အေရာင္ေျပာင္းျခင္းမ်ား

ကၽြန္မတိုု႔က်င္လည္ေနထိုုင္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကိုုယ့္ပင္ကိုုယ္အေရာင္နဲ႔ကိုုယ္ မေျပာင္းမလဲပဲ ေနထိုုင္နိုုင္ၾကတဲ့သူေတြကိုု အင္မတန္မွ ျမင္ရခဲပါတယ္။ ဒီလိုုအေရာင္ေတြဟာ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း အိမ္နီးခ်င္းအခ်င္းခ်င္း၊ တစ္လမ္းတည္းေန တစ္ရပ္ကြက္တည္းေနတဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္း အေပၚမွာေတာင္ ဘာျဖစ္လိုု႔  မတည္ျငိမ္နိုုင္ၾကတာလဲဆိုုတာ စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ မစၦရိယ နဲ႔ ေလာဘ ဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ နွစ္မ်ိဳးကိုု ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုုအေၾကာင္းအရာ နွစ္ခုုအေပၚမွာအေျခခံျပီး ေျပာင္းလဲလာတဲ့၊ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေရာင္ေတြကိုုလည္း ကၽြန္မတိုု႔ လက္ခံရရွိခဲ့ဖူးသလိုု တသမတ္တည္းေသာ အေရာင္ထားရွိသူေတြကိုုလည္း ေတြ႔ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

ကၽြန္မတိုု႔ငယ္စဥ္တုုန္းက အက်ပ္အတည္းဆိုုတာကိုု ၾကံဳဖူးခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ့ကုုန္လမ္းပိုု႔ေဆာင္ေရးမွာ ေဖေဖဟာ စက္ျပင္ တစ္ဦးပါ။ အဲဒီကေန အနားယူျပီး ေယာက္ဖျဖစ္သူ အမရဲ႕ေယာက္်ားနဲ႔ အတူ အိမ္မွာဖြင့္ထားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ျပဳျပင္ေရးလုုပ္ငန္းမွာ အတူတကြ ဝင္ေရာက္လုုပ္ကိုုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြတုုန္းကေတာ့ ကၽြန္မတိုု႔ကလည္းသိပ္ငယ္ေသးေတာ့ ဘာေတြဘယ္လိုုျဖစ္တယ္ဆိုုတာကိုု ေသခ်ာမသိခဲ့ပါဘူး၊ ကၽြန္မေသခ်ာနားလည္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ တစ္ဘက္တစ္လမ္းက ဝင္ေငြရေအာင္ ဆိုုျပီး မနက္စာ အစားအေသာက္ ေတြျဖစ္တဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါး၊ အုုန္းနိုု႔ေခါက္ဆြဲ၊နန္းၾကီးသုုတ္၊ေခါက္ဆြဲသုုတ္ အစရွိတာေတြကိုု ေရာင္းခ်ပါတယ္။

ေျပလည္တဲ့ မိသားစုုက ဆင္သက္လာတဲ့ ေမေမဟာ သူမရဲ႕ ကိုုယ္ပိုုင္မိသားစုုကေလး အဆင္ေျပနိုုင္ဖိုု႔ မနက္ပိုုင္းမွာ အစားအေသာက္ေတြ ေရာင္းခ်ျပီး ေန႔လည္ပိုုင္းမွာ ပိတ္စ၊အဝတ္အထည္ေတြကိုု ေရာင္းခ်ပါတယ္၊ ဒါေတြဟာ သမာအာဇီဝအလုုပ္ေတြျဖစ္လိုု႔ ကၽြန္မတိုု႔ မရွက္မေၾကာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတိုု႔ ေမေမဟာ အေၾကြးကိုု အင္မတန္ေၾကာက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ခင္ပြန္းနဲ႔ သားသမီးေလးေတြ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲ မျဖစ္ေစဖိုု႔ သူမ တစ္သက္လံုုးမလုုပ္ခဲ့ဖူးဘူးတဲ့ အလုုပ္ကိုု လုုပ္ရင္း တစ္ဖက္ကေန မယ္တစ္ရြက္အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့တယ္။

ဒီလုိ ေမေမေစ်းေရာင္းတာ ေဖေဖအရာထမ္း မဟုုတ္ေတာ့တာေတြဟာ အထင္ေသးစရာမ်ားျဖစ္ေနေလသလားပဲ။ အိမ္နီးခ်င္း ရြယ္တူမိန္းကေလးေတြနဲ႔ အနည္းငယ္ ၾကီးတဲ့သူေတြဟာ ကၽြန္မကိုု ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ပဲ ဆက္ဆံသေလာက္ ကၽြန္မရဲ႕ ၾကီးေတာ္ ရဲ႕သမီးေတြကိုုဆိုုရင္ေတာ့ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ကိုု ဖိတ္ေခၚမဆံုုးျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဂရုုမစိုုက္ခဲ့ပါဘူး၊ အျခားရြယ္တူေတြနဲ႔ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း အခ်ိန္ေတြကုုန္ဆံုုးခဲ့ပါတယ္။

မွတ္မိေနေသးတဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုုရွိပါေသးတယ္။ ေျပာသာေျပာရတာ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္လွ ဆိုုပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ကၽြန္မအေၾကာင္းကိုု သူတိုု႔ကိုု အျခားတစ္ေယာက္က ေမးမိရင္ “ေၾသာ္..သူ႔အေမက လမ္းေဘးေစ်းသည္ေလ..ဖေအက အလုုပ္ၾကမ္းသမားပါ”လိုု႔ နွိမ့္ခ်ျပီးေျပာဆိုုတာကိုု ၾကားသိခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲ့ဒီသူေတြကပဲ ကၽြန္မေမေမဆီက ေငြေၾကးေတြ မၾကာခဏ ေခ်းယူေနၾကတာေပါ့..။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း အင္မတန္မွေကာင္းလွတယ္။ စားစရာရွိရင္ေခၚေကၽြး။ ေပးစရာရွိတာေခၚေပးနဲ႔ ေပါ့။

ေမေမဟာ ဟိုုးအရင္ကတည္းက အင္ဒိုုနီးရွားပါတိတ္ ကိုု အင္မတန္မွ နွစ္သက္ခဲ့သူုျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အတန္းရလာတဲ့ သားနဲ႔ သမီး အတြက္ငဲ့ကြက္ရင္း သူမ နွစ္သက္တဲ့ အရာေတြကိုု ေက်ာခိုုင္းခဲ့တယ္။ နွစ္တစ္နွစ္ရဲ႕ တရုုတ္နွစ္သစ္ကူး အခါသမယမွာ ေမေမ့ကိုုခင္ေနတဲ့ တရုုတ္မိသားစုုထဲက အမတစ္ေယာက္က ေမေမ နွစ္သက္တတ္မွန္းသိလိုု႔ အင္ဒိုုနီးရွား ဝယ္ဖိုု႔ဆိုုျပီး အန္ေပါင္းအိတ္ေလးတစ္အိတ္ ေပးခဲ့တယ္။ ေမေမကလည္း လက္ေဆာင္ေပးတဲ့သူ ေစတနာ အထေျမာက္ေအာင္ ေသခ်ာကိုု ဝယ္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေမေမ့ဘဝမွာ ပထမဆံုုးအၾကိမ္ အဝတ္အစားကိုု ေစ်းၾကီးေပးျပီး ျပန္ဝယ္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ ဒါကိုု တစ္အိမ္တည္း အထက္ေအာက္ ေနသူ အမေတြက “ ကိုုယ့္မွာရွိတာလည္းမဟုုတ္ပဲ ဒီလိုုအစစ္ေတြဝယ္ဝတ္မယ့္အစား တျခား ေစ်းသက္သာတာ ေလးငါးေျခာက္ထည္ ဝယ္ပါ့လား”တဲ့။ သူတိုု႔လည္းတစ္ခါမွ အဲ့ဒီလိုု မေပးဖူးပါဘူး၊ ေပးရင္လည္း သူတိုု႔ဝတ္ျပီးသားေတြသာ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။

အဖက္မလုုပ္ခ်င္သလိုုလိုု၊ မေခၚခ်င္သလိုုလိုု၊ မေျပာခ်င္သလိုုလိုု ပံုုစံေတြနဲ႔ နွိမ္ခ်ဆက္ဆံ တာေတြကိုု ၾကံဳေတြ႔လာရတဲ့အခါမွာ ေငြေၾကးရဲ႕ အေရးပါပံုုေတြကိုု သိရွိလာရတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အရြယ္မတိုုင္ခင္မွာပဲ စီးပြားေရးေလာကထဲကိုု ဒိုုင္ဗင္ပစ္ျပီး ဝင္ခဲ့တယ္။

အရြယ္ကေလးရလာတဲ့ သားနဲ႔သမီးရဲ႕ၾကိဳးစားမွဳရယ္၊ ေမေမ့ရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ ရွိမွဳေတြရယ္ေၾကာင့္ မၾကာခင္မွာပဲ ျပည့္စံုုတယ္လိုု႔ဆိုုလိုု႔ရတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုုကိုု ျပန္ရခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ထိ ေမေမဟာ သူမရဲ႕ေစ်းေရာင္းျခင္းကိုု မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မတိုု႔ အဲဒီေနရပ္ကေန ျမိဳ႕လည္ကိုု ေျပာင္းသြားတဲ့ အထိ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ဟာ မနက္ဆိုုရင္ ဆိုုင္သြားသြားဖြင့္ေနဆဲပါပဲ။ ေဖေဖ ကေတာ့ မ်က္လံုုးတစ္ဖက္ကြယ္သြားတာေၾကာင့္ ကားေဘာ္ဒီထုု၊ ေဆးမွုုတ္တဲ့အလုုပ္နဲ႔ စက္ျပင္တဲ့အလုုပ္ကိုု မလုုပ္ေတာ့ပါဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စီးပြားေရးျပန္လည္ဦးေမာ့လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေစ်းေရာင္းျခင္းကိုု ရပ္လိုုက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဘြားေတာ္က မရပ္ခ်င္ဘူး။ သူ႔ဝင္ေငြ ေလ်ာ့ပါတယ္ ဆိုုျပီးပြစိပြစိနဲ႔။

ေဖေဖေရာေမေမေရာ ေအးေဆးစြာ ေနခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္း မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာမွာပဲ တစ္ခန္းထက္ ပိုုတဲ့ အိမ္ခန္းေတြ ဝယ္ျပီးအငွားထားလိုုက္တယ္။ ေမေမကေတာ့ သမီး နဲ႔ သား ဝယ္ေပးတဲ့ အင္ဒိုုနီးရွားမ်ိဳးစံုု ေရာင္စံုုကိုု ဝတ္ျပီး လက္ထဲမွာလည္း မိုုဘိုုင္းလ္ေလးတစ္ကိုုင္ကိုုင္နဲ႔ေပါ့ေလ၊ အိမ္ေတြကိုု သြားသြား ၾကည့္ေလရဲ႕။

အဲ့ဒီအခါမွာလည္း တစ္ခါျပန္ၾကံဳရတယ္။ အရင္က မေခၚခ်င္သလိုု မေျပာခ်င္သလိုု ေနတဲ့သူေတြက ထမင္းစားပါ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ပါနဲ႔ ဟိုုအိမ္ကေခၚ၊ ဒီအိမ္ကေခၚေပါ့။ အဲ.. အရင္က ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းနွီးနွီးေနလာခဲ့တဲ့သူေတြက်ေတာ့ မားသား ကိုုေတြ႔တာနဲ႔ အဝတ္ေျပးလဲတဲ့သူနဲ႔ လက္ဝတ္ရတနာ ေျပးဝတ္တဲ့ သူနဲ႔။ ဒါေတြဟာ ဘာျဖစ္လိုု႔ ျဖစ္ၾကရတာလဲ၊ အိမ္နီးခ်င္းမိတ္ေဆြေတြမွာ ဒီလိုုျဖစ္ဖိုု႔ အေၾကာင္း ရွိသလား။ ဒီလိုု အခ်င္းအရာေတြကိုု ျမင္ရတာ မနွစ္သက္တာနဲ႔ အဲ့ဒီေနရာကိုုလံုုးဝမေရာက္တာ နွစ္နွစ္ေလာက္ကိုုရွိျပီ။

ဒီလိုုပါပဲ။ အဲ့ဒီ ေနရာရယ္မွ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတိုု႔ရဲ႕ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း  ျမင့္တက္လာလ်င္ရိုုက္ခ်ခ်င္သူေတြ ရွိသလိုု နိမ့္ဆင္းလာလ်င္လည္း ေျခနဲ႔ နင္းလိုုတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ အခုု ကၽြန္မေရာက္ရွိေနတဲ့ ပထမကမာၻ နိုုင္ငံ မွာလည္း ဒီလိုု အေရာင္ေျပာင္းတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ၾကံဳေတြ႔ေနရဆဲပါပဲ။

ပ်ိဳးယုဝသုန္

20-04-2012

Friday (BNE)