အျမန္ အလိုုရွိေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းကိုု အသိေပးတိုုက္တြန္းလာသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရန္ အေတာ္ပင္ လုုိေနေသးသည္။ ထိုုပန္းလမ္းမရွည္ၾကီးမွာလည္း ေလ်ာက္ေနခ်င္ေသးသည္။ ဘဝသည္ အခါေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ျဖစ္ခ်င္သည္နွင့္ ျဖစ္သင့္သည္တိုု႔  ကိုု သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ခ်ေပးမထားပါ။ စိတ္ သိုု႔မဟုုတ္ ခႏၶာ တစ္ခုုမဟုုတ္တစ္ခုု နာက်င္ေနရသည္။

ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုုယ္ခႏၶာနွုုင့္ ဦးေနွာက္က အၾကိမ္မ်ားစြာ တိုုက္တြန္းလာေသာ အခါ အိ္မ္ျပန္ရာလမ္းဆီသိုု႔ ဦးတည္လာခဲ့သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ေနသည္ အေရွ႕တည့္တည့္တြင္ရွိသည္။ နုုညံ့ေႏြးေထြးလွေသာ နံနက္ေနေရာင္ကိုု ၾကည့္နိုုင္အားသည္ မရွိေတာ့။ အရာရာသည္ အျပာေရာင္ဘက္ကိုု ေျပာင္းခ်င္ေနျပီ။ ျပာလိုုက္ ဝါလိုုက္ ျဖစ္ေနေသာ အျမင္တိုု႔သည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အျဖဴေရာင္ အလႊာေတြကိုု ျမင္ေနရျပီျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ကိုု အလွ်င္အျမန္ခၽြတ္ရင္း ေဆးထားရာေနရာသိုု႔ ေျပးလာခဲ့သည္။ ေဆးကိုုမေတြ႕ပါ။ ကိုုက္ခဲမွုုကိုု အျပင္းအထန္ခံစားေနရခ်ိန္တြင္ ေသာက္စရာ ေဆးမရွိသျဖင့္ အိပ္ေနရန္အိပ္ခန္းတြင္သိုု႔ ဝင္ခဲ့သည္။ ကံေကာင္းစြာပင္ အိပ္ရာနေဘး မီးအိမ္ေလးတင္ထားေသာ စားပြဲထက္၌ ေသာက္ေနက် ေဆးကဒ္ေလးကိုု ေတြ႕သည္။ ဝမ္းသာလွစြာ ၂လံုုး ယူေသာက္ျပီးေနာက္ အိပ္ရာထက္တြင္ မ်က္လံုုတိုု႔ကိုု အသာမွိတ္၍ေနလိုုက္သည္။

ခ်စ္လွပါသည္၊ ျမတ္နိုုးလွပါသည္ ဆိုုေသာ သူတိုု႔သည္ အလိုုမက်ေတာ့ေသာအခါ သိုု႔မဟုုတ္ ျဖစ္ခ်င္သည္တိုု႔ကိုု မလိုုက္ေလ်ာေသာအခါတိုု႔တြင္ လြယ္ကူစြာပင္ ေက်ာခိုုင္သြားရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကသည္သာတည္း။ ေကာက္ရိုုးမီးကဲ့သိုု႔ေသာ ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္မွုုမ်ားကိုု မလိုုခ်င္ေတာ့ပါ။ မိမိကိုုယ္တစ္ျခမ္းကိုုလည္း လိုုက္မရွာလိုုေတာ့ပါ။ အမွန္တကယ္ လိုုအပ္လွ်င္ သိုု႔တည္းမဟုုတ္ မိမိသည္ သူ၏ကိုုယ္တစ္ျခမ္းျဖစ္သည္ဟုု ယံုုၾကည္လွ်င္ ေရာက္ေအာင္လာပါလိမ့္မည္။ ခ်စ္ျခင္းသည္ မည္သိုု႔ျဖစ္သည္ ဆိုုသည့္ အဓိပၺါယ္ ဖြင့္ဆိုုမွဳမ်ားျဖင့္လည္း မကန္႔သတ္လိုုေတာ့ပါ။

ေျဖာင့္ျဖဴးေခ်ာေမြ႕ေသာ လမ္းတစ္ခုထက္တြင္ လူတိုုင္းေလ်ာက္လွမ္းလိုုၾကသည္။ ထိုုသိုု႔ေျဖာင့္ျဖဴးေသာလမ္းမျဖစ္ခင္တြင္ ထိုုလမ္းသည္ ၾကမ္းခဲ့သည္။အခၽြန္အတက္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ခဲ့သည္။ ပူေလာင္ခဲ့သည္။ အဖန္ဖန္အနင္းခံခဲ့ရသည္။ ထုုိသိုု႔ေသာ အရာမ်ားကိုု ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွသာ သိပ္သည္းက်စ္လ်စ္ေသာ လမ္းတစ္ခုု ျဖစ္လာသည္။ လမ္းခင္းေနခ်ိန္ ျဖတ္ေလ်ာက္လွ်င္ ေက်ာက္သားတိုု႔ စူးရွျခင္းကိုု ခံရနိုုင္သည္။ ကတၱရာတိုု႔၏အပူကိုု ခံရနိုု္င္သည္။

တစ္ကယ္ေတာ့ ျမားတစ္စင္း၏ဘဝသည္ သူ၏ခ်စ္သူနွင့္ေဝးရာသိုု႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ တြန္းလႊတ္ျခင္းကိုုခံခဲ့ရသည္သာ။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

12:52:35 PM

24-10-2012

Wednesday (BNE)