အျပံဳး

တစ္စံုုတစ္ေယာက္က တစ္စံုုတစ္ေယာက္ကိုု ျပံဳးျပတတ္ၾကတယ္..။ ျပီးေတာ့ အျပံဳးကိုု အျပံဳးနဲ႔သာတံုု႔ျပန္တတ္ၾကတယ္။ နွစ္သက္လိုု႔ျပံဳးၾကတယ္၊ နာက်င္လိုု႔ျပံဳးၾကတယ္၊ နာက်ည္းလိုု႔ျပံဳးၾကတယ္၊ ေဒါသနဲ႔ျပံဳးၾကတယ္။ အျပံဳးေပါင္းမ်ားစြာကိုုျမင္ဖူးခဲ့ေပမယ့္  ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ အျပံဳးတစ္ခုုကိုုေတာ့ ယေန႔တိုုင္ေမ့လိုု႔မရနိုုင္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ အိပ္မက္ေတြထဲမွာပါ လုုိက္လံေနွာက္ယွက္ေနခဲ့တယ္။

အဲ့သည္ေန႔မွပဲ ဓါတ္ဆီဆိုုင္မွာ ဓါတ္ဆီထည့္မယ့္ ကားေတြဟာ ထင္မွတ္ထားတာထက္ပိုုျပီး မ်ားေနခဲ့တယ္။ ဆီဆိုုင္မွာ ဆီလာျဖည့္တဲ့ ဆီေဘာက္ဆာကားၾကီးက ဓါတ္ဆီဆိုုင္ရဲ႕ ဆီတိုုင္ တစ္ျခင္းကိုု ေနရာယူထားတဲ့အတြက္ ၾကာသင့္တဲ့အခ်ိန္ထက္ ပိုုမိုုၾကာေနခဲ့တယ္။ ေရာက္ျပီးမွေတာ့ မထူးပါဘူး ဆိုုတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ရင္း တစ္ျဖည္းျဖည္းေရြ႕ေနတဲ့ကားတန္းေနာက္မွာလိုုက္ပါရင္း ကိုုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖိုု႔ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲ့သည္ေန႔ဟာလည္း ရက္သတၱပတ္ရဲ႕ ဆီေစ်းအသက္သာဆံုုး ေန႔တစ္ေန႔လည္းျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဒီလိုု တန္းစီေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဆဌအာရံုုရဲ႕လွံဳ႕ေဆာ္မွုုေၾကာင့္ တစ္စံုုတစ္ဦးဦးက စိုုက္ၾကည့္ေနတယ္လိုု႔ခံစားလာရတယ္။ ဒါနဲ႔ေဘးဘီကိုုလွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ကိုုယ့္ကိုု အာရံုုထားျပီးၾကည့္ေနတာကိုု မေတြ႔ရဘူး။ ဒီလိုုနဲ႔ ေခါင္းျပန္အလွည့္မွာ ဓါတ္ဆီဆိုုင္ရဲ႕ကာပါကင္မွာ ရပ္ထားတဲ့ကားတစ္စီးရဲ႕ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုု ေတြ႔လိုုက္တယ္။ ထူးဆန္းစြာပဲ ထိုုလူက စူးစူးစိုုက္စိုုက္နဲ႔ ကၽြန္မကိုုစိုုက္ၾကည့္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ကိုုၾကည့္ရတာ အခုုမွ ေတြ႔လိုု႔ျမင္လိုု႔ၾကည့္တဲ့ပံုုမ်ိဳးမဟုုတ္ပဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကတည္းကပင္ ၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အၾကည့္ေတြ သူ႔ဆီကိုုေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕နွုုတ္ခမ္းေတြရုုတ္တရက္ ေကြးညြတ္သြားတယ္။

သူကၽြန္မကိုု ျပံဳးျပလိုုက္တာလား၊ သူ႔ဘာသာသူျပံဳးလိုုက္တာလားဆိုုတာ ကၽြန္မ ေဝခြဲမရခဲ့ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကိုု တစ္ခါမွလည္း မျမင္ဖူးမသိဖူးသလိုု ျပံဳးျပရေလာက္ေအာင္ မ်က္မွန္းတန္းမိတဲ့အထဲမွာလည္း မပါခဲ့ဘူး။

သူ႔ရဲ႕ပံုုပန္သ႑န္ဟာ တစ္ခါေတြ႔ရံုုနဲ႔ မွတ္မိလြယ္တဲ့ပံုုသ႑န္မ်ိဳးသာျဖစ္တယ္။ သမင္ေရာင္ေဘာင္းဘီရွည္ကိုု အသားေရာင္ အကၤ် ီလက္ရွည္နဲ႔တြဲဝတ္ထားတာဟာ သူ႔ရဲ႕ျမင့္မားတဲ့အရပ္နဲ႕ တကယ္ပဲလိုုက္ဖက္ညီလွပါတယ္။ နက္ေမွာင္ျပီး အနည္းငယ္ရွည္လ်ားတဲ့ဆံပင္ေတြကိုု ေနာက္ဘက္ကိုု လွန္ျဖီးထားတာကလည္း သူ႔ရဲ႕မ်က္နွာကိုု ပိုုျပီးၾကည့္လိုု႔ေကာင္းေစခဲ့တယ္။ ခက္တာတစ္ခုုက သူျပံဳးလိုုက္တဲ့အျပံဳး။ သူ႔အျပံဳးကိုု ျမင္လိုုက္ရတဲ့ တစ္ခဏဟာ ရင္ခုုန္ရတာလည္းမဟုုတ္ဘူး၊ လွိဳက္ေမာရတာလည္းမဟုုတ္ဘူး။ ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန ေအးစက္ေနတဲ့ ေရခဲေရေအးေအးတစ္ခြက္ကိုု တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလာင္းခ်လိုုက္သလိုုပါပဲ။  တုုန္လွဳပ္ျခင္းနဲ႔ ထိတ္လန္႔ျခင္းကိုု တစ္ျပိဳင္နက္တည္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကာကေလးဟာ တစ္ခဏကေလးပါပဲ စကၠန္႔သံုုးဆယ္၊ တစ္မိနစ္ထက္ မပိုုပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ေရြ႕လ်ားသြားတဲ့ ေရွ႕ကကားေနာက္ကိုုလိုုက္ရင္း သူ႔ကိုု မၾကညိ့မိေတာ့ဘူး။ အာရံုကိုု ေရွ႕တည့္တည္မွာစုုစည္းထားေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာ ေမးခြန္းတစ္ခုုက ထပ္ခါတလဲလဲ၀င္ေနတယ္..။သူဘယ္သူလဲ….။

ကိုုယ့္အလွည့္ေရာက္လိုု႔ ကားထဲကိုု ဆီအျပည့္ထည့္ျပီး ေကာင္တာမွာေငြသြားရွင္းခဲ့တယ္။ ျပန္ထြက္အလာမွာ မ်က္လံုုးက ျဖတ္ကနဲဆိုုသူ႔ဆီကိုု ေရာက္သြားခဲ့တယ္..။ထူးဆန္းစြာပဲ သူက ကၽြန္မကိုု စူးစိုုက္ၾကည့္ေနဆဲ..။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုုၾကည့္ရင္း သူရွိရာကိုု တည့္တည့္ေလ်ာက္လာခဲ့တယ္..။ တခုုခုုေမးလိုုက္မယ္လိုု႔လည္း စိတ္ကူးမိတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္ကားနား အေရာက္မွာ ဘာမွမေမးလိုုေတာ့ပဲ မ်က္နွာလႊဲျပီး ကားထဲဝင္ထိုုင္ စက္နွိဳးျပီး ထြက္ခဲ့တယ္။  ဘုုရားေရ..၊ သူက ကၽြန္မကားကိုုၾကည့္ျပီး သူ႔ကားထဲ၀င္လိုုက္တာေတြ႔လိုုက္တယ္..။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ လိုုက္လာမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႕ အိမ္ကိုုမျပန္ပဲ ရုုံးခန္းဘက္ရွိရာကိုုဦးတည္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကားကိုု လည္း ျမန္နိုုင္သမွ် ျမန္ေအာင္ေမာင္းခဲ့လိုုက္တယ္..။ ရုုံးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေကာင္တာမွ ထိုုင္ေနတဲ့ ပိတ္ခ်္ က

“ဟယ္.. ခုုနကပဲထြက္သြားတယ္.. အခုုျပန္ေရာက္လာ ျပန္ျပီ..၊ ဘာက်န္ခဲ့လိုု႔လဲ..” တဲ့

“အိမ္တစ္လံုုးသြားၾကည့္စရာရွိတာေမ့ေနလိုု႔ပိတ္ခ်္ ေရ.. ကိုုယ့္ကိုု ေသာ့နံပါတ္ ၅၈၂ေလး ေပးပါဦး” လိုု႔ေျပာလိုုက္တယ္.. ျပီးေတာ့ ပိတ္ခ်္ ေပးလာတဲ့ ေသာ့ကိုုယူရင္း ရံုုးထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဘးဘီကိုု ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုုမွ မေတြ႔ရတာနဲ႕ သက္မကိုု အသာခ်ျပီး အိမ္ကိုုျပန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္လမ္းမွာလည္း ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေနတစ္ဆင့္ ဘယ္သူေတြမ်ားပါလာေသးလဲလိုု႔ ၾကည့္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္..။ တစ္လမ္းလံုုးမွာလည္း ေအးစက္စက္နဲ႔ ေက်ခ်မ္းစရာေကာင္းတဲ့ အျပံဳးတစ္ခုုကိုု ျမင္ေယာင္ေနမိခဲ့တယ္..။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စားရင္းေသာက္ရင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဖုုန္းေျပာရင္း၊ စာအုုပ္ဖတ္ရင္း၊ အင္တာနက္မွာ ၾကည့္ခ်င္တာေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူ႔ ကိုုေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ နိစၥဓူဝ အလုုပ္ေတြလုုပ္ေနရင္း အလုုပ္ခြင္ထဲေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႕ ထိုုသူရဲ႕ ေအးစက္စက္အျပံဳးတစ္ခုုဟာ မၾကာခဏ မဆီမဆိုုင္ အေတြးထဲကိုု ဝင္ဝင္လာခဲ့တယ္။ဘာျဖစ္လိုု႔ အဲ့ဒီအျပံဳးတစ္ခုုဟာ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားတာလဲ ဆိုုတာကိုု နားမလည္နိုုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ျဖစ္မိတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညဘက္ အိပ္စက္တဲ့အခါမွာ အိပ္မက္အျဖစ္နဲ႔လည္း အိပ္စက္ျခင္းကလန္႔နိဳးေအာင္ ေျခာက္ျခားေစခဲ့တယ္..။ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္လာျပီး ျပန္လည္အိပ္စက္လိုု႔မရေအာင္ကိုု အဲ့ဒီအျပံဳးကိုု ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ့တယ္..။ သြားေလရာမွာလည္း ထိုုအျပံဳးပိုုင္ရွင္ကိုု ေတြ႔ေလမလားလိုု႔ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ၾကည့္မိတဲ့အထိကိုု ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ အျပံဳးပိုုင္ရွင္ကိုုေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ဆီဆိုုင္ကိုု ကၽြန္မလံုုးဝမသြားေတာ့ပါဘူး..။

ရက္သတၱနွစ္ပတ္ေက်ာ္လိုု႔ သံုုးပတ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေၾကာက္လန္႔စိတ္က အနည္းငယ္ ေျပေပ်ာက္လာခဲ့တယ္..။ ေအးစက္စက္အျပံဳးတစ္ခုုဟာလည္း အေတြးထဲကိုု မၾကာခဏ ဝင္လာျခင္းမရွိေတာ့ေပမယ့္ ရံဖန္ရံခါေတာ့ ဝင္ဝင္လာေသးတယ္..။

တစ္ရက္ေသာညေနပိုုင္းမွာေတာ့  ခ်န္နယ္ေပါင္းစံုုက လာေနတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကိုု ေျပာင္းေျပာင္းၾကည့္ရင္းညေနစာကိုုစားေနခဲ့တယ္..။ ဟာသေတြ၊ သတင္းအျမည္းေတြ၊ အကျပိဳင္ပြဲေတြကိုုၾကည့္ရင္း တစ္ခုုေသာ သတင္းအျမည္းမွာ သူ႔ကိုု ျဖတ္ကနဲေတြ႔လိုုက္ရတယ္..။ ခ်န္နယ္လ္ ဆဲဗင္းကလာတဲ့ ညရွစ္နာရီသတင္းမွာ အျပည့္အစံုုေဖာ္ျပမယ္လိုု႔ၾကားလိုုက္တဲ့အတြက္ ည ရွစ္နာရီသတင္းကိုု ေစာင့္ၾကည့္ဖိုု႔ကၽြန္မ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း သူဘယ္သူလဲ ဆိုုတာကိုု ျပင္းျပင္းျပျပ သိခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕အျပံဳးတစ္ခုုကိုုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာခဲ့တယ္..။တခ်ိန္တည္းမွာပဲ မနွစ္ျမိဳ႕ျခင္း၊ ေအးစက္ျခင္းေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ကိုုယ္ကိုုျခံဳလႊမ္းသြားခဲ့တယ္။

ဒီလိုုနဲ႔ညရွစ္နာရီေရာက္ေတာ့ သတင္းေတြကိုု မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ကိုုေတြ႔လိုုက္ရတယ္..။

“ယေန႔ညေန ၄နာရီ ၄၅မိနစ္အခ်ိန္တြင္ ဂိုုးလ္ကိုု႔ကမ္းေျခရွိ အခန္းတစ္ခုုတြင္ တာဝန္သိ ျပည္သူတစ္ဦး၏ သတင္းေပးခ်က္အရ စိတၱဇလူသတ္သမားတစ္ဦးကိုု ဖမ္းဆီးရမိခဲ့သည္… …   …    ….   ….”

သတင္းေၾကညာတဲ့အမ်ိဳးသမီးရဲ႕စကားသံနဲ႔အတူ ရဲေတြေခၚေဆာင္ရာကိုု မရုုန္မကန္ပဲလိုုက္ပါသြားတဲ့သူ႔ကိုုေတြ႕လိုုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကေလးမွာပဲ ကင္မရာဘက္ကိုု လွည့္ၾကည့္ရင္း သူ ျပံဳးလိုုက္တယ္..။ျဖတ္ကနဲ နွဳတ္ခမ္းေတြကိုု ေကြးျပီးျပံဳးလိုုက္တဲ့ အျပံဳးဟာ ကၽြန္မကိုု အိပ္ပ်က္ေစခဲ့ေသာ ေျခာက္ျခားေစခဲ့ေသာ ေအးစက္စက္အျပံဳးနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်တူညီေသာ အျပံဳးတစ္ခုုသာ ျဖစ္ပါတယ္..။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

8:38:32 PM

17-05-2012

Thursday (BNE)